Nochnoy Dozor, Church Of The Sea, Ghone (22/2/2020) St Paul’ s Anglican Church - Αθήνα

Το περασμένο (ψυχό-)Σάββατο, έλαβε χώρα στην Αγγλικανική εκκλησία μία ιδιαίτερη μουσική σύμπραξη τριών εγχώριων σχημάτων, που κινούνται μεταξύ “πειραματικού”, “εναλλακτικού” και “σκληρού” ήχου. Ο λόγος για τους Nochnoy Dozor, Church Of The Sea και Ghone.

Έχοντας μέτρο σύγκρισης από ανάλογες μουσικές εμπειρίες σε Αγγλία και Ολλανδία, δεν έτρεφα ιδιαίτερες προσδοκίες, αλλά αντ’ αυτού, μία υποβόσκουσα περιέργεια για το τι πρόκειται να συναντήσω στα εγχώρια δρώμενα.

Κατευθύνθηκα, λοιπόν, προς τη Φιλελλήνων, με τον καιρό σαν άλλος “καρνάβαλος” να έχει “ντυθεί” χιονιάς, όπου οι διοργανωτές μερίμνησαν και μας υποδέχτηκαν με λίγο κρασί (και όχι μόνο) για να μας ζεστάνουν. Αν και “Αγγλικανική” εκκλησία, δεν ήταν συνεπείς στο ραντεβού (σύμφωνα με το timetable) και η είσοδος του κόσμου άρχισε λίγο μετά τις 21:10. Παρότι αυτήν τη φορά δεν μας χάλασε τη διάθεση, μιας και είχαμε να περιεργαστούμε έναν επιβλητικό ναό, καλό είναι να μην γίνεται συνήθεια.

Όση ώρα ο κόσμος, με τη βοήθεια της ταξιθέτριας, έβρισκε την θέση του και καθόταν “ευλαβικά”, “απασχολούσε” τα αυτιά του και “έπαιζε” με το μυαλό του για καλωσόρισμα με μία μουσική υπόκρουση που επιμελήθηκε ο Ghone, και απαρτιζόταν από drone ήχους, οι οποίοι σε συνδυασμό με το χαμηλό φωτισμό, την ακουστική ποιότητα στο εσωτερικό του ναού και τις καιρικές συνθήκες στη νυχτερινή Αθήνα, δημιουργούσαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για μία βιωματική ηχητική παράσταση (η οποία συνεχίστηκε και πριν τους Nochnoy Dozor) παρά συναυλία, αν και εφόσον άφηνες τον εαυτό σου να απορροφηθεί πλήρως απο τον ήχο. Ιδανικό warm up, έβαλε τις βάσεις για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Στις 21:40 ανέβηκε στη σκηνή το Αθηναϊκό τρίο των Church Of The Sea, αποτελούμενο από κιθάρα, πλήκτρα και φωνή, πλαισιωμένο από προηχογραφημένα μέρη και ένα ανεπαίσθητο light show δημιούργησαν ένα απολαυστικό μουσικό σύνολο. Οι “heavy distorted” κιθαριστικές μελωδίες του Vangeli, δημιουργούσαν ατμοσφαιρικά μουσικά “ηχοτόπια”, τα οποία “στόλιζε” με τα synths και τα samples του ο Alex, ενώ η Irene τους έδινε “υπόσταση” μέσα από τις μοναδικές της ερμηνείες/ψαλμωδίες.

Αν και στην αρχή φαινόταν λίγο αγχωμένη, τόσο όσο να μην είναι απαθής, στη συνέχεια σαν “ιέρεια” μας μάγεψε με τη φωνή της, θυμίζοντας, αρκετά, καλλιτέχνιδες όπως Chelsea Wolfe, Jarboe, Lisa Gerrard ακόμα και Beth Gibbons. Για περίπου 40 λεπτά μας προσέφεραν μία “μουσική περιπλάνηση”, από την ambient rock “έρημο” των Earth, σε avant-garde μονοπάτια των Dead Can Dance, μέσα στα σοκάκια του Bristol υπό την elecronic beat υπόκρουση των Portishead και όλα αυτά κάτω από “σκοτεινές” post ατμόσφαιρες. Με το τέλος του “At The Edge Of The World” μας ευχαρίστησαν, λαμβάνοντας το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου και δίνοντας τη σκυτάλη, μετά το main set του Ghone, στους Nochnoy Dozor.

