Είδος: Hard Rock/ Grunge
Δισκογραφική: Sliptrick Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 12 Δεκεμβρίου 2023
Οι Never Elected επιστρέφουν με το δεύτερο full length τους κι αν δεν τους γνωρίζεις, ίσως είναι καιρός να τους μάθεις, αρκεί να αγαπάς τα ‘90s όσο κι εκείνοι.
Το κουιντέτο από την Αμερική κυκλοφορεί μια δουλειά που, στιχουργικά, ακουμπάει πάνω στα έργα και τις ημέρες του frontman Sujit Kumar, δημιουργώντας μια (τρόπον τινά) κατάθεση ψυχής, βασισμένη στις πιο δύσκολες περιόδους του τραγουδιστή (εξ ου και ο τίτλος “Turbulent”).
Οι ίδιοι χαρακτηρίζονται ως hard rock/ grunge, κάτι που εν τέλει ισχύει, αν και η αδυναμία τους στο Seattle έχει τη μερίδα του λέοντος, μιας και δεν κρύβεται με τίποτα. Σε περίπτωση λοιπόν που βγάζεις σπυριά με το ιδίωμα, φύγε μακριά, εδώ η φάση είναι grunge ως το μεδούλι.
Το εναρκτήριο “All Rise” κάνει ευθύς εξ αρχής ξεκάθαρη την αγάπη της μπάντας για τους Alice in Chains, επιρροή που λίγο-πολύ συναντάται σε ολόκληρο το album. Το “Hate Breeds Hate” έχει μια (καλοδεχούμενη) εσάνς από Stone Temple Pilots, ενώ το “It’s Over” συνδυάζει τα παραπάνω, βάζοντας στο mix και λίγο Cult, αλλά με περισσότερες εξάρσεις.
Μην ψαρώνετε από τις αναφορές στα ονόματα, ευτυχώς οι Never Elected δεν έχουν πέσει στην παγίδα της μίμησης, απλώς είναι ξεκάθαρη η αγάπη τους για τον grunge ήχο και χωρίς να γελοιοποιούνται έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα συμπαθέστατο κράμα των σχημάτων που πίνουν νερό στο όνομά τους.
Thus said, το “So Damn Easy” φέρνει στον νου και λίγο Sοundgarden (πέραν των υπολοίπων), δίνοντας τη σκυτάλη στο πολύ όμορφο και σπαρακτικό “Time”, το οποίο οδηγεί στο εκρηκτικό “Stab Me”. Το downtempo “Voice Inside” αποτελεί μια από τις πιο σκοτεινές στιγμές του δίσκου, ενώ το “Tolerance Broken” από τις πιο αδιάφορες. Το single “All My Life” προσπαθεί να παίξει μπάλα με Therapy? και Nirvana, κι ενώ μου αρέσει η ενέργειά του, η ηχητική του υπόσταση μοιάζει ξεκάρφωτη με το υπόλοιπο “Turbulent”. Το “Death Complaint” επιστρέφει στα προηγούμενα συνθετικά μονοπάτια, με το “One of These Days” να ολοκληρώνει εμφατικά τη δουλειά, η οποία φτάνει αισίως τα 48 λεπτά.
Το δεύτερο full length των Αμερικανών έχει αρκετά καλά στοιχεία και κομμάτια που θα ακούσεις ευχάριστα. Έχει όμως και τραγούδια που αναπόφευκτα θα κάνεις skip, ενώ άπαξ και ψάχνεις για μια φρέσκια ηχητική πρόταση, σίγουρα δεν θα τη βρεις στο “Turbulent”, μιας και μιλάμε για ένα album που απέχει συνειδητά από την πρωτοτυπία. Παρόλα αυτά, έχει ένα πολύ σημαντικό ατού: είναι ειλικρινές. Με τα καλά και τα κακά του, αυτός ο δίσκος έχει ψυχή και είναι κάτι που προσωπικά εκτιμώ.
Τώρα, σε ό,τι αφορά το είδος και τις άμεσες κι έμμεσες αναφορές στους πρωτεργάτες του, τα πράγματα είναι υποκειμενικά. Γενικά όσες φορές πέφτει στα χέρια μου κάτι πιο σύγχρονο που αυτοπροσδιορίζεται ως grunge, το αποτέλεσμα είναι κάπως απογοητευτικό, με τις συνθέσεις να υπερπροσπαθούν και το εκάστοτε σχήμα να χάνεται στη λήθη της αφάνειας. Δεν ξέρω τι μέλει γενέσθαι για τους Never Elected, πάντως αυτοί τουλάχιστον μπορούν να φέρουν με καμάρι τον όρο “grunge”. Ελπίζω να συνεχίσουν την προσπάθειά τους και θα ήθελα στο μέλλον να τους δω να ξεφεύγουν λίγο από την πεπατημένη, γιατί δείχνουν πως έχουν καλές ιδέες.
https://www.facebook.com/neverelectedband/
420 
