Όσοι δεν έχετε επισκεφτεί τον νεογοτθικό Αγγλικανικό Ναό του Αγίου Παύλου στο κέντρο της Αθήνας, στη συμβολή της οδού Φιλελλήνων με τη λεωφόρο Αμαλίας, αξίζει να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας για μία ενδεχόμενη βόλτα διότι αποτελεί μία όαση ηρεμίας μέσα στην ζούγκλα της πολύβουης πρωτεύουσας.
Ειδικά όταν φιλοξενεί κάποια πολιτιστικά δρώμενα όπως καλή ώρα η παράσταση του Jozef Van Wissem, τότε αποτελεί ένα hot spot και must see μέρος για να βιώσετε μία μοναδική εμπειρία. Ο ψηλοτάβανος Ναός, με τα ξύλινα στασίδια, τον προσεγμένο θερμό φωτισμό και τα πανέμορφα βιτρό δημιουργούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις και τις κατάλληλες συνθήκες αισθητικά για να φιλοξενήσει συνηθισμένους ανθρώπους να απολαύσουν ασυνήθιστες μουσικές, καθώς επίσης και καλλιτέχνες που μπορούν να στηρίξουν αυτό το project, ένας από τους οποίους είναι αναμφίβολα ο “έγχορδος” Ολλανδός.
Ο Wissem έχει επισκεφτεί πολλάκις την χώρα μας, παίζοντας σε θέατρα, venue μα ποτέ σε κάτι αντίστοιχο (όσον αφορά την Ελλάδα) με αυτό που παρευρεθήκαμε τις προηγούμενες δύο μέρες, και ο ίδιος μαζί με εμάς βίωσε κάτι ανεπανάληπτο και ιδιαίτερο οφείλω να ομολογήσω.
Η προηγούμενη παρουσία μου εκεί ήταν προ-Κορονοϊού και η προσμονή μεγάλη, οπότε δεδομένου ότι το χρονοδιάγραμμα ανέφερε ότι οι πόρτες ανοίγουν στις 21:00 κατηφόρισα προς την Αγγλικανική Εκκλησία με το κόσμο να έχει ήδη δηλώσει το παρόν παίρνοντας σειρά για την αριθμημένη και συγκεκριμένη ταξιθέασή του, εσωτερικά του ναού, δεδομένου ότι αποτελεί μία παράσταση καθήμενων μέσα σε ένα συγκεκριμένο χωροταξικά πρωτόκολλο.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως καθότι το μέρος είναι κάπως στενάχωρο σε αναγκάζει να αναπτύξεις στενές σχέσεις μέσω της σύσφιξης και της απρόσμενης επακούμβησης με τον διπλανό σου, όμως αυτό είναι το ελάχιστο σε σχέση με την έλλειψη οπτικής επαφής (από τα πλαϊνά κυρίως σημεία) με τον καλλιτέχνη. Όλα αυτά βέβαια είναι αμελητέα μπροστά στο ηχητικό μεγαλείο που θα αποκομίσεις και τις εικόνες που θα απαθανατίσεις με τους οπτικούς σου νευρώνες.
Με μικρή καθυστέρηση λοιπόν, ο πιθανόν πιο γνωστός λαουτιέρης του Δυτικού κόσμου και ιδιαίτερα συμπαθής στο Ελληνικό κοινό με το μοναδικό του μαυροφορεμένο ενδυματολογικό κώδικα έκανε την εμφάνιση του και πήρε την θέση του στο κέντρο της (για τις ανάγκες της παράστασης) σκηνής ξεκινώντας το ατμοσφαιρικό του μουσικό ταξίδι.
Συνήθως μία solo εμφάνιση υστερεί υπό μία έννοια, όμως το πληθωρικό ταλέντου και η φυσική παρουσία του πανύψηλου Ολλανδού γέμισαν ιδανικά το χώρο σε όλο το μήκος και το πλάτος του ναού. Αγγελικές μελωδίες από διαβολικό λαούτο και το αντίστροφο απλώθηκαν για όσο διήρκησε η εμφάνιση μέσω μιας μινιμαλιστικής προσέγγισης από πλευράς μουσικής.
Κάθε φορά που τέντωνε μία η περισσότερες από τις 24 χορδές του λαούτου ανυψωνόταν μαζί του σε εύθυμη υπερέκταση και ο ψυχικός μας κόσμος, ενώ την στιγμή που κύρτωνε η χορδή καταποντιζόμασταν συναισθηματικά μαζί της σε μία ηχητική άβυσσο. Και όλη αυτή η επαναλαμβανόμενη λούπα συνεχιζόταν κατά βούληση του ιδίου και της προέκτασης του οργάνου στο χέρι του.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης γίναμε μάρτυρες ενός μοναδικού μονολόγου και δεν υπήρχε κάποια διάδραση με το κόσμο, όχι ότι το χρειαζόμασταν δεδομένου ότι αυτό που είχε σημασία ήταν η μουσική η ίδια από μόνη της που μιλούσε στην καρδιά μας δημιουργώντας ταυτόχρονα μία κατάσταση συναισθησίας αν την άφηνες να σε κυριεύσει ολοκληρωτικά.
Η προσήλωση του κοινού προς το μέρος του Wissem αλλά και τούμπαλιν ήταν καθηλωτική με τα βλέμματα όλων να είναι καρφωμένα πάνω του, εκτός ίσως ορισμένων εξαιρέσεων σαν και του λόγου μου, που επέλεξα την ελάχιστη οπτική επαφή από επιλογή ώστε να ταξιδέψω υπό τους δικούς μου όρους με την μουσική υπόκρουση του Ολλανδού.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι κάθε τράβηγμα της χορδής απελευθέρωνε πολλαπλές μελωδίες που γέμιζαν τον χώρο με έντονο συναισθηματικό φόρτο, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα του οποίου έδιναν περίσσιο βάρος, μπορώντας κάλλιστα να αναγκάσουν ακόμα και τις φιγούρες στα βιτρό να δακρύσουν από συγκίνηση.
Η διάρκεια της ζωντανής εμφάνισης του Wissem περιορίστηκε περίπου στα 60 με 65 λεπτά, όμως σε αυτές τις μοναδικές περιπτώσεις ο χρόνος είναι σχετικός, και αντιστρόφως ανάλογος ποσοτικά σε σχέση με αυτά που κερδίζεις.
Λίγο μετά τις 23:00 το μυσταγωγικό ταξίδι που λειτούργησε σαν μουσικό οδοιπορικό μεταξύ Ταγγέρης και Detroit από την μία και από Ανατολή μέχρι τη Δύση από την άλλη έλαβε τέλος εν μέσω αποθέωσης για τον υπερβατικό λαουτιέρη.
Η κινηματογραφική σκοπιά της μουσικής μας χάρισε όμορφες εικόνες και παραστάσεις να μας συντροφεύουν καθώς χανόμασταν πάλι στην ζούγκλα της τσιμεντένιας μεγαλούπολης και ο Wissem μας πρόσφερε έναν λόγο να επισκεπτόμαστε ναούς υπό μία διαφορετική και εναλλακτική συνθήκη.
517 
