Είδος: Progressive / Post Rock
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη Κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: Μαΐου 2020
Μιας και τον τελευταίο καιρό έχει αναστραφεί το ωράριο μου (κοιμάμαι μέρα, ξυπνάω νύχτα ένα πράγμα), θα έλεγα ότι το debut των Meridian Blank έκατσε για ακρόαση σε σωστό timing. Και αυτό γιατί ο χώρος που δρά αυτό το σχήμα από την Κρήτη (από τα όμορφα Χανιά – αααααχχχχ, τι ωραίο τριήμερο ήταν αυτό όταν το επισκέφτηκα ως λοχίας πυροβολικού για βολή στη Σούδα, τι πολέμαρχος που ήμουν όμως….) είναι το post rock και μάλιστα όχι του τόσο “ήσυχου” αλλά ούτε και του άλεκτου, πατώντας αρκετά γερά και στο ’70s progressive rock.
Πέρα από τη φωνητική συμμετοχή του τραγουδιστή / lead κιθαρίστα Γιώργου Κολομβάκη ο οποίος ερμηνευτικά μου έφερε στο νου μια λιγότερο αισθαντική, πιο ψυχρή version των Andrew Latimer των Camel – που κατά κάποιο τρόπο εμφανίζονται ως πνεύμα παρέα με τους King Crimson στο επιλογικό track “Cerulean” – και του Danny Cavanagh των Anathema (με τον όρο “λιγότερο” να μην αναφέρεται μειωτικά για το λόγο ότι άλλα είναι τα συναισθηματικά προϊόντα των προαναφερθέντων και δεν τίθεται ως σύγκριση η αναφορά αλλά ως ενδεικτικά μεγέθη), η μουσική των Meridian Blank συνενώνει αυτή τη γαλήνια αίσθηση που ενυπάρχει σε κάθε post rock κυκλοφορία (εξυπηρετούνται δηλαδή οι αναφορές στις κορωνίδες του ιδιώματος χάριν και της αρκετά διακριτικής παρουσίας των ενδιαφέροντων ατμοσφαιρών που δημιουργεί ο Κώστας Παντελάκης με τα keyboards του) με διάσπαρτα ξεσπάσματα που θα συναντούσες σε prog metal – ή και post metal, κάτι τελείως διαφορετικό από ανάλογες rock – μπάντες.
Ρυθμικώς αναμενόμενα δεν υπάρχουν σημεία που επιταχύνει η μπάντα η οποία διαλέγει μέσω των σχετικά μεγάλης διάρκειας συνθέσεων να απλώσει τις ιδέες της και το ρυθμικό δίδυμο των Σωτήρη Τραγαζίκη (μπάσο – οι μπασογραμμές κάνουν αρκετά αισθητή την παρουσία τους) και Πάνου Θεοδώρου (drums) είναι πάλι σχετικά πιο συμπαγές από ομογάλακτα σχήματα.
Προσπαθώντας να εξειδικεύσω τις επιρροές τους, θα έλεγα πως ένα από τα κύρια στοιχεία που χαρακτηρίζει τη μουσική των Meridians είναι η ευδιάκριτη αγάπη για τους Long Distance Calling στις δομές των κομματιών, οι οποίοι άλλες φορές συμπλέκονται με τους Pink Floyd στο κιθαριστικό leading (“Take Me In”) και άλλοτε με τους God Is An Astronaut (“Pivot” και στο “Nature of Life” στο οποίο παρουσιάζονται πνευματικώς και οι θεούληδες Mogwai σαν “έμμεση” επιρροή από την άποψη ότι το κομμάτι εμπεριέχει αρκετή ψυχεδέλεια, ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τους Σκωτσέζους).
Από εκεί και πέρα οι Κρητικοί προσεγγίζουν κυρίως τον prog χώρο και σε κομμάτια τα οποία αποτελούν αυτοτελείς οντότητες, ατόφιες γειτνιάσεις με τους Opeth (κυρίως της “Damnation” era τους στο “Lament”) ή / και τους μεσαίους Anathema (“Isolation” με μια παρανοϊκή αίσθηση που εμπεριέχει λίγη “τρέλα” την οποία θα συναντούσες στα πεπραγμένα του Steve Wilson και στο “Endeavors” – πολύ καλές μελωδίες και θα έλεγα ότι αποτελεί ένα emotional peak του album, ένα κομμάτι το οποίο μου έφερε στο νου άλλη μια πολύ καλή και σχετικά άγνωστη μπάντα, τους Σουηδούς Pg.Lost).
Το “Scenes & Fragments” είναι μια αξιόλογη δισκογραφική απόπειρα η οποία ναι μεν είναι ικανοποιητική αλλά ως debut δημιουργία έχει και κάποια σημεία που θα μπορούσε να εστιάσει / βελτιώσει η μπάντα στις επόμενες δουλειές της. Θα την ήθελα πιο ισχυρή συναισθηματικά και λιγότερο “αμήχανη” συνθετικά, ίσως στην προσπάθεια διαφοροποίησης ως προς τις επιρροές της οι οποίες είναι πιο σαφείς σ’ αυτόν τον τομέα (και γι’ αυτό άλλωστε συγκαταλέγονται στην elite του εικαστικού ρεύματος που εκπροσωπούν).
Το σίγουρο είναι ότι βρίσκονται σε καλή πορεία, ακούγονται ταλαντούχοι σ’ αυτό που κάνουν και είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον είναι ικανοί για πολύ όμορφα πράγματα. Πρόσημο θετικό και περιμένω περισσότερα. Θα παρακολουθείστε κύριοι.
https://www.facebook.com/Meridian-Blank-1943086472410464/
751 
