Βρισκόμαστε προ-προπαραμονή Χριστουγέννων, μία μέρα μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Για κάποιους η 22/12 ήταν η κόκκινη νύχτα του Δεκέμβρη, για όσους βρεθήκαμε στο Gazarte μία ακόμα μουσική βραδιά με ξεχωριστούς ήχους από εκλεκτούς καλεσμένους με την ευγενική χορηγία της Made of Stone.
Η Made of Stone με μία μικρή διαφοροποίηση από το σύνηθες ηχητικό πεδίο δράσης της, αλλά όπως αποδείχτηκε όχι τόσο έξω από τα νερά της, πρωτοτύπησε για ακόμη μία φορά και μας έφερε τα Χριστούγεννα λίγο νωρίτερα. Διότι Χριστούγεννα σημαίνει, ζεστή ατμόσφαιρα, με καλή παρέα, ποιοτικές μουσικές και έντονο συναίσθημα, και τα απολαύσαμε όλα σε μέγιστο βαθμό.
Λίγο μετά τις 22:15 η τριπλέτα των Jazz Sabbath με μπροστάρη τον εκπληκτικό Adam Wakeman μαζί με το μπαστούνι του εμφανίστηκε πάνω στη σκηνή, με τον ίδιο να μπαίνει στο πετσί του ρόλου του από νωρίς, υποδυόμενος το άβαταρ του Milton Keanes, και να φέρνει κατά νου τον γερό-madman. Το ντοκιμαντέρ για την ιστορία του συγκροτήματος, έπαιζε στο background έτσι για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι για το χαμένο μεγαλείο του κάνοντας μία εισαγωγή και στρώνοντας το χαλί για να τους υποδεχτούμε .
Οι πρώτες νότες του “Snowblind” εισακούστηκαν και το ταξίδι στο χώρο και τον χρόνο πέντε δεκαετίες πίσω ξεκίνησε, χαρίζοντας μας ευεξία μέσα μας και μία παγωμάρα στον εγκέφαλό μας. Ειδικά το jingle bells outro “έντυσε” ιδανικά το κομμάτι αποκτώντας εορταστικό χαρακτήρα και θεματολογία. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που αυτή η μουσική θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο υπάρχουν σκεπτόμενοι μουσικοί με ανήσυχη δημιουργικότητα που δεν προσκολλώνται στα στερεότυπα και εξελίσσουν την κληρονομιά των μεγάλων παλαιών. “Evil Woman” για τη συνέχεια και μπροστά μας παρακολουθούσαμε να ξεδιπλώνονται πέντε δεκαετίες σκληρής μουσικής υπό μία εναλλακτική, αφαιρετική και αυτοσχεδιαστική Jazz σκοπιά. Βέβαια ήταν “ελεγχόμενη” κατά κάποιον τρόπο με τον Adam να είναι αυτός που έχει το ελεύθερο να πλατειάζει με τον τρόπο του πάνω στο πιάνο του και στα πλήκτρα του, με τον Johnny Wickham και τον Arthur Sewell να αποτελούν αξίες σταθερές με έντονη ρυθμικότητα καθόλη την παράσταση.
Οι τρεις τους είχαν φοβερή χημεία και γίναμε μάρτυρες μιας απολαυστικής συζήτησης μεταξύ των τριών οργάνων και οργανοπαιχτών, όχι τόσο έντονη από πλευράς έντασης παρά από πλευράς συναισθήματος, πότε με τη μορφή “διαλόγου” και πότε με την μορφή “μονολόγου”. Υπήρξαν και εξαιρέσεις όπως στο “Changes” και “Fairies Wear Boots” όσον αφορά την λυσεργική μουσική και τις υπνωτιστικές μελωδίες, που άγγιξαν τα όρια του υποτυπώδους κρεσέντο με τα bpm να ανεβαίνουν και το αίμα να ρέει λίγο πιο γρήγορα με το κοινό να το απολαμβάνει. Παρόλο που το πρωτόκολλο είναι λίγο “αυστηρό” και συγκεκριμένο και δεν ενδείκνυται έντονες εκδηλώσεις ενθουσιασμού.
Ο χώρος είναι ταιριαστός και αισθητικά και τεχνικά, και ανταποκρίθηκε πλήρως στις απαιτήσεις της παράστασης με την χωροταξική ρύθμιση και τους καθήμενους μπροστά και στον εξώστη, αλλά και τους όρθιους στο πίσω μέρος. Ίσως ελάχιστοι από το κοινό να μην μπόρεσαν να συμβαδίσουν με αυτό, καθώς κάποιες αχρείαστες φλυαρίες, ήχοι βιντεοκλήσης, και κάποια οχλαγωγία, αποτέλεσαν ένα μικρό ψεγάδι στην βραδιά.
