Γεννημένος τον Μάιο του 1964 (ναι, είναι 60 ετών, deal with it), με μια πορεία που φτάνει τα 35 χρόνια κι απαριθμεί πάμπολλα βραβεία, ο Lenny Kravitz έχει βάλει το δικό του (μεγάλο) λιθαράκι στην παγκόσμια μουσική βιομηχανία.
Ανήσυχος συνθέτης, αξιοπρεπής ηθοποιός, μόνιμος στιλιστικός φάρος και γενικά ένα ατσαλάκωτο είδωλο που απασχολεί θετικά τα κοινά ανά τακτά διαστήματα και δικαίως.
Πώς να βάλεις σε σειρά όμως μια καριέρα τόσο μελετημένη και προσεγμένη, που δύσκολα θα βρεις πραγματικά κακές στιγμές; Ένα ενδιαφέρον challenge εν όψει της επικείμενης εμφάνισης του Αμερικανού στο Athens Rocks και συνάμα μια καλή ευκαιρία για μια ακόμα επίσκεψη στη δισκογραφία του, η οποία διαθέτει 12 full length, συμπεριλαμβανομένου του φετινού “Blue Electric Light”.
Ακολουθεί λοιπόν το προσωπικό μου worst-to-best για τον Lenny, το οποίο μάλλον είναι πιο πολύ ένα least best-to-best άρθρο.
Black and White America (2011)
Όπως ήδη έγραψα, «κακός δίσκος» και Lenny Kravitz, δεν υπάρχει ουσιαστικά. Κάθε κυκλοφορία του έχει κάτι να πει, απλώς κάποιες είναι… λιγότερο ομιλητικές από άλλες. Τέτοια είναι και το “Black and White America”, το οποίο με το εναρκτήριο ομώνυμο τραγούδι, όπως και με το “Come on Get It” που ακολουθεί, προϊδεάζει για μια επιστροφή του Kravitz στις πιο funk ρίζες του. Αυτό αλλάζει με το disco oriented “In the Black”, κάτι που συνεχίζεται στο μεγαλύτερο μέρος του album. Soul ατμόσφαιρα, pop αισθητική, περάσματα από funk μέχρι dub και γενικά μια πιο smooth προσέγγιση, σε μια ομολογουμένως πλουραλιστική κι ανάλαφρη δουλειά, που το rock δεν έχει πρωταγωνιστικό ρόλο (χωρίς αυτό να είναι μεμπτό). Ένας δίσκος άκρως χορευτικός κι ευχάριστος, αλλά εν τέλει κάπως αδύναμος σε σχέση με άλλους.
Strut (2014)
Έχοντας ήδη μπει σε χορευτικό mood από το “Black and White America”, ο Kravitz αποφασίζει να συνεχίσει σε παρεμφερές tempo, αλλά με κάπως πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Το αποτέλεσμα; Μια εύπεπτη δουλειά, που ακούγεται μονορούφι, αλλά μάλλον δεν θα βρει πολλές φορές τον δρόμο της στα ηχεία σου. Κομμάτια που στην πλειοψηφία τους απευθύνονται σε ένα πιο ευρύ κοινό, αλλά παράλληλα χωρίς αρκετές “oomph” στιγμές, ώστε να παίξουν καλή μπάλα στα ραδιόφωνα. Disco, soul, funk, rock, όλα τα αλέθει ο μουσικός μύλος του Lenny, ο οποίος δείχνει να απολαμβάνει την πιο pop έκφανσή του, η οποία στην παρούσα φάση έχει έναν διάχυτο ‘80s χαρακτήρα σε στιγμές (πχ το “Sex” θα έκανε περήφανο τον Prince). Το album είναι το πρώτο που βγάζει μέσω της δικής του Roxie Records, έχει περισσότερο νεύρο από την προηγούμενη δουλειά, αλλά το αποτέλεσμα δεν το λες κι εντυπωσιακό. Παρόλα αυτά, έχει, όπως κάθε δίσκος του Kravitz, τη χάρη του, ενώ περιέχει ίσως και το πιο σέξι τραγούδι γενεθλίων ever (aka “Happy Birthday”).
