Είδος: Heavy Metal
Δισκογραφική: Blackened Recordings
Ημ. Κυκλοφορίας: 14 Απριλίου 2023
Superstars της μουσικής βιομηχανίας είναι αναμφίβολα. Αναφορά δεν έχουν να δώσουν σε κανέναν. Θα κάτσουν να γράψουν νέα μουσική όποτε γουστάρουν ακόμη κι αν περνούν 6-7 χρόνια ανάμεσα στα δισκογραφικά τους βήματα. Αλλά δεν σταματούν να δηλώνουν ενεργοί παρά τα χρονάκια που έχουν βαρύνει τις πλάτες τους και επανεμφανίζονται, γίνονται αντικείμενο συζήτησης (ασχέτως αν ο ντόρος πλέον για ΚΑΘΕ μπάντα κρατάει το πολύ 2-3 μέρες στα social media και ειδικά για το ελληνικό κοινό αυτό σημαίνει και ένας τυπικός εμφύλιος μεταξύ φίλων και haters, οκ, ο Έλληνας μαλώνει ακόμη και για το ποια είναι η καλύτερη κονσέρβα καλαμαράκια) και στο φινάλε, δημιουργούν.
Φυσικά δεν χρειάζεται να χύσω extra ηλεκτρονική μελάνη για να καταγράψω wiki-ισμούς για το ποιόν των Metallica, τα πάντα είναι γνωστά. Οπότε ας περάσω κατ’ ευθείαν στο ψητό, δηλαδή το νέο album “72 Seasons” που κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες.
Ένα από τα βασικά κριτήρια του γράφοντος είναι η πρώτη εντύπωση (και όπως λέει η λαϊκή σοφία “για την πρώτη εντύπωση δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία”) που ήταν πολύ καλή. Κατά τις ακροάσεις στη συνέχεια, υπήρξαν πολύ λίγα σημεία που με ξένισαν όχι γιατί δεν ήταν καλά αλλά μάλλον γιατί παρουσίαζαν μια διαφορετική συνθετική νοοτροπία που δεν περίμενα να ακούσω. Ένιωσα οικειέστατα με το υλικό που δείχνει να συμπλέκει τις πιο ένδοξες εποχές τους (το “Lulu” ας το αφήσουμε στην άκρη), ήτοι την αρχική κάργα metal / thrash των 4 πρώτων album, την southern περίοδο των “Load / Reload” και παρατήρησα μια πολύ έντονη συμπάθεια προς τους Black Sabbath και μάλιστα των Sabbath επί Dio. Αρκετά απρόσμενη πτυχή θα έλεγα αν και ως μπάντα ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους προς τους ηγεμόνες της μουσικής μας.
Αξιολογώντας επί μέρους την απόδοση των μελών, θα έλεγα ότι όλοι βρίσκονται σε top φόρμα και πραγματικά ο Lars, με εντυπωσίασε. Όχι ότι έγινε ξαφνικά Portnoy ή Lombardo αλλά αυτό δεν έχει την παραμικρή σημασία: ο Ulrich παίζει ακριβώς αυτά που απαιτούν οι συνθέσεις και οι εκτελέσεις του αποπνέουν εφηβική γκαύλα. Αυτό δεν ζητάει ο οπαδός αυτής της μουσικής; Ζωντάνια, ενθουσιασμό. Ε λοιπόν ο Ulrich είναι επαρκέστατος και δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος θα πρέπει να έχει περισσότερες απαιτήσεις.
Ο έτερος πόλος του πυρήνα των Metallica, o James Hetfield, δίνει ρέστα. Τα συνήθη από αυτά ως το καλύτερο ρυθμικό δεξί χέρι στην ιστορία του ιδιώματος αλλά κυρίως με την ωριμότητα και την εμπειρία που πλέον εκδηλώνεται στις φωνητικές γραμμές του, χωρίς ουδεμία απόκρυψη της φυσιολογικής φθοράς που επιφέρει ο αιώνιος δυνάστης του είδους μας, ο χρόνος. Το παλεύει αξιοπρεπέστατα, έχει διευρύνει την εκφραστική του γκάμα ερμηνευτικώς και χωρίς τεχνολογικά τερτίπια της παραγωγής αποδεικνύει ατόφια τη στόφα του πολύπειρου κωλόγερου πίσω από το μικρόφωνο. Άψογος, δυναμικός όταν πρέπει, λυρικότατος σε σημεία (ευτυχώς που δεν υπάρχει ούτε μια μπαλάντα στο album για να επιδείξει την λυρικότητα αυτή, αλλά αυτή βγαίνει στην επιφάνεια μέσω Alice In Chains φωνητικές τακτικές), πανάξιος performer που δείχνει ότι βαστάει για τα καλά η περδικούλα του.
