Είδος: Skate Punk
Δισκογραφική: Fat Wreck Chords
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 26 Φεβρουαρίου 2021
Στο να γράφεις review για την τελευταία κυκλοφορία ενός αγαπημένου σου συγκροτήματος, αν εξαιρέσεις ότι δεν χρειάζεται να ψάξεις στο διαδίκτυο την βιογραφία του, ελλοχεύει ο κίνδυνος να απογοητευτείς και να αναγκαστείς να το “θάψεις με βαριά καρδιά”. Ειδικά αν έχουμε να κάνουμε με μια ιστορική μπάντα που βάφτισε την 3η γενιά πανκ ροκ δημιουργώντας την νέα Καλιφορνέζικη σχολή, συνεχίζοντας την παρακαταθήκη που έκτισαν οι Dead Kennedys, οι Bad Religion, οι Descendents και πολλοί άλλοι που δυστυχώς αδικώ μην αναφέροντάς τους, οι προσδοκίες μας είναι απαιτητικές. Μετά από πάνω από 37 χρόνια ενεργούς δράσης, τα περισσότερα συγκροτήματα λογικό να παρουσιάσουν μια καμπή στην σταδιοδρομία τους, κάτι που δεν ισχύει στην προκειμένη παρόλο που έχουμε να κάνουμε με ένα μουσικό είδος κάπως παρωχημένο, που αναδείχθηκε στην Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του ’90 όπως και το grunge, αλλά με την διαφορά ότι συνέχισε να υφίσταται. Δεν αναγνωρίζει από την άλλη την καταξίωση του συγγενικού (και μουσικά και γεωγραφικά) stoner και επίσης είχε να παλέψει ιδεολογικά με το δίλλημα της αναγνωρισιμότητας, των οικονομικών απολαβών και της αλλοτρίωσης της εμπορικής σκηνής, σε αντίθεση με τις ρίζες του πανκ που διέπεται από την αντιεμπορευματοποίηση και την ριζοσπαστικοποίηση.
Οι ΝOFX προς τιμήν τους δεν ακολούθησαν τον συρφετό των Green Day, Offspring, των Blink 182 και λοιπών κολλέγιο-πανκ με την άνοδο του είδους στα ’90s υπογράφοντας σε κάποια πολυεθνική και όχι απλά ίδρυσαν και παρέμειναν στην δικιά τους δισκογραφική Fat Wreck Chords με έδρα το Σαν Φρανσίσκο στην αρχή της δεκαετίας, αλλά μέσω αυτής στήριξαν την σκηνή δίνοντας ευκαιρίες σε ανερχόμενες αξιόλογες μπάντες. Και σίγουρα θα είχαν την ευκαιρία αν το επέλεγαν, γιατί πέρα του ότι εκείνη την εποχή ήταν πλήρως παραγωγικοί ηχογραφώντας τουλάχιστον ένα άλμπουμ κάθε χρόνο, φτάσανε να κυκλοφορήσουν το εμπορικό αποκορύφωμα “Punk In Drublic” μέσω της Epitaph Records που πούλησε πάνω από 1 εκατομμύριο κόπιες παγκοσμίως. Από το χιουμοριστικό και ακατέργαστο μελωδικό hardcore punk του “Maximum RocknRoll” (από το οποίο πήρε το όνομα του το ανεξάρτητο φανζίν) μέχρι το πάνω από 18 λεπτά έπος “The Decline” (η απάντηση σε όσους θεωρούν ότι το punk rock αποτελείται από μικρά σε διάρκεια και ευκολόπαιχτα τραγούδια), η εξέλιξη των NOFX είναι αξιόλογη και αξιοθαύμαστη τόσο μουσικά αλλά και στιχουργικά. Με συμμετοχή σε πάνω από 10 punk-o-rama (συλλογές ορόσημο της εποχής από την Epitaph στο Αμερικάνικο πανκ, με τις οποίες οι περισσότεροι το γνωρίσαμε αρχικά), και άλλες πόσες της Fat Wreck Chords και γενικότερα, αλλά και σε tribute κλασσικότερων συγκροτημάτων και την πολιτική καμπάνια “Rock Against Bush”, χρήζουν σεβασμού από όλη σχεδόν την ροκ κοινότητα.
