Είδος: Alternative/Post Hardcore Metal
Δισκογραφική: Sargent House
Ημ. Κυκλοφορίας: 28 Ιουλίου 2023
Είναι δυνατόν ένα μουσικό trio να προκαλεί τόσο ντόρο ηχητικά όσο και αισθητικά; Όπως έχει αποδείξει η ιστορία είναι όντως εφικτό με χαρακτηριστικά παραδείγματα συγκροτημάτων τις προηγούμενες δεκαετίες. Στις μέρες μας επίσης είναι, ειδικά αν σε λένε Stephen Brodsky, Ben Koller ή Jeff Matz και είσαι μέλος των Mutoid Man και ζεις και αναπνέεις για την μουσική και τον γενικότερο ηχητικό πειραματισμό.
Τρίτη και καλύτερη, τρίτη και “φαρμακερή” και σίγουρα τρίτη και πιο “μεταλλαγμένη” δισκογραφική απόπειρα για την τριάδα των προαναφερθέντων, έπειτα από έξι χρόνια αναμονής από το “War Moans”. Όχι ότι τόσο καιρό καθόντουσαν άπραγοι, δεδομένου ότι και οι τρεις είναι πολυάσχολοι με τα θυγατρικά τους συγκροτήματα, ενώ τρέχουν και άλλα project σε συνδυασμό με περιοδείες στη μετά Covid κανονικότητα, οπότε γίνεται αντιληπτό ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος, ο οποίος βρέθηκε εν τέλει, και με τις κατάλληλες συνθήκες το νέο όραμα βρήκε “σάρκα και οστά”.
Παρατηρώντας το εκπληκτικό φιλοτέχνημα του εξωφύλλου από τον John Santos και σε συνδυασμό με την ονοματοδοσία του δίσκου, αναγέρθησαν θύμισες από το χρονοντούλαπο των παιδικών χρόνων και αναμνήσεων και τη φοβερή παιδική τηλεοπτική σειρά “Teenage Mutant Ninja Turtles”. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μεταλλαγμένες χελώνες και αρουραίους, παρά με “ακραία” μουσική φιλτραρισμένη από ένα εναλλακτικό πρίσμα, κάτι αντίστοιχο με αυτό που έκαναν συγκροτήματα όπως Life of Agony, Faith No More, Helmet, Failure, Cave In στο 90s παρελθόν και στις απαρχές της χιλιετίας, από καλλιτέχνες έτοιμους να τα κάνουν όλα “Γης Μαδιάμ”, όπως έλεγε ο Splinter.
Ο Brodsky ακούραστος εργάτης και ταγμένος οπαδός του κλασικού χεβιμεταλικού ήχου, καταθέτει για ακόμη μία φορά τα διαπιστευτήρια του και μας προσφέρει ένα άκουσμα με εμβόλιμες αρκετές Heavy στιγμές στον δικό του μουσικό μικρόκοσμο. Στο “Call of The Void” νιώθεις τα ηχητικά καρφιά της Σιδηράς Παρθένου να εισέρχονται μέσα σου σαδιστικά αργά, και πάνω στο αίμα σου λίγο πριν ασπρίσουν τα μάτια σου και κρυώσεις αισθάνεσαι το Rob Zombie να χορεύει και να λικνίζεται με έντονη ρυθμικότητα. Η σύνθεση των τραγουδιών του συγκροτήματος είναι εξίσου εντυπωσιακή, με στίχους που εμβαθύνουν σε ενδοσκοπικά θέματα, ενώ διατηρούν ένα επαναστατικό και σπλαχνικό πλεονέκτημα. Αυτό το έντονα φορτισμένο στοιχείο είναι που καθιστά την συγκεκριμένη σύνθεση ως ένα από τα highlight του άλμπουμ.
Η παλιοπαρέα από το “μεγάλο μήλο” εμφανίζει μία αχαλίνωτη έκρηξη μουσικής λαμπρότητας που αναδεικνύει περίτρανα το αβίαστο μείγμα των επιρροών της από Heavy Metal, Punk και Hard Rock με τα λοιπά παρακλάδια να συνεπικουρούν επ αυτού. Στο “Siren Song”, το εκπληκτικό animation βίντεο του οποίου επιμελήθηκε ο δικός μας Δημήτρης Αρμενάκης, δημιουργείται μία ιδιαίτερη ηχητική σύμπραξη των Red Fang με το NWΟBHM κίνημα και μία παραγωγή που προσεγγίζει τα 80s, δείγμα του ακομπλεξάριστου πνεύματος και της ευστροφίας που τους χαρακτηρίζει. Σύνθεση που γράφτηκε από κοινού με τον Nick Cageao με τους υπολοίπους παρά την αποχώρηση του τελευταίου από το συγκρότημα. Στο “Siphon” από την άλλη η τριάδα καταφέρνει να βρει τον κοινό παρονομαστή που έχουν οι Neurosis και Isis με τις Ανατολίτικες μουσικές αναζητήσεις των SOAD και μας σερβίρει τρεις δεκαετίες σκληρής μουσικής μέσα σε μόλις τρία λεπτά.
