Για Τρίτη συνεχόμενη χρονιά, το “Ladies Of Metal Festival” άνοιξε και φέτος τις πύλες του για την Αθήνα στο Hollywood Stage και παρά τις όποιες φοβίες (δικαιολογημένες ή τραβηγμένες) περί εξάπλωσης του επίφοβου ιού, ο κόσμος δε “μάσησε” και γέμισε τον όμορφο αυτό χώρο στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Οι πόρτες παρόλο που η ανακοίνωση έλεγε ότι άνοιγαν περί τις 7:00 μ.μ., ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται κατά τις 8 παρά και μέχρι εκείνη την ώρα στηνόταν το merch των σχημάτων της βραδιάς, αμέσως με την είσοδό μας στο χώρο. Αρκετά καλούδια από τα σχήματα που συμμετείχαν, εντούτοις θα μπορούσε το σημείο να έχει διαμορφωθεί καλύτερα από τη διοργάνωση.
Στις 8:05 και για μισή ώρα περίπου, οι Mute Tale έστησαν το δικό τους medieval metal σκηνικό, το οποίο όσο περνούσε η ώρα και ζεσταίνονταν οι φωνές, η κιθάρα και γενικότερα αναδεικνύονταν η χημεία της μπάντας, συνεπήρε και ενθουσίασε το κοινό, το οποίο είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο.
Οι απόλυτα εναρμονισμένες φωνές (γυναικεία και αντρικά backing vocals) πλαισίωναν την εξαιρετική alto Annou, την οποία (παρά το αρχικό ανεπαίσθητο “κούμπωμα”) η εξαιρετική άρθρωσή της και η έκταση της σε υψηλές οκτάβες τη βοήθησαν να αφηγηθεί τις όμορφες goth ιστορίες των Mute Tale. Το τσέλο λειτούργησε κι έδεσε πολύ καλά έχοντας υποστηρικτικό ρόλο στο όλο σχήμα, δημιουργώντας μία έξτρα ατμόσφαιρα, ενώ η μόνη μου παρατήρηση αφορά τα τύμπανα, τα οποία θα πρέπει να αποβάλλουν τη φιλοσοφία της εγχώριας σκηνής, χρησιμοποιώντας με περισσότερη φειδώ τα κύμβαλα.
Έπαιξαν κυρίως συνθέσεις από την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά και στα highlights τους το “Chain of Fear”, που αν δεν κάνω λάθος ακούστηκε τελευταίο.
Σε γενικές γραμμές η ημίωρη παρουσία των Mute Tale, που σήμανε την έναρξη του fest, ήταν άκρως ενθαρρυντική γι’ αυτό που θ’ ακολουθούσε, ικανοποίησε άπαντες και άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον.
Μετά από 10 περίπου λεπτά, όλα ήταν έτοιμα και κατέλαβαν την σκηνή οι Julian’ s Lullaby, ένα εξαιρετικό σχήμα με χρόνια παρουσίας στο χώρο του heavy/symphonic metal, με δύο lead vocalists επί το έργον, την Άννα και το Γιώργο, οι οποίοι λειτουργούσαν πότε ανεξάρτητα, πότε απόλυτα συνδεδεμένοι, άλλοτε με διφωνίες και άλλοτε με backing vocals ο ένας στον άλλο, και υποστήριξαν άψογα το speed-άτο heavy metal που πρεσβεύει το σχήμα.
Από την αρχή σχεδόν, δεν ήταν λίγοι οι fans που συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη σκηνή, προκειμένου να δοκιμάσουν πιο έντονα τον αυχένα τους κοντά στην αγαπημένη τους μπάντα και να δώσουν τον αέρα που πρέπει σ’ ένα τέτοιο event. Οι κιθάρες λειτούργησαν σε μία heavy rock Maiden-ική λογική, διανθίζοντας το σύνολο με όμορφες αλλά λίγο άτολμες δισολίες, ενώ ο Γιώργος όταν δοκίμαζε πιο brutal φωνητικά ανέβαζε το επίπεδό του, κι η Άννα (πέρα από ελάχιστες στιγμές που παρασύρθηκε από το συναίσθημα) απηχούσε μία αιθέρια φωνή με εξαιρετικές δυνατότητες και προοπτική. Δε με ενθουσίασαν τόσο οι πιο λυρικές στιγμές τους, ενώ στις εναλλαγές του ρυθμού φάνηκαν με κάποια κενά, αλλά ο πιο heavy χαρακτήρας τους ήταν άπαιχτος.
