Με τον ίδιο τρόπο που απολαμβάνω τη μουσική και ειδικότερα όταν αυτή παίζεται live, απολαμβάνω και να βγαίνω από το comfort zone μου προσπαθώντας να εξερευνήσω ηχητικά μονοπάτια τα οποία δεν βρίσκονται στο radar των ακουσμάτων μου.
Έτσι, με γνώμονα την αγάπη μου για το underground αλλά και για να διευρύνω λίγο τους ηχητικούς μου ορίζοντες, αποφάσισα να βρεθώ το Σάββατο 14/9 στο live των Longshots, Still Dusk και Desolation Row στο Temple.
Δυστυχώς δεν κατάφερα να προλάβω τους Desolation Row, αλλά επιφυλάσσομαι να τους δω μια επόμενη φορά γιατί πήρα ένα πολύ θετικό feedback από κόσμο που συνάντησα όταν μπήκα στο Temple. Οπότε αναπόφευκτα πήρα θέση για να ακούσω τους Still Dusk, έχοντας διπλό κατασκοπευτικό ρόλο καθώς στο συγκεκριμένο live έβγαζα και φωτογραφίες.
Οι Still Dusk δημιουργήθηκαν το 2018 και από την πρώτη στιγμή αποφάσισαν να ασχοληθούν πολύ σοβαρά με όλες τις πτυχές μιας μπάντας. Από την ποιότητα του ήχου μέχρι και την εικόνα σε επίπεδο concept. Όλα αυτά τα χρόνια πάντα κάπου πετύχαινα το όνομά τους αλλά δεν είχα καταφέρει να τους δω.
Μου είναι πολύ εντυπωσιακό όταν βλέπω μπάντες να τρέχουν αγχωμένες να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες στη σκηνή και μόλις βγουν να ξεχνούν τα πάντα και να μπαίνουν στη ζώνη: “Τώρα είναι η στιγμή μου”. Αυτό εισέπραξα και από τους Still Dusk. Με έναν ήχο που κινείται με άνεση στα alternative μονοπάτια του rock, πάτησαν με αυτοπεποίθηση τη σκηνή του Temple από το πρώτο βήμα.
Στιβαρές μελωδικές γραμμές και μια φωνή που δεν είχε καμία διάθεση ματαιοδοξίας, οι Still Dusk δεν σταμάτησαν να έχουν επαφή με το κοινό και έδειχναν να περνούν πολύ καλά με αυτό που κάνουν κάτι το οποίο θεωρώ πολύ μεγάλο πλεονέκτημα στις μπάντες που βλέπω live.
Μου φάνηκε εξαιρετική ιδέα ότι έκαναν project στίχους ή τίτλους την ώρα που έπαιζαν, γιατί με έβαζαν στο συναίσθημα του κάθε κομματιού τους και για μία ακόμη φορά επιβεβαίωσαν τη φράση: “Δείξε μου τον drummer σου…να σου πω τι μπάντα είσαι”.
Μετά τους Still Dusk σειρά είχαν οι οικοδεσπότες της βραδιάς: Longshots. Η μπάντα κατηφόρισε στην Αθήνα μετά από αρκετά χρόνια και δεν θα μπορούσα να φανταστώ ένα πιο ταιριαστό live. Οι Longshots έχουν φοβερή συνάφεια στον ήχο και το attitude με τους Still Dusk και η άνοδός τους στη σκηνή μου φάνηκε σαν φυσική συνέχεια.
Ο ήχος τους κινείται επίσης στον alternative χώρο και οι Longshots επιβεβαίωσαν ένα ακόμα ρητό: “Δείξε μου τον μπασίστα σου για να σου πω τι μπάντα είσαι”. Ζητώ συγγνώμη από την υπόλοιπη μπάντα αλλά ο μπασίστας των Longshots είχε μια πολύ ιδιαίτερη αισθητική για τον ήχο και την μελωδία και αυτό μου κέντρισε το ενδιαφέρον.
Η τραγουδίστρια της μπάντας όργωσε τη σκηνή και στις πιο χαμηλές ταχύτητες μου θύμισε την Gwen Stefani την εποχή που ήταν ακόμα στους No Doubt (άκου το The Climb – Tragic Kingdom Live και θα καταλάβεις τι εννοώ).
Το Σάββατο ήταν μια βραδιά που πέρασα καλά και πραγματικά βγήκα από το safe zone των ήχων μου. Ενθουσιάστηκα με το γεγονός ότι είδα μπάντες να φροντίζουν με αγάπη αυτό που κάνουν, αλλά και κόσμο να παθιάζεται με αυτό που είχαν να προσφέρουν. Απλά αυτό που έχω να πω σαν μουσικόφιλος είναι ότι η εικόνα δεν πρέπει να υπερισχύει της μουσικής.
Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γιαννακόπουλος
468 