Στο όλο εγχείρημα βέβαια, ο Brodsky δεν είναι μόνος του και μαζί με τον Koller και τον νεοεισελθέντα Matz δημιουργούν ένα άτυπο Supergroup, παρά τις low profile καταβολές και τις προσγειωμένες αντιλήψεις που διαθέτουν. Ο Koller (δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι μοιάζει με τον Ozzy στα νιάτα του σε σώμα υπερτροφικού μπέμπη) είναι πυρηνοκίνητος πίσω από το kit και εκτός συναγωνισμού με τα πυραυλοκίνητα χτυπήματα του βγάζοντας off μετρονόμους, δέρματα και κύμβαλα. Όσοι τον παρακολούθησαν προσφάτως στο Gagarin με τους Converge ή παλιότερα έχουν γνώση επί του θέματος. Σίγουρα αν ανατρέξουμε στο γενεαλογικό του δέντρο θα βρούμε συγγένεια με τον Cthulhu και λοιπούς ασπόνδυλους και πλοκαμοφόρους τυμπανιστές. Το έτερον ήμισυ του rhythm section, ο Matz κάνοντας μία αποχή από τις ηχογραφήσεις του επερχόμενου High On Fire δίσκου, και λειτουργώντας σαν κανονικό μέλος και όχι σαν one-off αρπαχτή, θέτει ακλόνητα θεμέλια με τις μπασογραμμές του. Αφήνει κατά μέρους τις stoner-doom καταβολές με την επική διάθεση και μπαίνει σε Zeke mode με έντονο hardcore punk στοιχείο προσδίδοντας ταχύτητα και αστείρευτη ενέργεια.
Το όλο εγχείρημα που ακούει στο όνομα “Mutants” εκτός από την αψεγάδιαστη εκτελεστική δεινότητα των δημιουργών του, εκτινάσσεται χάρη στον συνήθη ηχητικό αυτουργό Kurt Ballou, αναλαμβάνοντας παραγωγή-ηχογράφηση και μίξη, τρία σε ένα με το μοναδικό αναλογικό τρόπο ηχογραφώντας μπάσο και τύμπανα σε ταινία, ρυθμίζοντας στην συνέχεια τα overdubs και την μίξη ψηφιακά. Άλλη μία εκρηκτική και αψεγάδιαστη δουλειά τοποθετείται στο παλμαρέ του.
Όπως προαναφέραμε η μπάντα έχει την στόφα του supergroup, όμως με τους εκλεκτούς καλεσμένους Nate Newton και Aaron Turner μετατρέπονται σε dream team του σκληρού και πειραματικού ήχου. Αμφότεροι συνεισφέρουν με τα growl φωνητικά τους και συγκεκριμένα ο Newton με το hardcore παρελθόν του ενσαρκώνει τον αδικοχαμένο Caleb Scofield φέρνοντας κατά νου, μνήμες από Zozobra, Old Man Gloom και Cave In μαζί. Όταν ξαναμιλήσουμε για σύμπνοια και αλληλεγγύη σε σκηνή, τότε ίσως θα έπρεπε να θυμόμαστε τη Hydrahead και τους άρρηκτους δεσμούς όσων την απαρτίζουν και να παίρνουμε μαθήματα και στάσεις ζωής από τους εν λόγω μουσικούς και τις μπάντες.
Για να επιστρέψουμε στα του δίσκου, το άλμπουμ διαθέτει thrash ριφολογία, ρυθμικές κιθάρες που θα ζήλευε και ο Hetfield και για τους φίλους των Burst έχει και Prog-groovy περάσματα που θα τους σηκώσει την τρίχα, και ίσως χρειαστεί να την “παίξουν” για να κατέβει. Η ηχητική τους φαρέτρα όμως δεν σταματά μόνο εδώ, και διαθέτει και άλλους άσσους στο μανίκι. Η μπάντα εμφανίζει αβυσσαλέα Converge Hardcore αισθήματα που συνδυάζονται με παρανοικά Botch math riffs, τα οποία σου τρυπάνε το μυαλό, με την έννοια της ακρότητας να λαμβάνει ηχητική υπόσταση. Εδώ που πρωτοπορεί ο Brodsky και η εκλεκτή του παρέα και είναι άξιο σεβασμού και μελέτης είναι πως καταφέρνει όπως και με τους Cave In να διατηρεί το μελωδικό στοιχείο σε όλο του το μεγαλείο χωρίς να του στερεί σε βαρύτητα και όγκο, και χωρίς να “μαλακώνει” ο ήχος ούτε να αλλοιώνεται η ταυτότητα του.
Όπως και στο προηγούμενο δίσκο έτσι και σε αυτόν, στην κατακλείδα έχει μία σύνθεση που λειτουργεί σαν κομμάτι αποθεραπείας με έντονο το συναισθηματικό στοιχείο. Βέβαια τότε δεν είχε υπάρξει ακόμα ο χαμός του συνεργάτη τους και κολλητού φίλου, κάτι που συνέβει στην πορεία. Όσοι είχαμε παρακολουθήσει την σπαραξικάρδια ακουστική εμφάνιση των Brodsky Και McGrath στο Roadburn του 2018 όπου μάτωσαν και τα βιτρό, αλλά και όσοι αντιλήφθηκαν με την ακρόαση του “Heavy Pendulum” δίσκο των Cave In το πόσο τους επηρέασε συναισθηματικά, θα το νιώσουν και εδώ το βαρύ φορτίο να τους πλακώνει και να τους ελευθερώνει από τα δεσμά μαζί.
Γιατί η απώλεια δεν γίνεται συνήθεια για όλους και στην τελική δεν πρέπει κιόλας.
Εν ολίγοις το “Mutants” σαν ορισμός αποτελείται από 38 λεπτά ανείπωτης δράσης, ηλεκτρισμένης ενέργειας και γνήσιας μουσικής όπου απο την αρχή μέχρι το τέλος ωθεί τον ακροατή σε έναν ανεμοστρόβιλο ηχητικής έκστασης, χωρίς να αφήνει χώρο για καμία βαρετή στιγμή.
Πατήστε play και βρεθείτε δεμένοι με τη μουσική με άνευ όρων ανιδιοτελή και αθάνατη αγάπη…
Facebook: https://www.facebook.com/mutoidman
Bandcamp: https://mutoidman.bandcamp.com/album/mutants
513 
