Ο κατά κόσμον Michael Lee Aday αποτέλεσε αδιαμφησβήτητα μια από τις πιο σημαντικές rock περσόνες ever, γράφοντας ιστορία με την τεράστια φωνή του.
Πριν αφήσει την τελευταία του πνοή το 2022, σε ηλικία 74ων χρόνων, είχε καταφέρει να μπει στο top 5 των πιο μοσχοπουλημένων δίσκων με το “Bat Out of Hell”, να βγάλει δουλειές που βρήκαν τον δρόμο τους σε εκατομμύρια σπίτια, να βραβευθεί πολλαπλώς, να βρεθεί στη λίστα των 100 πιο σημαντικών rock καλλιτεχνών, αλλά και να παίξει σε πάνω από 50 ταινίες και σειρές.
Όταν το 1968 οι Meat Loaf Soul, πέρα από ένα single, δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι περισσότερο από λογής αλλαγές στη σύνθεσή τους, αλλά και στο όνομά τους, ο ογκώδης ερμηνευτής, εντάχθηκε στο μιούζικαλ “Hair”, ενώ το 1971 κυκλοφόρησε μαζί με τη Shaun Murphy το συμπαθέστατο “Stoney & Meatloaf”.
Ο Meat Loaf συνέχισε να παίζει σε παραστάσεις και μιούζικαλ (όπως το “The Rocky Horror Show”), ενώ στο μεσοδιάστημα γνώρισε τον άνθρωπο που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή και την καριέρα. Ο συνθέτης Jim Steinman (ο οποίος μάς άφησε το 2021, σε ηλικία 73ων ετών) κρύβεται πίσω από πολλές και μεγάλες επιτυχίες στη μουσική βιομηχανία. Ενδεικτικά αναφέρω κομμάτια όπως “Total Eclipse of the Heart” (Bonnie Tyler), “More” (Sister of Mercy) και “Never Forget” (Take That), ενώ έχει τσιμπήσει κι αρκετά βραβεία. Ε, αυτός λοιπόν είναι που απογείωσε μεγάλο μέρος της πορείας του Meat Loaf, η οποία απλώθηκε σε 12 studio album, τα οποία βάζω σε (προσωπική) σειρά προτίμησης.
12. Blind Before I Stop (1986)
Έχοντας ήδη βγάλει 4 επιτυχημένους (εμπορικά) δίσκους, είναι λογικό να θες να συντηρήσεις το κοινό σου. Προσπαθώντας να το κάνει αυτό, ο Meat Loaf έπεσε στην παγίδα που έπεσαν οι περισσότεροι στα ‘80s, προσαρμόζοντας τον ήχο του σε εκείνον της εποχής. Η ιστορία έδειξε πως σε πολλές περιπτώσεις, αυτό δεν πήγε καλά για πολλά συγκροτήματα και καλλιτέχνες, με τον Meat Loaf να μην αποτελεί εξαίρεση. Το “Blind Before I Stop” δεν είναι κακό album, αλλά ουσιαστικά είναι μια “απλώς οκ” προσπάθεια εναγκαλισμού των ηχητικών trend της εποχής, μέσα από συνθέσεις που ουσιαστικά δεν αναδεικνύουν το ερμηνευτικό εύρος του τραγουδιστή. Με λίγα λόγια, ένα full length “μια από τα ίδια”, για τα μουσικά δρώμενα των mid ‘80s. Όπως σε κάθε δουλειά του Meat Loaf, συναντώνται μεγάλα ονόματα στον συνθετικό τομέα (όπως Dick Wagner, Eddie Schwartz και Terry Britten), ενώ ο John Parr συμμετέχει στο “Rock ‘n’ Roll Mercenaries”, που ήταν και το πρώτο single του δίσκου. Παρά τους συνεργάτες όμως, το τελικό αποτέλεσμα αδικεί κατά πολύ την περσόνα πίσω από το μικρόφωνο, κάτι που μάλλον έγινε αντιληπτό, μιας και αυτή ήταν και η μόνη δουλειά που είχε αυτό το ύφος.
