Είδος: Σοβαρά, δεν ξέρεις;
Εταιρεία: Tradecraft/Universal
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 2/9/2022
* Bring out the dead *
Μία μόνο ερώτηση υπάρχει για το νέο άλμπουμ των Megadeth. Είναι στο ίδιο επίπεδο με το πολύ καλό Dystopia; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο, ολόγιομο «ΝΑΙ». Τώρα που βγάλαμε αυτό από τη μέση, περνάμε με χαμόγελο στο νέο ερώτημα που προκύπτει, φυσιολογικά, ως συνεχεία του πρώτου. Μήπως είναι καλύτερο; Η απάντηση είναι και πάλι, ναι.
Οι δυσκολίες λόγω πανδημίας, το επεισόδιο και η αντικατάσταση του Ellefson, τα προβλήματα υγείας ήταν το απαραίτητο καύσιμο του The Sick, the dying… and the Dead!. Όμως ο θείος Dave δεν έμεινε εκεί. Δούλεψε εξονυχιστικά τις συνθέσεις του για περισσότερα χρόνια, από κάθε άλλο δίσκο στο παρελθόν, σε μια συλλογική προσπάθεια, που συνεισφέρει σχεδόν παντού ο Kiko.
Κάθε κομμάτι του δίσκου έχει κάτι να δώσει, πουθενά δεν λαμβάνεις την αίσθηση της προχειρότητας, η δουλειά στις κιθάρες είναι ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ, τα ριφ κλέβουν την παράσταση, η συνταγή με τα πιο γκουβάτα κοψίματα στη μέση πολλών κομματιών δουλεύει στην εντέλεια και έχει δοθεί μεγάλη έμφαση στην ατμόσφαιρα που βγάζουν τα τραγούδια, με τη χρήση διάφορων εφέ.
Εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι το ύφος των τραγουδιών διαφέρει, προσφέροντας ποικιλομορφία και αποφεύγοντας έντεχνα την παγίδα της μονοτονίας. Ο δίσκος ξεκινάει με γκάζι, κάνει μια στάση για τσιγάρο και ανεβάζει ταχύτητα και πάλι στο τέλος.
Ας δούμε όλες τις γωνίες του νέου δίσκου, παρέα.
Bring out the dead: Αύρα κλασσικού, από το πρώτο κομμάτι. Η πολεμική μηχανή ανάβει και ανεβάζει στροφές σιγά σιγά, ξεκινώντας από μια ατμοσφαιρική εισαγωγή που σε βυθίζει στο σύμπαν των Megadeth. Οι κλασσικές μελωδίες του Mustaine κάνουν την εμφάνιση τους σε μία ξεκάθαρα δική του σύνθεση, εγκαθιδρύοντας εξαρχής ότι παίζεις με τους κανόνες τους. Έχεις ξανάρθει εδώ, αλλά δεν θυμάσαι ακριβώς γιατί, δεν προλαβαίνεις να ξεδιαλύνεις τη θολούρα.
Life in Hell: Η μελωδική εισαγωγή ήταν παραπλανητική. Σκάει το πρώτο χαστούκι. Όλη η 80ς μεταλ κληρονομιά αποκαλύπτεται στην παιχνιδιάρικη αλληλουχία των φλογερών ριφ και ο θείος Dave ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ τη σκοτεινή του ιστορία, στα καλύτερα φωνητικά που θυμάμαι στη νέα εποχή του συγκροτήματος. Έτσι παίζεται το αληθινό μέταλ το 2022 κύριοι, χωρίς να βρωμάει ναφθαλίνη, η κάθοδος στην κόλαση συνεχίζεται με τις μάχες του Dave με τον Kiko να θυμίζουν άλλες εποχές.
