Πρέπει να σκάψω βαθιά μέσα στο σπήλαιο των αναμνήσεων που εδράζει στον γεμάτο πληροφορίες εγκέφαλο μου, για να βρω την πρώτη φορά που αποτυπώθηκε στα τοιχώματα του η λέξη Moonspell.
Ήταν σίγουρα στα τρυφερά μου εφηβικά χρόνια και λίγα χρόνια μετά, έσκουξα από χαρά όταν είχα την τύχη να τους δω ζωντανά για πρώτη φορά στο θρυλικό Ρόδον Live, στην περιοδεία του “Sin/Pecado” περί το 1999 (δεν γράφει χρονολογία το απόκομμα του εισιτηρίου δυστυχώς). Τώρα 20 χρόνια αργότερα, και στην 30η τους επέτειο αποφασίζω και πάλι να τους παρακολουθήσω, παρά το στενάχωρο γεγονός της ακύρωσης των αγαπημένων μου Green Carnation.
Επ’ ευκαιρίας του εορτασμού της τρίτης τους δεκαετίας, οι Πορτογάλοι έχουν προσθέσει στην αρχή της βραδιάς ένα ακουστικό τους set, όχι πολύ μεγάλης διάρκειας, που για να γεμίσει ο χρόνος, εμπλουτίζεται με ένα άτυπο spoken word/stand up, με τον Fernando Ribeiro να λέει ιστορίες από την καριέρα της μπάντας και της σχέση τους με την Ελλάδα. Γίνονται αναφορές σε ταβέρνες και φαγητό, στα αδέρφια τους Rotting Christ και άλλα πολλά, κατά τα οποία ευτυχώς συνειδητοποιεί κανείς πως ο frontman των Moonspell έχει καλό χιούμορ και δεν καταστρέφει τελείως την ατμόσφαιρα.
Μολαταύτα ακούστηκαν εναλλακτικές εκτελέσεις σημαντικών τους τραγουδιών όπως το “Breathe” και το “Alma Mater” (η πιο πετυχημένη θα έλεγα), καθώς και μια διασκευή Madredeus, τους οποίους ο Ribeiro θεωρεί το μεγαλύτερο πορτογαλικό συγκρότημα. Το στήσιμο απλό με τον ίδιο μπροστάρη στα φωνητικά και τους Ricardo Amorim και Pedro Paixão εκ δεξιών του, με το αποτέλεσμα να μου φαίνεται λίγο φτωχό για την ποιότητα του σχήματος. Ίσως φταίει το μέγεθος του χώρου που καταπίνει με τις φωνές του κοινού κάθε τι μη ενισχυόμενο, ίσως να έγινα ξαφνικά απαιτητικός. Το κλίμα όμως παρ’ όλα αυτά ήταν παρεΐστικο και αρκετά ευχάριστο και οι πρώτες μπίρες έφυγαν νερό.
Ακουστικό Setlist:
Domina
Breathe
Mute
Nocturna
Senhores Da Guerra (Διασκευή Madredeus)
Alma Mater
Μετά από ένα διάλειμμα για ένα γρήγορο τσιγάρο εκτός χώρου, επιστρέψαμε για να βρούμε στη σκηνή τον Michael S. Krumins, ο οποίος συνέχισε την ακουστικότητα του πράγματος, παρουσιάζοντας μας κάποια τραγούδια από την επερχόμενη δουλειά του “Infinity” που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο του 2023. Ελπίζοντας να μη νομίζετε πως τα μέλη του Rockway.gr, αράζουν πίσω από σκουπιδοτενεκέδες πίνοντας σίσα, όπως είπε κάποιος φίλος, θα ομολογήσω πως βρήκα απρόσμενο ενδιαφέρον στη ορχηστρική μουσική του Νορβηγού, αν και μάλλον θα τη χρησιμοποιούσα ως φόντο αναγιγνώσκοντας κάποιο βιβλίο ή χαζεύοντας τα άστρα, που τόσο φαίνεται να αγαπά ο καλλιτέχνης.
Ο ήχος ως τότε, όντας μη απαιτητικός, υπήρξε άκρως επιτυχημένος και ο κόσμος εισέρχεται σε δόσεις στο Fuzz, χωρίς βέβαια να φτάνει τα νούμερα που θα θέλαμε όλοι. Ο χρόνος σαν να πάγωσε για λίγο και χωρίς να καταλάβω πως πέρασε η ώρα, οι Moonspell ξαναστήθηκαν πάλι στη σκηνή, full house αυτή τη φορά για να ξεκινήσουν το κυρίως μέρος του show.
H setlist πολύ καλά στημένη, με τραγούδια σχεδόν από όλη τους τη δισκογραφία (πλην των “1755” και “Alpha Noir/Omega White”) που πηγαίνουν πίσω ως το “Wolfheart”, από το οποίο εκτός του φαινομενικού “Alma Mater”, παίχτηκε και το “Vampiria”.
Ο ήχος σε επίπεδο αρκετά υψηλό για να απολαμβάνεις την καθαρότητα του, αλλά χωρίς να σου τινάζει τα μυαλά στο αέρα, βοηθούσε τον κόσμο να συνοδεύει σωστά την μπάντα στο ταξίδι της μέσα στον χρόνο, και εκείνη με τη σειρά της να προσφέρει μια εξαιρετική εμφάνιση, από όλες τις απόψεις, αφού ακόμη και τα φώτα ήταν εξαιρετικά.
Highlights τα “Breathe”, “Apopthegmata”, “Opium”, “Mephisto”, και φυσικά τα δυο ντουέτα με τον Σάκη Τόλη (Rotting Christ) στα “Alma Mater” και στο “Full Moon Madness” που έκλεισε και τη βραδιά εορτασμού των 30 ετών Moonspell.
Οι Πορτογάλοι ήταν σε καλό άστρο και όσοι δεν ήρθαν έχασαν μια όμορφη performance σε μια ιστορική αναδρομή από τα πρώτα χρόνια ως σήμερα.
Φωτογραφίες: Δέσποινα Σταματάκη
593 
