Επιστρέφοντας σπίτι μου το βράδυ της Τετάρτης, ορκίζομαι πως βρήκα σκαραβαίους μέσα στο βρακί μου, ξέρασα κάτι ανάμεσα σε κατάμαυρη στάχτη και μύγες, η πλάτη μου ήταν σημαδεμένη από καμτσικιές που σχημάτιζαν ένα ankh, ενώ τα αφτιά μου ακόμα βούιζαν από τον ηχητικό όλεθρο που έσπειραν οι Nile στο Fuzz.
Βέβαια, δεν θα μπορούσα ούτε καν να διανοηθώ ότι θα συνέβαιναν όλα αυτά, όταν με τεράστια ανυπομονησία και, δυστυχώς, με εξίσου μεγάλη καθυστέρηση έφυγα άρον άρον από τη δουλειά και κατηφόρισα για Ταύρο. Φτάνοντας στο club, με λύπη διαπίστωσα ότι δεν πρόλαβα το πρώτο support act, τους Psychorepaths. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εξαιτίας ενός μπερδέματος που προέκυψε με τo press pass, έχασα το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης των Bent by Sorrow.
Αφού κατόρθωσα να εισέλθω στο venue, πρόλαβα να δω στη σκηνή μια μπάντα που έπαιζε με μεγάλη όρεξη και μάλλον όχι με σύμμαχό της τον ήχο. Εντύπωση μου έκανε ότι το συγκρότημα είχε τραβήξει την προσοχή αρκετών παρευρισκομένων παρότι το ύφος και ο ήχος της είναι αρκετά off συγκριτικά με το headline act.
Με το πρόγραμμα να τηρείται ευλαβικά, στις 21:30 ανέβηκαν στο stage οι Rapture. Χωρίς πολλά πολλά, με χύμα attitude και με μια κραυγή από τον frontman της μπάντας, οι Αθηναίοι επιδόθηκαν στο ανηλεές deathrash τους, βασίζοντας το set τους στο περσινό “Malevolent Demise Incarnation”, αλλά τιμώντας και το όχι τόσο μακρινό παρελθόν τους.
Ο ήχος ήταν καμπόσο μπουκωμένος, προς τα μισά της εμφάνισης άλλαξε και έγινε κάπως ξερός, αλλά ουδέποτε έπιασε καλά στάνταρ. Ωστόσο, εκτός αν είναι ιδέα μου, αυτό το βαβουριάρικο και βρόμικο αποτέλεσμα κόλλησε καλά στο υβρίδιο OSDM και thrash που παίζουν οι Rapture και ελάχιστα ενόχλησε. Μεγάλο ατού για το συγκρότημα σίγουρα αποτελεί ο Απόστολος Παπαδημητρίου (φωνή, lead κιθάρα), ο οποίος είχε μια μανία να διαγράφεται στο βλέμμα, ενώ κινούνταν και ερμήνευε με τρόπο που δέσμευε τα μάτια του κόσμου πάνω του. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στους Rapture.
Ξαφνικά η σκηνή αδειάζει και μένουν να δεσπόζουν εκεί πάνω ένα μπομπάτο drum set (που αργότερα θα μετατρεπόταν σε αρχαίο εργαλείο βασανισμού) και ένα τεράστιο αλλά λιτό backdrop με το logo των Nile και ένα ankh να, με το συμπάθιο.
Το ρολόι έχει σημάνει 22:30 όταν ήδη από τα ηχεία του Fuzz ακούγεται το τελετουργικό intro, και η ατμόσφαιρα εκεί μέσα μυρίζει μπαρούτι και κλεισούρα από φαραωνικό τύμβο. Σύντομα, το πόδι τους επί σκηνής πατούν οι κύριοι κύριοι Karl Sanders, Γιώργος Κόλλιας, Scott Eames και Julian Guillen, και ηχούν οι πρώτες νότες του “Sacrifice unto Sebek”.
Από την αρχή, οι Nile –στην παρούσα εκδοχή τους, τέλος πάντων– είναι επιβλητικοί και δείχνουν διαθέσεις να σμπαραλιάσουν κάθε μας οστό. Ο ήχος κατατροπώνει τα πάντα! Ειλικρινά, δεν περίμενα να ακούγεται τόσο καθαρά, γεμάτα και σωστά. Ακόμα και οι μικρές shreddy πινελιές στις κιθάρες ή τα βιρτουόζικα παιχνιδίσματα στα πιατίνια είναι 100% ευδιάκριτα. Η μισή απόσταση για μια δυνατή live εμπειρία είχε καλυφθεί και έμενε η απόδοση των Αμερικανών deathsters για να κρίνει την τελική έκβαση.
Ως προς αυτήν τώρα, ό,τι και να πω θα είναι λίγο. Ο ξανθόμαλλος ογκόλιθος που ακούει στο όνομα Karl Sanders ήταν κυριαρχικός. Η κιθάρα του έφτυνε τεχνικότατα, γρανιτένια riffs και τα βαθιά, σαν από μούμια growls του ήταν άκρως πωρωτικά. Για τον Κόλλια, τι να λέμε; Είναι ένα κτήνος που εκτελούσε με χαρακτηριστική άνεση τυμπανιστικά μέρη εξαιρετικά δύσκολα και τόσο καλογραμμένα, που μπορείς να τα ακούς και μόνα τους.
