Obsidian Sea στο google, enter. Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη. Κι όμως ανακαλύπτω πως το συγκρότημα μας έρχεται από τη γείτονα Βουλγαρία και θα είναι μέρος του φετινού Demons Gate Festival (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ). Πρώτης τάξεως ευκαιρία για μια εκτενή συζήτηση με τον κιθαρίστα/τραγουδιστή, Anton Avramov.
-Καλησπέρα, Anton και σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου! Πάνω από δέκα χρόνια δράσης. Πως νιώθεις με όσα έχετε καταφέρει ως τώρα;
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου στην μπάντα. 14 χρόνια και συνεχίζουμε για να είμαστε ακριβείς. Για να είμαι ειλικρινής, το συναίσθημα είναι γλυκόπικρο. Από τη μια, θα ήθελα να έχουμε κάνει πολλά περισσότερα, όμως υπάρχει και εκείνη η πλευρά μου που γνωρίζει πως πρέπει να είμαι ευχαριστημένος που ακόμη μπορούμε να κάνουμε κάτι που αγαπάμε και νοιαζόμαστε και το οποίο είναι απόλυτα “δικό” μας. Αυτό από μόνο του είναι μια επιτυχία που υπενθυμίζω στον εαυτό μου να μην ξεχνά για χάρη άλλων φιλοδοξιών διασημότητας ή περηφάνιας.
-Θα ήθελα να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Πως προέκυψε το όνομα της μπάντας; Θα ήθελες επίσης να μας παρουσιάσεις τα υπόλοιπα μέλη τους συγκροτήματος;
Ήθελα ένα όνομα που δημιουργεί συσχετισμούς με τον έναστρο ουρανό αλλά επίσης με το στοιχείο του νερού που είναι αυτή η μυθική ζωοδόχος και τρομακτική δύναμη. Είναι επίσης ένα παράδοξο. Μια θάλασσα από πέτρα. Αυτό ήθελα να εκφράσω, μπορεί να φαίνεται κάπως, αλλά θεωρώ πως λειτουργεί και το κρατήσαμε ακόμα και αφού συνειδητοποιήσαμε πως υπάρχουν εκατομμύρια άλλες μπάντες με όνομα “obsidian-κάτι”.
Η μπάντα σήμερα είναι οι:
- Bozhidar: ο drummer μας και αγαπημένος φίλος εδώ και 18 years χρόνια. Είμαστε μαζί από την αρχή. Ξεκινήσαμε ως ντουέτο και σαν τέτοιο ηχογραφήσαμε το ντεμπούτο μας. Έχει μια ήρεμη, αλλά σταθερή παρουσία που τόσο έχει ανάγκη μια μπάντα σαν τη δική μας.
- Delyan: ο μπασίστας μας τώρα, αλλά και backing vocalist, που βρίσκεται μαζί μας από το 2016 και είναι μάλλον ο πιο από φυσικού μουσικός στους Obsidian Sea (επίσης τρομερός κιθαρίστας), ενώ παράλληλα εξελίχθηκε σε ενεργό χέρι βοήθειας στο γράψιμο και την ενορχήστρωση της μουσικής.
- Τέλος, ο πραγματικά δικό σας, Anton στην κιθάρα και τα φωνητικά. Μπορεί να πει κανείς πως προσπαθώ να δημιουργώ τη γενική ιδέα και κατεύθυνση της μπάντας και τη ραχοκοκαλιά των ιστοριών που επιχειρούμε να πούμε.
-Τι σε έκανα να παίξεις αυτή τη μουσική; Ποιοι ήταν οι μουσικοί ήρωες της παιδικής σου ηλικίας; Ποια metal albums έχουν επηρεάσει περισσότερο το στιλ σου;
Πάντα μου άρεσε περισσότερο το “heavy rock” από τότε που ξεκίνησα να ακούω μουσική με προσοχή και να καλλιεργώ κάτι σαν γούστο. Στα 12-13 είχα ήδη κασέτες (ήταν το μοναδικό διαθέσιμο format για μας τότε) από Black Sabbath, Judas Priest, Iron Maiden, Dio, Metallica κτλ. Μόνο κλασικά από ό,τι βλέπεις, οπότε όχι τόσο ξεχωριστά. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα είναι ότι ανακάλυψα αυτές τις μπάντες μόνος μου λίγο πολύ, μιας που δεν είχα κοινωνικό κύκλο με παρόμοια ακούσματα.
