Είδος: Alternative rock/Post Punk
Εταιρεία: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. κυκλοφορίας: 9 Φεβρουαρίου 2024
Δεν ξέρω τι συμπτώματα ακριβώς περιέχει το σύνδρομο του γελωτοποιού, αλλά θεωρώ πως θα μάθουμε σύντομα.
Οι Jester Syndrome ακολουθούν τα βήματα του παλιάτσου από το 2020, και αφού απομακρύνθηκαν λίγο από τον dark garage ήχο του παρθενικού τους ομώνυμου EP, επανεφεύρουν τους εαυτούς τους, βασιζόμενοι περισσότερο στο post punk στοιχεία της μουσικής τους.
Εκτός από σχέσεις που μπορώ να “ανακαλύψω”, με μπάντες σαν τους Wire, Savage Republic και Gang of Four, νιώθω και μια gothic ατμόσφαιρα, παράλληλα με μια πιο “σύγχρονη” προσέγγιση τύπου Interpol, She Wants Revenge.
Η θλίψη του γελωτοποιού που πάντα πρέπει να κάνει τους άλλους να γελούν, αποτυπώνεται πολύ όμορφα στο εξώφυλλο του “Shape”, αλλά είναι και ο βασικός άξονας έμπνευσης του πανέμορφου λογότυπου τους, συμπληρώνοντας ένα σκοτεινό παζλ, όπου όλα κολλάνε μεταξύ τους.
Η παραγωγή είναι βουτηγμένη στο βάζο με τη στεναχώρια και το μπάσο παίρνει τη θέση που του αρμόζει για το ύφος (οδηγώντας μάλιστα, στο ομώνυμο “Shape” την ομάδα) και τα φωνητικά είναι ιδανικά τοποθετημένα (για το γούστο μου) στη μίξη, με τις κυρίες της μπάντας να συμπληρώνουν σε καίριας σημασίας στιγμές ή ακόμη και να παίρνουν τα ηνία (“Silence”). Η φωνή του Δημήτρη Νικολόπουλου μου αποκαλύπτει έναν άνθρωπο που έχει χορέψει μπρος-πίσω βήματα ακούγοντας Sisters of Mercy, και παρόλο που η προφορά του προδίδει την καταγωγή του, φέρει την ιδανική χροιά για το ύφος των Jester Syndrome.
Αν λοιπόν, η στεναχώρια είναι ένα συναίσθημα που ξορκίζετε ακούγοντας σκοτεινή, αλλά και ύπουλα αισιόδοξη, μουσική, οι Jester Syndrome είναι για εσάς και για κάποιον λόγο, τους φαντάζομαι να μοιράζονται τη σκηνή με τους αγαπημένους μου, Kidney Black.
Ίσως να πάσχω και γω λίγο από το σύνδρομο τελικά.
Facebook: https://www.facebook.com/JesterSyndrome/
Bandcamp: https://jestersyndrome.bandcamp.com/music
856 
