Είδος: Progressive Thrash/Power Metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητο
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 22 Μαίου 2020
Φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι από εσάς, ίσως δε γνωρίζετε το όνομα Maelstrom. Ίσως οι πιο old school thrash μεταλλάδες, να το έχουν ακουστά μιας και οι Αμερικανοί progressive thrash/power metallers είχαν καταφέρει να τρυπώσουν στη thrash κοινότητα πίσω στα τέλη των ‘80s και αρχές των ‘90s χωρίς ωστόσο να δημιουργήσουν κάποιο album και να κάνουν το μπαμ το οποίο είχαν ως στόχο. 32 χρόνια μετά, αυτό το album έρχεται υπό το τίτλο “Of Gods And Men” και μπορεί να σε βυθίζει στην αγωνία για το τι θα ακούσεις, είναι όμως παράλληλα (το περιεχόμενο του) και ένας λόγος που ίσως η μπάντα δεν είχε τη τύχη που αναζητούσε.
Όταν το 1988 στο Long Island της Νέας Υόρκης οι Joey Lodes και Gary Vosganian ξεκινούσαν τους Maelstrom σε μια εποχή όπου η άνοδος του thrash metal ήταν ραγδαία, τίποτα δε φάνταζε ότι θα φτάναμε 32 χρόνια μετά να κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους και μάλιστα ένα αρκετά πειραματικό εγχείρημα μιας και η φήμη τους στην thrash underground κοινότητα δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης για το δρόμο που είχαν χαράξει. Το ‘’Of Gods And Men” λοιπόν, μπορεί να περιέχει εκείνα τα κομμάτια που είχαν τα δύο πρώτα demos του group, με αρκετές ηχητικές διαφορές όμως και με διάθεση για πειραματισμό γύρω από δύο είδη που μπορεί να τα συνδέει ο γρήγορος ρυθμός αλλά μοιάζουν τόσο διαφορετικά στο ύφος που δύσκολα ταιριάζουν σε ένα δίσκο.
Θα έλεγε κανείς ότι μετά από 32 χρόνια, οι Maelstrom θα έπρεπε να είχαν αποφασίσει τι θέλουν, τι θα ακολουθήσουν και πως θα κινηθούν ηχητικά από εδώ και πέρα, όμως η τριάδα από τη Νέα Υόρκη έχει αλλά σχέδια. Θέλοντας να πρωτοτυπήσουν και να δημιουργήσουν ένα album που δεν θα έχουμε ακούσει ή πολυακούσει τελοσπάντων, προσπαθούν στο ντεμπούτο τους παρακαλώ να συνδυάσουν το τεχνικό thrash με το power metal και μάλιστα το opera metal που μας το πρωτοσύστησαν μπάντες όπως οι Avantasia, Savatage, Edguy, Rhapsody (Of Fire). Φαντάζομαι ότι σας ακούγεται κάπως, και η αλήθεια είναι ότι και εμένα δε μου γέμισε τα αυτιά. Και αν στα thrashy σημεία του όπως στα ‘’A Futile Crusade”, ‘’Th13teen Within A Circle” και ‘’Predestined” ο δίσκος μοιάζει να κλωτσάει κώλους, εμφανίζονται αυτά τα οπερετικά neoclassical solos και κάποια χορωδιακά μέρη που αν μη τι άλλο σε ξενίζουν σε ένα thrash album. Και ακούγοντάς και το κλείσιμο του δίσκου με το ‘’SonRise” να σου θυμίζει αρκετά Avantasia, Edguy ή οποιαδήποτε άλλη όπερα, μάλλον σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο καλό ακούς τόση ώρα και προς τα που βαδίζουν οι άλλοτε(;) thrashers.
Το ‘’Of Gods And Men” όμως, δεν έχει μόνο ‘’ατέλειες” αλλά και κάποιες ωραίες στιγμές. Σε αυτές ανήκουν σίγουρα η προσεγμένη παραγωγή και σαφώς οι συνθετικές ιδέες και το progressive του ήχου. Μία κρυστάλλινη, σχεδόν ‘80s παραγωγή, που κάνει το album αρκετά ελκυστικό και εύηχο και φυσικά οι στιχουργική ευφυΐα των ηγετών του, που με τις ικανότητες στο να παράγουν riffs και solos τόσο τεχνικά που να θυμίζουν prog μεγαθήρια, δημιουργούν ένα αξιόλογο αποτέλεσμα που σου αφήνει την αίσθηση της ολοκλήρωσης όσον αφορά το μουσικό κομμάτι του δίσκου.
Δε ξέρω που το πάνε οι Αμερικανοί ή τι θέλουν να πετύχουν, αλλά νομίζω ότι 32 χρόνια μετά και να πειραματίζεσαι ηχητικά μάλλον δεν είναι και ότι καλύτερο. Θεωρώ ότι αν αξίζει να ασχοληθούν με κάτι, τότε αυτό είναι το thrash γιατί πραγματικά φαίνεται να το έχουν στο αίμα τους, να ξεχωρίζουν όταν το δημιουργούν. Και όσο και αν θέλουν να φανεί και η power πλευρά τους, αυτό που τους ταιριάζει είναι η thrashy, επιθετική στροφή στον ήχο τους. Σίγουρα το ‘’Of Gods And Men” θα ξενίσει τους φίλους του thrash, σίγουρα δε θα αποτελέσει πόλο έλξης για τους φίλους του power metal. Μάλλον σε πιο ‘’πειραματιστές” θα πρέπει να προσβλέπει η μπάντα, και από αυτούς πόσους να κερδίσει όταν υπάρχουν τόσα πειραματικά albums εκεί έξω;
https://www.facebook.com/metalmaelstrom
664 