NightStalkers Chapter 2: Επαληθεύεται άλλη μία φορά, πως τα σινγκλ παίρνουν εντελώς διαφορετική υπόσταση όταν τοποθετούνται μέσα στη ροή του δίσκου. Το αρχικό αγχωτικό ριφ του Nightstalkers τρελαίνεται, παθαίνει παράκρουση σαν να πασχίζει να ξεφύγει μέσα από τα ακουστικά σου, για να ξεχυθεί στη νύχτα και να προκαλέσει χάος, την ώρα που η παρουσία του Ice – T προσθέτει την απαραίτητη αστική ατμόσφαιρα πεζοδρομίου. Ο Mustaine ως κόμης της καταστροφής, απαγγέλει πάνω από μια σωρό πτωμάτων, στην οποία αφιερώνει ολόκληρο το άλμπουμ, παίρνει μια βαθιά ανάσα στη μέση του κομματιού και με τη βοήθεια του μπάσου του ΝτιΓιώργη, ξαναμπαίνει γ@μιώντας με κουτουλίδια. Δεν πάει πιο μέταλ από αυτό.
Dogs of Chernobyl: Επιτέλους μια ανάσα από τον όλεθρο και σωστά τοποθετημένη στο ρυθμό του δίσκου. Η ακουστική δίλεπτη εισαγωγή ρίχνει την ταχύτητα, προσθέτει όμως σε ατμόσφαιρα μεταφέροντας μας στη μεγαλύτερη πυρηνική τραγωδία της Ευρώπης, σε μια περιοχή που βυθίζεται πλέον σε μια νέα πολεμική τραγωδία. Τα κοψίματα στη ροή του κομματιού έχουν κάτι από Peace Sells, όταν τίποτα δεν σε προετοίμαζε για την επόμενη τρομαχτική γωνία του τραγουδιού. Το στοιχείο της έκπληξης και της ρυθμικής έκρηξης, συνδυάζεται άψογα με την εξιστόρηση του Mustaine, ο οποίος με απόλυτα ταιριαστό τρόπο, σταματάει να τραγουδάει και φτύνει τους στίχους.
Sacrifice: Το χορευτικό -σχεδόν λάτιν- ριφ που παλεύει με τα γνωστά κιθαριστικά μπουκώματα του Ντέιβ, μας μεταφέρει σε μια τελετή σατανικών θυσιών, όπως κάποτε μας είχαν δώσει τα κλειδιά στα απόρρητα της Area51, εκεί κάπου στις αρχές των 90ς. Ευθείες αναφορές στο Rust in Piece, με μια tribal εσάνς να αναδύεται και να ανανεώνει τις κλασσικές Megadeth φόρμες, φανταστείτε μια σύνθεση βγαλμένη από το RiP, βουτηγμένη στο ροκ DNA του Cryptic Writings, να αναπνέει στο 2022.
Junkie: Όλα τα λεφτά στο τσαχπίνικο Junkie είναι το σόλο που ενεργοποιεί την πιο straight forward δυναμική του πιο άμεσου κομματιού του δίσκου. Είναι η αλήθεια ότι εκ πρώτης όψεως μοιάζει κάπως παράταιρο από την ατμόσφαιρα του δίσκου. Όσο περισσότερο το ακούς όμως, λειτουργεί σαν εκείνα τα επεισόδια των X-Files, που ξέφευγαν λίγο από την κυρίως πλοκή και λειτουργούσαν ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Άλλωστε, είναι κεκτημένο ότι τα τραγούδια για τους εθισμούς παρουσιάζονται πάντα έτοιμα να ξεπεταχτούν από τα ακροδάχτυλα του Mustaine.
Psychopathy + Killing Time: Τίποτα δεν λάμπει στον κόσμο των Megadeth, σε αυτό το ανθολόγιο σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης φύσης που έχει συνθέσει. Τραγούδι που παραπέμπει στη νεότερη εποχή του συγκροτήματος, πιο στακάτο, πιο κοφτό, ταυτόχρονα και πιο άδειο σε σύγκριση με την ομοβροντία των προηγούμενων κομματιών. Οριακά πληροί τις προϋποθέσεις για την power μπαλάντα του δίσκου, βάζοντας στο πίσω κάθισμα την ορμή και μπροστά τις μελωδίες. Η συνεχής γκρίνια του Mustaine είναι πανταχού παρούσα, όμως περνώντας στη δεύτερη πλευρά του The Sick, the Dying… and the Dead, ο Vic μοιάζει να παίρνει ανάσες, πριν την τελευταία έξοδο…
Soldier on: … η οποία γίνεται ένα το τρίτο κατά σειρά σινγκλ, το οποίο είχαμε την τύχη να ακούσουμε πριν κάποιες εβδομάδες και πλέον μπαίνει στη θέση του στο δίσκο. Ο ρόλος του όμως ποιος είναι; Μια σύνθεση ανάλογη ενός ρομποτικού στρατιώτη που πυροβολεί προς όλες τις κατευθύνσεις, το Soldier On! δεν παίρνει αιχμαλώτους, σε αιχμαλωτίζει σε αυτό το κυκλωτικό, υπνωτικό ριφ, μέχρι το κολλητικό του ρεφραίν.
