Πραγματικά δεν υπάρχει ωραιότερη συνθήκη από το να τελειώσεις μία κουραστική εβδομάδα και να αρχίσεις να οραματίζεσαι το Σαββατοκύριακο με το να τη συνδυάσεις με ένα δυναμικό live.
Και όπως αποδείχτηκε υπέρμαχοι της ίδιας άποψης και υποστηρικτές την Πέμπτη που μας πέρασε ήταν αρκετοί ομοϊδεάτες οι οποίοι αψήφησαν τα αντίξοα καιρικά φαινόμενα και το γεγονός ότι συζητάμε για καθημερινή ημέρα της εβδομάδας και προσήλθαν στο Κύτταρο για να απολαύσουν δύο φοβερά συγκροτήματα, τους ανερχόμενους και πολλά υποσχόμενους Church of The Sea και τους εκπληκτικούς Ιταλούς Messa.
Ίσως τελικά να αλλάζουν τα πράγματα και να περνάει στο εγχώριο ακροατήριο η άποψη πως πρέπει να στηρίζουμε τους νέους διοργανωτές οι οποίοι δουλεύουν με μεράκι και αγάπη για αυτό που γουστάρουν, και από την άλλη να παραγκωνίσουμε τους δεινόσαυρους της πιάτσας με τις παλαιοζωικές και μεσοζωικές επιλογές τους συγκροτημάτων.
Όσον αφορά τα συγκροτήματα αμφότερα κουβαλούσαν στις αποσκευές καινούριους δίσκους, για τους μεν Church of The Sea μιλάμε για το “Odalisque” και για τους δε Messa για το “Close” o οποίος φιγουράρει στις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς που μας πέρασε και δη στο Rockway αναδείχτηκε δίσκος της χρονιάς από τους συντάκτες, οι οποίοι δώσανε βροντερό παρών.
Λίγα λεπτά μετά τις 21:15 δεδομένου ότι το πρόγραμμα τηρήθηκε ευλαβικά, ανέβηκαν στην σκηνή του Κυτάρρου οι τρεις απεσταλμένοι της Εκκλησίας της θάλασσας για να κηρύξουν το “μουσικό τους Ευαγγέλιο”. Μπορεί στην αρχή ο ήχος να ήταν κάπως “μπουκωμένος” και αυτό να μετέδωσε κάποιο μούδιασμα στα παιδιά, στην πορεία αυτό άλλαξε προς το λίγο καλύτερο, αποκτώντας στο τέλος οριακά θετικό πρόσημο. Αυτό φυσικά δεν επηρέασε την απόδοση της μπάντας καθώς απέδωσαν τα μέρη τους με αρτιότητα από το εισαγωγκό intro και τo “XVII” μέχρι και την κατακλείδα At The Ends of The World”. Από τις πρώτες νότες ο Βαγγέλης άπλωνε της heavy-distorded κιθαριστικές του μελωδίες στήνοντας τα θεμέλια για ένα μουσικό τελετουργικό, ενώ ο Alex γέμιζε και συμπλήρωνε τα κενά με τα sample του και τους synth πειραματισμούς του, ενώ την ίδια στιγμή τα εξαίσια chanting φωνητικά της Ειρήνης έντυναν με το ηχόχρωμά τους αυτήν την πράξη.
Σαν μαριονετίστρια με την μαγεμένη της βεντάλια, το ύφος σκοτεινής Γκέισας και με τις χορευτικές κινήσεις συμπαρέσυρε και τους άλλους δύο μαζί της προσδίδοντας μία θεατρικότητα στην κινηματογραφική τους, άλλοτε ηλεκτρονική doom rock και άλλοτε trip hop μουσική. Αν κάτι θα ήθελα εγω προσωπικά στο μέλλον, αυτό θα ήταν τα προηχογραφημένα μέρη, με τις κυμβαλοκρουσίες και τους ήχους κρουστών να μπορούσαν με κάποιο τρόπο να αποδοθούν ζωντανά γιατί τότε θα μιλάμε για κάτι απλά μαγευτικό. Ο κλασικός συναυλιακός χώρος σίγουρα τους αδικεί καθώς θα ταιριάζανε σε κάτι περισσότερο μυστικιστικό, όμως επειδή όλα είναι θέμα αντίληψης, οπτικής αλλά και φαντασίας, μπορούσες απλά να κλείσεις τα μάτια σου και να μεταφερθείς με όχημα τα τραγούδια τους εκεί που πραγματικά επιθυμείς. Ύστερα από ένα σαραντάλεπτο περίπου και αφού μας προσηλύτισαν στη δική τους θρησκεία και μας καλωσόρισαν στην εκκλησία τους, μας χαιρέτισαν δίνοντας την σκυτάλη σαν καλοί οικοδεσπότες στους Messa.
