Τη βραδιά των διδύμων την περιμέναμε από το καλοκαίρι που ανακοινώθηκε.
Βγάλαμε τα gothic μας απ’ τη ντουλάπα και βρεθήκαμε στο Fuzz, σε ένα βράδυ αφιερωμένο στην darkwave. Τα στέκια και οι βραδιές αφιερωμάτων στη συγκεκριμένη μουσική ανέκαθεν τις τιμούσε το αθηναϊκό κοινό, όμως τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα μετά την πανδημία που μας έφερε λίγο σκοτάδι παραπάνω, νιώθω πώς ο κόσμος έχει ανανεώσει το ενδιαφέρον του για το είδος. Δυστυχώς ή ευτυχώς τα συγκροτήματα αυτής της σκηνής είναι μετρημένα και έτσι η εμφάνιση των Lebanon Hanover στην Αθήνα ήταν αναμενόμενο να γεμίσει ασφυκτικά το club.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τους Ουκρανούς The Glass Beads που πάτησαν τη σκηνή ακριβώς στην ώρα τους. Πρόκειται για μια σχετικά νέα μπάντα με δύο δίσκους στο ενεργητικό της. Οι μελαγχολικές gothic μελωδίες τους ντυμένες με μια κινηματογραφική αισθητική ήταν ιδανικές για να ζεστάνουν το κοινό που τους χειροκρότησε σε κάθε τραγούδι. Η επιβλητική μορφή του μπασίστα και ο ζεστός σφιχτός ήχος του έδενε απόλυτα με τη βαθιά μονότονη φωνή της frontwoman. Η σκοτεινή παρουσία της ερμηνεύτριας, οι κινήσεις της και οι στιλιστικές λεπτομέρειες και των δύο μελών σε έβαζαν για τα καλά στο mood της βραδιάς.
Προσωπικά ενώ μου άρεσαν πολύ κομμάτια όπως το μυστηριώδες “Music Box” και το υπνωτιστικό “Room 401”, αισθάνθηκα πως έκαναν μια μικρή κοιλιά κάπου στη μέση της εμφάνισης τους. Αυτό επιβεβαιώθηκε όταν ανέβηκα στον εξώστη όπου οι ομιλίες του κόσμου ήταν αρκετά έντονες ενώ οι μουσικοί συνέχιζαν την εμφάνιση τους. Παρόλα αυτά θα ήθελα να τους ξαναδώ ίσως σε ένα μικρότερο χώρο με λίγο καλύτερη ατμόσφαιρα.
The Glass Beads setlist
Therapy
Hall of Thousand Fears
Not Broken but Confused
Music Box
Smile
Happy Faces
City of Anger
Imaginary Friend
Monster
Little Creature
Room 401
In the Mirror
Σειρά είχαν οι “δικοί μας” Selofan, το δεύτερο δίδυμο της βραδιάς υπεύθυνο για την διοργάνωση του φεστιβάλ, μέσω της δικής τους δισκογραφικής. Όσο κι αν περίμενα να δω τους Lebanon Hanover εδώ και καιρό, νομίζω πώς η μουσική του Δημήτρη και της Ιωάννας έκλεψαν τις εντυπώσεις και μας έστειλαν σε κόσμους που ούτε καν φανταζόμασταν. Είναι περιττό να πω ότι τους αποθεώσαμε αλλά η πραγματική αγάπη φάνηκε μέσα απ’ τον χορό που έριξε όλο το μαγαζί.
Το ζευγάρι μας χάρισε μερικά από τα πιο σκοτεινά beat, σε συνδυασμό με το μπάσο, το σαξόφωνο του Δημήτρη και τη “διεστραμμένη” φωνή της παρτενέρ του. Στα φωνητικά όμως συμμετείχαν και οι δύο εξίσου αν και η ατμόσφαιρα καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από την αισθητική και την θεατρικότητα της Ιωάννας. Ο ελληνικός στίχος σε κάποια κομμάτια νομίζω πως είναι κάτι που τους ταιριάζει απόλυτα και μπλέκεται όμορφα με τα γερμανικά και τα αγγλικά τραγούδια τους. Σε σχέση με την προηγούμενη μπάντα, γέμισαν πολύ καλύτερα την σκηνή, με τα δικά τους ντεκόρ αλλά και με την κινητικότητα τους πάνω σε αυτή. Η συγκίνηση των καλλιτεχνών στο τέλος του show τους ήταν αναπόφευκτη καθώς φαντάζομαι αντιλήφθηκαν πόσο κοινό έχουν πλέον, πόσο αυτό τους έχει αγκαλιάσει και πώς έχουν εξελιχθεί με τη πορεία του χρόνου.
