Μια βραδιά γεμάτη ουρλιαχτά στο φεγγάρι!
Το Σάββατο βράδυ ήταν η πρώτη φορά που είδα συναυλία των Moonspell και ήταν ένα από τα πιο… περίεργα λάιβ που έχω πάει ποτέ.
Οι Πορτογάλοι ήταν πάντοτε ένα συγκρότημα που εκτιμούσα για το θάρρος του να πειραματιστεί, όμως ποτέ δεν μπόρεσα να ακολουθήσω σε κάθε τους δίσκο.
Ας πούμε ότι είχα μια ελεύθερη σχέση με τη μουσική τους και νιώθω ότι και οι ίδιοι έτσι εκλαμβάνουν την τέχνη τους, όχι δηλαδή σαν μια safe ψυχαναγκαστική, οπαδική εμπειρία, αλλά ως μια πρόκληση από άλμπουμ σε άλμπουμ.
Το “Hermitage” όμως με έφερε δίπλα τους ξανά, ήταν ένας εξαιρετικός δίσκος, αυτός που πάντα περίμενα από τους Moonspell, ο οποίος μάλιστα έσκασε και στην περίοδο που τον είχα ανάγκη περισσότερο, στον εγκλεισμό της πανδημίας.
Έτυχε, λοιπόν, η πρώτη φορά που θα τους δω, να είναι το επετειακό τους σόου, για τα 30 χρόνια καριέρας και όλα έδειχναν το Σάββατο… το μεγάλο αντίο των Λύκων. Αυτή η αίσθηση του αποχωρισμού, δεν μου δημιουργήθηκε από τη συγκινησιακή φόρτιση – δεν υπήρχε καμία, όλοι ήταν πολύ χαλαροί και ευδιάθετοι – αλλά από την εικόνα των Moonspell που σου έδιναν την εντύπωση ότι προσπαθούν να χωρέσουν όσα περισσότερα μπορούν στην ζωντανή τους εμφάνιση, γιατί νιώθουν το τέλος να έρχεται.
Ας τα πάρουμε όμως, από την αρχή. Το ακουστικό σετ ξεκίνησε ακριβώς στις 8, με την προσέλευση του κόσμου να είναι μικρή, το κλίμα όμως οικογενειακό και ζεστό.
Το τρίο των Ricardo, Fernando και Pedro εμφανίστηκε εμφανώς ορεξάτο και με πολύ καλή διάθεση για μια ωραία βραδιά. Ο Fernando έδινε πληροφορίες πριν από κάθε κομμάτι για την περίοδο που γράφτηκε και τα ευτράπελα που έτυχαν στους Moonspell ως συγκρότημα, φανερώνοντας μια άλλη πτυχή μιας μπάντας, πιο χαλαρής και ανθρώπινης, σε αντίθεση με αυτό που μάλλον μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν. Τα αστεία και η επικοινωνία με το κοινό έδιναν και έπαιρναν, καθώς έκανε ανοικτό διάλογο με τους οπαδούς και από τα πρώτα λεπτά ένιωθες σαν να κάθεσαι σε ένα μεγάλο δωμάτιο με τους φίλους σου και να τα λέτε, για τα παλιά.
Τα φωνητικά του frontman ήταν σε πάρα πολύ καλή φόρμα, προσωπικά πάντα προτιμούσα τα καθαρά του και οι ακουστικές εκτελέσεις των κομματιών, εξαιρετικά πειστικές. Ειδικά το Alma Mater, αποκάλυψε όλη τη μελωδικότητα του στην ακουστική έκδοση, που προετοίμασαν οι Πορτογάλοι για πρώτη φορά, για εμάς. Μάλιστα, όπως είπε και ο λαλίστατος Fernando, η κατάσταση θύμισε lounge συναυλία σε καζίνο, όπου πίνεις το ποτάκι σου και η μπάντα σε συντροφεύει από τη σκηνή. Ναι, ήταν περίεργη η φάση.
Ακουστικό Setlist:
Domina
Breathe
Mute
Nocturna
Senhores Da Guerra (Διασκευή Madredeus)
Alma Mater
Αμέσως μετά, θα έπαιζαν οι Green Carnation, οι οποίοι όπως είχαμε πληροφορηθεί έγκαιρα είχαν ακυρώσει τη συμμετοχή τους, λόγω προβλήματος υγείας του μπασίστα.
Προσωπικά, θα γούσταρα τρελά να τους δω, όπως είχα και περιέργεια να δω τα τραγούδια που θα παρουσιάσει ο κιθαρίστας τους Michael Krumins, από τον επερχόμενο του σόλο δίσκο.
Μακρόσυρτες ατμοσφαιρικές μελωδίες, μια μελαγχολική ερμηνεία και ένα… μπουζούκι συνέθεσαν ένα υποτονικό αλλά πολύ ιδιαίτερο σκηνικό, ενός μουσικού που θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Ή και όχι, θα δείξει.
