Τη στιγμή που συντάσσεται το παρόν κείμενο για τους ρομαντικούς διανύουμε την τεσσαρακοστή έκτη μέρα του Αυγούστου, για τους λοιπούς ρεαλιστές και προσγειωμένους στην λυπηρή πραγματικότητα συνανθρώπους μας έχουμε μπει στο φθινόπωρο.
Εντάξει μη βαράτε δεν κρίνω και εγώ ρομαντικός θέλω να είναι αλλά όπως και να το κάνουμε οι υποχρεώσεις είτε επαγγελματικές είτε οικογενειακές θέλοντας και μη σε επαναφέρουν ανώμαλα στην πραγματικότητα.
Τα μπάνια του λαού δεν είναι δεδομένα ως είθιστε κατά το παρελθόν και για τους περισσότερους οι διακοπές είναι προϊόν πολυτελείας (με το κίνημα staycation τρομάρα του να κάνει την εμφάνιση του σαν εναλλακτική επιλογή), και αν αναφερθώ στην μεσοαστή οικογένεια πλέον είδος προς εξαφάνιση.
Που εδώ που τα λέμε δεν προστατεύεται κιόλας εν αντιθέσει με τα λοιπά ζώα του ζωικού Βασίλειου.
Ο λαός θα σώσει το λαό και η μουσική θα φροντίσει την ψυχική του υγεία, την οικονομική με την άνευ ναύλων και διοδίων διαδρομή του σε διάφορους κόσμους, πανέμορφα μέρη και ειδυλλιακές τοποθεσίες και κατ’ επέκταση και την σωματική, καθότι νους υγιής εν σώματι υγιή και αντιστρόφως θα έλεγα εγώ.
Οι περισσότεροι και περισσότερες είμαστε χατζημεταλλάδες στην ψυχή, με ένα σκληρό εξωτερικό ακραίο μουσικό περιτύλιγμα να μας καλύπτει συνήθως, όμως ας μην γελιόμαστε βαθιά μέσα μας, εκτός του ότι παραμένουμε παιδιά, είμαστε πιο μαλακοί και από την καρδιά του μαρουλιού, όπως έλεγε και ο αγαπητός Μπάμπης Καναράκης στην “Μπουρνουζοπετσέτα”.
Σκοπός του παρόντος άρθρου δεν είναι άλλος από το να βγάλει στη φόρα ο γραφών κάποια guilty ή και όχι εδώ που τα λέμε, ηχητικά pleasures που ακούει εδώ και χρόνια τα καλοκαίρια συνήθως, που χαλαρώνει και πέφτουν οι αναστολές, και που άκουσε για νιοστή φορά και το καλοκαίρι που μας πέρασε, όχι με τις προϋποθέσεις που θα ήθελε (είπαμε αλλάζουν οι προτεραιότητες στη ζωή) και θα ήθελε να μοιραστεί με όλους όσους βιώνουν κάτι αντίστοιχο για οποιονδήποτε λόγο αλλά και γιατί η μουσική πρέπει να γυρίζει βρε αδερφέ..!!
Βουτιά λοιπόν, αν όχι στη θάλασσα… τότε σε έναν ωκεανό ήχων όπως έλεγε και ο David Toop.
Black Uhuru: Sponji Reggae
Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ.
Το γνωρίζαμε και πλέον το βιώνουμε με τον πιο καυτό τρόπο. Θα μπορούσαμε να ακούμε όλο το χρόνο Reggae, γιατί αυτή η μουσική είπαμε είναι τρόπος ζωής πρωτίστως και ιδιαίτερα τους αγαπητούς Peter Tosh και Bob Marley που τους ακούμε η αλήθεια είναι. Για μένα οι Black Uhuru ανήκουν στην κορυφή, καθότι πρόσθεσαν ένα πιο δυναμικό και προοδευτικό χαρακτήρα στο ιδίωμα και ξεχώρισαν από την δεύτερη γενιά Reggae συγκροτημάτων, δημιουργώντας έναν ήχο που ταιριάζει με οποιαδήποτε Reggae ηχητική έκφραση.
Ajja & Cosmosis:” The Alien Jams”
Ελβετικό πολυεργαλείο ο αγαπητός Ajja, ο οποίος διαχωρίζει το πολύπλευρο ταλέντο του και την δημιουργικότητα του σε μία παράλληλη καριέρα. Αυτή του μουσικού, παραγωγού, label manager, γραφίστα, ζωγράφου και software developer.
