Είδος: Metalcore / Heavy Metal
Δισκογραφική: Fearless Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 8 Μαρτίου 2024
Οι Kill The Lights, το Βρετανικό supergroup αποτελούμενο από πρώην μέλη των Bullet For My Valentine, Throw The Fight, Threat Signal και Still Remains, επιστρέφουν φέτος με τον δεύτερο δίσκο τους. Έπειτα από την πρώτη τους προσπάθεια με το «The Sinner», το οποίο κυκλοφόρησε το 2020 εν μέσω πανδημίας, οι Kill The Lights είναι πλέον ανοιχτά βιβλία σχετικά με τις επιρροές στις οποίες βάσισαν το «Death Melodies».
Πληθώρα εμπνεύσεων λοιπόν στην τελευταία προσπάθεια του συγκροτήματος, με πιο προφανή την επιρροή του ήχου των προαναφερθέντων Bullet For My Valentine. Τόσο τα γεμάτα ενέργεια, αλλά παράλληλα μελωδικά, riffs όσο οι ρυθμικές εναλλαγές και τα solo breaks θυμίζουν τους θρύλους του metalcore, σε βαθμό που δεν θα ήταν απίθανο να θεωρήσει κανείς ότι ακούει κάποιο tribute band ή μια συλλογή ακυκλοφόρητων κομματιών τους.
Αυτό φυσικά σημαίνει ότι σε μεγάλο βαθμό, οι πιο βαθιές εμπνεύσεις είναι εξίσου ξεκάθαρες. Τα φωνητικά, τίμια αν και σίγουρα όχι το highlight του δίσκου, θυμίζουν κάτι από James Hetfield, ειδικά στην εισαγωγή του «Die Alone» και καθ’ όλη τη διάρκεια του «Suicidal», τα galloping guitar riffs του οποίου μάλιστα θυμίζουν άμεσα κλασικούς Iron Maiden ενώ, τέλος, ακόμα και το εισαγωγικό κομμάτι του δίσκου, «Hear You Scream», έχει ξεκάθαρα δανειστεί κάτι από την ενέργεια και τον ήχο των Judas Priest στον τρόπο με τον οποίο το κεντρικό riff εξελίσσεται.
Τίποτα από τα ανωτέρω δεν θα έπρεπε να κάνει εντύπωση σε οποιονδήποτε γνώριμο με τους Bullet For My Valentine. Όπως βασικές επιρροές τους αποτελούσαν οι προαναφερθέντες καλλιτέχνες, το ίδιο ισχύει και για τους Kill The Lights. Ωστόσο, σε αυτό το σημείο εντοπίζεται και το βασικό πρόβλημα του δίσκου. Όσο «ευκολόπαιχτος» κι αν είναι, όσο κρυστάλλινη κι αν είναι η παραγωγή, αποτελεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, και σχεδόν αποκλειστικά, ένα παράγωγο των επιρροών του συγκροτήματος.
Ομολογουμένως, αν και αυτό τον καθιστά άμεσα γνώριμο στο κοινό στο οποίο απευθύνεται, η πρωτοτυπία είναι περιορισμένη. Κομμάτια όπως το «Sleep With The Devil» και το closer του δίσκου «Drowning», τα οποία είναι εκτός του songwriting comfort zone του συγκροτήματος όντας κλασική μπαλάντα το πρώτο και μέταλ μπαλάντα το δεύτερο, είναι σχετικά αδιάφορα, και σίγουρα δεν βοηθούν στη γενική εικόνα που αφήνει το άλμπουμ.
Έτσι, οι Kill The Lights φαίνονται προσκολλημένοι στο παρελθόν. Αν και τα riffs είναι τεχνικά άρτια με τη γενική ποιότητα παραγωγής να έχει πιάσει ταβάνι, δεν υπάρχει κάτι στον δίσκο το οποίο να μην έχουμε ακούσει ξανά στο παρελθόν. Σε μια εποχή που το metalcore προσπαθεί να εξελιχθεί πέρα από τις εμπνεύσεις του παρελθόντος, ας ελπίσουμε πως με την επόμενη προσπάθειά τους, και οι Kill The Lights θα στοχεύσουν πιο ψηλά.
Facebook: https://www.facebook.com/OfficialKillTheLights/
158 