11. Couldn’t Have Said It Better (2003)
Ύστερα από ένα κενό διάρκειας 8 χρόνων και προσπαθώντας να ανασυνταχτεί από τα εμπορικά ups & downs των τελευταίων κυκλοφοριών του, ο Meat Loaf αποφασίζει να βγάλει έναν ακόμα δίσκο χωρίς τον Steinman, κάτι που, όπως φάνηκε στο σύνολο της καριέρας του, ήταν ρίσκο. Το εναρκτήριο ομώνυμο κομμάτι, σε προετοιμάζει για μια όμορφη δουλειά, στα γνώριμα ηχητικά πλαίσια του τραγουδιστή. Η πορεία όμως, παρότι δεν είναι διόλου κακή, είναι γεμάτο αναμενόμενες συνθέσεις, με την έλλειψη σπιρτάδας να γίνεται εμφανής. Nikki Sixx, Diane Warren, James Michael, Steve Balsamo και Kevin Griffin είναι μερικά από τα ονόματα που υπογράφουν τις συνθέσεις, ενώ συναντώνται και οι διασκευές στο “Forever Young” του Bob Dylan και του “Mercury Blues” των blues πιονέρων K. C. Douglas και Robert Geddins. Το “Couldn’t Have Said It Better” προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα, μιας κι από τη μία δεν έχεις να του προσάψεις κάτι πραγματικά κακό, από την άλλη, είναι από εκείνες τις δουλειές που δεν σε κρατάει, βρίσκοντας σπάνια τον δρόμο της στο στερεοφωνικό. Ευτυχώς η συνέχεια ήταν πολύ καλύτερη!
10. Hell in a Handbasket (2011)
Ενάμιση μόλις χρόνο μετά το πάρα πολύ καλό “Hang Cool Teddy Bear”, ο Meat Loaf έχει πάρει τα πάνω του και πιστεύει πως έχει ξορκίσει τον Steinman από πάνω του, μπορώντας πλέον να κινηθεί πιο αυτόνομα. Ακολουθώντας λοιπόν την ίδια περίπου συνταγή με τον προκάτοχό του, το “Hell in a Handbasket” έρχεται γεμάτο αξιώσεις, μόνο που εδώ μιλάμε για μια σωρεία από ατυχείς επιλογές που φέρνουν την εν λόγω κυκλοφορία σε αρκετά χαμηλή θέση. Καταρχάς εδώ ο Meat Loaf είναι ήδη 64ων χρόνων, με τα πρώτα δείγματα αστάθειας στη φωνή να κάνουν την εμφάνισή τους. Κατά δεύτερον, στον δίσκο συναντώνται οι πιο WTF συνεργασίες του εν λόγω ερμηνευτή, με τους Chuck D, Lil Jon, Trace Adkins και Mark McGrath, να δημιουργούν ένα awkward κλίμα, που θυμίζει τον θείο που προσπαθεί να κάτσει με τη νεολαία. Τέλος, οι συνθέσεις καθαυτές είναι κάπως αψυχολόγητες και όχι πάντα πάνω στα μέτρα και το ύφος του Meat Loaf. Νομίζω πως το “Hell in a Handbasket” ήταν αποτέλεσμα βιασύνης και άστοχης αξιοποίησης του momentum που είχε δημιουργήσει το album που προηγήθηκε το 2010. Στα θετικά το διαφορετικό, για τα δεδομένα του Meat Loaf, εξώφυλλο, ενώ ωραίες στιγμές τα “All of Me”, “Live or Die”, “Party of One”, όπως και η διασκευή στο “California Dreamin’” των The Mamas and The Papas, παρέα με την Patti Russo, αλλά γενικά το album είναι κάπως all over the place.