Πραγματικά, η 50λεπτη παρουσία των Julian’ s Lullaby ήταν δυναμική και καταλυτική, προκειμένου ν’ ανέβουν οι τόνοι και η κίνηση του Γιώργου να προσφέρει λουλούδια στην Άννα (αν δεν απατώμαι λόγω της μέρας της γυναίκας, που ήταν την επόμενη) ήταν αρκετά χαριτωμένη και “ζέστανε” ακόμα περισσότερο το κλίμα. Τσεκάρετε το Starbringer, το οποίο έχει και φρέσκο video clip και θα “ψηθείτε” αρκετά για αυτή τη μπάντα!
Julian’s Lullaby setlist:
Angel’s East
Domino
Scarlet Reign
Hanging Crown
Curse of Gods
Kiss me not
Prisoner of Emotions
Starbringer
Hell’s Door
Δέκα λεπτά ήταν αρκετά για να πατήσουν το πόδι τους στη σκηνή οι Disillusive Play, ένα πολύ δυνατό σχήμα, που το heavy rock που πρεσβεύει κλιμάκωσε τη διάθεση και ήταν το ιδανικότερο πέρασμα για το pick της βραδιάς. Οι μελωδικές γραμμές πιο σφικτές, ο ήχος στακάτος, οι συνθέσεις διακατέχονταν από έναν progressive αέρα, όντας άψογα δουλεμένες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, με μοναδικά σημεία έμπνευσης, προσέφεραν ένα πρωτοκλασάτο rock show.
Οι ερμηνευτικές ικανότητες της Αντιγόνης Καλαμαρά με την έντονη σκηνική της παρουσία, οι κιθαριστικές ικανότητες των Δημήτρη Κνίκου και Φώτη Τριβιζά, το στιβαρό κι εξαιρετικό drumming του Αρη Δολιανίτη, δημιούργησαν ένα δυναμικό, “βαρύ”, ξεσηκωτικό και εθιστικό hard/heavy rock τοπίο, που ήταν αποκάλυψη για όσους δε τους είχαν ξαναδεί/ακούσει. Παρόλο που τα revival στοιχεία σφύζουν στο συνθετικό τους έργο, είναι στοιχειοθετημένα και εγκολπώνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε στο σύνολο να έχουμε να κάνουμε με μία δουλειά διόλου αναχρονιστική αλλά περισσότερο σύγχρονη και πρωτότυπη.
Πέρα από συνθέσεις που περιλαμβάνονται στην πρώτη τους δουλειά (“Open Arms”), έπαιξαν και δύο διασκευές, το “Midnight Mover” των Accept και το “Sleeping (In The Fire)” των W.A.S.P., προσαρμοσμένες στα μέτρα τους, με την Αντιγόνη να βγάζει το κατάλληλο γρέζι και πάθος, προκειμένου να αποδώσει άριστα αυτούς τους metal ύμνους, όντας συνολικά επί σκηνής, κάτι λιγότερο από μία ώρα.
Disillusive Play setlist:
White Dove
Alpha
In the Blink of a Life
Open Arms
Steeling you away
Midnight Mover (Accept cover)
The dreamer
Her Lonely mind
Sleeping in the Fire (W.A.S.P. cover)
Με το σκηνικό να γίνεται όλο και πιο “βαρύ”, όλο και πιο “σκληρό” και δυνατό, οι death-thrash συμμορία των Αfterblood, ανέβηκε στη σκηνή για να μας πάρει το μυαλό με το αποτρόπαιο, απόκοσμο και ταυτόχρονα σαγηνευτικό concept τους, το οποίο καθήλωσε όλους τους παρευρισκόμενους στο Hollywood. Πίσω από το μικρόφωνο η γνωστή στο ευρύτερο στερέωμα Hel Pyre, η οποία με τις απίστευτες ικανότητές της στα extreme vocals μας άφησε αποσβολωμένους, μ’ ένα “top class” σχήμα να δονεί κάθε πτυχή από το νευρικό μας σύστημα.
