Όσο άλλοι παρακολουθούσαν τον τελικό του Champions League, η metalcore σκηνή της Αθήνας έπαιζε τη δική της μπάλα στο An Club.
4 σχήματα που καλύπτουν σχεδόν όλο το φάσμα του metalcore ήχου καλωσόρισαν δυναμικά τον Ιούνιο στο αγαπημένο υπόγειο της Σολωμού, κάνοντας τον γράφοντα να βγάλει το millennial καπέλο του στα group αλλά και στο κοινό, που έδωσε βροντερό παρών από την αρχή.
Κατέβηκα τα σκαλιά just 20:30 θεωρώντας πως θα αντικρύσω την κλασική εικόνα ενός σχετικά άδειου An, όπως δυστυχώς είθισται όταν παίζουν οι «πρώτοι», αλλά διαψεύστηκα πανηγυρικά!
Πάνω από 100 άτομα είχαν ήδη πάρει θέση για να δουν τους Nonlinear και κρίνοντας από αυτό που κατέθεσε το σχήμα πάνω στη σκηνή, δικαίως. Προσωπικά δεν είχα ακούσει νότα από την μπάντα, αλλά μέσα στα 30 λεπτά που έπαιξε, με κέρδισε, με ισοπέδωσε και με οδήγησε στο merch της.
Εμφάνιση οδοστρωτήρας, απόδοση «μεγάλου παίχτου» και μια χούφτα τραγούδια που σε αρπάζουν από τον λαιμό κι εσύ απλώς λες “choke me daddy”! Έχουν μπει ήδη στη watchlist μου κι ελπίζω να τους πετύχω ξανά ζωντανά.
Ο κόσμος στο An αυξανόταν σιγά-σιγά, με τους Till Silence Breaks να ανεβαίνουν στη σκηνή, παρουσιάζοντας ένα καθόλα θελκτικό κράμα Architects και Bury Tomorrow (σε μια άλλη διάσταση θα ήταν οι Coheed and Cambria, σε metalcore). Τους είχα ήδη τσεκάρει καιρό πριν κι ανυπομονούσα να τους δω ζωντανά, επιβεβαιώνοντας πως το πολύ καλό υπάρχον υλικό τους, δεν είναι μονάχα στουντιακό.
Η μπάντα είχε περισσή ενέργεια, η οποία μεταδόθηκε και στο κοινό, το οποίο με τη σειρά του τη μετουσίωσε σε χορό στο pit και τραγουδιστικό σιγοντάρισμα, ενώ highlight αποτέλεσε και η συμμετοχή του frontman των Nonlinear σε ένα κομμάτι.
Κοντά 40 λεπτά διήρκησε η εμφάνιση των Till Silence Breaks και μπορώ με σιγουριά να πω πως είναι έτοιμοι για μεγάλα πράγματα στη σκηνή, έχοντας ένα αξιοζήλευτο πακέτο καλού υλικού και «αεράτης» σκηνικής παρουσίας.
Αγωνιστικούς χαιρετισμούς και στον drummer που ξεκίνησε το σετ φορώντας μια μάσκα αλόγου, σαν άλλος BoJack Horseman.
Επόμενοι στη λίστα, οι Saisei, ένα σχήμα που προσωπικά δίνω εύσημα για τον κονσεπτικό χαρακτήρα που διέπει τη συνολική εικόνα τους και τον προσεγμένο μαρκετινίστικο χειρισμό που συνοδεύει τις κινήσεις τους.
Αρμονικά ντυμένοι και μελετημένοι, πρόσφεραν την πιο μελωδική χροιά της βραδιάς με το post-hardcore/ metalcore υβρίδιο που υπηρετούν, φέρνοντας στον νου μπάντες όπως Enter Shikari, Asking Alexandria, Attack Attack, The Bunny the Bear κι ούτω καθεξής, αλλά υπό ένα δικό τους καλοδεχούμενο πρίσμα.
Ωραία κίνηση το να φωνάξουν τον πρώην τραγουδιστή τους στη σκηνή για να συμμετάσχει σε ένα τραγούδι, αλλά η αλήθεια είναι πως από τους Saisei μου έλειψε σε σημεία το νεύρο και η ενέργεια, η οποία όμως υφίσταται στις συνθέσεις τους. Κατά τα άλλα και τα beatdown μας χορτάσαμε και τα blegh μας ακούσαμε, είχαν πρόγραμμα τα παιδιά.
Εξαιρετικά τα μελωδικά φωνητικά του Στάθη (η κλασσική παιδεία δεν κρύβεται), πάρα πολύ καλές και σωστές οι πιο brutal ερμηνείες του Αποστόλη, πολύ ενδιαφέρουσες συνθέσεις και γενικά μια εμφάνιση που νιώθω πως δεν peakαρε μεν, αλλά έδωσε ένα σύνολο όμορφων στιγμών πάνω και κάτω από τη σκηνή. Αναμένω με ανυπομονησία το full length τους!
Τελευταίοι (κι όχι ακόμα πολύ ιδρωμένοι) οι Kiss Me Cleopatra (μα τι γαμάτο όνομα). Έχοντας ακούσει διάσπαρτα κομμάτια τους, είχα στο μυαλό μου πως θα δω μια κακή κόπια των (υπέροχων) Electric Callboy. Εν τέλει, είδα κάτι που ναι μεν βρίσκεται στην ίδια electrocore περιοχή, αλλά πιο πολύ φλερτάρει με την εποχή που οι προαναφερθέντες πρωτοξεκινούσαν ως Eskimo Callboy, διαθέτοντας όμως μια δική του ταυτότητα.
Εν ολίγοις, τα παιδιά τα έσπασαν και χάρισαν μια pure fun εμφάνιση, η οποία καταχειροκροτήθηκε από όλους τους περίπου 300 νοματαίους που ήμασταν εκεί. Καταρχάς, το κοινό ήξερε όλα τα κομμάτια, χόρευε, έκανε moshpit και γενικά μιλάμε για πανζουρλισμό! Το δε group, υπέρ του δέοντος προβαρισμένο κι άνετο στη σκηνή, τρίβοντάς μου στη μούρη το πόσο λάθος εντύπωση είχα.
Το τέλος του set τους ήρθε με μια διασκευή στο «Μια Φορά» του Κοργιαλά και της Κατερίνας «άι αμ Ελλήν» Μουτσάτσου, αφήνοντας άπαντες χαμογελαστούς και μεταλκορθρεμμένους.
Έχοντας πάει σε λογής “sad” (από πλευράς προέλευσης, ενίοτε και απόδοσης) εγχώριες συναυλίες, το Σάββατο που πέρασε μου έδειξε πως οι των «30-και-κάτω» μουσικόφιλοι έχουν βρει τους νέους τους ήρωες σε ό,τι αφορά τον ευρύτερο metalcore ήχο και τους στηρίζει, σε αντίθεση με κάποια άλλα, μεγαλύτερα target group, που από ό,τι φαίνεται έχουν κουραστεί από τα δεινά της ζωής κι απέχουν από κάθε τι καινούριο. Εύγε λοιπόν στο κοινό κι εύγε στα πραγματικά πολύ καλά κι ενδιαφέροντα συγκροτήματα που έκαναν το βράδυ όλων πιο ευχάριστο, το καθένα με τον δικό του τρόπο.
Photos: Δέσποινα Σταματάκη
1214 
