Είδος: Progressive rock
Δισκογραφική: Inside Out Music
Ημ. Κυκλοφορίας: 8 Νοεμβρίου 2024
Το να κάτσεις να βάλεις σε μια σειρά τις κυκλοφορίες του Neal Morse, δεν είναι εύκολο.
Είτε με τους Spock’s Beard, είτε ως solo, είτε μέσω των διάφορων project που κάνει κατά καιρούς (πχ Transatlantic & Flying Colors), είτε μέσω διαφορετικών εκφάνσεων του ίδιου με συμμετοχές άλλων, εξίσου top μουσικών, ο Morse έχει στη διάθεσή του μια πληθώρα δίσκων που ξεπερνούν τα 35 στον αριθμό, χωρίς να μετράω album διασκευών, χριστιανικά τερτίπια και τις live κυκλοφορίες.
Οριακά αστείρευτος λοιπόν και γλυκά αναμενόμενος, ο 64χρονος Αμερικανός συνθέτης, φτιάχνει άλλη μια όμορφη παρέα (aka The Resonance) και παρουσιάζει το “No Hill for a Climber”. Έχοντας δίπλα του τον Johnny Bisaha στα φωνητικά (για να πιάνει νότες που δεν μπορεί πλέον ο ίδιος), αλλά και (βαθιά ανάσα) τους εκλεκτούς Chris Riley (πλήκτρα, μπάσο, φωνητικά), Andre Madatian (κιθάρα), Philip Martin και Joe Ganzelli στα drums, Chris Carmichael (βιολί, βιόλα, τσέλο), Amy Pippin και Julie Harrison στα β’ φωνητικά, Chris West (τρομπέτα και φιλκόρνο) και Desmond Ng (τρομπόνι και ευφώνιο), ο Morse κολυμπάει περήφανα στα prog νερά που μας έχει συνηθίσει.
Τα φαντάσματα των Yes, Kansas, Strawbs, Rush, Pink FLoyod και όλων των επιφανών προ πεντηκονταετίας ηρώων, στέκονται όπως πάντα πάνω από κάθε σύνθεση, δίνοντας 67 λεπτά ατόφιου παρελθοντολάγνου αυτοσχεδιαστικού ροκ, κρατώντας ζωντανό το είδος στον 21ο αιώνα. Ό, τι κάνει κάθε κυκλοφορία του Morse δηλαδή.
Σε τι διαφέρουν λοιπόν οι Neal Morse & The Resonance; Στο ότι στην προκειμένη, το project έχει διανθιστεί με τις ιδέες και τις επιρροές και των πιο νεαρών συνεργατών, κάτι που δίνει έναν, τρόπον τινά, φρέσκο αέρα σε αυτό το, κατά τα άλλα, παλαιάς κοπής διαμαντάκι.
Πέραν της μικρής ανανέωσης, λόγω της εμπλοκής άλλης γενιάς μουσικών, η συνταγή παραμένει ίδια. Τρεις «μικρής» διάρκειας συνθέσεις (aka 5 με 6 λεπτά) και δύο τιτάνιες (η μία 21 λεπτά και η άλλη σχεδόν 29!), δημιουργούν ένα πλέγμα ήχων και χρωμάτων, που μέσα τους βρίσκουν φωλιά λογής επιρροές κι εμπνεύσεις, οι οποίες σε ταξιδεύουν σε μέρη που επικρατεί το φως. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η θετική χροιά του πολυτάλαντου Morse και δεν θα έλειπε εδώ.
Το εναρκτήριο “Eternity in your Eyes” (το ένα από τα «μεγάλα» σε διάρκεια), αποτελεί, μαζί με το (ακόμα πιο «μεγάλο») ομώνυμο “No Hill for a Climber”, τον ορισμό του progressive έτσι όπως τιθασεύτηκε και εξελίχθηκε τη δεκαετία του ’70. Όλες οι ιδέες απλώνονται και όλα τα μέρη ανασαίνουν, χτίζοντας τεράστιους συνθετικούς πύργους που φιλοξενούν την εμπειρία πολλών χρόνων.
Τα υπόλοιπα τρία τραγούδια κινούνται σε εξίσου πολυδιάστατες φόρμες, αλλά είναι αρκετά πιο «μαζεμένα» σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των ιδεών, δίνοντας ισορροπία μεταξύ των δύο μακρόσυρτων κομματιών.
Καταλαβαίνω πως για όσους δεν τους γοητεύει το ‘70s prog, το “No Hill for a Climber” είναι ένα φλύαρο album. Όσους όμως τους σαγηνεύει ο ήχος και το εν λόγω ιδίωμα, έχουν να κερδίσουν πολλά ακούγοντάς το. Ακόμα κι αν θεωρείτε πως ο Morse είναι υπέρ του δέοντος παραγωγικός κι έχει γίνει αναμενόμενος, ετούτη εδώ η δουλειά συγκαταλέγεται στις καλύτερες των τελευταίων χρόνων.
https://www.instagram.com/neal_morse_official
https://www.facebook.com/nealmorse
381 