Στην πολυετή και παραγωγική καριέρα τους οι Καλιφορνέζοι punk rockers πέρασαν από διάφορες περιόδους, ωρίμασαν μουσικά και σοβάρεψαν χωρίς να χάσουν την εύθυμη και οργισμένη εφηβεία που διακατέχει την κουλτούρα τους, από το πάντρεμα του punk rock με το metal των πρώτων δίσκων, με τον (αυτό) σαρκασμό και τα λογοπαίγνια μέχρι την μελαγχολία και την πολιτική ορθότητα των τελευταίων δίσκων. Κάνανε συνεργασίες με φιλαρμονικές και split με folk τραγουδιστές όπως είναι ο Frank Turner, παράλληλο project ως λυπημένος clown o frontman, τραγουδιστής (με την χαρακτηριστική flat φωνάρα) και μπασίστας Fat Mike (που από Σκωτσέζικο Κίλτ, πλέον φοράει φορέματα). Πάνω από εκεί που νομίζεις ότι δεν έχουν κάτι καινούργιο να προσφέρουν, κάτι διαφορετικό να παρουσιάσουν ή κάτι πιο προωθημένο με το οποίο να προκαλέσουν, κυκλοφορούν το πολύ-αναμενόμενο 14ο στούντιο άλμπουμ τους (μετά από το ανέβασμα 4ων official videoclips προ μηνών), το οποίο πάμε να το δούμε track by track.
1.“The Big Drag”. Το άλμπουμ ξεκαθαρίζει από την αρχή του ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν κλασσικό NOFX δίσκο μιας και μπαίνει με μελαγχολικό “μπούκωμα” από τον Eric Melvin και την φωνή του Fat Mike χωρίς σταθερό ρυθμό μέχρι σχεδόν το 3ο λεπτό, όπου και παίζει σταθερό mid-tempo ρυθμό ο Erik Sandin και συνεχίζει μέχρι σχεδόν το 6ο λεπτό σε ένα πιο Αγγλικό ύφος ή πιο post punk παιγμένο στο στυλ τους.
2.“I Love You More Than I Hate Me”. Το τραγούδι αυτό που αποτέλεσε το πρώτο βιντεοκλίπ της μπάντας για την προώθηση του “Single Album” είναι πιο κλασσικό NOFX κομμάτι με το d beat του και πιστεύω δεν υπάρχει καλύτερη μεταφορά σε εικόνα από το ίδιο το βίντεο. Τα ίδια μέλη της μπάντας κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας σε μια βίλα, ενώ παίζουν οι Bombpops (παιδιά της Fat Wreck Chords και αυτά) live. Ουσιαστικά κάνουν πράξη το “kill the rock stars” που λέγανε παλιότερα. Κάτι παλιό πεθαίνει για να γεννηθεί κάτι καινούργιο και αυτό στο μεταφέρει παρόλη την ταχύτητα και μελωδία, σου βγάζει μια γλυκιά και εύθυμη μελαγχολία σαν λύτρωση.
3.“Fuck Euphemism”. Παρ’ ότι έχουμε να κάνουμε με ένα pop punk μουσικά τραγούδι, ανάλαφρο, χαρούμενο και όσο γρήγορο χρειάζεται να είναι εύπεπτο και να σου “κολλάει στο μυαλό”, στιχουργικά καταπιάνεται με το επίμαχο θέμα του σεξισμού και της ομοφοβίας. Μέσα από την υπόθεση που μας εξιστορεί την πρώτη μάχη για το φύλο που βίωσε ο Fat Mike, δηλώνει ανοιχτά transvest και queer απαντώντας στην ερώτηση αν θεωρείται κύριος η κυρία, και οι NOFX τάσσονται υπέρ του LGBTQ κινήματος.
4.“Fish in a Gun Barrel”. Δεν θα μπορούσε να απουσίαζε ένα ska κομμάτι (η μπαλάντα του συγκεκριμένου είδους) από ένα δίσκο των γερόλυκων από το Σαν Φρανσίσκο, να μας γαληνεύσει με τις άρσεις αλλά και τα πνευστά του El Jefe, μελοποιώντας μια ωδή ενάντια στην οπλοχρησία.
5.“Birmingham”. Ίσως το πιο αδιάφορο κομμάτι του δίσκου μουσικά, σε κλασσικό punk rock ύφος με κύριο ενδιαφέρον την ακουστική γέφυρα και την εξιστόρηση του βιώματος του τραγουδιστή στην ομώνυμη Αγγλική πόλη, όπου συνειδητοποιεί ότι έχει κορεστεί από τα ναρκωτικά και του προκαλούν κατάθλιψη (αλλά δεν φαίνεται τα κόβει).