09. Braver Than We Are (2016)
Η τελευταία δουλειά του Meat Loaf, σε συνεργασία με τον Steinman, δεν ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή, με την αξία της να είναι πιο πολύ ρομαντική. Ο δίσκος περιέχει κυρίως προϋπάρχουσες συνθέσεις του Steinman (πχ το “Loving You is a Dirty Job” βρισκόταν στο album “Secret Dreams and Forbidden Fire” της Bonnie Tyler που βγήκε το 1986, το “More” είναι από το περίφημο album του 1990, “Vision Thing”, το οποίο ανήκει στους Sisters of Mercy, ενώ διάφορα τραγούδια είναι παρμένα από τα μιούζικαλ “The Dream Engine” και “Neverland”), κάτι σύνηθες μεν σε όλη την πορεία του διδύμου, αλλά στην προκειμένη μάλλον δεν λειτούργησε εξίσου καλά, μιας και υπάρχει μια έλλειψη συνοχής στο όλο εγχείρημα. Το “Braver Than We Are” ακούγεται κουρασμένο και σίγουρα δεν ήταν το κύκνειο άσμα που άρμοζε στην καριέρα του Meat Loaf, του οποίου ακόμα και η φωνή είχε αρχίσει να σπάει. Σε κάθε περίπτωση, κομμάτια σαν “Who Needs the Young”, “Going all the Way”, “Loving You Is a Dirty Job”, “Godz” και “Souvenirs”, δεν γράφονται συχνά, ενώ η εκτέλεση του “More” έχει σίγουρα ενδιαφέρον.
08. Midnight at the Lost and Found (1983)
Πώς τα φέρνει η ζωή κι εκεί που ξεκινάς με τον καλύτερο τρόπο, μέσα σε λίγα χρόνια αγκομαχάς να αποδείξεις πως κάθε άλλο παρά πυροτέχνημα είσαι. Το “Midnight at the Lost and Found” έρχεται 2 χρόνια μετά το “Dead Ringer” και είναι η πρώτη απόπειρα του Meat Loaf να κινηθεί χωρίς τον Jim Steinman, αλλά όχι ακριβώς ηθελημένα. Η τότε εταιρεία που βρισκόταν (η Epic Records), αρνήθηκε να πληρώσει τον Steinman για τραγούδια, οπότε ο συμπαθής ερμηνευτής, προσπάθησε να τα βγάλει πέρα με όποιους μπορούσε. Το αποτέλεσμα δεν απογοήτευσε, αλλά σίγουρα δεν γοήτευσε κιόλας, ειδικά όταν η συνεισφορά του Steinman στο album θα ήταν τα “Total Eclipse of the Heart” και “Making Love Out of Nothing at All”, τα οποία ύστερα από το «όχι» της δισκογραφικής, πήγαν σε Bonnie Tyler και Air Supply, αντίστοιχα. Ε, είναι να σκίζεις τα πτυχία σου με κάτι τέτοιες κινήσεις εκ μέρους της Epic! Στο μεταξύ, οι σχέσεις μεταξύ Steinman και Loaf περνούσαν ήδη μεγάλη κρίση και για να μην τα πολυλογώ, ένα μπάχαλο, το οποίο δεν βοήθησε την εν λόγω κυκλοφορία, η οποία φέρει ονόματα όπως Rick Derringer, Gary Rossington, Max Weinberg, Dan Peyronel και Dick Wagner. Ένα γλυκανάλατο δισκάκι, με όμορφες στιγμές, που είχε όλα τα φόντα να γίνει talk of the town, αλλά οι λογής προστριβές οδήγησαν σε λάθος αποφάσεις κι εν τέλει σε ένα συμπαθητικό αποτέλεσμα, που έγινε χρυσό χάρη στα single “Midnight at the Lost and Found”, “Razor’s Edge” και “If “You Really Want To”, όπως και χάρη στις ερμηνείες του ίδιου του Meat Loaf.
