Είδος:: Progressive rock
Δισκογραφική: Inside Out Music
Ημ. κυκλοφορίας: 11 Σεπτεμβρίου 2020
Ο Neal Morse αποτελεί έναν από του επιδραστικότερους καλλιτέχνες του prog rock ιδιώματος τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ανεξάρτητα από τον έντονα Xριστιανικό / πνευματικό χαρακτήρα που ακολουθήσε από το 2002 και ύστερα. Ένας καλλιτέχνης – φαινόμενο, μιας και η πολύ-επίπεδη μουσική του μόρφωση, οι συνθετικές του και εκτελεστικές του ικανότητες, συνέβαλαν σε έναν ανεξάντλητο οίστρο που μετουσιώθηκε σε πληθώρα ποιοτικότατων κυκλοφοριών, ανοίγοντας το φάσμα της αναγνώρισης και διευρύνοντας τον πυρήνα των οπαδών του.
Το νεότευκτο “Sola Gratia”, δημιουργήθηκε μέσω της αρχικής έξαρσης της πανδημίας, με τις ηχογραφήσεις να πραγματοποιούνται εξ’ αποστάσεως και το Morse να επιμελείται το παζλ του έργου, όπως αρχικά το είχε κατά νου. Το concept βρίσκει τις απαρχές του τον Ιανουάριο του 2020 κατά τη διάρκεια κρουαζιέρας σε Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία, όπου ο ίδιος εμπνεύστηκε το μεγαλύτερο μέρος του αποτυπώνοντας τις συνθέσεις στα πλήκτρα που είχε στη διάθεσή του και σε δεύτερη φάση, λίγο αργότερα ολοκληρώθηκε με γνώμονα τη ζωή, το έργο και τις διδαχές του Απόστολου Παύλου.
Ακολουθώντας τα χνάρια του “Sola Scriptura” του 2007 (το οποίο αφορούσε τη ζωή του Μαρτίνου Λούθηρου), τόσο σε μουσικό, όσο και σε πνευματικό περιεχόμενο, το “Sola Gratia” είναι ένα ακρογωνιαίο Προτεσταντικό δόγμα, μετουσιωμένο σε μουσικό έργο, το οποίο ακούγεται με τεντωμένα αυτιά, δημιουργώντας μια γαλήνια, ιδιάζουσα και εξόχως απλή, μα ως την εντέλεια δουλεμένη, prog αισθητική, αντιλαμβανόμενη από τον καθένα, πόσο μάλλον από έναν “πολέμιο” με των δογμάτων όπως ο γράφων. Αυτό ίσως είναι ένα επίτευγμα της ουσίας της πίστης των ανθρώπων, να δημιουργούν τέχνη με γνώμονα την αγνότητα της ψυχής και των συναισθημάτων που απορρέουν από αυτή. Ο Morse είναι ο απόλυτος εκφραστής αυτής της δυναμικής.
Παρόλο που το album κινείται σε παρόμοια συνθετικά μοτίβα με το κατά 13 χρόνια προγενέστερο του “Sola Scriptura”, στην προκειμένη περίπτωση οι 14 συνθέσεις τον αριθμό είναι σαφώς μικρότερες σε διάρκεια, αποτελώντας μέρος γενικότερων θεματικών ενοτήτων και τα πομπώδη επικά στοιχεία είναι πιο ευδιάκριτα κατ’ αυτόν τον τρόπο, άριστα εγκολπωμένα στο γαλήνιο ηχοτοπίο. Από το σύντομο ακουστικό “Preface” σε μια prog πανδαισία το “Overture”, κάτι που οι Morse, George, και φυσικά ο εκπληκτικός Mike Portney στα τύμπανα κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα, κλιμακώνοντας με μοναδικό τρόπο τη συνέχεια.
Αν και οι εικόνες αποκάλυψης ή εκστασιασμού στο θείο που δημιουργούνται μέσω της στιχουργικής, πάντοτε μου έφερναν κάποια δυσφορία ο Morse έχει ένα μοναδικό τρόπο να μοιράζεται αυτή την έκσταση και να δημιουργεί μοναδική ατμόσφαιρα όπως στο “Come on!” και τα πλέον συναισθηματικά “Broken Sky” or “A Love That Never Dies”. Οι πιο ξεχωριστές στιγμές του album είναι το noire ατμοσφαιρικό “Overflow” και το 8λεπτο διαμάντι “Never Change”, με πολλές Floyd-ικές στιγμές ν’ αποτελεί μια από τις θριαμβευτικότερες στιγμές του καλλιτέχνη τα τελευταία χρόνια (και πιστέψτε με δεν είναι λίγες).
Άλλη μία εξαιρετική δουλειά που μέλλει ν’ αφήσει βαρύ το αποτύπωμά της στο prog στερέωμα. Η πνευματικότητα, συμπαρασύρει σε συνθετικό οίστρο και το πολυδουλεμένο ταλέντο συμβάλει στη δημιουργία ενός θεματικού και βαθύτατα βιωματικού album γεμάτο αλληγορίες που παραδίδονται στον ακροατή σαν αντίδωρο για την πίστη του.
Facebook: https://www.facebook.com/nealmorse/
Twitter: https://twitter.com/nealmorse
Web-site: https://nealmorse.com/
679 