Lenny (2001)
Ύστερα από το “Greatest Hits” του 2000 που μοσχοπούλησε (κάτι στο οποίο βοήθησε και το ακυκλοφόρητο single “Again”, όπως και η -σταματήστε να τη βάζετε πλέον, νισάφι- διασκευή στο “American Woman”), ο Kravitz επανασυστήνεται με ένα album που απλώς φέρει το μικρό του όνομα. Πώς όμως διαδέχεσαι ένα υπεροχότατο “5”; Με έναν wanna be larger-than-life rock δίσκο, που προσπαθεί να αποφύγει ανώφελες συγκρίσεις με τον προκάτοχό του, αλλά παράλληλα έχει και τον αέρα της επιτυχίας της προαναφερθείσας συλλογής. Κατ’ εμέ, εδώ κάπως χάνεται η μπάλα συνθετικά και κρύβεται πίσω από κινήσεις εντυπωσιασμού, οι οποίες παρότι είναι λογικές για έναν star τέτοιου βεληνεκούς, το τελικό αποτέλεσμα είναι κάπως άοσμο κι αναμενόμενο. Σαν να βασίζεται σε συγκεκριμένη μανιέρα, προκειμένου να βγάλει single εφάμιλλα του “Again” ή του “I Belong to You”. Σε περιπτώσεις τα καταφέρνει μια χαρά, αλλά σε γενικές γραμμές λίγα είναι τα κομμάτια που προσωπικά ξεχωρίζω (“Believe in Me”, “Pay to Play”, “God Save Us All”, “Dig In”).
Blue Electric Light (2024)
Είναι λίγο άδικο να προσπαθήσεις να κρίνεις και να κατατάξεις μια δουλειά που έχει ελάχιστο καιρό από τότε που βγήκε, ειδικά όταν μιλάς για έναν καλλιτέχνη τέτοιου βεληνεκούς. Thus said, ο Kravitz δεν τα πήγε διόλου άσχημα (και) εδώ. Το μπασάκι που συντροφεύει το εναρκτήριο “It’s Just Another Fine Day (In This Universe of Love)” φέρνει funk χαμόγελα, δίνοντας μια εσάς από “Let Love Rule” εποχές, ενώ το φάντασμα του τεράστιου Prince πλανάται πάνω από το “TK421”. Το πιο poppy “Honey”, αλλά και το πιο rock “Paralyzed”, χρωματίζουν με διαφορετικό τρόπο τη ροή του δίσκου, ενώ το πιο electro “Human”, με το όμορφο refrain, θυμίζει γιατί ο Lenny είναι ένας μουσικός χαμαιλέοντας. Κάπως έτσι συνεχίζει το album, με διάφορα ups & downs, αλλά με μια θετική αύρα, που σε παίρνει από το χεράκι ανά στιγμές και σε πάει παραλία. Long story short, το “Blue Electric Light”, είναι ένας τίμιος συνδυασμός του «παλιού» Lenny, με αυτόν των τελευταίων full length του, χωρίς όμως να εκπλήσσει από συνθετικής πλευράς (όχι πως τον νοιάζει φυσικά). Μια πολύ ευχάριστη δουλειά, που δεν θα αλλάξει τον ρου της μουσικής ιστορίας, αλλά στέκεται γενναία ανάμεσα στις κυκλοφορίες του Αμερικανού, με τον χρόνο να δείξει εν τέλει τη σημαντικότητά της.
It Is Time for a Love Revolution (2008)
4 χρόνια μετά το “Baptism” (το μεγαλύτερο ως τότε κενό μεταξύ 2 δίσκων του), έρχεται φορτσάτο το “It Is Time for a Love Revolution” κι όλα δείχνουν πως θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στην καριέρα του Kravitz. Ο χρόνος όμως στάθηκε αυστηρός κριτής απέναντί του κι εν τέλει δεν κατάφερε να αγγίξει μακροπρόθεσμα τις καρδιές του κοινού. Σε πρώτη φάση θεωρείς πως έχεις να κάνεις με μια back to basics δουλειά, με rock προσανατολισμό και συνθέσεις που σε κερδίζουν εύκολα. Στον αντίποδα όμως, τελικά δεν σου μένουν αρκετές στο μυαλό, μιας και κάπου-κάπως-κάποτε τις έχεις ξανακούσει (μπορεί κι από τον ίδιο). Κι αυτή ίσως είναι η μόνη αδυναμία του album, μιας και κατά τα άλλα, μιλάμε για πολύ καλό υλικό. Πιο πετυχημένο εμπορικά από τον προκάτοχό του και ομολογουμένως πιο radio friendly, αν και νομίζω πως οι περισσότεροι θα θυμούνται το “I’ll Be Waiting”, παρά το ξεσηκωτικό “Love Revolution”, το brit-rockίζον “Bring it On”, το uptempo “Love Love Love” (με το Red Hot Chili Peppers vibe), το παιχνιδιάρικο “Will You Mary Me” (με το James Brown feeling) ή το αισθαντικό “I Love the Rain”.