Setlist:
Όπως και πριν τους Church of The Sea και τόσο όσο διήρκησαν οι προετοιμασίες για το main act η μουσική υπόκρουση ήταν η χαρά του κλγδ του ΚΨΜ με το “No Stranger To Love”, “Nothing Tο Say” και “Metal Daze” των Manowar κυρίως να παίζει από τα μεγάφωνα προσδίδοντας μία άκυρη αλλά ευχάριστη και πρόσχαρη επιλογή.
Για τους Ιταλούς Messa, είναι η δεύτερη εμφάνισή τους στη χώρα με κακοκαιρία, καθώς αν θυμάμαι καλά και στο Mammothfest στο αμφιθέατρο του Ακοντίσματος πάλι έβρεχε, όπως και την Πέμπτη με τη μόνη διαφορά του κλειστού χώρου αυτήν την φορά. Βέβαια αν θέλαμε να προσδώσουμε έναν μυστικισμό και μία essence αποκρυφισμού θα λέγαμε ότι με την μουσική τους και την ενέργειά τους επηρεάζουν τα στοιχεία της φύσης, για να καταλήξουμε στο τέλος ότι είναι απλώς άτυχοι και τα παιδιά της Made of Stone (χαριτολογώντας) απλά γκαντέμηδες.
Αλλά τους γουστάρουμε ακόμα και έτσι για αυτά που έχουν κάνει, που ήδη κάνουν και από ότι φαίνεται θα συνεχίσουν να κάνουν και στο μέλλον.
Αν και προερχόμενοι από την γείτονα εξ Δύσης χώρα λειτούργησαν με Αγγλική συνέπεια και περί τις 22:15 οι τρεις συν μία μαυροφορεμένες φιγούρες παίρνουν θέση στην σκηνή. Ο κόσμος είχε γεμίσει τον χώρο και με το εναρκτήριο “If You Want Her To Be Taken” και μόλις ακούστηκε η αιθέρια φωνή της Sara, πάγωσαν οι οποιεσδήποτε συνομιλίες και σιγή ιχθύος επικράτησε κατά κάποιον μαγικό τρόπο. Οι ερμηνείες της ξαφνικά καταδίκασαν στην λήθη ότι μας απασχολούσε, μέχρι πριν από λίγο και πλέον ήμασταν εκεί μόνο για αυτούς, έρμαια των ορέξεων τους και της διάθεσής τους. Παρόλο που κάποιες στιγμές ένιωθες τα φωνητικά να είναι πιο πίσω ή πιο μπροστά από τα υπόλοιπα όργανα, η απόδοση ήταν κρυστάλλινη και σεμιναριακού επιπέδου. Ο ήχος πάντως και εδώ στην αρχή δεν ήταν σύμμαχός τους κάτι που για καλή μας τύχη άλλαξε άρδην στην συνέχεια ή απλά ήμασταν τόσο ευδιάθετοι που δεν μας απασχολουσε πλέον.
Η συνέχεια μας επεφύλασσε “Babalon” από τον πρώτο δίσκο Belfry και “Suspended” από το Close όπου είχε και την τιμητική του, με τον κόσμο να μπαίνει στην εξίσωση και τους τρεις συνοδοιπόρους της Ιταλίδας ιέρειας να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους. Ο τελευταίος δίσκος και όχι άδικα μονοπώλησε τις συντακτικές λίστες και απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από το απανταχού κοινό και η μπάντα απέδωσε τα κομμάτια με εκτελεστική δεινότητα.
Είναι πολύ σημαντικό μετά το δυστύχημα που ενεπλάκησαν, πως είναι καλά στην υγεία τους και δεν τους έχει επηρεάσει τουλάχιστον σωματικά, γιατί ψυχολογικά είναι άλλη κουβέντα που θα την κάνουμε όταν κυκλοφορήσουν κάποια στιγμή το καινούριο τους πόνημα το οποίο θα είναι σίγουρα επηρεασμένο από αυτήν την τραυματική εμπειρία.
“Leah” και “Pilgrim” για την συνέχεια με τα ευχάριστα εισαγωγικά λόγια να γεμίζουν το κενό μεταξύ των κομματιών και την μπάντα να έχει ζεσταθεί για τα καλά μαζί με τον κόσμο. Δεν είμαι σίγουρος αν μπορούσε να το παρατηρήσει κανείς από το κάτω διάζωμα, όμως από τον εξώστη ήταν ευδιάκριτό το γεγονός πως σχεδόν κανείς δεν ήταν ακούνητος, και ένα κύμα από ανεπαίσθητο headbanging υπήρξε στη μεγαλύτερη διάρκεια της εμφάνισης των Ιταλών. Τα βλέμματα όλων ήταν στραμμένα πάνω στην Sara, αποτελώντας αιχμή του δόρατος, όμως η συνεισφορά των υπολοίπων δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητη.
