Αρχαία Αίγυπτος: ιστορίες, θρύλοι και δοξασίες για θεούς, δαίμονες, τέρατα, φαραώ, πυραμίδες, μούμιες, σαρκοφάγους, μάγους ιερείς, εκστρατείες, απόκρυφη γνώση και σκοτεινές τέχνες.
Ένας λαμπρός πολιτισμός που ανάγεται σε πανανθρώπινη κληρονομιά, αλλά και χιλιετίες ιστορίας για την αυγή του ανθρώπινου πολιτισμού που ήταν γεμάτες σκότος, βία, τρόμο, θάνατο. Συνεπώς, όταν η αρχαία Αίγυπτος συναντά τη σύγχρονη μουσική τέχνη, είναι τουλάχιστον βλάσφημο (Ρα μου, σ’χώρα με!) να πηγαίνει ο νους μας σε αυτό, αυτό ή αυτό. Ευτυχώς, όμως, που στη μικρή και σκοτεινή γωνιά της παγκόσμιας μουσικής που λέγεται death metal, υπάρχουν οι Nile και σώζουν την παρτίδα. Το ίδιο τους το όνομα, οι τίτλοι των έργων τους, οι στίχοι τους και οι νότες που παίζουν εμπνέονται από τον πανάρχαιο πολιτισμό της Αιγύπτου. Με την αφορμή της επικείμενης επίσκεψής τους στα μέρη μας (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), θα επιχειρήσουμε να παρουσιάσουμε οκτώ συνθέσεις του αιγυπτιόπληκτου συγκροτήματος από τη Νότια Καρολίνα, στις οποίες θεωρούμε ότι συγκεντρώνεται η πεμπτουσία του σκαλώματος των Nile με το φετίχ τους. Θα δούμε, δηλαδή, (όσο άχαρος ή κουτός κι αν φαντάζει ο χαρακτηρισμός) τα πιο… αιγυπτιακά τραγούδια τους.
Η αρχή θα γίνει κάπως ανορθόδοξα, με το διαχρονικό και απόλυτο συναυλιακό κλείσιμο των Nile, το ομώνυμο “Black Seeds of Vengeance”. Βρίσκεται στο δεύτερο album της μπάντας, που κυκλοφόρησε το 2000, αλλά σηματοδότησε την πρώτη εμφάνιση του Dallas Toler-Wade στις τάξεις τους και ήταν το πρώτο που έδειξε ξεκάθαρα ότι οι Nile δεν ήταν ένα ακόμα death metal συγκρότημα. Μετά το μυστηριακό intro του “Invocation of the Gate of Aat-Ankh-Es-En-Amenti”, εξαπολύεται μια βάρβαρη μουσική επίθεση που ταιριάζει γάντι στους βίαιους στίχους. Είναι ένας αρχαίος αιγυπτιακός πολεμικός λόγος, γραμμένος για να σπείρει το μίσος στις καρδιές των πολεμιστών που θα σταλούν να αφανίσουν τους Αμαληκίτες, τον νομαδικό λαό καιροσκόπων που δεν έχανε ευκαιρία να πλήττει τους Αιγυπτίους. Τα death growls φωνάζουν ότι τέλειωσε η ανοχή στις σφαγές, στους βιασμούς, στην καταστροφή της γης και στη βεβήλωση των ιερών. “Το έθνος του Αμαλήκ ουρεί πάνω μας, μας αναγκάζει να φάμε τα περιττώματά του και, το χειρότερο όλων, δεν σέβεται τον Ρα”. Άρα, πρέπει να πληρώσουν. Δεν θα μείνει κανείς τους, οι τρισάθλιοι θεοί τους θα σβηστούν από προσώπου γης. Διότι, όπως δηλώνεται εμφατικά στο επικό, υμνικό mid-tempo φινάλε, έχουν ήδη σπαρθεί οι “Μαύροι Σπόροι της Εκδίκησης”.