Baptism (2004)
Το έβδομο full length του Kravitz, παρότι έβγαλε 5 single, είχε αρκετό airplay και γενικά ήταν ένα αρκετά straightforward rock album, με τσαμπουκά, δεν είχε πείσει τους τότε κριτικούς. Προσωπικά διαφωνώ, μιας και μπορεί να μην συγκαταλέγεται στις top δουλειές του Lenny, είναι όμως σίγουρα η πιο down to earth κυκλοφορία του, μακριά από ηχητικούς βεντετισμούς. Είναι σαν να έχει μετριαστεί το σταριλίκι που είχε μπολιάσει την προηγούμενη δουλειά του, φέρνοντας στην επιφάνεια μια πιο χύμα και ειλικρινή προσέγγιση. Απλοϊκό; Σίγουρα! Κάπως άνισο σε στιγμές; Μπορεί! Σε κάθε περίπτωση όμως, ένας δίσκος που περιέχει τα “Minister of Rock n’ Roll”, “Lady”, “Calling all Angels”, “California”, “Where are We Runnin’” και “Storm”, μόνο μέτριος δεν μπορεί να είναι.
Raise Vibration (2018)
Μπορεί ο Lenny να ξε-strut-τισε (μα τι λέω ο μπαγάσας) λίγο από τις ρίζες του και να περιπλανήθηκε σε πιο poppy μονοπάτια, αλλά τα έχουν αυτά τα ανήσυχα καλλιτεχνικά πνεύματα. Αφού λοιπόν πλατσούρισε για 2 δίσκους σε κάπως διαφορετικά νερά, επέστρεψε το 2018 με το “Raise Vibration”, μια δουλειά η οποία κατάφερε να ισορροπήσει το groove των προκατόχων του, με τη funk rock πλευρά του. Ίσως ό,τι πιο Kravitz έχει βγάλει ο Kravitz από το 2004 και μετά, με κύρια αδυναμία του τη μεγάλη διάρκεια, η οποία αναπόφευκτα δίνει χώρο σε κάποιες αχρείαστες συνθέσεις. Παρόλα αυτά, μιλάμε για μια καθόλα μεστή δημιουργία που ακούγεται πολύ πολύ ευχάριστα. Και μπορεί μέσα από το album να ακούστηκε κυρίως το (υπερσέξι και υπεργαμάτο) “Low”, αλλά υπάρχουν ουκ ολίγες καλές στιγμές που το ανεβάζουν level, όπως το Prince-flavored “Who Really are the Monsters?”, το country blues “Johnny Cash”, το «Lenny από τα παλιά» “It’s Enough”, το ultra funky “The Majesty of Love” και φυσικά το βουτηγμένο σε παλιό-καλό-rock “Raise Vibration”. Εν ολίγοις, η καλύτερη δουλειά του Lenny στα ‘00s, στα ‘10s και μέχρι στιγμής στα ‘20s.
Mama Said (1991)
Το να προσπαθήσεις να διαδεχτείς ένα εξαιρετικό debut album, κρύβει πολλές παγίδες. Στην περίπτωση του, ο Lenny φρόντισε να κινηθεί με ανορθόδοξο τρόπο, μιας και το “Mama Said” απέφυγε να αντιγράψει το “Let Love Rule” και, διατηρώντας βασικά στοιχεία του, τριγύρισε σε λιγότερο funky και περισσότερο rhythm & blues μονοπάτια. Το αποτέλεσμα αρτιότατο, απλώς από μια τελείως διαφορετική σκοπιά σε σχέση με το ντεμπούτο. Αρκεί να σου αρέσουν οι slow καταστάσεις. Όπως και ο προκάτοχός του, ο δίσκος ξεκινά χαλαρά, με το “Fields of Joy” (που by the way αποτελεί διασκευή από The New York Rock Ensemble), δίνοντας τη σκυτάλη στο super classic “Always on the Run”, στο οποίο συμμετέχει ο Slash. Από το πιο rock πρόσωπο του Kravitz, περνάμε στην πιο r&b πλευρά του, με τα “Stand By My Woman”, “It Ain’t Over ‘Til It’s Over”, “More Than Anything in This World” και “What Goes Around Comes Around”. Η κιθάρα ουσιαστικά επιστρέφει στο, χαμηλών τόνων, “The Difference is Why” και το πιο straight forward “Stop Draggin’ Around”, με την μπαλάντα “Flowers of Zoë” και το reprise του “Fields of Joy”, να συνεχίζουν να τροφοδοτούν το calmness που διέπει το album. Φτάνοντας αισίως στα “All I Ever Wanted”, “When the Morning Turns to Night”, “What the Fuck Are We Saying?” και το επιλογικό “Butterfly”, έχεις πλέον καταλάβει κι επίσημα πως το “Mama Said” δεν θα έχει κάτι εφάμιλλο του “Always on the Run”, παρόλα αυτά δεν πειράζει καθόλου, μιας και μιλάμε για μια δουλειά με κομμάτια προερχόμενα από υψηλά συνθετικά ράφια.
