Η ανακοίνωση της εμφάνισης των Σουηδών Post Rockers πολλούς μήνες νωρίτερα την περασμένη χρονιά, είχε δημιουργήσει μια κατάσταση ανυπομονησίας, και καθότι “ο καιρός γαρ εγγύς”, έφτασε η αναμενόμενη ημερομηνία να παρακολουθήσουμε για πρώτη φορά τα αδέρφια Jakob Hemström και Oscar Nilsson στα μέρη μας, εν τέλη μαζί με τους Oath.
Οι Oath ήταν μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις τις χρονιάς που πέρασε και η κυκλοφορία του “Death lurks everywhere” EP ταρακούνησε τους εγχώριους (αρχικά και βλέπουμε στη συνέχεια) κύκλους της Stoner/Doom κοινότητας.
Κάθε στούντιο κυκλοφορία χρειάζεται και την live πιστοποίηση και η μπάντα την κέρδισε το περασμένο Σάββατο με ISO 420. Όνομα και πράγμα η μπάντα έχει δώσει όρκο στην Doom κοινότητα ακροβατώντας ανάμεσα στον παραδοσιακό ήχο και στις νεότερες εκφάνσεις αυτού, δεδομένου ότι αντλεί στοιχεία από την βαρύτητα του πατροπαράδοτου Doom και την θολή και ψυχεδελική ατμόσφαιρα του Stoner.
Το συγκρότημα συνδυάζει αργές, ατμοσφαιρικές μελωδίες με βαριά riffs και σκοτεινούς στίχους, δημιουργώντας μια έντονα δυναμική και με βαρύτητα αίσθηση στον ακροατή, και από το πρώτο κιόλας τραγούδι, οι Oath μας έβαλαν στο “κλίμα” με τις υπνωτιστικές, επαναλαμβανόμενες κιθάρες και τον βαρύ, γεμάτο βάθος ήχο της μπασογραμμής προτάσσοντας απροκάλυπτα τις επιρροές τους σε συγκροτήματα όπως Pentagram, Sleep, Witchfinder General, Reverend Bizarre, Electric Wizard και λοιπούς ομοϊδεάτες. Προφανώς η αναφορά τους Sabbath καθίσταται περιττή και επιβεβαιώθηκε και με μία διασκευή.
Η τριάδα για σαράντα περίπου λεπτά κατέκτησε το χώρο του An και το χρόνο μας, δείχνοντας απόλυτη αφοσίωση στην απόδοση, με τον χαρακτηριστικό τους ήχο δημιουργώντας έναν εθιστικό θόρυβο, κερδίζοντας το χειροκρότημα του κοινού, προτάσσοντας τις περγαμηνές τους για το μέλλον με ορισμένα σημεία που χρήζουν βελτίωσης.
Στην ανάπαυλα της εμφάνισης των Oath και λίγο πριν οι Σουηδοί καταλάβουν την σκηνή, έλαβαν χώρα οι απαραίτητες χωροταξικές προετοιμασίες, δίνοντας μας χρόνο για “ανεφοδιασμό” και “ξαλαφρωμα” καθώς και το τελευταίο soundcheck που παρά λίγο να αποβεί μοιραίο με την κιθάρα του Jakob να φεύγει από τη θέση της και να προσγειώνεται πάνω στη πεταλιερα. Ένα δάκρυ κύλησε στην θέαση αυτή αλλά τελικά τέλος καλό και όλα καλά όπως αποδείχτηκε εκ του ηχητικού αποτελέσματος στην πορεία.
Λίγα λεπτά πριν τις 23:00 με το υπόγειο του An να έχει γεμίσει σε ικανοποιητικό και όχι ασφυκτικό βαθμό, το κουαρτέτο των Oh Hiroshima ξεκίνησε το ατμοσφαιρικό του μουσικό ταξίδι, αρχής γενομένης με το “This Is Not The End” και για όσο διήρκησε η εμφάνιση τους, οι Σουηδοί τιθάσευαν τις υπαρξιακές μας ανησυχίες μέσα από τις αέρινες μελωδίες τους σαν να βρισκόμασταν σε μία μουσικό θεραπευτική συνεδρία.
Με το πρώτο κιόλας τραγούδι, η ατμόσφαιρα γέμισε από το χαρακτηριστικό τους ηχόχρωμα: ατμοσφαιρικοί ήχοι, εκρηκτικές κιθάρες και συναισθηματικές κορυφώσεις που ταξίδευαν το κοινό. Οι Σουηδοί μουσικοί απέδειξαν γιατί θεωρούνται πρωτοπόροι του είδους μα την επιλογή τους από την Pelagic Records να μην είναι τυχαία, , με τις ενορχηστρώσεις τους να δημιουργούν μια έντονα κινηματογραφική αίσθηση.
Η ραχοκοκκαλιά του ήχου τους είναι προφανώς το Post Rock, όμως έχουν μεταμοσχεύσει ηλεκτρονικά και ψυχεδελικά στοιχεία, μεταξύ άλλων, τα οποία έχουν γίνει αποδεκτά από το κυρίως σώμα της μουσικής τους χωρίς να υπάρχει φόβος να αποβληθεί το “μόσχευμα”.
Το setlist περιλάμβανε τραγούδια από την πιο πρόσφατη δισκογραφία τους, με το εκπληκτικό “ All Things Shining” να έχει την τιμητική του, αλλά και αγαπημένα κομμάτια από παλαιότερους δίσκους.
Ο ήχος ήταν καθαρός και ισχυρός, με τη σκηνική παρουσία του συγκροτήματος να είναι γεμάτη ενέργεια και πάθος, συμπαρασύροντας το κοινό με την εκτελεστική τους αρτιότητα, χωρίς να πέφτουν στην λούπα της επανάληψης που οδηγεί στην ανία, και ανταποκρίθηκε με θέρμη, δημιουργώντας μία αίσθηση κοινής εμπειρίας. Παρότι κάποιοι είχαν επιλέξει την καθιστική οδό, ζούσαν με τον τρόπο τους τη ζωντανή απόδοση της μπάντας.
“Holding Rivers”, “Human”, “Ascesion” ήταν ορισμένα από τα κομμάτια που χαρακτήρισαν την εμφάνιση των Oh Hiroshima ως μια υπέροχη ισορροπία μεταξύ έντασης και μελωδίας, με τις συνθέσεις τους να ταξιδεύουν από απαλές, ατμοσφαιρικές στιγμές σε εκρηκτικά ξεσπάσματα, που δεν άφηναν κανέναν ασυγκίνητο.
Η κορύφωση της συναυλίας ήρθε με το τελευταίο κομμάτι “Drones”, όπου η ένταση και τα συναισθήματα έφτασαν στο αποκορύφωμά τους, με το κοινό να ζητάει το κάτι παραπάνω.
Η παρθενική εμφάνιση των Oh Hiroshima στο An Club ήταν μια εκρηκτική και συναισθηματικά φορτισμένη βραδιά που ικανοποίησε και τους πιο απαιτητικούς φίλους της post-rock σκηνής, και όχι μόνο φυσικά, και αποτέλεσε όχι το τέλος αλλά την αρχή μίας σχέσης αμοιβαίας εκτίμησης με το Ελληνικό κοινό, με τη μπάντα να υπόσχεται σύντομα την επιστροφή της.
Φωτογραφίες: ‘Εφη Γαλιατσάτου
21 