Το κοινό φώναζε ρυθμικά το όνομά του σε τακτά διαστήματα, σκορπώντας χαμόγελα στα πρόσωπα των μελών της μπάντας. Τα touring members Eames (φωνή, κιθάρα) και Guillen (μπάσο, φωνή) αποδείκνυαν κάθε μα κάθε στιγμή του show ότι αξίζουν και με το παραπάνω να βρίσκονται στις τάξεις αυτού του ιερού ονόματος για το ακραίο metal. Εκτελεστικά ήταν άμεμπτοι, ενώ και η σκηνική τους παρουσία (ιδίως του Guillen) δεν υστερούσε ιδιαίτερα. Ο Eames, που έχει και το δύσκολο έργο να βρίσκεται στη θέση που άλλοτε γέμιζε ο Dallas, είναι μια φιγούρα που δεν με κέρδισε πλήρως ως μπροστάρης –έστω και τυπικά– του συγκροτήματος, αλλά ό,τι του λείπει σε frontman quality το συμπλήρωνε με τη δεινότητα ενός ικανότατου hired gun.
Το on-stage όργιο συμπαρασύρει ολοκληρωτικά το κοινό, που χτυπά και χτυπιέται, ουρλιάζει στίχους με ξόρκια και κατάρες, φορμάρει δυνάμει θανατηφόρα circle pits και κοιτάζει με δέος από την αρένα τους Nile, σαν ευσεβείς αρχαίοι Αιγύπτιοι που ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια τους οι θεότητες του παλιού κόσμου μέσα από τις σελίδες της Βίβλου των Νεκρών.
Όταν οι Nile εξαπολύουν τριπλά death growls που συνηχούν, όπως στο “Kafir!”, το αποτέλεσμα είναι ισοπεδωτικά μυσταγωγικό. Οι συνθέσεις από το “Annihilation of the Wicked”, που πολύς κόσμος θεωρεί το peak του συγκροτήματος και ίσως γι’ αυτό είναι το μόνο album που εκπροσωπήθηκε τρις στη selist, προκαλούν απανωτά κύματα οργασμικής death metal απόλαυσης.
Το ταξίδι ως τις απαρχές των Nile, με το “The Howling of the Jinn” από το ντεμπούτο τους, αλλά και η σύντομη, δυστυχώς, επίσκεψη στο πολυαγαπημένο death ορόσημο που λέγεται “In their Darkened Shrines”, με όχημα το “Sarcophagus”, είναι πέρα από κάθε αμφιβολία δύο από highlights της βραδιάς. Ακόμα και τα tracks από το πιο πρόσφατο “Vile Nilotic Rites” αποκτούν άλλη διάσταση παιγμένα ζωντανά και κρύβουν καλά το έλλειμμά τους σε σχέση με τους παλιότερους και κλάσεις ανώτερους οδοστρωτήρες της μπάντας.
Και, προφανώς, ντελίριο και παροξυσμικές αντιδράσεις προκαλεί το απόλυτο συναυλιακό φινάλε “Black Seeds of Vengeance”, χάρη στο οποίο ξεσπά ίσως το πιο βίαιο, και μεγάλο pit, καθώς οι ανατριχιαστικές ιαχές του άτυπου ρεφρέν του και το μακέλεμα στα drums φανερώνουν ότι η αποστολή των Nile είναι μία: να μας μετρήσουν τα παΐδια και να πάρουμε τα κεφάλια μας στα χέρια φεύγοντας.
NILE setlist
Sacrifice unto Sebek
Defiling the Gates of Ishtar
Kafir!
Call to Destruction
Long Shadows of Dread
In the Name of Amun
Lashed to the Slave Stick
The Howling of the Jinn
Vile Nilotic Rites
Annihilation of the Wicked
Sarcophagus
4th Arra of Dagon
Black Seeds of Vengeance
Όταν οι Nile ολοκλήρωσαν το set τους, όσο κι αν θέλαμε όλοι και όλες κάτι παραπάνω, είναι σαφές ότι η έκλυση ενέργειας είχε αδειάσει τόσο το συγκρότημα όσο και τον κόσμο, και δύσκολα θα βρίσκαμε αντοχές να συνεχίσουμε. Αυτό, όμως, είναι καλό και μόνο ως σημάδι επιτυχίας μπορεί να εκληφθεί. Τα μέλη της μπάντας μάς αποχαιρέτησαν, ο Κόλλιας έδειχνε περήφανος και ευγνώμων για την υποδοχή που του επιφύλαξαν οι συντοπίτες του, ενώ ο Sanders κατέβηκε και πλησίασε τις πρώτες σειρές, ανταλλάζοντας χαιρετούρες με τον κόσμο, πάντα χαμογελαστός, και δεν αρνήθηκε να ποζάρει για φωτογραφίες με fans όσες φορές κι αν του ζητήθηκε.
Η φετινή εμφάνιση των Nile στην Αθήνα θα αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις· για αυτό είμαι σίγουρος. Και ήταν πολύ ταιριαστή ως μέρος του κλεισίματος ενός αρκετά καλού συναυλιακού έτους. Λείπουν τέτοια live shows, και αυτό γίνεται πιο έντονα αντιληπτό αφότου έχουν παρέλθει. Βραδιές σαν αυτήν βάζουν πολύ ψηλά τον πήχη για τα metal συναυλιακά δρώμενα. Πάντα τέτοια!
Photos: Μιχάλης Ροδάνας
714 