Το 2002 οι Nile κυκλοφορούν το “In Their Darkened Shrines” και όλος ο death metal κόσμος παραμιλάει. Στα μισά του album συναντάμε μια από τις μεγαλύτερες σε διάρκεια (και όχι μόνο) συνθέσεις της μπάντας, το “Unas, the Slayer of Gods”. Η ακουστική εισαγωγή δανείζεται το θέμα του “Gothic Stone” των Candlemass και μας προετοιμάζει για την επική και μεγαλειώδη ιστορία του Ούνας, του τελευταίου φαραώ της Ε’ Δυναστείας. Τα αργά, γρανιτένια riffs μετατρέπονται σε μαύρες εκλύσεις θανατερής ενέργειας, και συνοδεία samples που παραπέμπουν σε κινηματογραφικά έπη με θέμα την αρχαία Αίγυπτο, γίνονται η ιδανική βάση για να ξεράσουν τα λαρύγγια του Sanders και του Dallas τον θρύλο του Μέγα Ουνίς, ο οποίος εξόντωσε τους γήινους εχθρούς του και τράφηκε με τις σάρκες τους, πριν προβεί στο απόλυτο έγκλημα· τη θεοκτονία. Σφαγίασε και καταβρόχθισε τους παλιούς Αιγύπτιους θεούς, απορρόφησε τις δυνάμεις τους και τα πνεύματά τους και αναδύθηκε ως ο Ένας, ο αστερισμός Sabu, o παντοτινός Ωρίωνας. Όταν στα live ακούγεται η κραυγή “His Existence is everlasting, Unas is Rising”, οι ανατριχίλες είναι σαν προμήνυμα θέωσης.
Στο ίδιο album, το “In Their Darkened Shrines”, η έναρξη γίνεται με το καταιγιστικό “The Blessed Dead”, με το οποίο δίνεται προτεραιότητα στην εξύμνηση των αφανών και των κολασμένων των αρχαίων Δυναστειών. Εξάλλου, τα μεγαλειώδη φαραωνικά έργα και η ίδια η ευζωία της άρχουσας τάξης στην αρχαία Αίγυπτο είναι γνωστό ότι δεν θα είχαν επιτευχθεί ποτέ χωρίς τους σκλάβους, τους δούλους και τις κατώτερες εργατικές τάξεις της εποχής. Εκείνοι οι άνθρωποι έδιναν τον ιδρώτα, το αίμα ή και τη ζωή τους για τους φαραώ, τους ιερείς και τους πλούσιους, που ξόδευαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για να εξασφαλίσουν την ευλογία της αιώνιας μετά θάνατον ζωής στο “Sekbet-Aaru”, την Πεδιάδα των Καλάμων, μαζί με τον Όσιρι. Εκείνοι οι ταπεινοί «υπάνθρωποι», λοιπόν, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αποκτήσουν πρόσβαση στα μεταθανάτια ξόρκια των ιερών παπύρων, να πληρώσουν για την τελετουργική τους ταρίχευση και να γίνουν οι “Ευλογημένοι Νεκροί”. Το βασανιστικό βάρος και η απύθμενη οργή που κόχλαζαν μέσα τους, όπως αναπαρίστανται από τα κολασμένα μουσικά θέματα του τραγουδιού των Nile, μπορεί και να τους ωθούσαν να μισήσουν τον Ρα, να γίνουν εχθροί του Όσιρι και να ταχθούν στις λεγεώνες του Σετ, πολεμώντας στον αιώνα τον άπαντα ως καταδικασμένες, δαιμονικές ψυχές εξαιτίας της “ευλογίας” που τους αρνήθηκαν.