Οπότε μπορείς να πεις πως οι παραπάνω είναι οι πρώιμοι μουσικοί μου ήρωες. Ανακάλυψα τη doom σκηνή πολύ αργότερα, μετά από μια περίοδο ετών όταν και άκουγα περισσότερο extreme είδη. Για αυτόν τον λόγο, οι πρώτες μουσικές μου απόπειρες ήταν παράλληλες με τη γραμμή του black metal, πρίν ανακαλύψω εκ νέου τις παλιές μου επιρροές.
Το τελευταίο μέρος της ερώτησης είναι πολύ δύσκολο να στο απαντήσω, αφού ακόμη βρίσκω albums που έπρεπε να έχω ακούσεις χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά δεν έτυχε και νιώθω να με επηρεάζουν.
Αλλά ας προσπαθήσω. Black Sabbath είναι μια αυτονόητη απάντηση. Μια από τις πρώτες αγαπημένες μου μπάντες, πριν καν πιάσω την κιθάρα. Το album τους που είχε πραγματικά δυνατή επιρροή πάνω μου είναι το “Vol. 4”. Όχι, το αγαπημένο μου από Sabbath, αλλά καλούπωσε το μουσικό μου γούστο.
Μετά, θα έλεγα 70’s Judas Priest, ειδικά τα “Sad Wings of Destiny” κα “Stained Class” μαζί με το “Piece of Mind” των Iron Maiden. Ίσως όχι εμφανείς επιρροές σε σχέση με τον ήχο μας τώρα, αλλά υπάρχουν.
Από Pentagram, το “Relentless” μαζί με το “Psalm 9” των Trouble είναι επίσης πολύ σημαντικά για μένα ως μουσικός, αλλά πιο εμφανείς επιρροές είναι οι αμίμητες ιταλικές μπάντες Black Hole (κυρίως το “Land of Mystery”) και Paul Chain, κάποιες 90s και 00’s doom μπάντες, όπως οι Cathedral, Solstice και Reverend Bizarre που πρέπει να αναφέρω.
Πρέπει επίσης να προσθέσεις 70s hard rock/πρώιμο metal όπως οι Thin Lizzy, πρώιμους Scorpions, Budgie, τα albums των Blue Oyster Cult’ στα 70s και αρχές 80sκτλ.
Κάποια 70s prog albums πρέπει επιπλέον να αναφερθούν. “Zarathustra” από Museo Rosenbach και το ντεμπούτο του Biglietto per L’Inferno. Επίσης ας πούμε, από Hawkwind το “Warrior at the Edge of Time” και για τη στιχουργική έμπνευση αφού είμαι οπαδός του Michael Moorcock.
Θα μπορούσα να συνεχίζω ες αεί. Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω την απόλυτη απάντηση στην ερώτηση αφού δεν είχα ποτέ κάποιον ξεκάθαρο κιθαριστικό ήρωα ή κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι. Είναι όμως, αναπόφευκτο πως τα περισσότερα από τα προαναφερόμενα έχουν κάποια σχέση με το πως ηχούμαστε.
-“Pathos”. Μια ελληνική λέξη ως τίτλος του πιο πρόσφατου σας δίσκου και το δίχως άλλο ακούει κάποιο το πάθος σας για τη μουσική. Αλλά για τι πράγμα μας μιλάει το album;
Ο τίτλος και πολλά από τα τραγούδια πραγματεύονται την ιδέα του να προσπαθήσεις να επανακτήσεις το χαμένο πάθος, του θα θυμηθείς την ξεχασμένη δυνατότητα να αναρωτιέσαι για τη δημιουργία και το ολόκληρο concept της ζωής. Το βλέπω σαν μια από τις τραγικότερες απώλειες για τον άνθρωπο, ειδικά επειδή είναι τόσο εύκολο να χαθεί.
-Τα εξώφυλλα των δυο τελευταίων σας albums έχουν παρόμοια αισθητική σαν να μοιράζονται δημιουργό. Το πουλί φαίνεται σαν να έχει θυσιαστεί. Πως συνδέεται η εικόνα με τα τραγούδια;
Ναι. Αυτή είναι μια καλή παρατήρηση. Συνεργαζόμαστε με τον ίδιο καλλιτέχνη τρία albums ήδη. Μπορείτε να δείτε περισσότερα έργα στο παρακάτω link: https://www.instagram.com/jey.ivanova/
Όσος για τη σύνδεση του με τα τραγούδια, καλύτερα να το αφήσουμε στη φαντασία σας. Αν πρέπει να προσφέρω μια πιθανή οπτική, θα έλεγα πως σημαίνει πως αρκετές φορές πρέπει να θυσιάζουμε την ομορφιά σε οποιοδήποτε βωμό αφηνόμαστε να σκύψουμε το κεφάλι στις μέρες μας. Μα υπαρχεί και εκείνη, ειδικά στη φύση, ομορφια που συνδέεται με τον θάνατο και φαντάζει σκληρή. Όμως εκεί, κρύβεται επίσης και μια αρχή, μια νέα ζωή, μια καινούργια ομορφιά που περιμένει να γεννηθεί.