Ο Trujillo είναι φοβερός μπασίστας και χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες κρατάει με στιβαρότητα την ραχοκοκαλιά της μουσικής των Metallica (όχι ότι επικρατεί και η αποθέωση της μπασαδούρας στη μίξη) ενώ ο Kirk Hammett, εξακολουθεί να δείχνει τον wah-wah εαυτό του στα πολύ καλά εν γένει solos, hard rock τεχνοτροπίας.
Γενικώς το “72 Seasons” περιέχει πολύ καλά κομμάτια με μια-δυο αδιάφορες στιγμές (τα “Sleepwalk My Life Away” και “Crown Of Barbed Wire” ναι μεν είναι στακάτα κομμάτια, αλλά δεν ξεπερνούν το στάδιο της μετριότητας, ενώ συμπαθητικό είναι και το “If Darkness Had A Son”, που αν με ρωτάς, θα έπρεπε να έχει guest στα φωνητικά τον παλιόφιλο Dave Mustaine, μιας και το κομμάτι θυμίζει αρκετά Megadeth – ίσως και στο εξαιρετικό “Room Of Mirrors”) και γενικά, αν μπει στο ζύγι, είναι ένα αξιοπρεπέστατο album, καλύτερο από το επίσης πολύ καλό “Hardwired… to Self-Destruct” αν και δεν υπάρχουν βροντερές καινοτομίες.
Ισοποιοτικώς κατανεμημένο υλικό και το ίδιο ισχύει και για τις ταχύτητες που σε κομμάτια όπως το “Screaming Suicide” και το γαμάτο “Lux Æterna” speedάρει και σε άλλα, όπως το “Shadows Follow”, το “You Must Burn!” και το “Chasing Light”, αφήνουν να διαρρεύσει όλη η headbangίλα που θα μπορούσαν να αποδώσουν. Ξεχωριστή μνεία θα κάνω για το επιλογικό “Inamorata” που συνοψίζει όλη την Metallica αισθητική σε περίληψη, όπως και το ομότιτλο track “72 Seasons” που κάνει κάτι ανάλογο με το ωραίο ρεφρέν και το κέφι που αποπνέει.
Ο ήχος είναι αναμενόμενα τέλειος, αρκετά smooth αλλά με σαφή τον μεταλλικό χαρακτήρα των Metallica και για κατακλείδα η ετυμηγορία μου είναι: εξαιρετικό album το “72 Seasons”, χωρίς να αποκλείεται από τον τίτλο του “αριστουργηματικού” (κάτι βέβαια που το τεκμηριώνει ο χρόνος που θα δώσει ο ακροατής και στο κατά πόσο τα κομμάτια του θα γίνουν soundtracks εμπειριών – και εμπειρία φυσικά δεν είναι το ποστάρισμα στο facebook – όσο και στο κατά πόσο θα μπορέσει να ταυτιστεί ο νεολαίος metaller με το παρόν αυτής της θρυλικής μπάντας).
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από μια δεκάδα – συν 2 που προαναφέρθηκαν, περί ορέξεως κλπ κλπ κλπ – από πολύ καλά heavy τραγούδια που τιμούν το παρελθόν της πιο φημισμένης ομάδας μουσικών στον rock / metal χώρο. Αν το αξίζουν; Δεν χρειάζεται να το πω εγώ αυτό, το έχει ήδη δηλώσει η ίδια η ιστορία του heavy metal και ποιος είμαι εγώ να αμφισβητήσω μια τέτοια διαπίστωση;
Ο Θεός να τους έχει καλά και ακόμη κι αν είναι το τελευταίο τους δημιούργημα, τη θέση στην αθανασία την έχουν εξασφαλισμένη εδώ και πάρα πολύ καιρό. Υπόκλισις, μεταβολή, αυλαία.
Website & Store: http://www.metallica.com
Facebook: http://www.facebook.com/metallica
1712 
