KAYAK: “Out Of This World”

ALBUM

Είδος: Progressive rock
Εταιρεία: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 7 Μαΐου 2021

Θεμελιωτής και βασικός εκπρόσωπος του προοδευτικού rock στη χώρα της τουλίπας από το 1972, ο Ton Scherpenzeel απολαμβάνει το ευκίνητο σκάφος του να γλιστρά με δεξιότητα στα νερά της δεύτερης περιόδου, που άρχισε το 1999. Ήδη 18 άλμπουμ αργότερα από την αφετηρία αυτού του ταξιδιού που όρισε τους Kayak πρωτοπόρους στη χώρα τους και πετυχημένους στα όριά της μέχρι το 1977, όταν έσπασαν τους φραγμούς και καθιερώθηκαν και σε μεγαλύτερες αγορές, η σημασία της παρουσίας τους επισφραγίζεται ξανά. Με έναν δίσκο που πέρα από τον προφανή και μάλλον αναπόφευκτο αέρα νοσταλγίας που μεταφέρει, μας επιφυλάσσει ένα υπέροχο περιεχόμενο λυρισμού και συνθετικής περιπέτειας, ο Ολλανδός ηγέτης και το πρόσφατο πλήρωμά του δίνει δείγματα αειθαλούς έμπνευσης.

Γι’ αυτούς που ίσως δεν έχουν και την πιο στενή σχέση μαζί τους, οι Kayak είναι απόλυτα ενεργοί και δισκογραφούν με πυκνότητα και συνέπεια τα τελευταία χρόνια. Με την παρέλαση αρκετών προικισμένων μουσικών σε αυτό το μακρύ ταξίδι, ο Scherpenzeel συντηρεί και σήμερα ένα πανίσχυρο κουιντέτο, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές έχουν και παράλληλες ερμηνευτικές ικανότητες, και έτσι οι φωνές εναλλάσσονται συχνά στο δίσκο.

Εκτός του τραγουδιστή Bart Schwertmann, του κιθαρίστα Marcek Singor, και του ντράμερ Hans Eijkenaar που επέστρεψε, στη θέση του μπασίστα βρίσκεται ήδη από το 2017 ο Kristoffer Gildenlöw. Η καρδιακή προσβολή του αρχηγού στο τέλος του 2019 δεν στάθηκε αρκετή να μειώσει τον πλούτο και τη συνέπεια του νέου υλικού. Περίπου 70 λεπτά μουσικής σε 15 νέα τραγούδια συμπληρώνουν τον κατάλογο του “Out Of This World”.

Ξεκινώντας από αυτά που λείπουν από το άλμπουμ, δεν θα βρεις όσο και αν επιμείνεις σχολαστικά, φλυαρίες, επιδειξιομανείς πλατειασμούς και χαμένους χρόνους βαρετής ατμόσφαιρας χωρίς νόημα. Η ετικέτα των Kayak εγγυάται την υπέροχη, μαγική, αφηγηματική ροή των τραγουδιών, χωρίς ασύνδετες ενότητες και φιγουρατζίδικα, άσκοπα τζαμαρίσματα. Από το εναρκτήριο ομότιτλο τραγούδι, μια ανθεμική επίκληση στην απόδραση, στο νέο ξεκίνημα, σε μια ζωογόνα ανανέωση, οι συμφωνικές δομές των πλήκτρων που αντιμάχονται τα μέρη της κιθάρας, συμπληρώνουν μια εύηχη ελκυστική εξέλιξη, μια ισορροπημένη αρμονία που δελεάζει άμεσα τον ακροατή αλλά και τον προετοιμάζει για τη συνέχεια.

Το φίλτρο που έχουν οι Kayak να καλύπτουν ακόμα και τις πιο περιπετειώδεις και εξεζητημένες τους απόπειρες με μια mainstream, σχεδόν ραδιοφωνική ευκολία και έλξη, αποδεικνύεται συνεπές ακόμα και σε μακροσκελείς συνθέσεις όπως τα “A Writer’s Tale” και “Critical Mass”. Σε εν δυνάμει singles όπως τα άμεσα κτητικά “Waiting” και “Traitor’s Gate”, η πολυτέλεια των Ολλανδών είναι ικανή να αποπλανήσει ακόμα και τους πιο επιπόλαιους φίλους των Foreigner και των Toto. Η τρυφερότητα μοιάζει να περισσεύει σε νοσταλγικές στιγμές σαν το “The Way She Said Goodbye”, μια διακριτική folk απόχρωση επιβουλεύεται την εύστοχη μελωδικότητα στο “Cary”, μια μεταφυσική, σκοτεινή φλέβα μυστηρίου σκιάζει το “Ship Of Theseus” που κλείνει το άλμπουμ, ενώ αυτή η γοητεία της αφηγηματικότητάς τους αποδεικνύεται επαρκής ακόμα και με την απουσία φωνής, στο λυρικό instrumental “Kaja”.

Οι Kayak ετοίμασαν 70 λεπτά ιαματικής μουσικής, σε μια διαδρομή πνευματικής ανάπαυσης και απόσβεσης, με την αίσθηση μιας θετικής πνευματικής απόπειρας. Αν τα αυτά σου τεντώνονται ανάμεσα στους Camel αρχικά, τους Trans-Siberian Orchestra, τους Shadow Gallery, το βαρύ πυροβολικό του AOR, αλλά και γκρουπ του neoprog όπως οι Arena και οι Galahad, έχεις μάλλον την πρώτη και τελευταία ευκαιρία να βρεις τους νέους σου παλιούς ήρωες.

Official Website: https://www.kayakonline.info/
Facebook: https://www.facebook.com/kayakmusicband/

559

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…