-Πόσο βοήθησε η σύναψη συμφωνίας με τη Ripple Music; Πώς είναι η συνεργασία μαζί τους μέχρι τώρα;
Σίγουρα κάποια πράγματα έγιναν ευκολότερα. Για αρχή, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να κυκλοφορήσουμε αυτά τα albums με δικά μας μόνο έξοδα. Νομίζω πως έχουμε αγγίξει ένα ευρύτερο κοινό, αλλά συνεχίζουμε να μιλάμε ακόμη για ένα πολύ περιορισμένο underground στόχο. Η συνεργασία μαζί τους είναι εύκολη, με την έννοια πως έχουμε απόλυτο έλεγχο στην δημιουργική διαδικασία, το οποίο είναι κάτι θετικό, αλλά το να μην έχει την στήρικη μια “τεράστιας” εταιρίας σημαίνει πως ακόμη πρέπει να κάνεις όλη τη δουλειά της επέκτασης του ονόματος σου, οργάνωση περιοδειών κτλ. που δεν είναι ποτέ ιδιαίτερα εύκολο όταν κατάγεσαι από ένα μέρος που δεν είναι αναγνωρισμένο για τη γένεση σημαντικών rock/metal συγκροτημάτων.
-Ποια είναι τα σχέδια των Obsidian Sea για το άμεσο μέλλον;
Το μόνο πραγματικό σχέδιο είναι να συνεχίσουμε να γράφουμε μουσική όσο εμπνεόμαστε για αυτό και το να κάνουμε περισσότερα και συχνότερα live. Πόσο καλά θα πάει αυτό θα δούμε.
-Ποιο τραγούδι θα ταίριαζε να παίζεται κατά τη διάρκεια έκρηξης κάποιου ηφαιστείου;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό, αλλά έτσι στα γρήγορα θα έλεγα “Cirith Ungol” από Reverent Bizarre. Ή αν το δεις από μια πιο σαρκαστική πλευρά “No More Heroes” από The Stranglers.
-Αν η ηφαιστειακή στάχτη έθαβε τον κόσμο, ποιο album θα ξέθαβες για να επαναφέρεις τη ζωή;
Δύσκολο, αλλά ας πούμε “Sabotage” από Black Sabbath. Περιέχει όλα όσα αγαπώ στη μουσική και θα ήταν μια μοναδική έμπνευση για ανα εφευρεθούν εκ νέου οι ηλεκτρικές κιθάρες.
-Ποιοι στίχοι σας θα μπορούσαν να τραγουδηθούν στην κηδεία της ανθρωπότητας;
Ω, δεν ξέρω αν έχουμε κάτι για τέτοια περίσταση αλλά ας δοκιμάσουμε στίχους από το “A Shore Without a Sea”:
The Tempter’s fires are great and old
and who had not forsaken love to seek them?
This is how the prince, the star, the fool
rejoice in death
then go…
-Έχετε παίξει στη Θεσσαλονίκη αρκετά, τόσο πολύ που νόμιζα πως είστε Έλληνες. Έχετε κάνει φίλος από τη doom σκηνή της πόλης;
Ειλικρινά θα μπορούσε να έχει γίνει περισσότερες φορές, αν με ρωτάς! Δυστυχώς έπρεπε να αναβάλλουμε μια από τις εμφανίσεις μας την περασμένη άνοιξη, αλλά εύχομαι σύντομα να ξαναπαίξουμε εκεί. Ναι μπορώ να πω πως αποκτήσαμε φίλους. Θα αναφέρω τους The Temple, με τους οποίους έχουμε μοιραστεί τη σκηνή αρκετά, περιέργως ποτέ στη Θεσσαλονίκη. Επίσης οι Bus The Unknown Secretary με τους οποίους καταφέραμε να περιοδεύσουμε στην Ευρώπη το 2019. Αμφότερες εξαιρετικές μπάντες και φοβερά άτομα τους οποίους ανυπομονούμε να συναντήσουμε ξανά.
-Σαν τελείωμα θα ήθελα να καλέσεις με τον δικό σου τρόπο τους Έλληνες doomsters στο Demons gate festival.
Πρώτον, θα ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος να δώ όσο γίνεται περισσότερο κόσμο. Προφανώς δεν θέλετε να χάσετε τους The Obsessed, αλλά ίσως βρείτε κάτι παραπάνω και από τις άλλες μπάντες και εμάς. Τα λέμε εκεί!
1026 
