Οι Mystery Lights επέστρεψαν έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια στο Gagarin, όχι σαν δολοφόνοι στο τόπο του εγκλήματος, αλλά σαν θριαμβευτές σε ένα μέρος που πλέον τους ανήκει δικαιωματικά για να ενισχύσουν τη φήμη τους ως μια από τις καλύτερες Psych/Garage μπάντες των ημερών.
Σε ένα όμορφο, από πολλές απόψεις, βράδυ Σαββάτου με συναυλιακά δρώμενα να λαμβάνουν στην πρωτεύουσα η εμφάνιση των πολιτογραφημένων στη Νέα Υόρκη Καλιφορνέζων ήταν μονόδρομος για μένα και κατηφόρισα επί της Λιοσίων για μια επανάληψη της προ τετραετίας εμφάνισης.
Η βραδιά ξεκίνησε νωρίς με τους The Lobsters, μία προσθήκη της τελευταίας στιγμής, τους οποίους δεν άκουσα αρκετά για να εκφέρω εμπεριστατωμένη άποψη για το αστικό τους Rock n Roll, και μη θέλοντας να τους αδικήσω ζήτω συγνώμη και επιφυλάσσομαι για την επόμενη φορά.
Οι Bonnie Nettles Άγγλοι στο ραντεβού τους, όπως και στην μουσική τους, έχουν βρει τη χρυσή τομή μεταξύ του Brit Pop και της Αμερικανικής νέο ψυχεδέλειας και έτσι πορεύονται ζωντανά με τη περσόνα του Dennis προεξέχοντος τραβώντας τα βλέμματα.
Dreamy Pop κιθάρες, ευχάριστα solos με αντήχηση και πολύρυθμικά κρουστά και τύμπανα γέμισαν τον χώρο εκτός σκηνής, διότι πάνω στη σκηνή η επταμελής μπάντα στεκόταν πληθωρική από μόνης της.
Ευχάριστη παράσταση, λίγο άνευρη και υπνωτιστική σε σημεία που εμένα προσωπικά δεν με χάλασε καθόλου, κινήθηκαν κάπου ανάμεσα στους Charlatans, The Brian Jonestown Massacre, Primal Scream και Happy Mondays με ορισμένα σημεία να τα υπέρ κερνά η υποδόρια ψυχεδέλεια και να εκφράζεται με ήχους των Sun Dial.
Στα φωνητικά η προσέγγιση και το όλο στήσιμο παρέπεμπε σε κάτι από Liam, Jarvis και Thom με επίγευση Robbie Williams που πολύ μας άρεσε, όπως επίσης πολύ μας άρεσε και μας έφτιαξε την ήδη ανεβασμένη διάθεση η νέα σύνθεση που μας παρουσίασαν λίγο πριν το τέλος της εμφάνισης τους.
Ιδανικό stater πριν το main course της βραδιάς, με τον κόσμο πλέον να έχει γεμίσει χωροταξικά σε ικανοποιητικό βαθμό το Gagarin και όλοι να απολαμβάνουν τις μουσικές και τα απεριτίφ ανά χείρας.
Το απαραίτητο στήσιμο επί σκηνής και το soundcheck ολοκληρώθηκε με φωνές και ιαχές από το κοινό, όπως επίσης και μειδιάματα από τον Mike Brandon ο οποίος φαινόταν να το διασκεδάζει και να αδημονεί για την έναρξη.
Με τα φώτα να σβήνουν και το εισαγωγικό του Synthro να παίζει στα ηχεία οι Mystery Lights έκαναν την εμφάνιση τους και το χωροχρονικό ταξίδι στο χθες, το σήμερα, και το αύριο ξεκίνησε για τα καλά.
Το Gagarin μετατράπηκε στο όχημα, με όλους εμάς σαν επιβάτες και τις Garage/Psych μελωδίες να αποτελούν τα καύσιμα για αυτό το νοσταλγικό και vintage μουσικό ταξίδι
Το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή αλλά να διατηρηθείς εκεί, και η μπάντα είχε θέση πολύ ψηλά τον πήχη με την προηγούμενη εμφάνιση της, και κατάφερε να παραμείνει εκεί ψηλά αγέρωχη στην κορυφή που έχει θέσει η ίδια για τον εαυτό της.
Τα “Too Much Tension” και ο καινούριος δίσκος “Purgatory“ είχαν την τιμητική τους και από κοινού παλιές και νέες συνθέσεις συνέθεσαν ένα απολαυστικό σκηνικό, κινούμενοι μεταξύ Psych, cow punk, Garage και μία essence Country ήχων, στην ακρόαση των οποίων ο κόσμος λικνίστηκε και χόρεψε σε μία κατάσταση ευφορίας.
Σίγουρα η απόδοση και η κατάσταση δεν έφτασε στο Διονυσιακό προ τετραετίας επίπεδο όμως αυτό που ζήσαμε δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητο.
Μπορεί ο Brandon να είχε μία κάποια αδιαθεσία, που αν δεν το σχολίαζε δεν θα γινόταν αντιληπτό καθώς ήταν αεικίνητος, εκφραστικός και διαδραστικός με το κοινό και συμπαρέσυρε μαζί του και τους υπόλοιπους μαζί με εμάς σε πτήσεις μετά αναταράξεων.
Η ίδια η μπάντα και οι μουσικές της ήταν λες και ξεπήδησαν μέσα από τις από τις κλασικές 60s Garage/Punk συλλογές “Back from The Grave”, με άρρηκτη σχέση με τους Kinks, Mc5 Dead Moon και Baby Woodrose, ενώ σε πιο αφαιρετικά σημεία η κληρονομιά της Daptone Records τους προσέδιδε μία αύρα από τους Budos Band και τους Mennahan Street Band.
Αυτές η εναλλαγές στον ήχο και στην διάθεση μας έδωσαν μία ρευστότητα και μετατραπήκαμε σαν αυτά τα επιτραπέζια φωτιστικά που λειτουργούν με ρεύμα και δίνουν άμορφα σχέδια στο εσωτερικό τους έγχρωμο υγρό.
Με λίγα λόγια γίναμε ένα με τη μουσική, το ρυθμό, το συγκρότημα, τις μελωδίες, τα συναισθήματα και ακολουθήσαμε το ρεύμα που όρισε η μπάντα για περίπου μιάμιση ώρα, η οποία πέρασε τόσο γρήγορα και δεν ήταν αρκετή να κορέσει την όρεξη μας. Και θα συμφωνήσω με το φίλο Νίκο ο οποίος σχολίασε ότι θα μπορούσε να τους ακούει για άλλες τρεις ώρες.
Με την ολιγόλεπτη απομάκρυνση από τη σκηνή και την επανεμφάνιση για το encore, μπήκαν οι τελευταίες σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι της ψυχεδέλειας και ο εναπομείναντας χρόνος μέχρι το τέλος απέκτησε μια αυτοσχεδιαστική πάρτυ κατάσταση με crowd surfing, χορό και κλασικές επιλογές κομματιών για να κλείσει η βραδιά άκρως απολαυστικά για όλους.
Λίγο μετά τα μεσάνυχτα η αυλαία έπεσε για ακόμη μια φορά για μία ακόμη μοναδική βραδιά για την μπάντα στη χώρα μας όπου πλέον έχει αποκτήσει στενούς δεσμούς και αντιστρόφως.
Στον δρόμο της επιστροφής και αποδόμησης της βραδιάς ένας στίχος μου είχε κολλήσει στο μυαλό: I’m So Tired of Leaving in The City…
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης
413 