Έχει πλέον φτάσει περίπου 10.30 το βράδυ και τίποτα δεν θυμίζει… μέταλ συναυλία! Κοιτούσα γύρω μου και έβλεπα χαλαρούς τους παρευρισκόμενους και είναι λογικό μετά από 1,5 ώρα ακουστικής, ατμοσφαιρικής μουσικής. Οι Moonspell είχαν δύσκολο έργο μπροστά τους να μας ξυπνήσουν, σκέφτηκα όταν έσβησαν τα φώτα. Τα κατάφεραν;
Κόλαση, ΝΑΙ!
Το ξαφνικό σοκ από την ένταση των Πορτογάλων ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν για να ανταποκριθούμε στα ουρλιαχτά του Fernando και από το πρώτο τραγούδι αλυχτούσαμε στο φεγγάρι, σαν μικροί λυκάνθρωποι. Τα τραγούδια τους μας ταξίδεψαν σε όλη τη δισκογραφία τους, κάνοντας μερικές ασυνήθιστες στάσεις! Το ξεκίνημα έγινε με τις Pink Floyd πινελιές του Greater Good από το Hermitage και οι πρώτες απόκοσμες κραυγές ήρθαν στο Night Eternal. Το σκηνικό ήταν βγαλμένο από ταινία τρόμου και ο φωτισμός άλλαζε ανάλογα με τις διαθέσεις του εκάστοτε κομματιού, πάντα όμως με φόντο ένα ολόγιομο φεγγάρι.
Σε τρελή όρεξη βρέθηκε το συγκρότημα, το οποίο παρά την μικρή έλευση του κόσμου, έδωσε τα πάντα στη σκηνή, παρά τις κάποιες αναποδιές, όπως τον μπουκωμένο ήχο στις κιθάρες ή την αλλαγή χορδής του ΧΧΧ την ώρα που το υπόλοιπο συγκρότημα τον έκραζε ασύστολα! Κάθε αναποδιά φούντωνε και περισσότερο τους Moonspell, που αν ήταν να κώλωνε σε τέτοια, θα είχε σταματήσει πριν καν αρχίσει την καριέρα του ή όπως είπε και ο Fernando… “μόνο οι Rotting Christ, είναι πιο άτυχη μπάντα από εμάς”, προκαλώντας το γέλιο σε όλους μας. Με τη διάθεση στο φουλ, μας βρήκε η βουτιά που έκαναν στο Antidote και το Memorial, με το Finistera να είναι ένα πρώτο highlight της βραδιάς. Το Opium μας ταξίδεψε στα 90ς και η έκπληξη ήρθε με κομμάτια από το αδικημένο Sin/Pecado και το άνισο Butterfly Effect, τα οποία βρήκαν χώρο στο σέτλιστ και έδωσαν τον αέρα της επετειακής συναυλίας, που μας είχαν υποσχεθεί.
Οι εκπλήξεις όμως δεν σταμάτησαν εκεί. Ο Σάκης Τόλης, ο πατριάρχης του ελληνικού μέταλ, όπως τον προλόγισε ο Fernando πάτησε τη σκηνή σε κλίμα αποθέωσης από το κοινό, για να κάνει ντουέτο με τον καλό του φίλο, στο Alma Mater. Ντελίριο ενθουσιασμού στο κοινό και οι Moonspell μας έχουν κερδίσει όλους με την επιμονή, την εργατικότητα και την αφοσίωση στη μουσική τους. Δούλεψαν σκληρά και αξίζουν το χειροκρότημα μας. ΤΕΡΑΣΤΙΑ έκπληξη το Tenebrarum 1 από το Under The Moonspell στο encore και ο Σάκης επιστρέφει για το παραδοσιακό κλείσιμο με το Full Moon Madness, υπό τις έξαλλες κραυγές του κοινού για μια εμφάνιση αρχοντική από τους Πορτογάλους.
Με τον αέρα ενός συγκροτήματος που ακολουθεί πιστά αυτό που του λέει η καρδιά του και την επιμονή να ακολουθήσει το δικό του δρόμο, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά τους, για μια γεμάτη καριέρα και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συναυλία, που ευτυχώς κατάφερα να παρακολουθήσω, έστω και στο κλείσιμο, όπως όλα δείχνουν, της πορείας τους.
Αν συνεχίσουν, εγώ θα είμαι και πάλι εκεί, καθώς το Σάββατο με κέρδισαν μια και καλή.
Setlist:
The Greater Good
Extinct
Night Eternal
Finisterra
In & Above Men
From Lowering Skies
Opium
Abysmo
Butterfly FX
Breathe
Apophthegmata
Mephisto
Vampiria
Alma Mater
Tenebrarum Oratorium 1
Full Moon Madness
Φωτογραφίες: Τάσος Αγάπης
892 
