Είδος: Power, progressive metal
Εταιρεία: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 25 Μαρτίου 2022
Αν έχετε κάνετε κλικ για να διαβάσετε αυτήν την παρουσίαση-κριτική και ξέρετε ήδη ποιος είναι ο Michael Romeo, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να διαβάσετε παρακάτω. Σας είναι εκ προοιμίου σαφές αν θέλετε ή όχι να ακούσετε το “War of the Worlds Pt. 2” (WotW2 εφεξής). Όσα ακολουθούν μπορούν μόνο να σας δώσουν μια επιπλέον ιδέα για αυτό που σας περιμένει. Όμως, αν αγνοείτε ποιος είναι ο εν λόγω κύριος –όνειδος!– και έχετε καταλήξει εδώ από απλή περιέργεια ή κατά τύχη/λάθος, μην αγχώνεστε, εμείς είμαστε εδώ.
Ο Michael Romeo είναι ο κιθαρίστας και κινητήριος δύναμη των Symphony X, μιας εμβληματικής μπάντας για το power-progressive metal. Με το συγκρότημά του να είναι δισκογραφικά ανενεργό από το 2015, ο Romeo εκμεταλλεύτηκε το κενό διάστημα και έγραψε τη δεύτερη σόλο δουλειά του “War of the Worlds Pt. 1” το 2018 (η πρώτη του σόλο απόπειρα ήταν το “The Dark Chapter” του 1995). Φέτος επιστρέφει με το β’ μέρος, πιάνοντας το νήμα από εκεί που είχε αφήσει την επιμεταλλωμένη μουσική προσαρμογή του επί του κλασικού, φερώνυμου βιβλίου που έγραψε ο Herbert George Wells το 1897. Fun fact, trivia, όπως θέλετε πείτε το: το βιβλίο, η πλοκή του οποίου αφορά μια φανταστική εισβολή των Αρειανών στη Γη, έχει μείνει στην ιστορία λόγω του πανικού που έσπειραν στις ΗΠΑ οι ραδιοφωνικές αναγνώσεις αποσπασμάτων από τον πολύ Orson Wells, όταν το κοινό πίστεψε πως ο πλανήτης μας δέχεται πραγματική επίθεση από εξωγήινες στρατιές.
Στα του album τώρα, ο σαν από αναγεννησιακό πίνακα, τροφαντός και ροδομάγουλος Romeo, που είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ βιρτουόζος της εξάχορδης, κερνάει αβέρτα από prog-power σαρωτικούς τυφώνες μέχρι επικά κινηματογραφικούς ύμνους και πιο λυρικά ηχητικά χάδια. Το επίπεδο της δεξιοτεχνίας του είναι κορυφαίο, ξέρει να γράφει πολύ πωρωτικά, τεχνικά riffs και σολάρει αξιοποιώντας ένα μεγάλο εύρος τεχνικών. Έχει μετριάσει πολύ τις άλλοτε πασίδηλες νεοκλασικιστικές του τάσεις και, όταν αυτές είναι παρούσες, τις διανθίζει πανέξυπνα με πιο μοντέρνα προσέγγιση. Η μαγκιά του Romeo είναι πως ανήκει στους κιθαρίστες που ποτέ δεν θυσιάζουν τη μουσικότητα και την ομορφιά χάριν μιας ανώφελης επιδειξιμανίας.
Και επειδή κόβουν το μυαλό και το αφτί του, έχει επιλέξει για συνοδοιπόρους το τυμπανιστικό τέρας John Macaluso (Malmsteen, TNT, Ark) και τον αληταρά των χαμηλών συχνοτήτων John DeServio (Black Label Society). Κατ’ εμέ, όμως, η κίνηση ματ που κάνει στο WotW2 είναι η επιστράτευση ενός παιδιού που έχει αναπτερώσει τις ελπίδες μας για την επιβίωση των καθαρών φωνητικών στο σήμερα, και μη μου πείτε ότι δεν κοντεύετε να ξεχάσετε την τελευταία φορά που ακούσατε έναν πραγματικά ταλαντούχο rock/metal τραγουδιστή. Μιλάω για το κροατικό θαύμα που ακούει στο όνομα Dino Jelusick. Ίσως να τον θυμάστε από τη συμμετοχή του στους Trans-Siberian Orchestra ή μπορεί να τον μάθατε τώρα που καλείται να συνδράμει τη γερασμένη φωνή του David Coverdale κατά τη farewell tour των Whitesnake. Το παλληκάρι έχει πανέμορφη φωνή και τεράστιες ικανότητες.
Στο WotW2, τον ακούμε να απογειώνει τις συνθέσεις, τραγουδώντας κολλητικές φωνητικές μελωδίες, είτε σε κλασικομεταλλάδικο ύφος με γρέζι είτε παιχνιδίζοντας με hard rock/AOR αέρα. Είναι σαν να έχει περάσει από το μπλέντερ τους Russel Allen και Jørn Lande και έχει σερβίρει το μείγμα με σταγόνες Tony Martin και David Coverdale,. Υγραίνεσαι, θες δεν θες.
Στα 52 λεπτά διάρκειας έχουν χωρέσει επτά συνθέσεις, ένα intro, ένα outro και δύο ορχηστρικά. Παρότι κρατάει αρκετά η ακρόαση του δίσκου, η ποιότητα των συνθέσεων και η σειρά με την οποία αυτές παρατίθενται δεν επιτρέπουν να παρεισφρήσουν κούραση ή βαρεμάρα. Κάθε track έχει κάτι να πει και οι αποδόσεις των μουσικών εντείνουν την απόλαυση. Ο Romeo είναι απολαυστικός ακόμα και όταν αναλαμβάνει τα πλήκτρα στο WotW2, ενώ πού και πού τον ακούμε να παίζει τσέλο, ούτι και σάζι. Η παραγωγή είναι υποδειγματική και φέρνει στον νου τον ήχο που δοκίμασαν επιτυχώς οι Symphony X στο The Odyssey. Επικρατούν τα δυναμικά τραγούδια, με γκάζια πατημένα, με καλπασμούς, τεχνικά, ογκώδη και εκτονωτικά, όπως τα “Divide & Conquer”, “Parasite” και το ανατολίτικο “Destroyer”, όπου ο Romeo πιάνει στα μαγικά χέρια του και μια επτάχορδη. Οι τόνοι πέφτουν μόνο στα ορχηστρικά διαλείμματα και στο σαν power ballad “Just Before the Dawn”.
Η νέα σόλο δουλειά του Michael Romeo δεν υπόσχεται να φέρει επανάσταση στο είδος, μα δεν πιστεύω ότι αυτός ήταν ο στόχος. Επίσης δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τα μεγαλειώδη album που έχει κυκλοφορήσει ο δημιουργός της με το κύριο συγκρότημά του. Ωστόσο, υπόσχεται να προσφέρει απλόχερα πολλές ευχάριστες ακροάσεις γεμάτες τραγούδια καλογραμμένα, με αμεσότητα, πιασάρικα τραγουδιστικά μέρη που σου κολλάνε, το air guitaring θα πάει σύννεφο και, τέλος, ο χρόνος αναμονής για το επόμενο χτύπημα των Symphony X θα κυλήσει πιο υποφερτά.
Facebook: www.facebook.com/MichaelJRomeo
Spotify: https://open.spotify.com/artist/1u13Ufesdz3aVSYpL1bFue?si=6DiDFPP_TRy2kBX7ZdN9GA
1083 