07. Bad Attitude (1984)
Έχοντας φάει μια mini σφαλιάρα με το “Midnight at the Lost and Found”, ο Meat Loaf αποφασίζει να τα βρει με τον Steinman, προτείνοντάς του να γράψει εξ ολοκλήρου το 4ο full length του, έχοντας πλέον υπογράψει με την RCA Records. Λόγω αργοπορίας όμως του Steinman, ο λυρικός τενόρος από το Ντάλας, αποφασίζει να ηχογραφήσει 2 τραγούδια που είχε ήδη κυκλοφορήσει ο πρώτος (το “Nowhere Fast” από το soundtrack της ταινίας “Streets of Fire” και το “Surf’s Up”, μέσα από το προσωπικό album του Steinman με τίτλο “Bad for Good”) και να συνεργαστεί με άλλους για τον υπόλοιπο δίσκο. Στο “Bad Attitude” παίζει μπάλα σε πιο hard rock μονοπάτια, ακολουθώντας εν μέρει τις επιταγές της εποχής, αλλά με τους δικούς του όρους, κάτι που τον έβγαλε κερδισμένο. Μακριά από τα πομπώδη τραγούδια που τον ανέδειξαν, αλλά με συνθέσεις που κινούνται σε πολύ σωστά πλαίσια σε ό,τι αφορά τον συνδυασμό του Loaf του ’84 με εκείνον του ’77. Η διαφορετική προσέγγιση βέβαια, ξένισε κοινό και κριτικούς, που προφανώς και θα ήθελαν κάτι πιο γκράντε. Κομμάτια όμως όπως “Modern Girl”, “Nowhere Fast”, “Piece of the Action” και “Surf’s Up” πήραν το album από το χεράκι και το έκαναν χρυσό, ενώ τα λιγότερο γνωστά “Bat Attitude”, “Jumpin’ the Gun” και “Sailor to a Siren” συντέλεσαν σε μια δουλειά που δεν χαίρει ιδιαίτερης καλλιτεχνικής κι ερμηνευτικής αξίας, αλλά σίγουρα είναι πολύ fun και άξια αγοράς.
06. Welcome to the Neighbourhood (1995)
Έχοντας ορθοποδήσει εμπορικά και συνθετικά από τα ‘80s, που στο δεύτερο μισό τους δεν φέρθηκαν και πολύ καλά στον Meat Loaf, ο ταλαντούχος τραγουδιστής αλλάζει ξανά ρότα, βγάζοντας ένα album που προσωπικά αγαπώ πολύ, παρότι πολλοί δεν το θεωρούν από τις μεγάλες στιγμές του. Με artwork που θυμίζει αστυνομική νουβέλα, μια σωρεία από συνθέτες όπως Jim Steinman, Diane Warre, Patti Russo και Sammy Hagar, αλλά και μια διασκευή στο “Martha” του Tom Waits, το “Welcome to the Neighbourhood” είναι για τον γράφοντα ο δίσκος που ισορροπεί καλύτερα από κάθε άλλον τον πλουραλιστικό χαρακτήρα του Meat Loaf, προσφέροντας ένα εύπεπτο και εμπνευσμένο αποτέλεσμα που δεν απέσπασε και τις καλύτερες κριτικές όταν βγήκε, αλλά δεν το εμπόδισε να γίνει πλατινένιο. Δεν είναι εύκολο άλλωστε να διαδέχεσαι ένα “Bat Out of Hell II”, αλλά όταν έχεις κομμάτια όπως “Where the Rubber Meets the Road”, “I’d Lie for You (And That’s the Truth)”, “Original Sin” (αρχικά μέσα στο ομώνυμο album των Pandora’s Box, του Steinman), “Runnin’ for the Red Light (I Gotta Life)”, “Amnesty Is Granted”, “Left in the Dark” (αρχικά μέσα από το “Bad for Good” του Steinman) και “Where Angels Sing”, κάτι κάνεις πολύ καλά. Λιγότερο φαντεζί λοιπόν από αυτό που περίμενε ο κόσμος (εξ ου κι αδικημένο από πολλούς), αλλά κατ’ εμέ ένα εξαιρετικό full length που απλώς είχε την «ατυχία» να διαδεχτεί μια πραγματικά “wow” δουλειά.
