Είδος: Ambient / Shoegaze / Post
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 21 Σεπτεμβρίου 2021
Στη συνείδηση του γράφοντος η μουσική (ανεξαρτήτως style) διαιρείται σε δυο και μόνο κατηγορίες: στην ψυχαγωγική μουσική, αυτή δηλαδή που η αξιολόγησή της έχει ως κριτήριο το headbanging και το πόσο ευχάριστα ρέουν οι μπύρες σου ακούγοντάς τις χωρίς να πολυαναλύεις τα πράγματα και χωρίς να κουράζεις τον εγκέφαλό σου και η ψυχοπαλευτική, αυτή δηλαδή που θα μπορούσες να εντάξεις σε μια ταμπέλα του τύπου “music for empty rooms” στην οποία το κριτήριο είναι το mindbanging και η ενδοσκοπική γέννηση εικόνων, μνημών ή / και απολογισμών. Το “External Monologue” του one man project Occupations of Uninhabited Space (ιθύνων νους ο Βασίλης Κυρίτσης, κιθαρίστας των alternative rockers Circus Caravan) ανήκει σαφώς στη δεύτερη κατηγορία.
Η μουσική που δημιούργησε μπορεί να οριστεί ετυμολογικά σε ένα υβριδικό synth – based shoegaze (με κάποια διακριτικά κιθαριστικά περάσματα όπως στο “Small Ηours”, στο ύφος των ambient στιγμών των Explosions In The Sky και των Mogwai – μην περιμένεις εκκωφαντικά πράγματα αλλά βοηθούν πάρα πολύ στις ατμόσφαιρες). Και το χαρακτηρίζω υβριδικό γιατί παλινδρομεί συναισθηματικώς ή μάλλον ταλαντεύεται σαν ελατήριο με το σταθερό άκρο του όμως να είναι καρφωμένο σε μάλλον πικρό υπόβαθρο, σε αντίθεση με ανάλογες “φωτεινές” απόπειρες από ανάλογα σχήματα. Το “External Monologue” χρήζει περιγραφής από δυο σκοπιές ή τουλάχιστον θα μπορούσες να το περιγράψεις σε κάποιον είτε με μουσικά παραδείγματα είτε με οπτικά.
Ηχητικά, στα κομμάτια που συνθέτουν αυτή τη δουλειά, διέκρινα επιρροές από την θετικά φορτισμένη πλευρά του ευρύτερου post είδους και αν θέλεις να σου παραθέσω ονόματα να σου αναφέρω (ενδεικτικά) τους Αμερικανούς Hammock (με το εισαγωγικό track “And then Everyone Came” να είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα) αλλά με τη συνέχεια να ανήκει μάλλον στον παγερό αρνητικό πόλο, με τους Σκοτσέζους Boards Of Canada και τους Σουηδούς θεούληδες Suffocate For Fuck Sake (οι μεν πρώτοι στα “Another Morning” και “There, by the Sea”, οι δε Σουηδοί να υπεισέρχονται ως γενικότερο πνεύμα και μέσω του απόκοσμου piano που εμφανίζεται διάσπαρτα παράγοντας ένα έντονο χρώμα μονόπρακτης θεατρικότητας στις συνθέσεις – ένα παράδειγμα είναι το “Postcards from an Αbsent” το οποίο αυτόματα με παρέπεμψε στην ταινία του Νίκου Νικολαΐδη “Γλυκιά Συμμορία” και κυρίως στις δηλωτικές εναλλαγές έκαστων των ημερών που διαδραματίζεται το έργο) να έχουν μεγάλο μερίδιο στον χαρακτήρα του album. Όπως και το “The City Ιnside me” με την layer φύση του, σαν ένα reprise του “Atom Heart Mother” των Pink Floyd με το συναισθηματικό προϊόν του να είναι παρόμοιο, εξάγοντας απόγνωση, αβεβαιότητα και αφιλόξενο φουτουριστικό ορίζοντα ή το επιλογικό “The Diary of a Lifetime” που εμφανίζονται φωνητικές κραυγές, ένα ξέσπασμα αποσυμπίεσης που δεν είναι και τόσο νομοτελειακό γεγονός ότι οδηγεί σε γαλήνη ή ανακούφιση.
Η αίσθηση που μου άφησε; Σαν να βρίσκομαι ένα φθινοπωρινό πρωϊνό στην άκρη της αποβάθρας μιας έρημης παραλίας, ωσάν ένας alter Θανάσης Βέγγος μόνο που από το γραμμόφωνο δεν ακούγεται το “Όμορφη Θεσσαλονίκη” αλλά το “External Monologue”. Ένα αξιοπρεπέστατο soundtrack μιας υποθετικής τηλεταινίας που προτάσσει το αδυσώπητο αμήχανο στεγανό που εκτρέφουν οι σύγχρονες απάνθρωπες όσο και χαοτικές κοινωνίες. Ή η αποτύπωση ενός λευκώματος σκέψεων (όπως το pdf με κάποιες σκέψεις / ιστορίες που συνοδεύει το album και θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ο καμβάς πάνω στον οποίον συνετέθη η μουσική) οι οποίες γίνονται τις “μικρές ώρες”, ή πολύ αργά το βράδυ σβήνοντας με ένα ποτήρι αλκοολούχου υγρού ή πολύ νωρίς το πρωΐ με μια κούπα αχνιστού καφέ πριν ξεκινήσει η καθημερινή μάχη στο Στάλιγκραντ της καθημερινότητας.
Τελικώς: εξαιρετική δουλειά, οι ανάλογα συμβατοί εγκέφαλοι με τα προαναφερθέντα οπτικοακουστικά παραδείγματα καλά θα κάνουν να του ρίξουν τις αυτιές που της αξίζει και με ασφαλή άποψη θεωρώ ότι ο Βασίλης Κυρίτσης πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος που μετουσίωσε με τέτοιο τρόπο το εσχατολογικό οραμά του. Εύχομαι να τύχει της ανταπόκρισης που του αξίζει αν και πλέον αυτό είναι το λιγότερο που θα πρέπει να ανησυχεί ο ταλαντούχος αυτός καλλιτέχνης. Θα αναμένω το επόμενο βήμα. Πρόσημο θετικότατο με τάσεις προς αριστεία (κανονική, όχι γιαλατζί σαν αυτή των κυβερνώντων μπαστουνόβλαχων). Αυτά, μεταβολή χωρίς υπόκλιση, αυλαία και θεατές να αδειάζουν το θέατρο με σκυφτό κεφάλι.
(Για τη φιλενάδα Όλγα “ΜόνοΓάτες” Καραγιαννάκη)
Facebook: https://www.facebook.com/OccupationsOfUninhabitedSpaceProject/
624 