Δημιούργησαν μία υποχθόνια ατμόσφαιρα, ένα εξαιρετικό σκηνικό που τα σκληρά riffs απέπνεαν μία ιδιαίτερη μελωδικότητα και λυρισμό, σ’ ένα set μοναδικό και πρωτόγνωρο για πολλούς φίλους. Στο τέλος της εμφάνισής τους δε, επιφύλαξαν μία έκπληξη, η οποία δεν ήταν άλλη από τη γνωστή στο χώρο της συμφωνικής metal σκηνής, σοπράνο, Ηλιάνα Τσακιράκη των Enemy Of Reality, με την οποία ερμήνευσαν ασύλληπτα το “Enemy In Me”.
Η Ηλιάνα δήλωσε ότι είχε γενέθλια και ακολούθησε μία πολύ όμορφη αφιέρωση επί σκηνής από τους τραγουδιστές των σχημάτων της βραδιάς, ενώ αργότερα κόπηκε και τούρτα, σε μία πολύ συναισθηματική και ιδιαίτερη στιγμή.
Αfterblood setlist:
Terror Insomnum
Behold the Fallen
Breath Chaos
No Shadows on the Dark
Before Time Runs Out
Fragment Balance
Worship Blood
Deathlike Silence
Procreation
Enemy In Me (ft. Iliana Tsakiraki)
Last but not least, όπως λένε και στο χωριό μου, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Dimlight, που έχοντας χρόνια στο metal “σανίδι” και με δυνατές συμμετοχές σε live events περίπου 15 χρόνια τώρα, έκαναν μία είσοδο μ’ έντονο μυσταγωγικό χαρακτήρα, όπως και το symphonic death metal, που πιστά και με μεγάλη επιτυχία εκπροσωπούν. Το σχήμα παράγει ένα εξαιρετικά συνταιριασμένο μείγμα “σκοτεινού”, συμφωνικού death metal, που αναμιγνύεται με διάφορα μουσικά στοιχεία απ’ όλο το φάσμα του “σκληρού”, “ακραίου” ήχου, σε μία από τις πιο ελκυστικές και δυνατές στιγμές της βραδιάς.
Παρόλο που ανέβηκαν στην σκηνή κατά τις 00:00 (με το πρόγραμμα που είχε αναρτηθεί να παρεκκλίνει σαφώς από το πώς κύλισε η ροή του) και το κοινό ν’ αρχίσει ν’ αραιώνει κάπως, οι ουκ ολίγοι φίλοι που παρέμειναν, τίμησαν και με το παραπάνω το σχήμα που έκανε μία performance διεθνών προτύπων για το είδος.
Η νεοφερμένη lead vocalist Μόρα (αν δεν κάνω λάθος βρίσκεται τα δύο τελευταία χρόνια μαζί τους), δίνει μία φρέσκια, πιο ενεργητική και ίσως πιο σκληρή εκδοχή των Dimlight και ταιριάζει “γάντι” στη χημεία τους, ενώ ο ήχος τους είναι ότι πιο συμπαγές, γεμάτο και πλήρες έτυχε ν’ ακούσω τα τελευταία χρόνια από μπάντα σε live για το είδος, με τον Peter Invoker στην κιθάρα και τα brutal vocals, να βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, δημιουργώντας εξαιρετικό δίδυμο με τον έτερο κιθαρίστα Nick.
Δε βρίσκω λόγια για τους Αθηναίους death metallers και πιστεύω πως άξιζε μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου την αναμονή.
Dimlight setlist:
Fields of Carnage
Invoking the Hunter
Beryl Eyes
Shattered Idols
Beyond the Gates
Torrents of Blood
Clash of Immortals
Lapis Animae
We the Bones
Red King
Beyond Death’s Icy Grip
Έπειτα από ένα τέτοιο δυνατό βράδυ, το “Ladies Of Metal Festival”, καταλαμβάνει επάξια μ;iα θέση στο πάνθεον των κορυφαίων εγχώριων metal festivals. Αγκαλιάστηκε με μεγάλη θέρμη από το κοινό, μετέδωσε τεράστια ενέργεια, είναι πλέον θεσμός!
Και του χρόνου, και του παρα-χρόνου και πάει λέγοντας…
Μπράβο στην Angels PR και σε όλους συνέβαλαν γι’ αυτήν την εξαιρετική βραδιά!
Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής
1096 
