Η δεύτερη μέρα ξημέρωσε, και η λαίλαπα του Mammothfest συνέχιζε να σαρώνει τον Μύλο.
Ο ήλιος μπορεί να έλαμπε έξω, αλλά μέσα, στο ημίφως του club, επικρατούσε ένα ευχάριστο σκοτάδι, έτοιμο να υποδεχτεί τις ηχητικές επιθέσεις της ημέρας. Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα πιο βαριά, η μυρωδιά του ιδρώτα και της μπύρας πιο έντονη, και τα πρόσωπα πιο κουρασμένα, αλλά γεμάτα προσμονή. Ο Μύλος έβραζε από κόσμο, metalheads κάθε ηλικίας, με μπλούζες των αγαπημένων τους συγκροτημάτων, έτοιμοι να ζήσουν μια ακόμα μέρα γεμάτη metal.
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι Above Us The Waves, από την Καβάλα, και με τον δυναμικό metalcore ήχο τους, έδωσαν μια εκρηκτική έναρξη στη μέρα. Γεμάτοι ενέργεια, με breakdowns που σε τσάκιζαν και riffs που σε χτυπούσαν σαν σφυρί, ξεσήκωσαν το κοινό που ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό, headbanging και sing alongs. Ήταν μια πολύ καλή επιλογή για ζέσταμα, προετοιμάζοντας το έδαφος για το metal πανηγύρι που θα ακολουθούσε.
Αμέσως μετά, οι πρώτες νότες των Free Fall αντήχησαν στον χώρο απλώνοντας μια αίσθηση μελαγχολίας και ηρωισμού. Με τον heavy/power ήχο τους, μας ταξίδεψαν σε μακρινά τοπία και επικές μάχες, ξυπνώντας μνήμες από τα παλιά, από μπάντες σαν τους Iron Maiden και τους Helloween. Η φωνή του τραγουδιστή, καθαρή και δυνατή, μας ταξίδεψε σε επικές μάχες, ενώ τα riffs, γεμάτα ενέργεια, μας έκαναν να κουνήσουμε ρυθμικά το κεφάλι. Ωστόσο, ίσως η μουσική τους να ήταν λίγο “ήπια” για το σκληρό κλίμα της δεύτερης ημέρας του Mammothfest.
Σαν κεραυνός εν αιθρία, οι Psyanide, από την Αθήνα, έκαναν την εμφάνισή τους. Με τον εκρηκτικό τους ήχο, που παντρεύει την ωμή δύναμη του melodic death metal με τα βαριά, groovy riffs, ανέβασαν την ένταση στα ύψη. Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, με τα φώτα να αναβοσβήνουν σαν εκρήξεις. Τα riffs έπεφταν σαν βροχή, η φωνή του τραγουδιστή σχίζοντας τον αέρα, και το mosh pit άνοιξε σαν κρατήρας, καταπίνοντας τους metalheads σε έναν χορό βίας και πάθους. Τους είδα για πρώτη φορά, και μου άρεσαν πολύ. Έχουν ενέργεια, έχουν πάθος, έχουν μέλλον. Ίσως τους λείπει λίγο η πρωτοτυπία, αλλά ποιος νοιάζεται όταν headbangάρεις σαν τρελός;
Από τη Γερμανία με furia, οι Non Est Deus φέρνουν τον παγωμένο αέρα του black metal. Τα riffs τους, κοφτερά σαν ξυράφια, σε τραβούν σε ένα σκοτεινό δάσος, γεμάτο μυστήριο και απειλή. Η φωνή του τραγουδιστή, μία βασανισμένη κραυγή, αντηχεί ανάμεσα στα δέντρα. Οι Non Est Deus, με τον παγωμένο black metal ήχο τους, δημιούργησαν μια σκοτεινή και απειλητική ατμόσφαιρα. Παρόλο που η μουσική τους ήταν καλοπαιγμένη, δεν κατάφερε να με ενθουσιάσει ιδιαίτερα. Ίσως η κούραση της ημέρας να είχε αρχίσει να με επηρεάζει, ή ίσως ο ήχος τους να μου φάνηκε κάπως συμβατικός.
Και τότε, η ατμόσφαιρα αλλάζει. Οι Ούγγροι Thy Catafalque μας μεταφέρουν σε άλλη διάσταση. Ατμοσφαιρικό black metal με πολλά πλήκτρα, γυναικεία φωνητικά, απίστευτες μελωδίες. Πραγματικά ξεχωριστοί, έβαλαν μια διαφορετική πινελιά στο φεστιβάλ. Ήταν σαν να βλέπεις μια ταινία φαντασίας, με μάγους, δράκους και ξωτικά. Μια μουσική εμπειρία που σε αφήνει άφωνο. Από τα highlights της βραδιάς, σίγουρα!
Επιστροφή στα βαριά. Οι Έλληνες Dead Congregation δεν χαρίζονται σε κανέναν. Death metal από τα λίγα, τεχνικοί, ακραίοι, με ωραίες ατμόσφαιρες. Δεν είναι για όλους, αλλά όσοι γουστάρουν το είδος, σίγουρα έμειναν ευχαριστημένοι. Εγώ πάντως, άρχισα να νιώθω την ηλικία μου με τόσο headbanging. Κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω ένα διάλειμμα για να ξεκουραστώ!
Και μετά, οι Suicidal Angels! Ελληνάρες, thrash metal από τα λίγα. Τους έχω ξαναδεί, πάντα δυνατοί. Τώρα τελευταία, έχουν γίνει πιο μελωδικοί, αλλά δεν χάνουν την ένταση. Εκρηκτική performance, ξεσήκωσαν τον κόσμο. Είναι από αυτές τις μπάντες που σε κάνουν να νιώθεις περήφανος για την ελληνική metal σκηνή.
…Και για το τέλος, οι Asphyx. Τι να πω γι’ αυτούς; Θρύλοι! Ο Martin van Drunen, με τη φωνάρα του, σαν αρχαίος θεός του πολέμου, μας έστειλε αδιάβαστους. Παλιά κομμάτια, καινούργια κομμάτια, όλα σπέρνουν τον όλεθρο. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ακόμα αυτή η φωνή, αυτή η μανιασμένη κραυγή από τα βάθη της αβύσσου, αλλά όσο την έχουμε, θα την απολαμβάνουμε. Μια επική εμφάνιση, ένα ξέσπασμα βίας και οργής, που έκλεισε την δεύτερη μέρα με τον καλύτερο τρόπο.
Και κάπως έτσι, με την τελευταία βρυχηθμού του Martin van Drunen να αντηχεί ακόμα στα τύμπανά μας, η αυλαία έπεσε για τη δεύτερη πράξη του metal έπους που λέγεται Mammothfest. Βγαίνοντας από τον Μύλο, νιώθαμε λες και μας είχαν περάσει από σίδερο και φωτιά. Είχαμε γίνει ένα με την μουσική, είχαμε ζήσει την ένταση, είχαμε νιώσει το πάθος. Είχαμε δει θρύλους να ξερνούν λάβα, είχαμε ανακαλύψει νέα σκοτεινά διαμάντια, είχαμε κουνήσει τα κεφάλια μας μέχρι λιποθυμίας.
Μια αξέχαστη βραδιά, γεμάτη ένταση, πάθος και headbanging!
Φωτογραφίες: Άννα Βασιλικοπούλου
1598 