Ξεκίνησε αρχικά με Rock n Roll και Funk ήχους να ασχολείται, όμως γρήγορα βγήκε μπροστά η Psych Trance πλευρά του εαυτού του.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία καλλιτεχνική σύμπραξη μαζί με τον επίσης κιθαρίστα και παραγωγό Cosmosis, με τον οποίο επιδίδονται σε “High energy” ψυχεδελική Trance με “ζωντανές κιθάρες” σε ένα υπερβατικό πλαίσιο. Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι το live υπό το όνομα “The Alien Jams” λαμβάνει χώρα στο H.R Giger μουσείο στην Ελβετία.
Πόσο ταιριαστός τίτλος για να το περιγράψεις πραγματικά.
Los Espiritus :”Gratitud”
Αν μου δινόταν η ευκαιρία να ταξιδέψω στην Αργεντινή θα το έκανα για να επισκεφτώ την Παταγωνία και για να παρακολουθήσω ζωντανά αυτή τη μπάντα. Ούτε για να πετύχω τον Messi, ούτε για να επισκεφτώ το La Bombonera, παρότι είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Την άλλη μου αγάπη τους Los Natas τους έχω δει οπότε μπήκε το check στην bucket list. Θα μου πεις και γιατί δεν τους πετυχαίνεις κάπου στην Ευρώπη..;Και θα σου απαντήσω αφενός μέχρι πρότινος δεν είχαν έρθει και αφετέρου διάβασες στην αρχή του άρθρου τα περί διακοπών..;
Θα μπορούσα να σου γράψω πολλούς λόγους για να σε πείσω αλλά αρκεί το εξής: Fusion bluesy Rock στα καλύτερα του….με Αργεντίνικο ταπεραμέντο.
Masaladosa: “ Chill Aum”
Λατρεμένη Σαμοθράκη με ορισμένα από τα ευχάριστα κατάλοιπα της. Ένας δίσκος που ταξιδεύει το μυαλό μου, ευφραίνει την καρδιά μου και συνδέει ανεξίτηλα το logo της μπάντας με ένα μέρος του σώματος μου μέσω της δερματοστιξίας.
Οι κύριοι Pierre-Jean Duffour, και Brice Duffour εκφράζουν την αγάπη τους για την ηλεκτρονική μουσική, την Ινδική κουλτούρα μέσω ενεργειακών συχνοτήτων, διαστρεβλωμένων ήχων Sitar, υπνωτικά ήχο τοπία, Ethnic κρουστά, βαθειά Dub μπάσα και πολλά άλλα σε ένα γευστικό ταξίδι…
Επίσης ο δίσκος ντύνει μουσικά την animation ταινία Sita sing the Blues.
Panda Dub: “The Lost Ship”
Ηλεκτρονικής μουσικής συνέχεια προερχόμενη από τη Lyon της Γαλλίας από τον αγαπητό Panda dub, σε ένα ηχητικό ταξίδι βαθειά ριζωμένο στη Reggae, στην Αγγλική stepper και την Γαλλική electro dub.
Στον συγκεκριμένο δίσκο φτιάχνει την δική του οδύσσεια του διαστήματος προσθέτοντας Cosmic και Electro περιεχόμενο, παραδίδοντας υπέροχη φουτουριστική Dub.
The Sound Defects: “Iron Horse”
Δίσκος τόσο Καλοκαιρινός και χαλαρωτικός που παίρνεις χρώμα και ξεκουράζεις κάθε σπιθαμή του κορμιού σου και καταφέρνεις να αποσυμφορήσεις τους νευρώνες του εγκεφάλου σου.
Μουσικό οδοιπορικό του Brian Witzig με πολύ δροσερό και Trip Hop-Acid ήχο που αποπνέει μία θετική αύρα ζωντανής ατμόσφαιρας. Το “Iron Horse” παρουσιάζει ενδιαφέροντα στοιχεία του Southern Rock, ενώ την ίδια στιγμή αναδεικνύει μια νοσταλγία για την 60s-70s ψυχεδελική Rock ταξιδεύοντας τον ακροατή κάπου στον ήχο-χρόνο…
Εν κατακλείδι θα παραφράσω του στίχους του λατρεμένου Κώστα Τουρνά και θα σας αποχαιρετήσω λέγοντας για ότι έχω ακούσει (και θα ακούσω) δεν μετανιώνω..δεν μετανιώνω..είναι η ζωή μια πλάνη γεμάτη δάκρυ και ψέμα μόνο…!!!
501 