Church Of The Sea setlist:

Sweet Surprise
XVII
Raindrops
(A story about)
Preparation
Mirrors
No one deserves
Odalisque
At the edge of the world

Μετά από μία σύντομη διακοπή για τις απαραίτητες προετοιμασίες και έπειτα από ενδελεχή έλεγχο του ήχου, η πενταμελής “females fronted” μπάντα ανέβηκε στη σκηνή. Τους Nochnoy Dozor τους είχα δει στο παρθενικό τους live στο Death Disco (αν θυμάμαι καλά) πριν μερικά χρόνια σαν support act. Έκτοτε, μέσα από αλλεπάλληλες headlining και μη ζωντανές εμφανίσεις, έχουν “μεγαλώσει” σαν μπάντα και δεν εννοώ ηλικιακά αλλά καλλιτεχνικά. Σαν συγκρότημα πατάνε σε πιο rock φόρμες, σε σχέση με τα προηγούμενα 2 σχήματα, με την ευρύτερη έννοια του όρου.

Το setlist τους βασίστηκε στο ομώνυμο EP τους, καθώς και σε μερικές ακυκλοφόρητες συνθέσεις, και μέσα απο 8 τραγούδια μας “γέμισαν” μελαγχολικές μελωδίες, με ατμοσφαιρικούς doom προσανατολισμούς και με μία “proggy” προσέγγιση, σε σημεία να θυμίζει αρκετά τους μεταγενέστερους Anathema. Δυστυχώς η οπτική γωνία από εκεί που βρισκόμουν δεν έδινε τη δυνατότητα ορατότητας του μπασίστα, αλλά η παρουσία του γινόταν αισθητή καθώς οι μπασογραμμές του αντηχούσαν στα τοιχώματα του ναού, ενώ ο ντράμερ (με εμφανώς προσαρμοσμένο kit για τις ανάγκες του live, με ηλεκτρονική μπότα και “σκουπάκια” αντί για κανονικές μπαγκέτες) απέδιδε ρυθμικά τα μέρη του, δημιουργώντας ένα “στιβαρό” rhythm section.

Μπορεί το δυνατό χαρτί να είναι οι μελωδίες της κιθάρας του Μάνου (Universe217), η οποία άλλοτε “φλερτάρει” σε heavy και άλλοτε σε πιο pop φόρμες, αλλά οι “αιχμές του δόρατος” βρίσκονται στα διπλά γυναικεία φωνητικά, τα οποία με τις εναλλαγές μεταξύ των κομματιών προσδίδουν ένα μεγαλύτερο εύρος στην “ηχητική παλέτα” του συγκροτήματος. Δυνατή εμφάνιση από την μπάντα, η οποία δικαιολογημένα εισέπραξε το χειροκρότημα του κόσμου.

Λίγο πριν τις 00:00, έλαβε τέλος αυτή η ιδιαίτερη “Λειτουργία”, με τους “πιστούς” να “μεταλαμβάνουν” ένα τελευταίο ποτήρι κρασί για το δρόμο, λίγο πριν χαθούν στα γύρω στενά.

Στο σημείο αυτό, ιδιαίτερη μνεία αξίζει στους διοργανωτές, οι οποίοι δεν ακολουθούν τα τετριμμένα και σκέφτονται λίγο έως πολύ “out of the box”, και μας προσφέρουν “ανήσυχα μουσικά βράδια”. Και εις άλλα με φαντασία…