05. Bat Out of Hell III: The Monster Is Loose (2006)
Το κλείσιμο μιας από τις πιο σημαντικές τριλογίες στη μουσική ήρθε το 2006, με τον Meat Loaf να συνεργάζεται ξανά με τον Steinman, χωρίς όμως ο δεύτερος να έχει αυτήν τη φορά τα ηνία του project, είτε από πλευράς σύνθεσης είτε από πλευράς παραγωγής. Στη θέση του παραγωγού κάθισε ο τεράστιος Desmond Child, ενώ τα τραγούδια υπογράφουν ονόματα όπως Nikki Sixx, James Michael, John 5, Russ Irwin, Diane Warren και φυσικά Jim Steinman. Σημαντικά περάσματα από Brian May, Steve Vai, Eric Bazilian, Jennifer Hudson, John Shanks και Marion Raven, σε μια larger-than-life κυκλοφορία που τιμά την ιστορία του “Bat Out of Hell”, επαναφέροντας τον συμπαθή λυρικό τενόρο σε γνωστά και πετυχημένα μονοπάτια. Όπως και στο “Back into Hell” του 1993, αλλά και γενικά στις συνεργασίες του τραγουδιστή με τον Steinman, πολλά κομμάτια του δεύτερου, είναι παρμένα από άλλες δουλειές του ιδίου (πχ τα “It’s All Coming Back to Me Now” και “The Future Ain’t What It Used to Be” είναι από τον δίσκο του Steinman με τους Pandora’s Box, που βγήκε το1989, το “Bad for Good” είναι από τον ομώνυμο δίσκο του συνθέτη το 1981, το “If It Ain’t Broke, Break It” βρισκόταν στο soundtrack του “Wuthering Heights” -όχι του γνωστού, μιας παραγωγής του Mtv- κι ούτω καθεξής). Υφολογικά, το “The Monster Is Loose” είναι λίγο πιο μακριά από τα πρώτα 2 μέρη της τριλογίας, ενώ είναι στιγμές που η παραγωγή δεν καταφέρνει να συνδυάσει πάντα καλά την πομπώδη πλευρά του project με την ηχητική χροιά των mid ‘00s, κάτι που ουδέποτε περίμενα να γράψω για τον Desmond Child, αλλά oh well. Παρόλα αυτά, περιέχει κομματάρες (βλέπε “The Monster Is Loose”, “Blind as a Bat”, “It’s All Coming Back to Me Now”, “Bad for Good”, “In the Land of the Pig, the Butcher Is King”, “If God Could Talk”, “What About Love?” και “Seize the Night”) και αυτό είναι που μετράει.
04. Dead Ringer (1981)
Ομάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει… Ή τουλάχιστον δεν αλλάζει σύντομα, οπότε 4 χρόνια μετά την αναπάντεχη επιτυχία του ντεμπούτου “Bat Out of Hell”, το δίδυμο Loaf/ Steinman ξαναχτυπά, αλλά όχι εξίσου δυναμικά. Αρχικά ο δίσκος θα ήταν το “Bad for Good”, το οποίο όμως βγήκε νωρίτερα την ίδια χρονιά ως solo δίσκος του Steinman κι αυτό επειδή, λόγω καταχρήσεων, ο συμπαθής γίγαντας είχε χάσει τη φωνή του για κάποιο διάστημα, και με τη δισκογραφική να πιέζει, ο Steinman τραγούδησε ο ίδιος προκειμένου να κυκλοφορήσει, ενώ παράλληλα έγραψε άλλα τραγούδια για τον Meat Loaf, τα οποία μετουσιώθηκαν στο album “Dead Ringer”. Αδιαμφισβήτητα, οι συγκρίσεις με τον προκάτοχό του δημιούργησαν ένα αρνητικό κλίμα, μιας και η εν λόγω δουλειά δεν ήταν στο επίπεδο της πρώτης, κάτι που επεσήμαναν με πολλούς τρόπους οι κριτικοί της εποχής. Βλέποντάς το όμως στην πάροδο του χρόνου, μόνο αστείο είναι το να βρίσκεις “meh” μια δουλειά που έχει μέσα “Peel Out”, “I’m Gonna Love Her for Both of Us”, “Read ‘em and Weep” και φυσικά το ομώνυμο, με τη συμμετοχή της Cher στα φωνητικά. Προσωπικά ποτέ δεν χώνεψα το εξώφυλλο του Bernie Wrightson, αλλά οκ, στα ‘80s βγήκαν πολλά αντίστοιχα και χειρότερα. Το “Dead Ringer” πάντως, παρά τα θέματα που το καθυστέρησαν, αποτελεί ως και σήμερα μια από τις αρτιότερες δουλειές των Loaf/ Steinman, αλλά συνάμα και η τελευταία για περίπου 12 χρόνια (δεν μετράω τις έμμεσες συμμετοχές στο “Bad Attitude”), δείχνοντας πως μαζί είναι πιο δυνατοί!
