Τις Παρασκευές τις περιμένω όπως η Πηνελόπη τον Οδυσσέα, όπως η έρημος τη βροχούλα. Όμως, αυτή η Παρασκευή ήταν ξεχωριστή. Δεν ήθελα μόνο να τελειώσει άλλη μία εβδομάδα κόλαση στη δουλειά. Ανυπομονούσα να δω πώς θα τα πάνε οι Celtics στο Game 6 με τους Bucks και δεν κρατιόμουν να ξαναδώ ζωντανά τους Mother of Millions.
Οπότε, μόλις πάει 18:00, φεύγω τρέχοντας από το γραφείο, πάω σπίτι να φρεσκαριστώ στα γρήγορα και παίρνω τον δρόμο για το Gagarin 205. Φτάνω στο venue, προμηθεύομαι το press pass μου και μπαίνω. Μέσα δεν βλέπω πάνω από εκατό άτομα και σκέφτομαι ότι θα είναι κρίμα το support act να παίξει σε άδειο χώρο. Ωστόσο, όταν λίγα λεπτά μετά τις 20:30 ανεβαίνουν στη σκηνή οι Church of the Sea, το κοινό έχει αρχίσει να πληθαίνει με σχετικά ικανοποιητικό ρυθμό. Λιτό και απέριττο, το αθηναϊκό τρίο –φωνή, κιθάρα και πλήκτρα/samples– δεν χάνει χρόνο και απλώνει μέσα στο club τον doomwave ήχο του.
Με κεντρικό πυλώνα την όμορφη φωνή της Ειρήνης, χτίζουν γύρω της μια ατμοσφαιρική δίνη από σκοτεινά, τελετουργικά ηλεκτρονικά ηχοτόπια και doomy, post κιθαριστικά θέματα. Η frontwoman της μπάντας, κάπως συνεσταλμένη αρχικά, σταδιακά αφήνεται να παρασυρθεί από τη μουσική και ερμηνεύει λικνιζόμενη νωχελικά, γεγονός που προσθέτει κάτι στην κάπως φτωχή σκηνική παρουσία των Church of the Sea.
Οι συνθέσεις από το EP “Anywhere but Desert” και το φετινό, πρώτο full-length “Odalisque”, που έχει αποσπάσει πολύ θερμές αντιδράσεις από τον μουσικό Τύπο, οικοδομούν ένα επιβλητικό ambience, το οποίο όμως θα μπορούσε να καταστεί καθηλωτικό αν σε live περιβάλλον υποβοηθηθεί από επιπλέον οπτικά ερεθίσματα. Προσωπικά, δεν έπαψα να σκέφτομαι πόσο θα ταίριαζαν κάποια visuals σε αυτό που κάνει το συγκρότημα.
Καθώς το show των Church of the Sea ολοκληρώνεται, μου έχει γίνει σαφές ότι παρακολουθώ τα πρώτα βήματα ενός ελπιδοφόρου νέου μουσικού σχήματος, που επιχειρεί κάτι διαφορετικό για τα δεδομένα της εγχώριας σκηνής. Μου έχει μείνει μια αρκετά ευχάριστη επίγευση και θεωρώ πως, με τις κατάλληλες κινήσεις εξέλιξης, οι Church of the Sea θα απασχολήσουν πολύ σοβαρά ένα ολοένα αυξανόμενο ακροατήριο μελλοντικά.
Setlist:
Sweet Surprise
XVII
Raindrops
(A Story about) Preparation
Me as the Water, Me as a Tree
No One Deserves
Odalisque
At the Edge of the World
Ύστερα από ένα σύντομο διάλειμμα, και νωρίτερα από ό,τι έχει ανακοινωθεί, στις 21:30 σβήνουν τα φώτα και, χωρίς πολλά πολλά, το stage του Gagarin καταλαμβάνουν οι Mother of Millions. Το κατά τα τέσσερα πέμπτα του γεμάτο πλέον venue υποδέχεται το prog metal κουαρτέτο με εκδηλώσεις λατρείας. Τα πάντα υποδηλώνουν ότι αυτό που λαμβάνει χώρα εκεί μέσα είναι κάτι για το οποίο αδημονούσε πολύ κόσμος.
