Είδος: Djent
Εταιρεία: Atomic Fire Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Απριλίου 2022
Οι Meshuggah πλέον είναι τόσο μεγάλο όνομα, που όταν κυκλοφορούν νέα δουλειά, όλη η metal κοινότητα (και όχι μόνο) σταματάει ό,τι κάνει και της αφιερώνει χρόνο ή προγραμματίζει με αυστηρότητα να το κάνει το συντομότερο δυνατόν. Η εξαετής δισκογραφική απουσία των Σουηδών κατάφερε μόνο να εντείνει την ανυπομονησία για το ένατο full-length album τους. Ωστόσο, οι καιροί έχουν αλλάξει και η εν λόγω ανυπομονησία δεν συνοδεύεται και από μεγάλη περιέργεια για τα χαρακτηριστικά του επόμενου βήματος των Meshuggah.
Ο λόγος; Οι τελευταίες τους κυκλοφορίες έδειξαν με σαφήνεια πως ο ήχος τους έχει παγιωθεί και ότι τα περιθώρια για τολμηρές εξερευνήσεις και ριζοσπαστικές καινοτομίες είναι από πολύ στενά έως ανύπαρκτα. Ασφαλώς, θα ήταν αχαριστία και κουταμάρα να μην αναγνωρίσουμε ότι οι Meshuggah είναι από τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού νεότερα συγκροτήματα που επέδρασαν στον σκληρό ήχο όπως ο Stephen Curry στο μπάσκετ· άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο παίζεται το παιχνίδι.
Η απάντηση στο ερώτημα «Τι να περιμένουμε από τους Meshuggah εν έτει 2022;» μπορεί να έχει εκδοχές ισάριθμες με τα άτομα που ακούν τη μουσική τους. Για εμένα, μια μπάντα τέτοιου μεγέθους και εκτοπίσματος μπορεί να ακολουθήσει δύο μονοπάτια. Είτε θα αποπειραθεί να αλλάξει ριζικά, ρισκάροντας τα πάντα, με την ελπίδα να ταράξει εκ νέου τα νερά και με τον κίνδυνο να αποτύχει, είτε θα επαναλαμβάνει τον εαυτό της μέχρι τελικής πτώσης, επιχειρώντας μικρά ραφιναρίσματα εδώ κι εκεί, αντιληπτά μόνο με όρους ακαδημαϊκής μελέτης και καταδικασμένα να απασχολήσουν έναν κλειστό, στενό κύκλο οπαδών.
Το “Immutable” το άκουσα πολλές φορές για να γράψω αυτό το κείμενο, μα δεν ξέρω με βεβαιότητα αν έχω βγάλει άκρη ακόμα. Υποθέτω ότι, όπως κάθε album των Meshuggah, λειτουργεί καλύτερα σε βάθος χρόνου, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν νιώθω να με καλεί με ευκολία για επόμενες ακροάσεις. Πολύς κόσμος δυσανασχέτησε με τη μεγάλη του διάρκεια. Όμως, τα 67 λεπτά, μολονότι πολλά, δεν είναι και τεράστια διαφορά από τα σχεδόν 60 των δύο προηγούμενων δίσκων τους. Άρα, κάτι άλλο φταίει.
Πάντα απολάμβανα την εγκεφαλικότητα, την τεχνική και τον δύστροπο χαρακτήρα των Meshuggah. Δεν με κούραζε, παρότι η εμπειρία της ακρόασης μιας δουλειάς τους είναι απαιτητική διαδικασία. Στο σύνολό του το “Immutable”, όμως, μάλλον είναι ό,τι πιο βατό έχει γράψει πότε η μπάντα. Η πολυπλοκότητα δείχνει να υποχωρεί και οι συνθέσεις είναι σχεδόν εξολοκλήρου εύληπτες μεμιάς. Αυτό κάνει το “Immutable” ιδανικό gateway album στο Meshuggah σύμπαν. Όμως, πώς επιδρά στο κοινό που είναι ήδη εξοικειωμένο (και εθισμένο) στη χαοτική διάστασή τους; Θα έλεγα, εν συντομία, πως αποτυγχάνει να συναρπάσει τόσο ολοκληρωτικά όσο κατάφερναν άλλοι δίσκοι τους.
