Είδος: Progressive Rock
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 1 Απριλίου 2022
Άλλο και τούτο πάλι. Κάτι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη και ειδικότερα στην περιοχή που εδρεύει το Blueberry Studio του Κώστα Κοφίνα μιας και όλες οι μπάντες που ηχογραφούν εκεί ηχούν το λιγότερο σαλταρισμένες καθιστώντας σε ανήμπορο να τις προσδώσεις μια σαφή ετυμολογική ορολογία.
Έτσι μετά τους Red Frame, ορίστε άλλο ένα σχήμα στο οποίο συμμετέχει ο drummer Γιώργος Μπαλτάς (Mother Turtle και ένα σκασμό από συνεργασίες) το οποίο παρουσιάζει όχι απλώς ιδιαιτερότητες αλλά ολάκερες ριζοσπαστικές καλλιτεχνικές “εξεγέρσεις”. Και εξηγούμαι.
Έχεις ακούσει μπουζούκι με wah wah; Και μη γελάσεις φίλε αναγνώστη (τουλάχιστον όχι τόσο δυνατά) γιατί θα πρέπει να σε προειδοποιήσω να ξεχάσεις τις κιθάρες, τα synths και όλα αυτά τα “τετριμμένα” στο “Closure”. Τα όργανα που διαμορφώνουν όλο αυτό το άκρως progressive (η αποθέωση του όρου) rock που εκχέεται από τα ηχεία είναι το μπουζούκι του Ορέστη Μυτηλιναίου ο οποίος του προσέδωσε έναν απολύτως rock ρόλο, τα drums και τα φωνητικά του Μπαλτά και σε κάποια κομμάτια το βιολί του Αλέξανδρου Κιουρντζιάδη. Εύλογα θα με ρωτήσεις “με τι μοιάζει” και θα προσπαθήσω να σου περιγράψω με απλά λόγια το σύμπαν του “Closure”.
Ο γεωμετρικός τόπος των Limbo God φανερά ανήκει στο ’70s prog rock και θα έλεγα ότι αποτελεί την επιτομή των “καπνισμένων” Pink Floyd (καλά, ψυχεδελικώς ομιλών, βάλε όποια μπάντα ανάλογη θέλεις όπως οι Emerson, Lake & Palmer, oi King Crimson ή οι Moody Blues) με μια λογική στη δόμηση των κομματιών ανάλογη με τον πειραματισμό που επιχειρούσε ανέκαθεν ο Mike Oldfield (τουλάχιστον ως προς τις γραμμές των φωνητικών και την ευρύτατη εκφραστική γκάμα που διαθέτει ο Μπαλτάς) και κάποιες πινελιές από Sieges Even της πρώτης περιόδου τους. Θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις το υλικό ως ένα soundtrack μιας τρελαμένης b-movie με τους πρωταγωνιστές βουτηγμένους στο LSD ή έναν ενδιαφέροντα και πολυσχιδή χείμαρρο από layers (φαντάσου κάτι σαν πιο ψυχεδελικό “Atom Heart Mother). Εν ολίγοις στον “περπατημενο” σε τέτοια ηχοτόπια ακροατή θα θυμίσει πολλά και τίποτα ταυτόχρονα.
Θεωρώ επιτυχημένη τη μίξη από την ομάδα παραγωγής μιας και πολύ δύσκολα θα διακρίνεις τις “πενιές” του μπουζουκιού αν δεν σου το πει κάποιος και όπως προείπα και παραπάνω, ο Μυτηλιναίος έχει πάει το όργανο σε άλλα επίπεδα. Όσο για το ρυθμικό υπόβαθρο, ο Μπαλτάς είναι ένα από αυτά τα όχι και τόσο γνωστά “τέρατα” (για να εκτελείς Sieges Even / Subsignal άλλωστε πρέπει να έχεις και κάποια ούμπαλα, κάτι που τα αποδεικνύει με αρκετά cover playthrough videos) στη χώρα μας, με εντελώς αποστεγανοποιημένο τρόπο αντίληψης και εν πολλοίς με εντελώς ανέλπιστες απολήξεις στο πως πραγματώνονται οι στροφές που παίρνει ο εγκέφαλός του. Εν ολίγοις τεχνική δεινότητα στα ύψη σε ένα άκουσμα που απαιτεί πλήρη την προσοχή του ακροατή αν θέλει αυτός να δρέψει τα καλούδια που έχει να δώσει αυτή η τόσο ιδιόρρυθμη μα και αυθεντικότατη πρόταση από τους Limbo God.
“Crow”, “Happy Faces”, “Alone”, “Golden Key”, “The Hollowman” είναι κάποια tracks που αναδύθηκαν στη σκέψη μου ως “highlights” (εντελώς αδόκιμος ο όρος μιας και το dna του πειραματισμού και της οξυδέρκειας είναι κοινό σε όλες τις συνθέσεις).
Εννοείται ότι δεν πρόκειται επ΄ ουδενί για ψυχαγωγική μουσική και το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται το “Closure” είναι εξαιρετικά περιορισμένο ακόμη και για τους θαμώνες του προπατορικού prog rock. Από την άλλη, αυτιά στην αυτιά έχει τα φόντα να μεγαλώνει μέσα σου και αυτό εξαρτάται από τις συναισθηματικές σου στάθμες της στιγμής της ακρόασης. Θα έλεγα μεταμεσονύχτιο άκουσμα ή πολύ πρωϊνό. Αλλοπρόσαλλο αλλά ενδιαφέρον που σε προκαλεί να το εξερευνήσεις. Τσεκάρεις ο ίδιος φίλε αναγνώστη / ακροατή και βλέπεις ο ίδιος αν υπάρχουν σημεία τομής με τους Limbo God. Δεν ξέρεις καμιά φορά…
(Y.Γ. στα συν και το artwork στο οποίο αναπαρίστανται γραφικώς οι τίτλοι των κομματιών)
Facebook: https://www.facebook.com/baltas.george
962 