Το “Annihilation of the Wicked” του 2005 βρίσκει τους Nile μάλλον στο ζενίθ της σταδιοδρομίας τους· ένα κολοσσιαίο όνομα πλέον για το death metal. Στο συγκρότημα προσχωρεί ο Γιώργος Κόλλιας, και φορμάρεται η «κλασική τριάδα» των Nile. Το video που βγαίνει για την προώθηση του album αφορά ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το “Sacrifice unto Sebek”. Είναι αφιερωμένο στον θεό-κροκόδειλο, τον Σεμπέκ (Σομπέκ ή Σούχος), μια πανάρχαια, προ-δυναστική θεϊκή οντότητα, που κάποτε περισσότερο την έτρεμαν παρά τη λάτρευαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. “Άρχοντα-Τρόμε του Έλους, Συ που έρπεις πλάι στα Ιερά Ύδατα και κατασπαράσσεις τις σάρκες όσων θυσιάζονται προς Εσέ”, ακούγονται να «τραγουδούν» οι βοθροφωνές του Dallas και του Sanders. Συνδεδεμένος με τις σκοτεινές δυνάμεις ο Σεμπέκ εκείνη την παλιά εποχή, ήταν εύκολο να ταυτιστεί με το ερπετό Crocodylous niloticus, που δυνάστευε τις ζωές των Αιγυπτίων κάθε που στέρευε ο Νείλος, κυνηγώντας δίχως έλεος και μακελεύοντας ό,τι έβρισκε στο διάβα του. Η επιβλητικά αργή έναρξη του τραγουδιού φαντάζει σαν τα βαριά βήματα του φονιά των ελών καθώς βγαίνει από το νερό, ενώ η λυσσαλέα ηχητική επίθεση που ακολουθεί είναι η υπόκρουση που ταιριάζει με τις κραυγές των θυμάτων που πέφτουν στα κοφτερά σαγόνια του Ιερού Ερπετικού Δαίμονα.
Όπως ήταν φυσικό, η ανάγκη για άμυνα απέναντι στον Άρχοντα-Τρόμο του Νείλου, τόσο στην επίγεια όσο και στη μεταθανάτια ζωή, οδήγησε τους ιερείς να γράψουν το ξόρκι προστασίας που σώζεται στη “Βίβλο των Νεκρών”. Και αυτό αποτελεί το θέμα του μουσικού θηρίου που αποκαλείται –πάρτε βαθιά ανάσα– “Papyrus Containing the Spell to Preserve Its Possessor against Attacks from He Who Is in the Water”. Η συντομότερη και πιο κολασμένη σύνθεση του “Ithyphallic” από το 2007 είναι ένας κατακλυσμός υπερ-τεχνικού death metal που σε στοιχειώνει από την πρώτη φορά που το ακούς και σε συνοδεύει για πάντα σαν φυλαχτό. “Φύλαξέ μας από Εκείνον που ελλοχεύει στα νερά” ακούμε στον μουσικό βόρβορο που κόβει στα δύο το τραγούδι, όταν κάνει την εμφάνισή του σαν ορθωμένος φαλλός το πιο αργό και βαρύ τμήμα του “Papyrus…”, φτιαγμένο ώστε να σπέρνει τον όλεθρο και την ηδονή κάθε φορά που το εκτελεί η μπάντα στις συναυλίες της.
Το “The Gods Who Light Up the Sky at the Gate of Sethu” από το “At the Gate of Sethu” του 2012 μπορεί να μην είναι από τα πιο βάρβαρα τραγούδια των Nile (ούτε συμπεριλαμβάνεται σε κάποιο από τα κορυφαία album τους), όμως ανήκει στις καλύτερες συνθέσεις τους, πράγμα που γίνεται αμέσως αντιληπτό με το που σκίζουν τον αέρα οι νότες του συγκλονιστικού αρχικού riff. Ο σαρωτικός του ήχος, γεμάτος αλλαγές και ανατροπές, είναι ιδανικός για να συνοδέψει τις εικόνες της κατάβασης του φαραώ Σέτι Α’ στον Κάτω Κόσμο, όπως περιγράφεται στα επιτύμβια κείμενα που σκαλίστηκαν στην αλαβάστρινη σαρκοφάγο του. Η ψυχή του νεκρού διαβαίνει τις πύλες που φυλάσσονται από καταχθόνιες θεότητες και δαίμονες μέχρι να συναντήσει “τους Θεούς που Πυρπολούν τους Ουρανούς” και να δοκιμαστεί με στόχο να κερδίσει μια θέση στην αιωνιότητα.
