Την Παρασκευή που μας πέρασε το “Βιβλίο των Βασιλέων” άνοιξε τις ηχητικές του σελίδες για λογαριασμό των Lowen, οι οποίοι ενσαρκώσαν τις Mεσοποτάμιες θεότητες και με την μουσική τους καταπολέμησαν τους δαίμονες του Mazarahdan και συνάμα μας έφεραν όλους όσους παρευρεθήκαμε σε μία ευφορική κατάσταση.
Προτού συμβούν όπως όλα αυτά το κουαρτέτο των Moon Moth προλόγισε την βραδιά με τον γνωστό και ιδιαίτερο ήχο του που συνδυάζει την ηλεκτροακουστική κλασική κιθάρα με ηλεκτρονικά στοιχεία, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα γεμάτη ένταση και συναισθηματική φόρτιση.
Η σκηνική παρουσία των Moon Moth ήταν λιτή (και δεν το λέω σε καμία περίπτωση αρνητικά) μα άκρως μυστικιστική και εντυπωσιακή, με τα διπλά γυναικεία φωνητικά τους να εναρμονίζονται τέλεια με τα υποβλητικά beats και τις τελετουργικές κιθαρικές αρμονίες.
Αυτός ο συνδυασμός μετέφερε το κοινό σε έναν ηχητικό κόσμο γεμάτο μυστήριο και βάθος, κάπου ανάμεσα στους πρώιμους Antimatter, τους Portishead και τους Earth με την ατμοσφαιρικότητα της μουσικής να ξεχειλίζει από τα ηχεία και τους ενισχυτές, και με τον ίδιο τον συναυλιακό χώρο να συμβάλει στην συνολική εμπειρία.
Η αλληλεπίδραση του συγκροτήματος με το κοινό ήταν ζεστή και αυθεντική, δημιουργώντας μια αίσθηση οικειότητας και σύνδεσης, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις και στρώνοντας το κατάλληλο ηχητικό χαλί για τους Lowen που ακολουθούσαν αμέσως μετά.
Την προκαθορισμένη ώρα, όπως πολύ εύστοχα το έθεσε ο Δημήτρης Μαρσέλος, “επάνω σε χάλια, σε περσικά χάλια”, οι Lowen ανέβηκαν στη σκηνή για να απογειώσουν το κοινό με τον ατμοσφαιρικό και βαρύ ήχο τους, συνδυάζοντας τις επιρροές του progressive και doom metal με τον ακραίο ήχο και με έντονα ανατολίτικα στοιχεία που ήταν διάχυτα σε όλη τη μουσική τους.
Η μπάντα, με τον χαρακτηριστικό της ήχο, κατάφερε να ενσωματώσει φανταστικά το μυστικισμό και τις μυθολογικές επιρροές στους στίχους και την ατμόσφαιρα του live.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά της εμφάνισης, οι Lowen έφεραν στον χώρο έναν έντονο ρυθμό που συνδύαζε τον βαρύ, αργόρυθμο doom ήχο, riffs που θύμιζαν Nevermore, μία ψυχεδέλεια που έκλεινε το μάτι στους Shrinebuilder, σε συνδυασμό με ρυθμούς και μελωδίες που θύμιζαν παραδοσιακή μουσική από την Ανατολή.
Οι κιθάρες τους, σε συνδυασμό με τις μυστηριώδεις μπασογραμμές και τα άκρως μεταλλικά και έντονα tribal infused τύμπανα, δημιουργούσαν μια μοναδική ατμόσφαιρα, σαν να ταξιδεύουμε σε μία αρχαία γη, όπου οι ήχοι από τις ερήμους και τα ποτάμια συνυπήρχαν με τη βαρύτητα του σύγχρονου doom metal.
Τα ανατολίτικα στοιχεία δεν περιορίζονταν μόνο στις μελωδίες και τα ρυθμικά μοτίβα, αλλά είχαν έντονη παρουσία και στους στίχους τους, όπου με την μοναδική και καθηλωτική ερμηνεία της Nina Saeidi έπαιρναν “σάρκα και οστά” και ζωντάνευαν μπροστά μας.
Οι Lowen περιγράφουν στο έργο τους μεσοποτάμιες θεότητες και μύθους από την αρχαία Μέση Ανατολή, δίνοντας μία μυστικιστική διάσταση στις αφηγήσεις τους. Κάθε τραγούδι ήταν μία ιστορία που αφορούσε θεότητες και αρχαίους πολιτισμούς, με εικονοκλαστικά στίχους που ξεδίπλωναν εικόνες από μυθολογικές φιγούρες, ναούς και ποτάμια που διέρχονται από την αρχαία Μεσοποταμία..
Το (δυστυχώς) λιγοστό σχετικά κοινό του Gazarte, εντυπωσιασμένο από τη μοναδική μουσική εμπειρία που προσέφεραν οι Lowen, φάνηκε να ταξιδεύει στον χρόνο, αναζητώντας τις βαθύτερες έννοιες που κρύβονται πίσω από την παντοδύναμη, σχεδόν θρησκευτική μουσική τους.
Μέσα από τη συνύπαρξη του doom metal και των ανατολίτικων ήχων, οι Lowen δημιούργησαν ένα μουσικό τοπίο που σε καθήλωνε και σε καλούσε να αναστοχαστείς πάνω στη σημασία του αρχαίου κόσμου και των θεοτήτων που τον καθόριζαν.
Όπως είχα αναφέρει και στο σχετικό αφιέρωμα για την μπάντα, και επιβεβαιώθηκα εκ του αποτελέσματος, καταφέραμε να ζήσουμε μία μοναδική εμπειρία και αφεθήκαμε στη μαγεία που μόνο οι live εμφανίσεις μπορούν να προσφέρουν.
Και πραγματικά η βραδιά ήταν μία από αυτές που θα μας μείνει αξέχαστη!
Φωτογραφίες: Έφη Γαλιατσάτου
111 