03. Hang Cool Teddybear (2010)
Το δέκατο κατά σειρά album του Meat Loaf, ήταν εν τέλει και η τελευταία πραγματικά «μεγάλη» δουλειά του, η οποία φιγουράρει ανάμεσα στις καλύτερες που έχει κυκλοφορήσει. Και πώς να μην είναι όταν στο πλάι του έχει συνθέτες όπως Jon Bon Jovi, James Michael, Desmond Child, Jon Foreman, Tommy Henriksen και Rick Brantley, μεταξύ άλλων, ενώ παράλληλα συμμετέχουν ως guests κάτι Steve Vai, Hugh Laurie (ναι, ο Dr House), Brian May, Patti Russo και Jack Black; Και παρότι είναι από τις λίγες δουλειές χωρίς τη συμμετοχή του Steinman, η απουσία του χαρισματικού συνοδοιπόρου του Meat Loaf, αυτήν τη φορά δεν γίνεται αισθητή. Επίσης, έχω την εντύπωση πως στον εν λόγω δίσκο, ο Meat Loaf κατάφερε να κάνει αυτό που δεν πέτυχε (για τον πολύ κόσμο) στα “Welcome to the Neighbourhood” και “ Couldn’t Have Said it Better”: ένα rock musical επιπέδου Broadway, όχι όμως στη φαντεζί και κλασικίζουσα μορφή του. Το “Hang Cool Teddybear” λοιπόν, είναι μεγαλειώδες, αλλά όχι πομπώδες όπως η σειρά “Bat Out of Hell” κι αυτό προφανώς γίνεται επίτηδες, προκειμένου να μην πέσει ο συμπαθέστατος τενόρος στη λούμπα της επανάληψης, αλλά και για να ακουστεί πιο σύγχρονος. Ένα μικρό αριστούργημα λοιπόν, από έναν Meat Loaf που έδειχνε να βρίσκεται σε φοβερή φόρμα (ασχέτως αν το προαναφερθέν “Hell in a Handbasket” τον πρόδωσε αμέσως μετά).
