Είδος: Symphonic Progressive / Death Metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 2 Ιουνίου 2022
Για τον γράφοντα και την γενικότερη αντίληψη του επί του θέματος, υπάρχουν τρία (χοντρικώς) ρεύματα στο χώρο του metal στα οποία η φωνητική αιχμή του δόρατος είναι γυναίκα, το κοινώς λεγόμενον “femaled metal” (το οποίο ως όρος μας βοηθάει προς χάριν συνεννοήσεως αλλά είναι εντελώς άστοχο αν χρησιμοποιείται για διαχωρισμούς – και μάλιστα μειωτικούς από διάφορους “αρσενικούς”).
Ένα μεγάλο παρακλάδι ανήκει στα ακραία ύδατα, με κάποιες “κοπελίτσες” που βρύχονται σαν δέκα Anselmos και Corpsegrinders μαζί σε σημείο που αν δεν σου πουν ποιος είναι πίσω από το μικρόφωνο, δεν πρόκειται να το καταλάβεις. Ένα άλλο ρεύμα είναι αυτό του “θέλω να πάω στην Eurovision” metal που τείνει προς τη χαριτωμένη pop, με συνοδεία μεγαλεπήβολων παραγωγών. Και υπάρχουν και οι πιο προοδευτικοί που κι αυτοί ουσιαστικά διαχωρίζονται σε αυτούς που τιγκάρουν τη μουσική τους με συμφωνισμούς, χάνοντας ουσιαστικά τον μεταλλικό χαρακτήρα τους αλλά και σε μπάντες όπως οι Γιαννιώτες Neperia που ανήκουν μεν στον καθαρά progressive metal χώρο αλλά ισορροπούν με αξιοθαύμαστη άνεση και στον κλασσικίζοντα χώρο.
Οι Neperia λοιπόν με το “Ptesmata” παρουσιάζουν ένα υβριδικό είδος. Ναι, μπορεί στα φωνητικά να ισοπρωταγωνιστεί η soprano Μαρία Τσιρώνη η οποία μοιράζεται το ρόλο με τον κιθαρίστα / growler Γιώργο Τζαχρήστα (πολύ καλό το growling, το λέω εξαρχής, δυναμικό και πηγαδήσιο) αλλά το μουσικό background απέχει ολόκληρο σύμπαν από την φλυαρία ανάλογων σχημάτων.
Η μπάντα δεν έχει ευδιάκριτες επιρροές στο σύνολο του album. Ή αν θέλεις, αντλούνται διάφορα στοιχεία είτε από το σύνολο του progressive είτε από τον χώρο του μελωδικού death metal. Πάντως συνολικά διαφαίνεται μια αδιόρατη Dream Theaterική “μαγιά” (πχ στο “iΔÆA” με τα πολύ καλά leads του) η οποία αλληλεπιδρά με τα γενικότερα (απολύτως ομοιογενώς φιλτραρισμένα) “δάνεια” που συνθέτουν τον προσωπικό γεωμετρικό τόπο των Neperia.
Δομικά η μουσική των Neperia είναι απαιτητική αν και με υψηλή αξιομνημονευτικότητα σε σχέση με ανάλογες δουλειές. Θέλει την προσοχή του ακροατή αλλά την ίδια στιγμή είναι επαρκώς άμεση και εύληπτη ώστε να μη χάνει ο ακροατής το τόπι. Εκτελεστικώς, από το πρώτο δευτερόλεπτο τα μέλη της μπάντας σου κάνουν ξεκάθαρο το γεγονός ότι πρόκειται για παιχταράδες ολκής. Τεχνικότατο (με ψευδοcore, “κοφτή” τεχνοτροπίας) αλλά όχι φλύαρο riffing και έξοχα εμβόλιμα leads και solos από τους Τζαχρήστα και Bob Σαγανά, ένα κιθαριστικό όργιο που στιγματίζει τον αμιγώς metal χαρακτήρα αυτής της δουλειάς που δεν καπελώνεται σε κανένα σημείο από τον διακριτικότατο “συμφωνισμό” της (μεγάλο credit για τον γράφοντα που έχει υποφέρει τα πάνδεινα από κάποιες φιλόδοξες “παντόφλες” – κυρίως εξ Ιταλίας – κατά το παρελθόν). Mε εξαιρετική χρήση των πλήκτρων που υποστηρίζουν άριστα τη ροή και τις ατμόσφαιρες κάθε κομματιού.
Ρυθμικώς το “Ptesmata” δεν θα έλεγα ότι ανήκει στα πολύ γρήγορα ακούσματα αλλά τα θέματα εναλλάσσονται με μαεστρία και υπάρχουν πολλά επιταχυνόμενα headbanging σημεία, πολύ καλά τοποθετημένες κλιμακώσεις που ουσιαστικά δικαιολογούν την πολυσχίδεια των δομών και δίνουν το συναισθηματικό εξαγόμενο κάθε κομματιού. Tόσο ο Κώστας Πουργιάζης (μπάσο) όσο και ο Αχιλλέας Παπαγρηγορίου (drums) είναι άριστα δεμένοι και είναι αξιοθαύμαστος ο χρονισμός τους στα πάμπολλα στριφνά σημεία των 3 δευτερολέπτων που επιχειρούν.
Το ύφος κάθε κομματιού ποικίλει, δεν πρόκειται να ακούσεις αναμασήματα και επαναλήψεις προς χάριν filling. Από την πρώτη ακρόαση ξεχώρισα τα “Like A Broken Toy” και “Breath”, κομμάτια με αέρα hit (ρεφρενάρες, κουνάς κεφάλα που λένε), το “Contrast” θα μπορούσαν να το έχουν γράψει μέχρι και οι Amon Amarth ή οι Cradle Of Filth, τα “The Maze” και “Einstellung” μου έφεραν στο νου τους Dark Tranquillity όπως και το “Funeral Pyre” (εξαιρετικό, της “Haven” περιόδου), οι πολύ καλές μπασογραμμές του “I, Liar” (μου θύμισε μέχρι και Rainbow επί Dio σε σημεία), το “The Story Is Told” που παραπέμπει σε μια μίξη των Diablo Swing Orchestra με κάτι από παλιούς Leprous κάτω από συμφωνικό background που θα έλεγα ότι είναι επηρεασμένο από παραγωγές του Broadway όπως ίσως και το επιλογικό ομότιτλο track “Ptesmata” που κλείνει θεατρικότροπα το πολύ καλό αυτό album.
Συνοπτικώς, πολύ καλή δουλειά. Επαγγελματική και big sounded μουσική πρόταση (ιδιαίτερη μνεία αξίζει η παραγωγή, η μίξη και το mastering, φοβερή δουλειά εφάμιλλη τεράστιων studios με guru παραγωγούς πίσω από τις κονσόλες) που θα πρέπει να κάνει τους συντελεστές της υπερήφανους. Με περφεξιονιστική λογική και σαφή στόχο να μπει το όνομα των Neperia σε πολλές “elite” κλίκες τους είδους. Κάτι που θα είναι απόλυτα δίκαιο μιας και το “Ptesmata” δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από υπερπαραγωγές ultra ξακουστών ονομάτων της αντίστοιχης βιομηχανίας.
Facebook: https://www.facebook.com/Neperiaofficial
954 
