To Vive le Punk Rock Festival φέτος κλείνει τον κύκλο του και εμείς θα είμαστε εκεί. Το καλύτερο ζέσταμα μέχρι το φεστιβάλ είναι να μιλήσουμε με κάποιους από τους καλλιτέχνες που φέτος θα μας τιμήσουν με την παρουσία τους.
Ο Dave Mulvaney, γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Meryl Streek θα φέρει το σπινθηροβόλο και μαχητικό spoken word punk μπροστά και απαντά με ευχαρίστηση τις ερωτήσεις του Δημήτρη Μαρσέλου, μετρώντας ανάποδα ως της 15 Φεβρουαρίου, όταν και θα εμφανιστεί στο Gagarin205, λίγο πριν τους θρυλικούς GBH.
-Γεια σου, Meryl! Σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου.
Το να προσπαθώ να βρω πληροφορίες για σένα είναι εφιάλτης. Το Google να κάνει αυτόματη διόρθωση, οδηγώντας με στα Όσκαρ και στον Διαβόλου που φοράει Prada. Πώς προέκυψε το όνομα;
Αυτό μου αρέσει να ακούω. Το όνομα ήταν πολύ απλό, ήμουν μαστουρωμένος, το σκέφτηκα και μου άρεσε, οπότε έμεινε!
–Ο πυρήνας της μουσικής σου είναι η ποίηση και ανάλογα με το τι θέλεις να μοιραστείς με το κοινό, χρησιμοποιείς περισσότερα ή λιγότερα ηλεκτρονικά μέσα, περισσότερες ή λιγότερες punk μελωδίες. Μεγάλωσες διαβάζοντας ποίηση; Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με spoken word;
Ποτέ δεν μου άρεσε η ποίηση και ακόμα δεν μου αρέσει, δεν θεωρώ αυτό που κάνω ποίηση, όμως οι περισσότεροι το θεωρούν, πράγμα που δεν με πειράζει. Απλά γράφω ό,τι σκέφτομαι ή ό,τι θα συζητούσα ούτως ή άλλως και το κολλάω πάνω στα τραγούδια που έχω φτιάξει.
-Προφανώς και όπως αναφέρατε και εσείς, οι Sleaford Mods είναι μια μεγάλη επιρροή, αλλά ακούω κάποια πιο artsy πράγματα τύπου Crass (ίσως και Chumbawamba) στη μουσική σου. Η λεγόμενη βρετανική αναρχο-πανκ σκηνή αποτέλεσε έμπνευση για σένα;
Οι Sleaford Mods με ενέπνευσαν από την άποψη ότι δεν έχουν μπάντα και ότι είναι όσο το δυνατόν πιο minimal live. Καθώς είναι πολύ πιο οικονομικό και λιγότερο ενοχλητικό από το να είσαι κοντά σε άλλους . Αλλά ναι, θα είχες δίκιο να έλεγες ότι οι Crass και οι Chumbawamba είναι επιρροές. Είναι θυμωμένα πανκ φωνητικά σε ποπ μουσική.
-Έχεις παίξει ντραμς για αρκετό καιρό σε διάφορες μπάντες πριν ξεκινήσεις το σόλο ταξίδι σας. Θα ήθελες να αναφέρεις μερικές από τις μπάντες στις οποίες έπαιζες ώστε να ακούσουμε μια διαφορετική πλευρά σου;
Δυστυχώς δεν αναφέρω ποτέ καμία από τις προηγούμενες μπάντες μου. Δεν μιλάω με κανέναν τους πια και θα ήθελα να ξεχάσω αυτό το κομμάτι της ζωής μου, αν είναι δυνατόν. Έκανα περιοδεία με μερικά συγκροτήματα όλα αυτά τα χρόνια και έπαιξα support σε πολλά μεγάλα ονόματα όπως Liam Gallagher, Jesus and Mary Chain, Wire, Teenage Fanclub για να αναφέρω μερικά.