6.“Linewleum”. Δεν ξέρω αν έχει ξαναυπάρξει διασκευή από άλλο συγκρότημα που να εμπεριέχεται μέσα σε δίσκο των αρχικών συνθετών και με συμμετοχή των ίδιων. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πιο κλασσικά κομμάτια των NOFX το “Linoleum”, σε εκτέλεση μαζί με τους metallers Avenged Sevenfold και αλλαγή των στίχων. Απ’ ότι φαίνεται και στο βιντεοκλίπ αυτό το 25 χρονών τραγούδι ενδέχεται να έχει διασκευαστεί πάνω από 700 φορές και παιχτεί ζωντανά πάνω από 180 φορές, και παρ’ ότι δεν σημαίνει πολλά για τους ίδιους και δεν έχει καν ρεφρέν, είπανε να τολμήσουν να χαρακτηριστούν ως ιερόσυλοι, μιας και το παίζουν καλύτερα από άλλες μπάντες και είναι από τα αγαπημένα τραγούδια των Le Tigre.
7.“My Bro Cancervive Cancer”. Τέρμα σκαλωματικό ριφάκι εισάγει το κομμάτι και με τα τύμπανα να ακολουθούν παίζοντας στα βαθιά, τόσο κλασσική δομή από την μία, τόσο επιτυχημένη συνταγή από την άλλη, σαν ένα punk rocker που έχει καρκίνο και που δεν έχει λεφτά για χημειοθεραπείες, το χρησιμοποιεί για να γνωρίσει τον Fat Mike ο οποίος του δίνει να δοκιμάσει ναρκωτικά για πρώτη φορά και μετά του στέλνει μέχρι να πεθάνει.
8.“Grieve Soto”. Η εισαγωγή με τον περίεργο ρυθμό, η παύση, η πρόζα που λέει ότι δεν χρειάζεται que για να μπει στο ανελέητο τούπα τρούπα του Eric SandinJ και την εναλλαγή σε mid-tempo, αποτελούν μια τετράλεπτη ωδή στην μνήμη του Steve Soto, μπασίστα, συνθέτη και τραγουδιστή των Agent Orange, των Adolescents και Manic Hispanic κ.α. Rest in Power.
9.“Doors and Fours”. Το 2ο βίντεοκλιπ που ανέβηκε στο διαδίκτυο πριν κυκλοφορήσει το ολοκληρωμένο άλμπουμ, προμήνυε ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό, μιας και δεν θυμίζει καθόλου ένα κλασσικό NOFX κομμάτι. Ο ήχος της “καθαρής” κιθάρας με το τρέμολο στην αρχή, τα βαθιά στα τύμπανα, το μπάσο που post punk-ίζει και η φωνή που ξερνάει ηρωίνη σε συνδυασμό με το retro οπτικοακουστικό αρχείο από την δεκαετία του ’80 με πανκιά στο LA, εμπνέει μια πολύ αυθεντική vintage αισθητική. Σε μεταφέρει νοερά σε άλλες εποχές (συγκεκριμένα το 1983), μεταφέροντάς σου μια γλυκιά μαστούρα και χωρίς να θέλω να φανώ υπερβολικός, θα το χαρακτήριζα όχι απλά το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, αλλά ίσως στα πιο αξιόλογα κομμάτια που έχουν γράψει γενικά σαν μπάντα.
10.“Your Last Resort”. O επίλογος του “Single Album” ξεκινάει σαν μπαλάντα με πιανάκι και μετά το ενάμιση λεπτό που το τραγούδι βγάζει για πολλοστή φορά ντουμάνια από το ύφος που πλέον τραγουδάει ο Fat Mike, η μελωδία συνεχίζεται με τα bpm να πηγαίνουν στον διάολο, ένα μοντέρνο skatepunk με Melvin και Jefe να διανθίζουν δημιουργικά το d beat.
Στο σύνολό του το “Single Album” θα το χαρακτήριζα ως τον τέλειο συνδυασμό της ωρίμανσης με την νεανικότητα, το ιδανικό soundtrack για τους πάντα έφηβους, για αυτούς που αναπολούν την παιδική αθωότητα από την μία αλλά επιδιώκουν την γονική χειραφέτηση από την άλλη. Διακρίνουμε εξέλιξη αλλά όχι ξεπούλημα, επιρροές από άλλες μουσικές σκηνές αλλά και πίστη στην σχολή τους, ελάχιστα πιο Αγγλικό ύφος χωρίς να χάνουν την Αμερικανιά τους όμως. Το διακύβευμα που παιζόταν να αποδειχθεί η αξία των μεγαλόπαιδων από την Καλιφόρνια ώστε να μην απογοητεύσουν το κοινό τους αλλά και να σταθούν αντάξιοι της ιστορία τους επιτεύχθηκε και με το παραπάνω. Ας μην ξεχνάμε ούτως ή άλλως ότι “It’s their Job to Keep Punk Rock Elite”!
Official Page: http://www.nofxofficialwebsite.com/
Facebook: https://el-gr.facebook.com/NOFX
Instagram: https://www.instagram.com/nofx/?hl=el
Spotify: https://open.spotify.com/artist/4S2yOnmsWW97dT87yVoaSZ
833 
