Ένα ακόμα πανδημικό έτος, έφτασε στο τέλος του.
Άλλη μια χρονιά, στη διάρκεια της οποίας τα μέτρα, οι μάσκες, οι αποστάσεις και οι καραντίνες είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Άλλη μια χρονιά, στην οποία πολιτικοί και Μέσα που δεν έχουν επαφή με την καθημερινότητα συνέχισαν να την ορίζουν, άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την επιστήμη έγιναν «επιστήμονες» διαβάζοντας fake news και κόσμος που δεν έχει άλλη υπομονή, αδημονεί να βγει επιτέλους από αυτό το τούνελ της παράνοιας.
Κοινό χαρακτηριστικό σχεδόν όλων; Η τέχνη. Το μόνο ιατροσόφι στο οποίο συμφώνησαν οι περισσότεροι και τους κράτησε συντροφιά στις διάφορες στιγμές απομόνωσης. Και η ειρωνεία είναι πως μιλάμε για έναν κλάδο που έχει πληγεί όσο λίγοι μέσα στην πανδημία.
Σε ό,τι αφορά τη μουσική συγκεκριμένα, αν μη τι άλλο, υπήρξε (όπως κάθε χρόνο) πληθώρα κυκλοφοριών. Κάποια album ήταν πραγματικά καλά, κάποια λιγότερο καλά (αλλά τα έσπρωξε το όνομα στο εξώφυλλο), κάποια απλώς διεκπεραιωτικά κι ούτω καθεξής.
Ήταν όμως μια καλή μουσική χρονιά; Πέρα από κάποιες επιστροφές ηχηρών ονομάτων και μερικές ευχάριστες εκπλήξεις, το 2021 δεν χάρισε πολλούς δίσκους που ξεχώρισαν και αυτό φάνηκε κι από τα λογής top 20. Κάνοντας μια βόλτα σε λίστες περιοδικών, αλλά και σε προσωπικές, θα παρατηρήσεις, πλην κάποιων εξαιρέσεων, μεγάλη ποικιλία στις επιλογές.
Από τη μία, αυτό μαρτυρά πως το ’21 βγήκε πολύ υλικό και τι να πρωτοδιαλέξεις, αλλά από την άλλη, δείχνει πως ακόμα και τα φαβορί, δεν κυκλοφόρησαν δουλειές που σάρωσαν τα πάντα στο διάβα τους. Όχι πως οι Κολοσσοί κάθε ιδιώματος είναι υποχρεωμένοι να μονοπωλούν το ενδιαφέρουν και τα top 20, αλλά κάτι έλλειψε από μικρές και μεγάλες μπάντες φέτος κι αυτό σίγουρα δεν ήταν η έμπνευση.
Σε μια τόσο περίεργη εποχή, εύλογα επηρεάζονται και οι καλλιτέχνες και μάλιστα πολύ. Γιατί, τι χρειάζεται ένας μουσικός για να συνθέσει; Ερεθίσματα! Κι αυτά, δεν βρίσκονται μέσα σε 4 τοίχους ή μένοντας μακριά από φίλους, γνωστούς και ζωντανές εμφανίσεις. Όταν δεν ζεις πράγματα, πώς να γράψεις για αυτά; Έτσι, όταν κάτσεις να βγάλεις δίσκο, θα υπάρξει ένα πιο χαμηλό συνθετικό ταβάνι, όχι από πλευράς τεχνικής προφανώς, αλλά από πλευράς συναισθήματος.
Κάποιοι στην καραντίνα ήταν αρκετά παραγωγικοί και φάνηκε στο πόσες κυκλοφορίες βγήκαν εν τέλει, ενώ άλλοι μπήκαν στο γαϊτανάκι των home sessions και του live streaming. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, είχαμε ένα καλό μεν, αλλά σχετικά στείρο αποτέλεσμα, στριφνό ενίοτε, απογυμνωμένο από εξωτερικά ερεθίσματα και σε ό,τι αφορά τα «ονόματα», μελετημένο κι επιτηδευμένα προσαρμοσμένο στα γούστα του μέσου fan (μπας και πουλήσει κανένα αντίτυπο, γιατί χωρίς συναυλίες, το ταμείο είναι μείον).
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουμε για συγκεκριμένα συγκροτήματα, αλλά σίγουρα οι επονομαζόμενες «μπαντάρες» ζορίστηκαν να διατηρήσουν την κατάληξη «-άρες», ενώ το νεότερο αίμα κέρδισε γενικά τις εντυπώσεις, χωρίς όμως να ταράξει και τα νερά.
Εν τέλει, ήταν κακή χρονιά το 2021; Ούτε καν! Ήταν όμως από εκείνες που παρέα με τις καλές στιγμές, έκρυβαν και πολλές “meh”; Σίγουρα. Από την άλλη, καλύτερα “meh” παρά στις ΜΕΘ, οπότε για να δούμε τι μουσικές εκπλήξεις μας επιφυλάσσει το ’22.
1220 