Are You Gonna Go My Way (1993)
Αν ζητήσεις από οποιονδήποτε να σου πει ένα τραγούδι του Kravitz, νομίζω πως το πρώτο που θα σου πει είναι το “Are You Gonna Go My Way” (άντε ίσως και το “Fly Away”). Αυτός ο μικρός rock δυναμίτης ανοίγει και τον τρίτο δίσκο του Lenny, ακολουθώντας ως ενός σημείου τα χνάρια του “Mama Said” (τουτέστιν, το distortion στην κιθάρα απουσιάζει σε μεγάλο μέρος), μπολιασμένος με πιο πολλά jazzy, soul, αλλά και rock στοιχεία. Χαρακτηριστικό (και) αυτής της κυκλοφορίας, η αποστασιοποίηση από τα radio friendly άσματα (εξαιρώντας φυσικά το ομώνυμο), κάτι που εύκολα θα μπορούσε να είχε εκμεταλλευτεί ο Αμερικανός, βγάζοντας 2-3 ακόμα πιο εύπεπτα τραγούδια, αντί του 7λεπτου “Sister”. Κατά τα άλλα, εννοείται πως το album πήγε τρένο και μοσχοπούλησε. Οι αναπόσπαστες funky επιρροές δεν λείπουν, ενώ σε σημεία, η rock περσόνα του Kravitz εμφανίζεται ξανά (βλέπε “Is there Any Love in Your Heart”, “My Love”), κάνοντας παρέα στην πολυποίκιλη ηχητική προσωπικότητά του, η οποία φτάνει ως και τη reggae (βλέπε “Eleutheria”). Κοντολογίς, το “Are You Gonna Go My Way” κινείται στα ίδια (υψηλά) επίπεδα με τον προκάτοχό του, έχοντας στο παλμαρέ του μια σειρά από top κομμάτια, τα οποία προδίδουν τη στόφα ενός μεγάλου μουσικού.
Circus (1995)
Έχοντας κάνει ένα ήδη πολύ καλό 3 στα 3, ο Kravitz επιστρέφει φορτσάτος και κάνει ένα αξιοθαύμαστο σερί, χάρη στο “Circus” του 1995. Δυναμική αρχή με το hitάκι “Rock and Roll Is Dead”, με το ομώνυμο τραγούδι που ακολουθεί, να αποτελεί μια από τις πιο αγαπημένες στιγμές του γράφοντα, σε ολόκληρη την πορεία του Lenny. Ήδη από τις 2 πρώτες συνθέσεις, ο ακροατής καταλαβαίνει πως κάτι έχει αλλάξει, με το rock στοιχείο να υπερτερεί έναντι των πιο soft στιγμών που πρωταγωνιστούσαν στις 2 προηγούμενες δουλειές. Φυσικά πάντα υπάρχουν οι επιρροές και τα στοιχεία που ακολουθούν τον Αμερικανό από το ντεμπούτο του, μόνο που στην προκειμένη το αποτέλεσμα είναι σαφώς πιο «ηλεκτρικό». “Tunnel Vision”, “Can’t Get You Off My Mind”, “Magdalene”, “Thin Ice” και “In My Life Today”, όπως και τα προαναφερθέντα “Rock and Roll Is Dead” και “Circus”, συντελούν σε ένα εμπορικής χροιάς κομψοτέχνημα, με σαφή rock προσανατολισμό, που ξεκαθαρίζει πως ο Kravitz, όχι μόνο δεν ήταν πυροτέχνημα, αλλά ένας μουσικός χαμαιλέοντας που δικαίως κατέκτησε τα chart και τις καρδιές του κοινού.