Όμως ήταν τόσο όμορφο αυτό που βιώναμε που δεν θα μπορούσε να το αμαυρώσει τίποτα.
Η παράσταση ήταν χωρισμένη σε δύο μέρη (βλέπεις είναι και η ηλικία ένας σημαντικός παράγοντας και επιφέρει κόπωση) και με την ολοκλήρωση του πρώτου υπήρξε ένα μικρό διάλειμμα για σκέψη, περισυλλογή, refill στο ποτό, μία βόλτα για ξεμούδιασμα και μετά επιστροφή για το δεύτερο μέρος. Ο Adam εκτός από εκπληκτικά ταλαντούχος μουσικός, το pedigree του οποίου απαιτεί πολλές σελίδες για ανάλυση παρά το νεαρό της ηλικίας, είναι και φοβερός οικοδεσπότης. Αντίστοιχα με το μοναδικό και εκλεπτυσμένο τεχνικά παίξιμό του, διαθέτει μία έντονη γλαφυρότητα και ευγλωττία που την θαυμάσαμε καθόλη την διάρκεια που προλογούσε τα κομμάτια και που συζητούσε με το κοινό. Ειδική μνεία αξίζει και το χιούμορ του και ο ευφυής τρόπος που διαχειρίζεται το concept των Jazz Sabbath (που θα ζήλευαν και πραγματικοί ηθοποιοί με την υποκριτική του ικανότητα) αλλά και επιμέρους καταστάσεις, ακόμα και τις ατυχίες όπως στην έναρξη του “Black Sabbath”, όπου με παρότρυνση του, και προφανώς καλή θέληση μπήκε κάπως “άστοχα” και απροβάριστα στην εξίσωση ο κόσμος, σώζοντας όμως κάπως την παρτίδα και προκαλώντας ευθυμία.
Με την έναρξη του δεύτερου μέρους η ακουστική προσέγγιση του “Black Sabbath” με δόσεις προοδευτικότητας και ψυχεδέλειας έδωσε μία άλλη Pink Floyd οπτική στο κομμάτι και το έκανε αγνώριστο με την καλή έννοια, μπορώντας κάλλιστα να βρίσκεται σε δίσκους όπως στο “Sourceful of Secrets” ή στο “Meddle”. Η ώρα κυλούσε ευχάριστα με τα “Fairies Wear Boots” και “Changes” (με το drum solo να είναι βγαλμένο από τα παλιά) σαν νεράκι ή καλύτερα έρεε σαν γλυκό κρασάκι για να ταιριάζει με την ατμόσφαιρα μέχρι έως ότου φτάσουμε στο πρώτο encore της βραδιάς, το οποίο δεν ήταν άλλο από το “Behind the Wall of Sleep”, με την μπάντα να αποχωρεί προσωρινά, και να επανέρχεται για ένα τελευταίο κομμάτι.
Η τριπλέτα των Jazz Sabbath με κεφαλή τον Wakeman έχει καταφέρει να χαλιναγωγήσει την επαναστατική ορμή και τη σκληρή rock/metal φύση των original συνθέσεων, και να τους προσδώσει μελωδικότητα και συναίσθημα επαναπροσδιορίζοντας την έννοια του heaviness. Εφόσον εγκρίνει και ο μεγάλος Μουστάκιας Toni Iommi με πρόσφατες δηλώσεις προτρέποντας για τις live εμφανίσεις, δεν έχουμε λόγο να φέρουμε αντιρρήσεις.
Ο Adam μας ευχαρίστησε αρκετές φορές με ενθουσιασμό λίγο πριν μας προλογίσει την extended version του “Paranoid” με τον κόσμο να γίνεται λίγο πιο έκδηλος σε αντιδράσεις, εκτός safe mode επιλογής, ταγουδώντας ορισμένοι σιγανά τους στίχους.
Μια υπέροχη βραδιά έφτασε στο τέλος της, και μπορεί να μην απαντήθηκε το ερώτημα για το αν οι Black Sabbath είναι Jazz, πάντως σίγουρα οι Jazz Sabbath είναι Black υπό μία έννοια.
Καλές Γιορτές με Αγάπη, Φαντασία και Πειραματισμό…
Setlist
Set 1
Snowblind
Evil Woman
N.I.B
Iron Man
Children of the Grave
Set 2
Black Sabbath
Fearies Wear Boots
Changes (with Drum Solo)
Rat Salad
Behind the Wall of Sleep
Encore
Paranoid
Ευχαριστούμε τον Μιχάλη Κουρή και το rocking.gr για τις φωτογραφίες.
702 
