Είδος: Avantgarde/Piano Post-Metal
Δισκογραφική: AWAL
Ημ. Κυκλοφορίας: 22 Μαΐου 2020
2010, στην γαλλική Τουλούζη ένας πιανίστας που αγαπάει τον Chopin, ένας drummer που γουστάρει τις jazz αρρυθμίες και ένας τραγουδιστής που ακούγεται να είναι στα πρόθυρα της αυτοκαταστροφής, δημιουργούν ένα από τα πιο “δυσάρεστα” albums εκείνης της χρονιάς.
2020, η Awal θέλοντας να υπενθυμίσει και να φέρει το στα αυτιά όσων δεν το πήραν πρέφα, επανακυκλοφορεί το “Amen”, πράγμα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ετοιμάζεται κάτι καινούργιο από τους Γάλλους εξπεριμενταλιστές.
Την παραγωγή του “Amen” είχε αναλάβει τότε, ο Ross Robinson (Korn, Machine Head, Cure, Sepultura κ.α.) και το αποτέλεσμα θεωρώ πως είναι όσο πιο κοντά στην μουσική έννοια της απόγνωσης. Οι MOPA στα αυτιά μου ακούγονται σαν μια ανάλαφρη εκδοχή του “La Masquerade Infernale” των Νορβηγών Arcturus, χωρίς βέβαια να φτάνει τη συνθετική μαγεία των Σκανδιναβών, αλλά με αρκετό ενδιαφέρον για τον μουσικό τους προσανατολισμό.
Η μουσική των MOPA είναι ιδανική για ακρόαση, αν έχεις τις μαύρες σου, αλλά κράτα κλειδωμένο το μαχαίρι για το ψωμί καλού-κακού. Δεν μπορείς εύκολα να την κατηγοριοποιήσεις σε κάποιο rock ιδίωμα, όμως για να συνεννοηθούμε να εξηγήσω πως θα αρέσει περισσότερο σε αυτούς που χωρίς δυσκολία, ακολουθούν την καριέρα του “σχιζοφρενή” Mike Patton.
Αν είσαι προοδευτικός και ο ήχος του πιάνου δεν σου φέρνει αλλεργία, μη χάσεις την ευκαιρία να τους ακούσεις. Μπορεί να αγγίξουν την κουρασμένη σου ψυχή και να μιλήσουν ψιθυριστά σε εκείνη, με άγνωστα αποτελέσματα.
Facebook: https://www.facebook.com/myownprivatealaska/
Instagram: https://www.instagram.com/mopaofficial
Spotify: https://open.spotify.com/artist/7hhYefJAxw4o2hlO7q4GlZ
677 
