Είδος: Groove Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 19 Ιουνίου 2020
Λογικά θα έχετε αναρωτηθεί όλοι σας, χωρίς να μπορείτε να δώσετε εξήγηση, σχετικά με το πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος με εκθετική μανία όσο μεγαλώνετε ε; Μην είναι οι ρυθμοί της σύγχρονης ζωής; Ή η βιασύνη να μεγαλώσουμε όταν ήμασταν μικροί έκαναν τον χρόνο να κυλά πιο αργά;
Αναπάντητα ερωτήματα θα μου πεις τα οποία προέκυψαν από την συνειδητοποίηση ότι πέρασαν κιόλας πέντε χρόνια από την τελευταία κυκλοφορία των Αμερικανών metallers Lamb Of God, τα οποία είναι πολλά, ειδικά σε μια βιομηχανία που τείνει να παράγει απίστευτες ποσότητες μουσικής πληροφορίας. H οποία είναι και η κύρια αιτία που έχει απομυθοποιήσει το σύνολο των πάλαι ποτέ “ιερών τεράτων” στον μεταλλικό χώρο, ανεξάρτητα της στυλιστικής κατεύθυνσης τα οποία δρουν.
Το “VII: Sturm und Drang” (review) του 2015 ήταν πολύ καλό album αλλά προφανώς χάθηκε / παρασύρθηκε στον κυκεώνα της υπερπροσφοράς. Αν και αυτό δεν θεωρώ ότι έπληξε εμφανώς τη δημοτικότητά της μπάντας μιας και το όνομα Lamb Of God συνεχίζει να είναι αναγνωρίσιμο από το παγκόσμιο κοινό.
Η δισκογραφική επαναφορά τους δείχνει μια μπάντα η οποία πλέον έχει παγιώσει την αμεσότητα στο groovy metal που παράγει. In your face συνθέσεις για άλλη μια φορά από την παρέα του Randy Blythe ο οποίος ακούγεται ακμαιότατος και συνάμα ακόμη επηρρεασμένος από τις νομικές περιπέτειες που αντιμετώπισε από το 2012 και έπειτα οι οποίες είναι γνωστές στον καθένα.
Συνθετικά δεν υπάρχουν ιδιαίτερες παρεκκλίσεις αν και θα έλεγα ότι οι ταχύτητες έχουν αυξηθεί αρκετά σε σχέση με τον προκάτοχό του. Πολύ καλά τεχνικά riffs από τους Willie Adler / Mark Morton, “χοροπηδηχτό” / headbanging και ψευδοcore-ίζον ρυθμικό υπόβαθρο στο σύνολο των κομματιών και είναι εμφανής η εστίαση στην κλιμακωτή μελωδικότητα η οποία κορυφώνεται στα πολύ καλά sing along, ως επί τω πλείστω, ρεφρέν υπό έναν αναμενόμενα τέλειο ήχο που είναι προσανατολισμένος κυρίως σε καθαρά heavy metal φόρμουλες και αποστασιοποιεί τους Lamb Of God από την πλαστικούρα των σύγχρονων παραγωγών.
Το ομώνυμο album περιέχει κομματάρες με μηδαμινές αδιάφορες στιγμές και αποτελεί μια από τις σαφέστερες και καλύτερες δουλειές που επέδειξε η μπάντα σε σχέση με τη συνολική δισκογραφία τους. Υλικό που άλλοτε είναι πολύ καλό, groovy metal (“Memento Mori”, “Reality Bath”, “Routes” στο οποίο συμμετέχει ο Chuck Billy των Testament, “Bloodshot Eyes”, “On The Hook”) και άλλοτε στακάτο mid tempo βαρύτατο και ογκώδες, με headbanging αέρα (“Checkmate”, “New Colossal Hate”, “Resurrection Man”, “Poison Dream” με τη συμμετοχή του Jamey Jasta των Hatebreed) το οποίο παρουσιάζει μια μπάντα που κατέχει πολύ καλά τη σύγχρονη τραγουδοποιΐα και θα ικανοποιήσει πλήρως είτε τους ένθερμους οπαδούς είτε οποιονδήποτε συγκινείται από τα γενικότερα metal ηχοτόπια.
Αξιοπρεπέστατη δουλειά η οποία συνίσταται απόλυτα. Δεν ξέρω κατά πόσο έχουν καταρρεύσει οι όποιοι όροι δηλώνουν “αριστουργηματικότητα” αλλά αυτό που κάνουν οι Lamb Of God το κάνουν με άριστο, επαγγελματικότατο τρόπο καταφέρνοντας την ταυτοποίηση του ακροατή με το έργο που παράγουν. Και αυτό από μόνο του ως γεγονός είναι μεγάλο credit στους καιρούς που ζούμε. Ευελπιστώ σε ευρύτερη απήχηση λόγω δημιουργίας και όχι μόνο λόγω ονόματος. Το αξίζουν και με το παραπάνω τη συγκεκριμένη στιγμή.
Facebook: https://www.facebook.com/lambofgod
Official website: https://www.lamb-of-god.com/
677 