Let Love Rule (1989)
Όταν ξεκινάς καριέρα με ένα album σαν το “Let Love Rule”, τότε το μέλλον εύλογα προμηνύεται λαμπρό! Το ντεμπούτο του Kravitz συνδύασε με εξαιρετικό τρόπο τις rock και funk επιρροές του, έχοντας παράλληλα έντονες αναφορές στα ‘60s και στα 70’s, χωρίς φυσικά να χαρακτηρίζονται από παρελθοντολαγνεία. Μπορεί το εναρκτήριο “Sittin’ on the Top of the World”, να μην σε προϊδεάζει κατάλληλα για το ποιόν του δίσκου, το ομώνυμο κομμάτι που ακολουθεί όμως διαθέτει όλα τα ηχητικά χαρακτηριστικά που διέπουν το μεγαλύτερο μέρος του. Στο ίδιο περίπου μοτίβο κινούνται και τα “Freedom Train”, “Fear” και “Be”, ενώ δεν λείπουν οι πιο ευαίσθητες στιγμές (aka το υπέροχο “My Precious Love”, το ακουστικό “Rosemary” και το αφηγηματικό “Empty Hands”), οι πιο radio friendly (aka το πανέμορφο “I Build this Garden for Us”, το γλυκανάλατο “Does Anybody Out There Even Care” και το bluesy “Blues for Sister Someone”) ή και οι πιο up-tempo (aka το super-hit “Mr. Cab Driver” και το αντίστοιχα χορευτικό “Flower Child”). Ένα ντεμπούτο οριακά απαραίτητο σε κάθε δισκοθήκη κι ο ορισμός του “η αρχή είναι το ήμισυ του παντός”.
5 (1998)
Τρία χρόνια διάλειμμα ήταν αρκετά για τον Lenny, ώστε να επανέλθει με ένα album σταθμό για την καριέρα του, αλλά και όλη τη μουσική βιομηχανία των late ‘90s. Το “5”, ακολουθώντας τα βήματα όλων των προκατόχων του, συνδύασε με εξαιρετικό τρόπο όλες τις επιρροές του Kravitz και δώρισε στον κόσμο 66 λεπτά που οδήγησαν στην έκδοση 6 (!) single, στην ξεκάθαρη αναγνώριση (και) στην Ευρώπη, όπως και στην απόκτηση 2 Grammy. Κι αν έχεις βαρεθεί να ακούς τα υπερclassic “Fly Away” και “I Belong to You”, ο δίσκος έχει μια πληθώρα άλλων τραγουδιών, που τον φέρνουν στην πρώτη θέση της κατάταξης, σε μικρή απόσταση από το ντεμπούτο του. Άλλωστε, δεν είναι ποτέ εύκολο να βγάζεις κάτι τόσο wow, όταν έχουν ήδη προηγηθεί άλλες 4 πολύ καλές κυκλοφορίες. Τι να πρωτοξεχωρίσεις από το album; Το εναρκτήριο funk rock “Live”; Το groovy soul “Supersoulfighter”; Το electro rock “Black Velveteen”; Το trip hoppy “If You Can’t Say No”; Το rhythm n’ blues “Thinking of You”; Το low-key anthemic “Take Time”; Το jazzy funk “It’s Your Life”; Το James Brown meets Prince instrumental “Straight Cold Player”; Την r&b μπαλάντα “Little Girl’s Eyes”; Το smooth rock άσμα “You’re My Flavor”; Το bluesy “Can We Find a Reason?”; Ε όλα αυτά, παρέα με τα προαναφερθέντα και χιλιοπαιγμένα “Fly Away” και “I Belong to You”, είναι λόγοι για να αποκτήσεις το “5” και να καταλάβεις πως ο Lenny δεν είναι απλώς τα single του, αλλά πολλά πράγματα παραπάνω.
Στις 2 Αυγούστου, ο Lenny Kravitz θα εμφανιστεί στην Ελλάδα, στα πλαίσια της Blue Electric Light Tour, προκειμένου να ανεβάσει ακόμα περισσότερο τη θερμοκρασία σε ένα ήδη πολύ θερμό, συναυλιακά, καλοκαίρι!
Εισιτήριο θα βρεις εδώ: https://shorturl.at/fq54g
1281 
