Είδος: Progressive Metal / Rock
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 1η Μαΐου 2023
H αλήθεια είναι ότι έχω απομακρυνθεί εδώ και πολλά χρόνια από το prog. Κάτι παράδοξο σε σχέση με τον προ 25ετίας εαυτό μου, καιρούς που απέρριπτα οτιδήποτε δεν εμπεριείχε υλικό υψηλής τεχνικής δυσκολίας. Μην είναι η ηλικιακή ωρίμανση με συνέπεια να με ενδιαφέρει πρωτίστως η απλότητα; Μην έγινα απλά ένας άνιωθος καριόλης που τον ενδιαφέρουν 2-3 απλά riffs και τα death metal νιχιλιστικά γιουρούσια; Δεν ξέρω να απαντήσω ακριβώς για τις αιτίες. Από την άλλη, η παραδοχή ότι υπάρχουν πολλές διαθέσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν με ένα και μόνο ακουστικό background, δίνει “άδεια” και σε αυτόν τον εαυτό να νιώσει λίγη προοδευτικότητα, είτε rock είτε metal φύσεως. Και φυσικά, ένα χαρακτηριστικό του γράφοντος είναι η απίστευτη γκαύλα που νιώθει όταν διαψεύδεται πανηγυρικά η προσδοκία μιας ακόμη – προκατειλημμένως – “αναίτιας” σπατάλης χρόνου. Κάτι που συνέβη με το debut των Αθηναίων Ocean’s Edge οι οποίοι κυριολεκτικά με διέλυσαν. Στο ψητό λοιπόν.
Το “The Voyager” απλά και ξεκάθαρα, από την αρχή δηλωθέν, πάει καρφί για την top λίστα μου στο τέλος της χρονιάς. Περιέχει φαντασμαγορικό progressive metal, υψηλότατου βαθμού ευληψίας και αφομοίωσης από τον ακροατή – από την πρώτη ακρόαση κιόλας – παρά την ολοφάνερη τεχνική “μάσκα” που διαχέεται σε κάθε δευτερόλεπτο, με εστιακό επίκεντρο κυρίως τους Dream Theater των ’90s (πριν δηλαδή τις εποχές της μεγάλης “νύστας”). Συνολικά, είναι μια άριστη συμπλοκή τεχνικής δεινότητας, σύγχρονου prog πνεύματος αλλά και αυτού της δεκαετίας που μεγαλούργησε το είδος, τα ’70s (κάτι που πιθανά διαισθάνομαι ότι οφείλεται στις φανταστικές επιλογές του Παναγιώτη Χαριτίδη στον πληκτροφόρο ορίζοντα που παράγει, με χρήση μιας ευρύτατης γκάμας ήχων που διανθίζουν το μελωδικό background των συνθέσεων, με παρέμπεψε στους Kansas – απλά ενδεικτικό το όνομα). Μακριά από κάθε έννοια βαρεμάρας, η ροή είναι γάργαρη σαν πηγή στο βουνό και “ανυπόμονο” ενδιαφέρον για αυτό που επακολουθεί κάθε στιγμή, κάτι που είχα να νιώσω χρόνια τώρα σε δίσκο (και όχι μόνο αυτού του είδους μα και γενικότερα).
Εκτός από τον Χαριτίδη που προανέφερα, όλοι δίνουν ένα πλήρες εκτελεστικό σεμινάριο, αποδεικνύοντας ότι οι Ocean’s Edge αποτελούνται από εκτυφλωτικούς τεχνικά μουσικούς. Riffάρες και σπουδαία “ομιλούντα” solos από τον Κωνσταντίνο Μαυρογιάννη, καταπληκτικό ρυθμικό δίδυμο αυτό των Χρήστου Παλαμίδα (μιλάμε για drummer που σπέρνει και χωρίς ίχνος υπερβολής κοιτάει στα μάτια αρχιερείς των κρουστών όπως τον Mike Portnoy ή τον Jason Rullo των Symphony X) και Μάνου Σιδέρη (ένα από τα πολλά highlight που μου κατέβασε το σαγόνι ως το πάτωμα είναι για παράδειγμα η μπασογραμμή στην pro solo γέφυρα του “Stream Of Souls”, μιας κομματάρας από τον βωμό του “Six Degrees Of Inner Turbulence” με φανταστικό φινάλε) ενώ ο Μάνος Ξανθάκης – με τον οποίο είχα επαφή σε επίσης σπουδαίες δουλειές όπως αυτές των False Coda και των Agnosia – πέρα από την ωρίμανση της φωνής του, φέρει και ένα απόλυτα ταιριαστό “άρωμα χροιάς” από τον Bruce Dickinson (για παράδειγμα στο θαυμάσιο “Waterfall”), καθοριστικός για τον metal παράγοντα του χαρακτήρα του “The Voyager”.
Δεν δύναμαι να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι έναντι των υπολοίπων, όλα είναι 10άρια ακατέβατα. Τόσο τα Dream Theater meet Haken πανέμορφα “Fragile”, “Sacrifice”, “Supernatural” (πανέμορφο key intro που μου έφερε στο νου πολλά από τους Asia), το προαναφερθέν αριστούργημα “Stream of Souls”, το φοβερό έπος “Atlas” που κλείνει πανάξια το album, ακόμη και το ομότιτλο noise / post rock instrumental track, όλα είναι λίθοι περίτεχνης λάξευσης στην κορυφή του προοδευτικού οικοδομήματος.
Συμπερασματικώς (και επειδή στέρεψα ο άνθρωπας από κοσμητικά επίθετα), το “The Voyager” ανήκει σε μια άτυπη elite σε σχέση όχι μόνο με τα παγκόσμια δεδομένα μα και σε όλες τις εποχές του εικαστικού αυτού ρεύματος. Επαγγελματικότατη προσέγγιση στην παραγωγή (φοβερή η μίξη και το mastering, αξίζουν συγχαρητήρια στην ομάδα παραγωγής και εξαιρετικό artwork από τον φίλο, εδώ και χρόνια, Ηρακλή Χωραΐτη), τρομερή εκτελεστική απόδοση και στόφα μεγάλης μπάντας με το “καλημέρα” της πορείας της.
Προσωπικά μου έδωσε τα μυαλά στο χέρι και ένα τεράστιο χαμόγελο επαναφοράς προσωπικού ενθουσιασμού – εφάμιλλου νέου έρωτα – για το ταλαιπωρημένο αυτό είδος μουσικής, το progressive metal. Οι Ocean’s Edge είναι πανάξιοι πρεσβευτές του, συνυπολογίζοντας την tribute αντιμετώπιση των επιρροών τους. Ακόμη κι έτσι, τους αξίζει κάθε εύφημος μνεία. Κύριοι, την χειραψία με τον θεό Απόλλωνα την έχετε εξασφαλισμένη. Αυτά, υπόκλισις, μεταβολή, αυλαία.
Facebook: https://www.facebook.com/oceansedgegr
Bandcamp: https://oceansedgegr.bandcamp.com/album/the-voyager
907 
