Είδος: Alternative Rock
Εταιρία: Third Man Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 8 Απριλίου 2022
Αρκετοί από εμάς έχουμε πιεί ακούγοντας τις κιθάρες του Jack White, ίσως και να έχουμε τραγουδήσει κάποιο σύνθημα στο γήπεδο, βασισμένο σε μελωδίες του. Από τους White Stripes και όλες τους τις στάσεις (Raconteurs, Dead Weather) μέχρι να φτάσει στις solo δουλειές τους, ο κιθαριστικός ήχος του Jack White είναι αν μη τι άλλο, καθόλα αναγνωρίσιμος.
Ήταν 2012 όταν αποφάσισε για πρώτη φορά να δισκογραφήσει υπό το όνομα του, με το “Blanderbuss” να αποδεικνύει την απόλυτη γνώση του πάνω στο όργανο και την ιδιαιτερότητα στη σύνθεση μουσικής. Χωρίς να αποφεύγει, όπως ο διάολος το λιβάνι της κλασικές pοp φόρμες, επιλέγει να πειραματίζεται με διάφορες τάσεις και ήχους, γενονός που αποδείχθηκε περίτρανα με το “Boarding House Reach”.
Και στο τέταρτο του solo album, “Fear of The Dawn” (πρώτο από τα δύο που θα κυκλοφορήσει φέτος) τα πράγματα είναι και πάλι περίεργα. Το album μπαίνει με φόρα και το “Taking Me Back” είναι ένα κομμάτι που θα σε κάνει να πιστέψεις πως ο Jack White αποφάσισε επιτέλους να αφήσει τα κόλπα (και το οποίο θα ζήλευαν οι αγαπημένοι μου Electric Six). Κάπως έτσι, αλλά με σαφώς πιο ηλεκτρονικό ύφος έρχεται το ομώνυμο, “Fear of the dawn” και το “White Raven” κλείνει μια τριάδα κομματιών που ταιριάζουν απόλυτα μεταξύ τους και έχουν σαν απόλυτο γνώμονα την κιθάρα του Jack.
Το “Hi-De-Ho” τον βρίσκει να φλερτάρει με το hip-hop, με την βοήθεια του Q-tip και samples από το πασίγνωστο κομμάτι του Cab Calloway, “Hi De Ho Man”, φτιάχνει ένα κομμάτι που σίγουρα θα αγαπήσουν τα ραδιόφωνα.
Στη συνέχεια, το “Eosophobia” παίζει με την dub και την ψυχεδελική rock, το “Into the twilight” ακούγεται σαν remix που θα γινόταν σε κάποιο κομμάτι του μετέπειτα, ενώ το “What’s the trick” επανέρχεται σε πιο συνηθισμένα μονοπάτια του (πιθανότατα αυτό ξεχωρίζω από όλα).
Με το “This was then, this is now” σε ταξιδεύει στα πρώτα βήματα των White Stripes (είναι το πιο πιασάρικο τραγούδι του δίσκου), ακολουθεί μια κιθαριστική εκτέλεση του “Esophobia”, μια εξαιρετική γκρούβα στο “Morning, noon and night” που φέρει αέρα 70s και ο δίσκος κλείνει με την τρυφερή πλευρά του κυρίου White στο “Shedding my velvet”.
Τελικά, το “Fear of the Dawn” είναι μια ακόμη πολύ καλή μουσική προσφορά του Jack White, που θα διχάσει όμως, με την πολυμορφία της και την ίσως, ανυπαρξία ηχητικής συνοχής. Αλλά στην τελική, ο Jack White έχει κατακτήσει τόσα χρόνια το “να κάνει ό,τι γουστάρει”. Εδώ ο Iggy Pop είχε βγάλει album με γαλλικά τραγούδια.
Ο ίδιος γράφει, εκτελεί, παράγει και κυκλοφορεί τη μουσική του και ο τρόπος που το κάνει είναι απόλυτα ειλικρινής και κατά τη γνώμη μου πετυχημένος. Καταφέρνει να φλεξάρει τις μουσικές του ικανότητες, να παίξει με τα αγαπημένα του εφέ και μπλιμπλίκια, να συνδυάσει rock, blues, jazz, hip-hop, dub και οτιδήποτε άλλο γουστάρει, με το αποτέλεσμα να φέρει φαρδιά πλατιά την καλλιτεχνική του σφραγίδα.
Δεν φοβάμαι την αυγή, όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι να τη ντύνουν μουσικά. Περιμένω ανυπόμονα και το επόμενο album του αργότερα το 2022.
Official Site: https://jackwhiteiii.com/
Facebook: https://www.facebook.com/jackwhite
Instagram: https://www.instagram.com/officialjackwhite/
717 