-Εκφράζεσαι ξεκάθαρα χωρίς κρυφά νοήματα, ποίηση σε πραγματικό χρόνο θα μπορούσε να πει κανείς. Είναι μια προσπάθεια να αφυπνίσεις τους συμπολίτες σας, ακόμα και αυτούς που βρίσκονται εκτός Ιρλανδίας ή απλά ένας «προσιτός» τρόπος ψυχοθεραπείας;
Χαχα, είναι λίγο και από τα δύο στην πραγματικότητα. Αισθάνομαι ότι η νεότερη γενιά στην Ιρλανδία δεν έχει απολύτως καμία ιδέα για το πόσο άσχημα την έχουν παγιδεύσει σε μια απλησίαστη ζωή, οι γκάνγκστερ που κυβερνούν τη χώρα. Αν μπορέσω να τους ανοίξω τα μάτια έστω και λίγο στην Ιρλανδία και αλλού, αυτός είναι ο στόχος του παιχνιδιού.
–Το πρώτο σου άλμπουμ «769» είναι αποτέλεσμα μιας πολύ καταθλιπτικής ιστορίας και φαινομενικά στοχεύεις την Καθολική Εκκλησία. Πιστεύεις ότι η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη χωρίς θεσμική θρησκεία;
Δεν έχω τίποτα εναντίον της θρησκείας, αλλά αυτό με το οποίο είμαι εναντίον είναι ότι τα μέλη της τη σκαπουλάρουν με σεξουαλικές επιθέσεις, δολοφονίες και οτιδήποτε άλλο τους αρέσει στη ζωή. Η εκκλησία είναι ίσως ο πιο διεφθαρμένος οργανισμός στον πλανήτη και αυτό που επίσης δεν μου αρέσει, είναι η σιωπή γύρω της.
–Τραγουδάς ακόμα για τα ίδια θέματα στο νέο άλμπουμ «Songs for the deceased»; Αν και αναφέρεται κυρίως σε ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί μας.
Είναι περισσότερο μια ανθολογία ιστοριών για οικογενειακούς φίλους και άλλες περιπτώσεις που είναι γνωστές στην Ιρλανδία και χρήζουν προσοχής από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Εξ ου και οι τίτλοι «Songs for the deceased».
–Όπως γνωρίζω καλά, η έμπνευση μπορεί να σε “χτυπήσει” εκεί που δεν το περιμένεις. Ποια ήταν η πιο παράξενη στιγμή στην μέχρι τώρα πορεία σου;
Κάθε μέρα είναι μια παράξενη στιγμή για τον Meryl Streek. Είμαι ευγνώμων που αρέσει η μουσική μου στους ανθρώπους και ευγνώμων που μπορώ να το κάνω. Αυτό ήταν κάτι απροσδόκητο, οπότε αυτή ήταν η πιο παράξενη στιγμή μέχρι στιγμής και θα είναι δύσκολο να ξεπεραστεί.
–Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο άλμπουμ σας είναι οι καλεσμένοι που έχετε τώρα. Πώς νομίζετε ότι η παρουσία τους ωφέλησε το αποτέλεσμα;
Ήμουν τόσο χαρούμενος που είχα μερικούς από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες μαζί μου στον τελευταίο δίσκο, ήταν ένα επίτευγμα για μένα χωρίς αμφιβολία και διαμόρφωσε το άλμπουμ πολύ καλά. Νομίζω ότι είναι κάτι που θα έκανα ξανά, καθώς κάνει τη δουλειά πιο απαιτητική και για μένα.
–Τι σημαίνει το punk για τον Meryl Streek;
Ποια μπάντα/καλλιτέχνης είναι ο ορισμός του κατά τη γνώμη σου;
Το αγαπημένο μου συγκρότημα είναι οι Minor Threat, οπότε αυτό ίσως σου δώσει μια ιδέα για το τι είναι το punk για μένα, αλλά ταυτόχρονα το punk δεν σημαίνει και τίποτα για μένα. Σίγουρα δεν είναι mohawks και το να πίνεις 12 κουτιά μπύρα. Έχει να κάνει με το να είσαι συνειδητοποιημένος στη ζωή και να ξέρεις τι πρεσβεύεις.
-Πρώτη φορά επισκέπτεσαι την Ελλάδα θα είναι το τελευταίο φεστιβάλ Vive le punk rock. Τι πρέπει να περιμένει ο κόσμος από εσάς επί σκηνής;
Ένταση.
–Για κλείσιμο της κουβέντας μας, θα ήθελα κάποια λόγια σου ως πρόσκληση για τη συναυλία στην Αθήνα.
Βεβαιωθείτε ότι είστε μπροστά και ακούτε πολύ προσεκτικά αυτά που λέω.
Σε ευχαριστώ πολύ για τις ερωτήσεις. Το εκτιμώ πολύ!
101 
