“Κυριακή των βαΐων, ανοιξιάτικο βράδυ, σου στέλνω για την γιορτή σου, card-postal απ’ τον Άδη” τραγουδούσαν κάποτε τα αγαπημένα μου Διάφανα Κρίνα κι εμείς την Κυριακή των βαΐων, 9 Απριλίου, κατηφορίσαμε στο Temple για να δούμε το Live των Okwaho, Zakula και Psycorepaths το οποίο είχε αναβληθεί λόγω του δυστυχήματος στα Τέμπη.
Όλα κύλισαν πολύ όμορφα σε αυτό πολύ δυνατό live, όπου και οι 3 μπάντες έκαναν τα πάντα για να ταλαιπωρήσουν τους αυχένες μας. Ο ήχος των σχημάτων αν και διαφορετικός, είχε παρόμοια αισθητική και τοποθέτηση στα άκρα του κάθε ιδιώματος, οπότε μιλάμε για ένα πολύ ταιριαστό billing.
Μην ξεχνάμε ότι και τα 3 συγκροτήματα, αποτελούν σημαντικό κομμάτι του Metal Solidarity, οπότε μοιράζονται και τις ίδιες αξίες. Το μόνο παράπονο που έχω είναι ότι το live ξεκίνησε σχετικά αργά. Με την επόμενη μέρα να είναι καθημερινή και τα μέσα μεταφοράς να σταματούν στις 00:00, οι Okwaho που ήταν και η τελευταία μπάντα έπαιξαν τα τελευταία τους κομμάτια μπροστά σε αισθητά λιγότερο κόσμο.
Λίγο μετά τις 21:45 ανέβηκαν στην σκηνή του Temple οι Psycorepaths. Με όπλο τους το πολύ ιδιαίτερο metal hardcore, ξεκίνησαν να παίζουν με τέρμα την ένταση χωρίς καμία διάθεση να κατεβάσουν ρυθμούς ή να πάρουν μια ανάσα.
Σε όλη την διάρκεια του set, το Temple χόρευε στους ρυθμούς των Psycorepaths, με τις πρώτες σειρές να κάνουν συνεχώς mosh pits. To συγκρότημα ετοιμάζεται να ξεκινήσει περιοδεία έξω από την Ελλάδα και μας θύμισαν πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε τις μπάντες αγοράζοντας το merch που έχουν διαθέσιμο, κάτι το οποίο έχουμε θίξει αρκετές φορές στα άρθρα μας.
Η σκηνή του hardcore έχει ανέβει αρκετά στην Ελλάδα, αλλά οι Psycorepaths δεν αποτελούν ακριβώς κομμάτι αυτής της σκηνής. Με πολύ μικρά σε διάρκεια κομμάτια και λοξές ματιές προς το death metal, οι Psycorepaths έδειξαν ότι είναι εγγύηση συναυλιακής απόλαυσης.
Στη συνέχεια σειρά είχαν οι Zakula. Δεν είχα ακούσει καθόλου το σχήμα πριν το live και για αυτόν τον λόγο ήταν αποκάλυψη. Όλοι όσοι ακούμε μουσική και πηγαίνουμε σε συναυλίες, ζούμε για κάτι τέτοιες στιγμές.
Ένα σχήμα που δεν είχα ακούσει καθόλου, με έβαλε στον παρανοϊκό του κόσμο. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να το χαρακτηρίσω Thrash, Death, Crust, αυτό που έχω να πω για το live των Zakula είναι ότι είναι ό,τι πιο καλλιτεχνικό έχω δει εδώ και αρκετό καιρό.
Το σχήμα παρουσιάστηκε με δύο κιθάρες, drums και φωνητικά. Με τους 2 κιθαρίστες να παραδίδουν σεμινάρια παιξίματος και τον drummer να φτάνει τα όρια μηχανής δεν μου έλειψε το μπάσο.
Ο τραγουδιστής με πουκάμισο\στολή φυλακής, έσκιζε τις φωνητικές του χορδές και έδινε την απόλυτη νότα παράνοιας, είτε με τις κινήσεις του είτε κοιτώντας κατάματα τον καθέναν στο κοινό με βλέμμα: “ψυχή μου έσπασες… άλλη μια φορά” (στίχοι κομματιού τους). Βάζω εδώ μια άνω τελεία γιατί θα ασχοληθώ παραπάνω με τους Zakula στο άμεσο μέλλον.
Την βραδιά ανέλαβαν να κλείσουν οι Okwaho. Μια πολύ αγαπημένη μου μπάντα, που από ό,τι έχουμε μάθει, δουλεύουν στην συνέχεια του ομώνυμου album τους. Όταν πήραν τις θέσεις τους, μας ενημέρωσαν ότι ήρθε η στιγμή να κατεβάσουμε λίγο ταχύτητες και αυτή ήταν η αρχή του μαύρου sludge που εξαπολύει το σχήμα.
Βέβαια, με μεγάλη μας χαρά είδαμε ότι ένα καινούργιο κομμάτι που έπαιξαν, δεν έχει κατεβάσει καθόλου ταχύτητες αλλά ακριβώς το αντίθετο. Ακούσαμε επιρροές από το Post Black Metal, οπότε η ανυπομονησία μας για το καινούργιο album μεγαλώνει κι άλλο.
Με πάρα πολύ καλό ήχο αλλά αισθητά λιγότερο κόσμο, για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω, οι Okwaho μας απέδειξαν για μια ακόμη φορά γιατί αποτελούν πυλώνα της underground ελληνικής σκηνής.
Το ανέφερα παραπάνω αλλά θα ήθελα και να κλείσω με αυτό το σημείο. Όλα τα underground σχήματα, που από ό,τι σίγουρα έχετε καταλάβει έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία, δεν έχουν την υποστήριξη εταιρειών και ό,τι μας προσφέρουν είναι αποτέλεσμα προσωπικού κόστους. Όσο τα στηρίζουμε και πίνουμε μια μπύρα λιγότερη για να περάσουμε μια βόλτα από το merch, τόσο θα μπορούν να ομορφαίνουν τις βραδιές μας και να μας κάνουν παρέα στα ακουστικά μας.
photos: Έφη Γαλιατσάτου
958 
