Οι καθημερινές και δη οι Πέμπτες τείνουν να γίνουν τα νέα Σάββατα από συναυλιακής άποψης καθώς και από πλευράς νυχτερινής εξόδου.
Κάπως έτσι την περασμένη Πέμπτη βρεθήκαμε ακόμη μία φορά στην οδό Ηπείρου και στο Κύτταρο club για ένα άχαστο συναπάντημα του ακραίου Death ήχου.
Μπορεί γενικά οι μουσικές μου προτιμήσεις πλέον να είναι αργές, θορυβώδεις και ταξιδιάρικες, όμως για την περίπτωση των Misery Index, σε συνδυασμό φυσικά και με την εμφάνιση των Mortal Torment και των Olajuwon, κάνεις την εξαίρεση και την (και καλά) καρδιά σου πέτρα και δίνεις το παρών. Πόσο μάλλον αν τους είχες παρακολουθήσει στην προηγούμενη εμφάνιση τους σαν καλός boomer και ο δείκτης νοσταλγίας σου χτυπάει την ευαίσθητη χορδή.
Με την ώρα να είναι ελάχιστα λεπτά μετά τις 20:30 και χωρίς πολλά εισαγωγικά, ακούγεται η φράση “Είμαστε οι Olajuwon και Χριστός Ανέστη” με το μακελειό να λαμβάνει χώρα εξαρχής.
Τελικά δεν πρόκειται για απλή συνωνυμία και η επιλογή του ονόματος μόνο τυχαία δεν είναι. Η Powerviolence τριάδα των Olajuwon, με καλαίσθητη εμφάνιση φορώντας μπλουζάκι Houston Rockets με τον αριθμό 34, έπαιξε κυριαρχικό Death-Grind παιχνίδι, και εκτός και εντός ρακέτας μουσικών ιδιωμάτων, θυμίζοντας μεταφορικά μιλώντας το μεγαλείο του πάλαι ποτέ Αφρικανού Σέντερ.
Αρκετά συμπαγής στον ήχο και ενίοτε εμφανίζοντας μία κάποια ρευστότητα στο ηχητικό τους crossover μεταξύ Death-Gore και Grind παίζοντας στην ολότητα του όλο το” The 34th quarter MC” και για περίπου 20 λεπτά μας χάρισαν ένα Death Metal σφηνάκι ή μία Doom έκδοση στον Grind τους, ανάλογα με την οπτική του καθενός.
Ιδανικό φασαριόζικο starter μέχρι να οδηγηθούμε στο main dish της βραδιάς.
Στην συνέχεια πήραν την σκυτάλη οι Mortal Torment, για τους οποίους δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις η αλήθεια είναι, κάνοντας το δικό τους statement με το brutality is law.. Το Αθηναϊκό extreme κουιντέτο ιδιαίτερα εύθυμο και σοβαρό εκεί που πρέπει και όπως πρέπει απέδωσε το “μυώδες” brutal Death Metal τους, το οποίο τόνωναν κατά διαστήματα με ενέσεις αδρεναλίνης και κρεατίνης μαζί για πιο τερατόμορφα ηχητικά ακραία αποτελέσματα.
Βάναυσοι στα ελάχιστα αργά τους περάσματα, ισοπεδωτικοί στις υπερταχείες συνθέσεις τους και αρκετά χορευτικοί με τις απαραίτητες κλωτσοπατινάδες στα πιο groovy σημεία, μας χάρισαν ένα αθλητικό μασάζ κάπου μεταξύ πόνου, βίας και βασανισμού της ψυχής και του σώματος.
Ιδιαίτερη αναφορά στον Γιάννη με την καλοκαιρινή αμφίεση μετά πουκαμίσου, ο οποίος αρκετά παραστατικός και διαδραστικός με το κοινό μας έστελνε με τα βορβορώδη φωνητικά και την γενικότερη ερμηνεία του σε κάποια λεκάνη τουαλέτας δίπλα από κάποιο καζάνι στην κόλαση για ταξίδι μετά επιστροφής και πάλι τούμπαλιν.
Μια εμφάνιση για φίλημα που τα είχε όλα με την απαραίτητη ποσόστωση, ακόμα και συμφωνικό Power Metal δείγμα με γυναικεία φωνητικά (not).