Selofan setlist
Πόσο λυπάμαι
Η μοναξιά είναι της μόδας
Vitrioli
The Wheels of Love
Fosforizo
Shadowmen
Nichts
There Must Be Somebody
Μαυσωλείο
Στο σκοτάδι
Billie Was a Vampire
I’m Addicted
Ist Die Liebe Tot?
Auf deiner haut
Hysteria
Give Me a Reason
Zusammen
Οι Lebanon Hanover έχουν πολύ καλή σχέση με το ελληνικό κοινό καθώς έχουν βρεθεί ουκ ολίγες φορές στην χώρα μας απ’ το ξεκίνημα κιόλας της παρέας τους. Δυστυχώς δεν είμαι απ’ τους τυχερούς που τους παρακολουθούσαν από τότε αλλά σίγουρα με κέρδισαν για τις επόμενες εμφανίσεις τους. Το “παγωμένο κύμα” ηλεκτρονικής και ηλεκτρικής μουσικής που κάλυψε το χώρο μας πήρε μαζί του σε ένα ταξίδι αναζωογονητικής θλίψης. Στα επιβλητικά ηχοχρώματα του “Golden Child” η Larissa Iceglass φάνταζε σαν ιέρεια τους σκότους κάτω από τη μαύρη καμπαρντίνα της, με όπλο της την ηλεκτρική κιθάρα, αγκαλιασμένη από τα ατμοσφαιρικά φώτα της σκηνής.
Απ’ την άλλη πλευρά ο William Maybelline γέμιζε το άλλο μισό της δίνοντας το χαρακτηριστικό a la Joy Division groove με το μπάσο του και την ιδιαίτερη χροιά της φωνής του. Τα πλάσματα που παρακολουθούσαν από κάτω πραγματικά έκαναν το γεμάτο club να σειστεί με τις δονήσεις των σωμάτων τους. Τα κομμάτια όμως ήταν αρκετά μοιρασμένα και έτσι είχαμε την χαρά να απολαύσουμε εξίσου την Larissa να ερμηνεύει εξαιρετικές συνθέσεις τους όπως το αγαπημένο “Northern Lights”.
Το μόνο “αγκάθι” για τον γράφοντα είναι ότι δεν ακούστηκαν καθόλου τραγούδια από το άλμπουμ “Besides the abyss” κάτι που είναι όμως αμελητέο όταν νοιώθεις την ενέργεια της μπάντας όταν εκτελεί κομμάτια όπως του πρώτου δίσκου. Και βέβαια μιλάω για τα πλέον κλασικά “Kunst” και “Totally Tot” όπου έγινε ο κακός χαμός.
Ο William χόρεψε μαζί μας μέχρι τελικής πτώσης και έβαλε όλο του το πάθος στο δεύτερο που έχει αρκετά απαιτητικά φωνητικά μέρη, αφήνοντας για λίγο το μπάσο του στη άκρη. Η εμφάνιση τους έκλεισε με δύο ακόμα πιο ήπια κομμάτια, αφού είχε περάσει η καταιγίδα ήρθε η ηρεμία, μετά το απαραίτητο encore. Το κοινό τους, χωρίς να έχω παρευρεθεί σε άλλη συναυλία τους, αισθάνθηκα πως είναι αρκετά φανατικό και σίγουρα περιμένουν πώς και πώς κάποια νέα τους δουλειά ή την επόμενη εμφάνιση τους στην Αθήνα, όπως και εγώ άλλωστε.
Τέλος, αυτό που είναι μαγικό στους χώρους και τα event της darkwave είναι πως όλ@ χωράνε χωρίς διακρίσεις και επικριτικά βλέμματα στην αγκαλιά της, ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου και προέλευσης. Είναι μια παρατήρηση καθώς ένιωσα και πάντα νοιώθω αρκετά ελεύθερος σε αυτό το περιβάλλον και με αυτό τον κόσμο κάτι που ελπίζω να μεταφερθεί και σε άλλα είδη μουσικής αλλά και στους ευρύτερους κοινωνικούς κύκλους το συντομότερο.
Lebanon Hanover setlist
Midnight Creature
Alien
Golden Child
Die World II
Die World
Northern Lights
Kiss Me Until My Lips Fall Off
Albatross
Digital Ocean
I Have a Crack
Gallowdance
Kunst
Totally Tot
The Last Thing
Babes of the 80s
Κείμενο/Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
761 
