Είδη: Black Metal, Post Metal
Δισκογραφική: AOP Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 7/2/2020
Πλέον, κάθε φορά που ακούω άλμπουμ τα οποία συγκαταλέγονται στο εκφραστικό φάσμα στο οποίο ανήκει και αυτό με το οποίο θα ασχοληθούμε στις επόμενες γραμμές, ταξιδεύω πίσω στο χρόνο, συγκεκριμένα το 2013 (θυμάσαι Δημήτρη τότε που κάναμε πλάκα με τα “κομμάτια μέσα σε κομμάτια” των Opeth στο “λατρεμένο” “Ghost Reveries”;). Μπορεί αυτή η πνευματική μετατόπιση να ήταν μέχρι μία στιγμή αμελητέα, όμως έχουν πια περάσει επτά (7) χρόνια, οπότε είναι ασφαλές να υποθέσουμε ότι σίγουρα έχει στιγματίσει την (τότε), υπό κατασκευή, μουσική ταυτότητα του γράφοντα.
Μετά από έξι LPs, ένα ζεύγος splits και ένα EP, ένα demo και ένα single, το one-man-project του Michael “JJ” V. Wahntraum (τον οποίο οι περισσότεροι ίσως γνωρίζουν από τους Harakiri For The Sky, το συγκρότημα που διατηρεί με τον πολύ-οργανίστα Matthias Sollak) φτάνει αισίως στο έβδομο LP του, με όνομα “Traktat”, το οποίο φαίνεται να μεταφράζεται ως “πραγματεία”.
Τίτλος ταιριαστός, αν αναλογιστεί κανείς την προσωπική εξομολόγηση την οποία έκανε ο JJ όσον αφορά το ποιόν του άλμπουμ, αφού ο ίδιος πάσχιζε να βρει καταφύγιο μακριά από την κατάλυση του ψυχικού του σθένους, όσο αυτό βρισκόταν σε διαδικασία σύνθεσης. Από τις απαρχές του project πίσω στο 2006, ήταν αντιμέτωπος κυρίως με τον εαυτό του, μετουσιώνοντας αυτήν την προσωπική σύγκρουση σε μία δημιουργική ισχύ, η οποία οδήγησε μέσω μιας λογικής παραγωγικής συνέχειας στη σημερινή εποχή.
Για άλλη μία φορά δεν τσιγκουνεύεται το χρόνο, αφού δεν υπάρχει σύνθεση κάτω από τα 7 λεπτά, αφήνοντας τη “ζοφερή” ατμόσφαιρα να καταλάβει όλους τους χώρους, συνειδητούς, υποσυνειδήτους και ασυνειδήτους, και να εξουσιάσει την προσοχή του ακροατή. Συνολικά είναι ένα απαιτητικό άκουσμα (όπως και όλα τα άλμπουμ που ανήκουν στην ίδια συνομοταξία του ατμοσφαιρικότερου black metal), με αχανείς συνθέσεις, οι οποίες άλλοτε συνδέονται μεταξύ τους και άλλοτε εκρήγνυνται με νέα ισχύ στη δύση της προηγούμενης.
Κιθαριστικά, τους οργισμένους καλπασμούς διαδέχονται τα πιο μελαγχολικά αρπίσματα, συνθέτοντας την αποπνικτική αύρα του σκιόφωτος που καλύπτει σαρωτικά κάθε ικμάδα φωτός. Τα leads καβαλούν τον υποκείμενο ορυμαγδό και διαβρέχουν τη ρυθμική βάση με “καταθλιπτική” μανία. Τη συνομιλία αυτή μεταξύ των τμημάτων των κομματιών υπαγορεύει ο σαρωτικός και επιβλητικός ήχος στα τύμπανα, με ιλιγγιώδη blasts και διπλομποτιές, τα οποία υποχωρούν σε πιο αργά, εμβατηριακά χτυπήματα και χρονικά ανοίγματα, επιτείνοντας την “πνιγηρή” αίσθηση της έλλειψης οίκτου προς τον ακροατή. Καμία έκπληξη, λοιπόν, αφού όλα τα αναμενόμενα συνθετικά βρίσκονται στη θέση τους.
Αίσθηση ποικιλομορφίας μπορεί να λάβει κανείς μόνο από τα φωνητικά του JJ, τα οποία, παρά τη φαινομενικά ελάχιστη δυνατότητα εκφραστικής διαφοροποίησης που θα περίμενε κανείς (μάλλον αμύητος, αφού οι κραυγές του κάθε ερμηνευτή είναι μοναδικές), δίνουν ξεκάθαρα τον τόνο της κάθε στιγμής, άλλοτε πιο εσωτερικά και βορβορώδη, άλλοτε με ανεξέλεγκτα αλυχτίσματα, τα οποία επιβεβαιώνουν το πόσο προσωπική είναι η ερμηνεία του. Ακόμα και χωρίς τη γνώση του ακριβούς περιεχομένου των στίχων, οι διακυμάνσεις των συναισθημάτων είναι απόλυτα κατανοητές. Άλλωστε, η απουσία φωτός πάντα συνάρπαζε τον άνθρωπο περισσότερο από την παρουσία του και, κατά αυτήν την έννοια, το “Traktat” μπορεί να είναι πιο “πιασάρικο” από όσο αναμένει κάποιος, που δεν υφίσταται ως “τακτικός” ακροατής.
Αδιαμφισβήτητα το κομμάτι που ξεχωρίζω είναι το “Stolperkenotaphe”, με τη συμμετοχή του session κιθαρίστα (εμφανιζόταν παλιά και στα live, πριν τα καταργήσει ο JJ το 2014) Purch στα φωνητικά και της Klara των Γερμανών Firtan στο βιολί (μην φανταστείτε καταστάσεις SubRosa, η συμβολή της περιορίζεται στην αρχή του κομματιού). Στα 10:32 προσφέρει καθηλωτικές ερμηνείες και δίνει την πεμπτουσία όλου του άλμπουμ, περικλείοντας όλες τις δυναμικές του και δίνοντας τη δεύτερη ώθηση στη ροή (αφού, μόλις τελειώσει το κομμάτι έχουν περάσει ήδη τριάντα λεπτά).
Το έβδομο πόνημα του Αυστριακού μπορεί λοιπόν να μην προσφέρει ιδιαίτερες εκπλήξεις και να μην εισήγαγε καινοτόμα στοιχεία στον ήχο που τόσο περήφανα πρεσβεύει (όπως το “Aokigahara” των Harakiri For The Sky έκανε πριν από έξι χρόνια), όμως αποτελεί, ειδικά σε αυτές τις περιόδους εγκλεισμού “κάθε είδους”, έναν ικανό σύντροφο να συνοδεύσει την άγονη ατμόσφαιρα. Σίγουρα όσοι τον ακολουθούν πιστά θα απολαύσουν το αποτέλεσμα.
Bandcamp: https://karg.bandcamp.com/
Facebook: https://www.facebook.com/kargband
691 