Οι Messa δεν είναι απλά μία άλλη female-fronted band της σειράς επ’ ουδενί. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αλληλοσυμπληρώνεται και ο καθένας λειτουργεί ξεχωριστά σαν μονάδα, όμως όλοι μαζί συμβάλουν στο σύνολο, το αποτέλεσμα του οποίου ακούγαμε εμβρόντητοι.
Για τον γράφοντα ιδιαίτερη μνεία αξίζει ο Alberto ο οποίος είτε χρησιμοποιούσε τα δάχτυλά του, είτε την πένα του ακόμα και το δοξάρι του, ασελγούσε πάνω στις κιθάρες του και ερωτοτροπούσε με τις χορδές του και ήταν απλά συγκλονιστικός. Ξεδίπλωνε με περίσια ευκολία και άνεση το ταλέντο του και από την εξάχορδη ερωμένη του ακούσαμε Ανατολίτικες κλίμακες, blues και κλασικές μελωδίες, ethnic jazz αυτοσχεδιασμούς, και iommic oriented riffs για το heavy doom του πράγματος. Από την άλλη το rhythm section των Mark και Mystir αλληλοσυμπλήρωναν ο ένας τον άλλον βάζοντας τα θεμέλια για το Doom ηχητικό οικοδόμημα των Messa με την Sara να προσθέτει στο εικαστικό και ατμοσφαιρικό του πράγματος. Δεν έλειψαν εννοείται οι διάφορες ψυχεδελικές απολήξεις και οι Drone αυτοσχεδιασμοί που έδεναν άψογα σε αυτό το πλούσιο συνονθύλευμα και χωνευτήρι ήχων.
Ακούγοντας τα κομμάτια ζωντανά και κυρίως αυτά του Close, πέρα από τις κλασικές επιρροές που μπορείς να διακρίνεις σε φυσικό format, στην ζωντανή εκδοχή εμφανίζεται μία κοινή συνιστώσα σε συγκροτήματα όπως Black Sabbath, Pink Floyd, The Gathering, Neurosis και Witchcraft μεταξύ πολλών άλλων. Και επιπρόσθετα εξαιτίας και τις πολυπολιτισμικότητας που αποπνέει η μουσική τους, μία προσωπική διαπίστωση είναι πως αν βάζανε λίγο χρώμα στην μουσική τους και μαλάκωναν τον ήχο τους η ηχητική συγγένεια με τους Goat είναι δεδομένη, όπως και αντιστρόφως αν μαύριζαν οι Σουηδοί και σκληραίναν τις συνθέσεις τους θα ήταν Messa ενσαρκωμένοι.
Οδεύοντας προς το τέλος το μενού μας επεφύλασσε το “Rubedo” και στο άτυπο encore το πιο Σαμπαθογεννημένο κομμάτι τους “Hour of The Wolf” κατά την διάρκεια του οποίου δεν έμεινε άλας σε καμία άρθρωση, ορισμένοι κάπνισαν ακόμα και τις τζιβάνες από το σοκ και δέος ενώ τα χαμόγελα έδιναν και έπαιρναν μεταξύ των παρευρισκόμενων αλλά και του συγκροτήματος που δεν σταμάτησε να ευχαριστεί.
Μετά από περίπου μία ώρα και κάτι ψιλά η όμορφη παράσταση από πλευράς Ιταλών έλαβε τέλος με την αυλαία να πέφτει για τελευταία φορά. Σίγουρα θα θέλαμε να τους ακούσουμε λίγο ακόμα (και γιατί όχι όλο το βράδυ), γιατί για να είμαστε ειλικρινείς αν και χορταστικό ήταν σχετικά μικρό το σετ, δεδομένου και του νεανικού της ηλικίας και του stauts που έχουν οι ίδιοι δημιουργήσει. Παρόλα αυτά δεν νομίζω να έμειναν παρά ελάχιστοι παραπονεμένοι.
Χρησιμοποιώντας χαρτοπαικτικές ορολογίες η μπάντα έκανε All in, κοινώς όλο το συνθετικό της ταπεραμέντο με Ιταλική φινέτσα Messa, και λίγο πριν τα Messaνυχτα μας αποχαιρέτησε μέχρι την επόμενη φορά.
Εμείς απλά βάλαμε τα κεφάλια Messa έχοντας υποδεχτεί το νέο συναυλιακό έτος όπως του αρμόζει.
Συγχαρητήρια για άλλη μία φορά στα καρντάσια της Made of Stone (ένα από τα πιο δραστήρια εγχώρια label) η οποία μας ταξιδεύει με τις μουσικές της αναζητήσεις εντός και εκτός σκηνής και μας δίνει την δυνατότητα να απολαύσουμε συγκροτήματα πάνω στην ακμή τους και όχι στην παρακμή τους.
Setlist:
If you want her to be taken
Babalon
Suspended
Leah
Pilgrim
Rubedo
Hour of the wolf
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
774 