Επιπλέον, έχω την εντύπωση ότι ίσως και να γίνεται κατάχρηση μιας μανιέρας που παράγει ογκώδη, groovy riffs τα οποία συνηχούν με λιτά, ατονικής έμπνευσης κιθαριστικά leads. Σίγουρα είναι παραπάνω από αισθητό το έλλειμμα που οφείλεται στο γεγονός ότι έχει αποτραβηχτεί από το συνθετικό κομμάτι ο Thordendal. Δεν νομίζω να υπάρχει αντίρρηση ως προς τη συνεισφορά του στον κατάλογο των Meshuggah με πολλά από τα καλύτερα και πιο ιδιαίτερα τραγούδια τους. Η παρουσία λίγων αλλόκοτων, εξωγήινων, Holdsworth-ικών solo κιθάρας είναι πενιχρή συμβολή.
Σε ό,τι αφορά την παραγωγή, δεν έχω να προσάψω κάτι. Είναι αρτιότατη και φτιάχνει έναν καθαρό, γεμάτο και ισοπεδωτικό ήχο. Ίσως παρατηρείται μια πιο οργανική αύρα και μετριασμένη αίσθηση μηχανικής τελειότητας. Ο Haake έχει πει ότι ήθελαν κάτι πιο φυσικό και πως του αρέσει που ακούγονται μικρά «λαθάκια», αλλά μη γελιέστε, τα δικά μας αφτιά δεν τα πιάνουν αυτά.
Στις συνθέσεις που ξεχωρίζουν συγκαταλέγονται οπωσδήποτε τα δύο tracks προς το κλείσιμο του album, το “The Faultless”, με το «χορευτικά» groovy, σκαλωματικό θέμα του, και το “Armies of the Preposterous”, που είναι το πιο επιθετικό και τεχνικό του δίσκου, ενώ παίρνει πόντους και χάρη στους στίχους που στηλιτεύουν την άνοδο της άκρας Δεξιάς. Πολύ αξιόλογα, επίσης, τα “Phantoms”, με το prog riff, τα εξαιρετικά jazz τύμπανα του ρομποτικού Haake και το αβυσσαλέο breakdown, και “The Abysmal Eye”, μια σχεδόν death metal σύνθεση, υποψήφια για συναυλιακό crowd pleaser.
Στα μέρη του “Immutable” που δεν νομίζω ότι θα επηρέαζαν αρνητικά το τελικό αποτέλεσμα ακόμη και αν έλειπαν –τουναντίον, μπορεί και να ήταν καλύτερα έτσι– ανήκουν το αδικαιολόγητα μακροσκελές και ελάχιστα ενδιαφέρον instrumental “They Move Below”, το κάπως σαν ιντερλούδιο, αποκλειστικά με tremolo picking “Black Cathedral” και το επίσης ορχηστρικό, χαλαρωτικό καθάρισμα της παλέτας “Past Tense”. Τέλος, φλερτάροντας να γίνω μειοψηφικός και αιρετικός, θα πω ότι ένα τεράστιο ερωτηματικό πλανάται πάνω από την επιλογή να ανοίξει το album (ή και να περιέχει, εντέλει) το “Broken Cog”. Με διάρκεια κανονικής σύνθεσης, αλλά με χαρακτήρα επιμηκυμένου intro, μοιάζει να χτίζει συνεχώς κάτι που ποτέ δεν έρχεται. Δεν γνωρίζω γιατί οι Meshuggah το κρατούσαν στην απ’ έξω τόσα χρόνια, παρότι το είχαν γράψει ήδη από την εποχή του “Koloss”, αλλά μάλλον οι λόγοι τους ευσταθούσαν.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, το “Immutable” δεν είναι κακός δίσκος. Ούτε θα κάνει μερίδα της Meshuggah fanbase να ξεγράψει το συγκρότημα. Είναι αξιοσέβαστο που αυτή η πεντάδα 50άρηδων εξακολουθεί να εξαπολύει βάρβαρες, πολυρυθμικές επιθέσεις με αξιοζήλευτη ποιότητα, αλλά ίσως για πρώτη φορά να δείχνουν ανησυχητικά σημάδια κόπωσης. Για τέλμα δεν μπορεί να γίνει ουδείς λόγος, όμως τα επόμενα βήματά τους είναι αυτά που θα ξεκαθαρίσουν το τοπίο και θα κρίνουν πολλά.
Official site: https://www.meshuggah.net/
Facebook: https://www.facebook.com/meshuggah
Instagram: https://www.instagram.com/meshuggah/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/3ggwAqZD3lyT2sbovlmfQY?si=hRfBVwNUS-a6oxzkyNc8oA
797 