02. Bat Out of Hell II: Back into Hell (1993)
7 χρόνια μετά το αρκετά μέτριο “Blind Before I Stop” (το μεγαλύτερο κενό που είχε μεσολαβήσει ως τότε μεταξύ δίσκων του), ο Meat Loaf επιστρέφει δριμύτερος, ευτυχώς παρέα με τον Jim Steinman, κυκλοφορώντας τη συνέχεια του “Bat Out of Hell” του 1977, γυρνώντας (επιτέλους) στη μουσική προσέγγιση που τον ανέδειξε. Κι αν είσαι από εκείνους που δεν πιστεύουν στα sequel, το “Back into Hell” είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που έβγαλαν λάθος όσους προεξοφλούσαν την αποτυχία του και ασπροπρόσωπους τους δημιουργούς του. Ο δίσκος έρχεται 16 χρόνια μετά το πρώτο μέρος του “Bat Out of Hell” και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από 14 εκατομμύρια κόπιες. Το λες κι επιτυχία, ειδικά σε μια περίοδο που μεσουρανούσαν άλλα είδη μουσικής. Κι όμως, το δίδυμο Loaf/ Steinman, έκανε ένα μικρό θαύμα, με ένα μάτσο από εξαιρετικές συνθέσεις, στο κλασικό musical oriented στιλ που αμφότεροι αγαπούν. Πέρα από το πιο-πετυχημένο-πεθαίνεις “I’d Do Anything for Love (But I Won’t Do That)” (το οποίο όσο κι αν το θεωρείς cheesy, δεν γίνεται να μην σεβαστείς το ότι μιλάμε για ένα 12λεπτο κομμάτι που έσπασε ταμεία), υπάρχουν τραγούδια που ακούστηκαν λιγότερο μεν, αλλά δεν υστερούν καθόλου (πχ “Life Is a Lemon and I Want My Money Back”, “Rock and Roll Dreams Come Through”, “It Just Won’t Quit” και “Everything Louder than Everything Else”), συντελώντας σε μια δουλειά που, από κάθε άποψη, αποτελεί must-have για τους λάτρεις του Meat Loaf, ο οποίος αβάδιστα, αβίαστα κι αβαβά, εντυπωσιάζει για μια ακόμα φορά με τις φωνητικές του χορδές.
01. Bat Out of Hell (1977)
Αναμενόμενη επιλογή μεν, αλλά η ιστορία έχει αποδείξει πως το “Bat Out of Hell”, ήταν, είναι και θα είναι η πιο σημαντική στιγμή του Meat Loaf, η οποία ήταν και η ουσιαστική αρχή της καριέρας του, αλλά και της συνεργασίας του με τον Jim Steinman. Ο δεύτερος, είχε γράψει τα musical “The Dream Engine” το 1968 και “Neverland” το 1974 (μια rock εκδοχή του Peter Pan ουσιαστικά), μέσα από τα οποία ξεπήδησε το concept του δίσκου, με τον άσημο ως τότε Meat Loaf να ντεμπουτάρει με μια δουλειά που πλέον έχει πουλήσει πάνω από 43 εκατομμύρια κόπιες παγκοσμίως και φιγουράρει μέσα σε διάφορες λίστες με τα πιο σημαντικά album ever. Μέσα από 7 κομμάτια, συνολικής διάρκειας 46 λεπτών, το δίδυμο Loaf/ Steinman, αλλάζει τον ρου του musical, κυκλοφορώντας ένα album που συνδυάζει τον θεατρικό λυρισμό με τη rock αισθητική της εποχής, φέρνοντας τους ροκάδες πιο κοντά στο musical και τους λάτρεις του musical πιο κοντά στο rock. Για να γίνει η αντιληπτή η επιτυχία του “Bat Out of Hell”, σκεφτείτε πως αποτελεί το 4ο πιο πετυχημένο album στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτω από τα “Rumours” (Fleetwood Mac), “The Dark Side of the Moon” (Pink Floyd) και “(What’s the Story) Morning Glory?” (Oasis), ενώ είναι και το ντεμπούτο με τις περισσότερες πωλήσεις. Κι όλα τα παραπάνω, όχι άδικα. Η συνθετική δεινότητα του Steinman και οι εκπληκτικές ερμηνείες του Meat Loaf, δημιούργησαν ένα σημείο μουσικής αναφοράς που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμα.
Ο Meat Loaf, μέσα σε 45 χρόνια καριέρας, άφησε το δικό του αποτύπωμα στη μουσική, παρέα με τον εξίσου σημαντικό Jim Steinman. Οι ερμηνείες του, αποτελούν απάτητες κορυφές (δεν νομίζω να έχετε βρει πολλούς να τολμούν να διασκευάσουν τραγούδια του) και η δισκογραφική πορεία του είναι γεμάτη σεμιναριακές στιγμές που αξίζει να ανακαλύψετε.
151 