Το “What Should Not Be Unearthed” του 2015, το οποίο και έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα του Dallas Toller-Wade με τους Nile, περιέχει το “In the Name of Amun”. Η γυναικεία φωνή της εισαγωγής θρηνεί τραγουδώντας “Μεγιδδώ…”, διότι όταν μπαίνει το βίαιο drum roll του Κόλλια και τα ξυραφιαστά riff των Sanders-Dallas, μεταφερόμαστε στην περίφημη μάχη και πολιορκία, όπου ο Τούθμωσις Γ’ και οι χιλιάδες των στρατιωτών του έπνιξαν στο αίμα τα εξεγερμένα κράτη Χαναανιτών που συνασπίστηκαν ενάντια στην Αυτοκρατορία. Στο όνομα του Ρα, ο ένας εκ των δύο σπουδαιότερων φαραώ του Νέου Βασιλείου μακέλεψε τους αντιπάλους του και έσβησε από τον χάρτη τις πόλεις τους, στην πρώτη από τις 17 πολεμικές εκστρατείες που πραγματοποίησε. Οι ιαχές στα μισά του τραγουδιού προσδίδουν επικό, πολεμικό χαρακτήρα, ο Dallas φωνάζει οργισμένα “Στο όνομα του Θεού Άμωνος διεξάγω πόλεμο, στο όνομα του Θεού Άμωνος δίνω την έγκρισή μου να γίνουν θηριωδίες, είμαι ανεξέλεγκτος, απάνθρωπος, ανηλεής”, οι μουσικές εξάρσεις μοιάζουν με λεπίδες που ακρωτηριάζουν και αποκεφαλίζουν, τα αργόσυρτα και ογκώδη μέρη θυμίζουν αιχμαλώτους που σύρονται αλυσοδεμένοι προς τον όλεθρό τους.
Στον έτερο σπουδαιότερο φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου, τον Ραμσή Β’ (ή Μέγα Ραμεσή), οι Nile αφιερώνουν το “Ramses, Bringer of War”, που κυκλοφόρησε μαζί με το ομώνυμο ΕΡ του 1997, αλλά συμπεριλήφθηκε και στο ντεμπούτο τους του 1998, με τίτλο “Amongst the Catacombs of Nephren-Ka”. Το βάρβαρο αλλά πρωτόλειο ακόμα death metal των πρώιμων Nile, πριν εξελιχθούν στο κτήνος που καθόρισε το είδος μέσα στα επόμενα χρόνια, ενέχει σπερματικά όλα τα στοιχεία που αργότερα έγιναν ίδιον του συγκροτήματος. Η σύνθεση ξεκινά με τύμπανα πολέμου και ένα εμβατηριακό θέμα, ενώ πολύ γρήγορα τον πρώτο ρόλο αναλαμβάνουν τα σαν μέσα από τύμβο, βαθιά growls του Sanders (που τότε ακόμα δεν είχε στο πλευρό του τον Dallas), οι θυελλώδεις κιθάρες και τα φρενιασμένα drums του Pete Hammoura. Οι στίχοι παιανίζουν τη μνημειώδη ισχύ του φαραώ Οσυμανδία, όπως τον αποκαλούσαν οι Έλληνες, και τις ενέργειές του που κατέστησαν την αρχαία Αίγυπτο απόλυτη δύναμη του τότε γνωστού κόσμου. “Εγώ, ο Ραμεσής, χτίστης ναών, σφετεριστής μνημείων, σφαγέας των Χιττιτών, κομιστής πολέμου”, ακούγεται στο κλείσιμο του τραγουδιού…
…και οι Nile γράφουν πάνω στον πάπυρο της ιστορίας του ακραίου ήχου το όνομά τους με κάτι ιερογλυφικά να, με το συμπάθιο, και ετοιμάζονται να αφήσουν μια κληρονομιά που θα ηχεί τρομακτικά συναρπαστική για πολύ καιρό αφότου σφραγιστεί η σαρκοφάγος τους. Είθε ο Άμων και η ιερή Ογδοάς να τους χαρίσουν αιώνια ζωή.
830 