Τα μέλη του συγκροτήματος δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα χαμόγελά τους με αυτό που βλέπουν να γίνεται. Ένα μικρό, προηχογραφημένο intro προλογίζει το εξαιρετικό “Amber”, που ακούγεται ενορχηστρωτικά πιο γυμνό, αλλά παραμένει συγκλονιστικό και με αυτήν την προσαρμογή. Ο ήχος είναι αρκετά καθαρός, αν και θα ήθελα να ακούγονται λίγο παραπάνω η κιθάρα και το μπάσο. Η στεντόρεια, καθαρή και λυρικότατη φωνή του Προκοπίου δεν αφήνει κανέναν και καμία να ξεχάσει πως είναι από τους καλύτερους τραγουδιστές που έχουμε. Για τα επόμενα τέσσερα τραγούδια, την τιμητική του έχει το “Sigma”. Το συγκοπτόμενο riffing του Κωνσταντινίδη και του Πρίφτη αλώνει το κοινό, όσο απολαμβάνουμε τα “Spiral” και “Silence”, ενώ ο Μπουκαούρης –ξεκάθαρα σε beast mode– χτυπά μανιασμένα το drum set του, αφήνοντας παράλληλα να φαίνεται η τεχνική αρτιότητά του.
Όταν πια το συγκρότημα έχει ζεσταθεί για τα καλά, έρχεται η ώρα για συνθέσεις από την πιο πρόσφατη και συνάμα πιο ώριμη περίοδο των Mother of Millions· η βραδιά απογειώνεται! Ο Μπακαούρης, που εκτελεί και χρέη πληκτρά όταν δεν υπάρχουν τυμπανιστικά μέρη, γυρίζει στα αριστερά του και μας χαρίζει τις νότες του “Where Do We Go from Here”. Ο Προκοπίου τραγουδά αισθαντικά και όλο το Gagarin βιώνει μια άκρως συγκινητική στιγμή. Το “Orbit” ξεκινά και ακούγεται αισθητά διαφορετικό χωρίς τα keyboards της εισαγωγής του. Εδώ, για πρώτη φορά, μου φαίνεται ξεκάθαρο πως, αργά η γρήγορα, η μπάντα θα χρειαστεί να καλύψει το κενό στη θέση των πλήκτρων, αλλά η συνολική απόδοση μαζί με την όρεξη για τις πρώτες live αναπαραγωγές καινούργιων συνθέσεων ισορροπούν την κατάσταση.
Η τριάδα των “Soma”, “Rite” και “Anchor” βάζει φωτιά στο club. Οι αντιδράσεις του κοινού δείχνουν πόσο πολύ έχει αγαπηθεί το “Artifacts” και ότι θα αποτελεί πάντα album ορόσημο για το συγκρότημα. Όταν, δε, ακούγεται και το “Artefact” και μαζί με τον Προκοπίου όλοι κι όλες τραγουδάνε μαζί του, η ανατριχίλα και η έξαρση έχουν σαρωτική επίδραση. «Ζωή, ανάγκης τέχνεργο». Μια συναυλία που οριακά αγγίζει τη μεταφυσική εμπειρία.
Η βραδιά βαίνει προς το κλείσιμό της. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για encore, καθώς ο κόσμος δεν αφήνει ποτέ την μπάντα να φύγει από τη σκηνή. Η εκτέλεση του “Fire” τιμά την αφετηρία των Mother of Millions και αποτελεί την πιο raw στιγμή του set. Το live ολοκληρώνεται με τον κόσμο να έχει γίνει ένα με το συγκρότημα και ίσως δεν υπάρχει ούτε ένα στόμα που να μην τραγουδά “I know where lay my Rome”.
Setlist:
Amber
Spiral
Silence
Collision
The Passage Jam
Where Do We Go From Here
Orbit
Soma
Rite
Anchor
No Light, No Light (Florence + The Machine cover)
Artefact
Fire
Rome
Η συναυλιακή επιστροφή των Mother of Millions στην πόλη τους στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, αλλά ακόμη και αυτή η διατύπωση ωχριά για να περιγράψει αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ Παρασκευής. Τέτοιες συναυλίες χαράσσονται ανεξίτηλα στη μνήμη και δημιουργούν σχέση ζωής ανάμεσα στον δημιουργό και τον αποδέκτη του έργου τέχνης. Έχω αρχίσει ήδη και μετράω αντίστροφά για την επόμενη ζωντανή εμφάνιση των Mother of Millions, όποτε κι αν είναι να γίνει, και ελπίζω να συμπέσει με μια νέα δισκογραφική δουλειά τους. Οι προσδοκίες πλέον είναι απίστευτα υψηλές.
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
992 