Celebutante: Και ξαφνικά… επιστροφή των παιδιών στην όμορφη εποχή του Kill Em All, του υπερτροφικού, υπερδραστήριου ΝWΟΒΗΜ, από τον άνθρωπο που ουσιαστικά… το έφτιαξε! Κουβαλάει όλη την πανκίζουσα ενέργεια και διάθεση των νιάτων, στο βαθμό που να απορείς, που βρίσκουν όλο αυτό το ελιξίριο νεότητας. Το «σκοτεινό άλογο» του δίσκου, ασκεί μια πρωτόγονη γοητεία σε όσους αξιολογούν ως μέρος της ζωής τους το τότε και το θέλουν, με έμπνευση στο σήμερα.
Mission to Mars: Πλήρης κινηματογραφική κατάδυση για τους Megadeth, με αρκετά εφέ και τον Mustaine να τραγουδάει… I Wanna, I wanna be an Astronaut! Αρκετά διαφορετικό από τον υπόλοιπο δίσκο, έχει χιούμορ, έχει παιχνιδιάρικο στυλ, αποκαλύπτει μια ανάλαφρη διάθεση από τους Αμερικάνους, που δεν φοβήθηκαν να το ρίξουν λίγο έξω… και συγκεκριμένα στο διάστημα. Η πιο ατμοσφαιρική εκδοχή των Megadeth, η οποία και πάλι τέμνεται στη μέση, από τους αγχωτικούς ρυθμούς του αρχηγού.
We’ll be back: Φτάνουμε λοιπόν στο πρώτο σοκ, το πρώτο σινγκλ, το οποίο αποφάσισαν οι Megadeth να κλείνει και το δίσκο. Ο αποχαιρετισμός είναι τραχύς, γρήγορος και έντονος, λειτουργεί ως έκρηξη, αλλά και ως υπόσχεση για το μέλλον. Το ντεπόζιτο δεν έχει στερέψει, η ενέργεια, ο θυμός και η κιθαριστική διάνοια του Mustaine, έχει ενισχυθεί πλέον από τον Kiko, που δεν κωλώνει πουθενά και συμπληρώνει άρτια τον Θείο, σε κάθε του βήμα. Ενδιαφέρουσες οι δύο διασκευές σε Dead Kennedys και Sammy Hagar που κλείνουν τον δίσκο, όπως πάντα άλλωστε, όμως επιτρέψτε μου να επικεντρωθώ στο κυρίως πιάτο.
Συμπέρασμα:
Νιώθω ότι η συνταγή που βρέθηκε στο Dystopia, πάει ένα βήμα παραπέρα στο The Sick, the dying… and the Dead!, με πιο κατασταλαγμένες συνθέσεις και πιο αποφασισμένο Dave Mustaine, να μπει στη νέα δεκαετία με σφιγμένη τη γροθιά του. Δεν είναι πια έκπληξη ένα καλό άλμπουμ από τους Megadeth.
To The Sick, the dying… and the Dead! αποδεικνύει ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να περιμένεις μεγάλους δίσκους από τους Megadeth που θα περιέχουν τουλάχιστον 3-4 κομμάτια για τις ερχόμενες συναυλίες και θα ακούγονται από την αρχή ως το τέλος, με αμείωτο ενδιαφέρον.
Δεν είναι απλώς, ένα επαγγελματικό χτύπημα ακριβείας. Είναι ο μέταλ δίσκος της χρονιάς.
Website: https://www.megadeth.com
TikTok: https://www.tiktok.com/@megadeth
Instagram: https://www.instagram.com/megadeth
Facebook: https://www.facebook.com/megadeth
Twitter: https://twitter.com/megadeth
YouTube: https://www.youtube.com/megadeth
1268 