Decomposition in Vomit
A Million Skulls To Bludgeon
Tender/Dismember
Αρρώστια(new song)
Shadow (new song)
Necropitogyron
Epileptic Defecation
Convulsing Neon Terrors (new song)
Sculpting The Dead
Masturbating The Deranged
Με τη ζέστη να έχει ανεβεί πλέον για τα καλά και το δείκτη θερμοκρασίας του σώματος μας να έχει πάρει την ανιούσα, αναζητήσαμε μία όαση δροσιάς προς τα έξω μέχρι την εμφάνιση των Misery Index, όπου από το sound check ακουγόταν πολλά υποσχόμενη.
Με το ρολόι να δείχνει 22:35 και το banner του “Complete Control” να κοσμεί το background, οι Αμερικανοί extreme Metallers μετά προτροπής από τον Mark Kloeppel για mosh pit, κάτι που δεν σταμάτησε καθόλη τη βραδιά με το κόσμο να ανταποκρίνεται καθολικά,, ξεκίνησαν τον Death Metal ορυμαγδό.
Βασιζόμενοι σε ένα best of setlist, τίμησαν τον back catalogue τους και σε κλασικές επιλογές όπως τα “Conspiracy of None” όπου έγινε το έλα να δεις, όπως και την ευχάριστη έκπληξη που ακούει στο όνομα “Exeption To The Ruled”. Αν δεν με ξεγελάει η μνήμη μου κάπου εκεί ο Γιάννης των Mortal Torment επιδόθηκε στις stage diving και crowd surfing χορευτικές του ικανότητες με υπερβάλλον ζήλο.
Όμορφα ακραίοι και το ανάποδο ακραία όμορφοι συνθετικά και εκτελεστικά, χωρίς τάσεις μεγαλομανίας και ανάγκες επίδειξης απέδωσαν το Extreme Death Metal στα μούτρα μας με τη αστικότητα που το διακατέχει, “ακάθαρτο” και “ανθυγιεινό” όπως του αρμόζει.
Τα διπλά φωνητικά είναι μεγάλη μαγκιά και εξυπηρετούν τον σκοπό τους, δίνοντας βάθος και διπολικότητα στα κομμάτια προσθέτοντας πλουραρισμό. Ενώ τα ενδιάμεσα breakdown στα κομμάτια ανάγκαζαν τα εσωτερικά μας όργανα σε μία hardcore ελεύθερη πτώση, δικαιολογώντας κατά κάποιο τρόπο και τη βερμούδα που φορούσαμε.
Δεδομένου ότι υπήρχε προσφορά από τη μπάντα και προφανώς ζήτηση από πλευράς κόσμου και για ακόμα πιο γρήγορα κομμάτια, η μπάντα στάθηκε άξια των περιστάσεων και εξυπηρέτησε τη Grind πτυχή της προς χάριν όλων μας.
Για μία ώρα, δεκαπέντε πρώτα και κάποια δεύτερα (όχι δεν έγινα stalker του χρόνου, δυστυχώς ο μπροστινός μου μαγνητοσκοπούσε την εμφάνιση με το κινητό οπότε άθελά μου το βλέμμα έπεφτε εκεί) η παλιοπαρέα από τη Βαλτιμόρη μας “ταλαιπώρησε” ευχάριστα τα αυτιά με το μουσικό της ρεπερτόριο και την ηγετική της εμφάνιση.
Δίχως να φαίνονται ούτε να ακούγονται μίζεροι στο ελάχιστο μας γλέντησαν κυριολεκτικά και με το “Traitors” σαν κατακλείδα μας ξαπέστειλαν στους πέντε δρόμους, την στιγμή που από τα ηχεία ο Billy Joel μας ξεπροβόδιζε με το “Movin’ out”.
Ελπίζω να μην κάνουμε πάλι 19 χρόνια να τους δούμε ζωντανά, όχι τίποτα άλλο, γιατί δυστυχώς μικραίνει και το προσδόκιμο ζωής και είναι κρίμα να χάνουμε τέτοιες “εκρηκτικές” συναυλίες.
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπουλου
1049 
