Το τσίπουρο της Θεσσαλίας έχει κάνει καλή δουλειά. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως ο Βόλος είναι πλέον η Μέκκα του σημερινού ελληνικού Black Metal. Οι Isolert είναι ένα από τα διαμάντια της σκηνής αυτής και λίγο πριν ορμήσουν κατά πάνω μας στο An Club, όπου θα παίξουν με τους Καναδούς Spectral Wound, ο Νίκος απαντάει τις ερωτήσεις του Δημήτρη Μαρσέλου. Μιλάνε για άλογα, για Ωrder, για το πρόσφατο και πανέμορφο “Wounds of desolation” και, και, και.
-Καλησπέρα! Καταρχάς, το όνομα σας έχει κάποια σχέση με την απομόνωση; Πως προέκυψε;
Το όνομά μας σημαίνει “απομονωμένος” στα Νορβηγικά.
Είναι μια λέξη που σίγουρα μας εκφράζει τόσο σαν στάση όσο και σαν μονάδες, ειδικά πίσω στο 2015, όταν και γεννήθηκε. Επιλέξαμε νορβηγικό όνομα γιατί το είδαμε σαν ένα μικρό homage στη σκηνή της Νορβηγίας με την οποία μεγαλώσαμε και μας επηρέασε βαθιά. Μας “έκατσε” καλά και το κρατήσαμε. Αναρωτιέμαι πάντως αν ακόμα και εμείς οι ίδιοι το προφέρουμε σωστά, χαχα.
-Πως γεννήθηκε η ανάγκη σας για σκληρή και σκοτεινή μουσική; Είναι έμπνευση που προσφέρει απλόχερα η κοινωνία μας ή έχει να κάνει με τα ακούσματα που είχατε στην παιδική σας ηλικία;
Ένας συνδυασμός και των δύο, πιστεύω. Η κοινωνία και ειδικά η ελληνική πραγματικότητα βοηθάει να πάρεις εύκολα έμπνευση, αν σκεφτείς τι σκατά ζούμε κάθε μέρα και τις δυσκολίες που περνάει ο μέσος Έλληνας.
Όταν το 2015 δούλευες με 18 ευρώ μεροκάματο, ήταν ακόμη πιο εύκολο να καταφύγεις σε μια μουσική όπως το black metal.
Από την άλλη, σαν έφηβοι μεγαλώσαμε ακούγοντας αυτή τη μουσική μας συνόδευσε σε μεθύσια, σε δύσκολες φάσεις… Οπότε, ήταν κάπως φυσικό να φτάσουμε να τη δημιουργούμε κιόλας. Για εμάς, το black metal είναι μια στάση ζωής. Ένας τρόπος να ξεφεύγεις από τη σάπια πραγματικότητα του σήμερα.
-10 χρόνια κλεισμένα φέτος και με το νέο σας φοβερό album, θα εμφανιστείτε τον Ιούνιο, παρέα με τους Spectral Wound. Έχετε σχεδιάσει κάποιον εορτασμό για τη δεκαετία αυτήν;
Δεν έχουμε σχεδιάσει κάτι συγκεκριμένο, αλλά θα είναι η πρώτη φορά που θα παίξουμε περισσότερα κομμάτια από τον καινούριο δίσκο σε live. Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν σχέδια για κάποιο είδος εορτασμού, αλλά ο ελάχιστος χρόνος και η απόσταση μεταξύ των μελών το κάνουν αρκετά δύσκολο να υλοποιηθεί όπως θα θέλαμε. Πιστεύω ότι του χρόνου, όταν το ντεμπούτο μας “No Hope, No Light… Only Death” κλείσει 10 χρόνια, θα κάνουμε τότε τον εορτασμό που του αρμόζει.
Μέχρι τότε…
-Το “Wounds of desolation” με είχε εκπλήξει ευχάριστα την περασμένη χρονιά. Πως την υποδέχτηκε ο κόσμος εκτός των τειχών μας;
Είναι ξεκάθαρα ο πιο πετυχημένος μας δίσκος.
Ο ήχος άλλαξε, και γενικά όλα τα στάδια έγιναν ένα βήμα πιο επαγγελματικά — αν θες να το πούμε έτσι.
Ήταν μεγάλο βήμα, και χαρήκαμε που είδαμε παραγγελίες από χώρες που δεν είχαν αγοράσει ποτέ Isolert.
Βέβαια, ας μην ξεχνάμε πως η δισκογραφία είναι πιο δύσκολη από ποτέ. Τα μεταφορικά είναι πανάκριβα, τα κόστη παραγωγής για βινύλια και CD επίσης. Ο κόσμος απλά δεν αγοράζει όπως αγόραζε πριν 5–10 χρόνια. Οι μπάντες είναι υπερβολικά πολλές, και ο ακροατής χάνεται μέσα στη θάλασσα από κυκλοφορίες. Από την άλλη, δεν το κάναμε ποτέ για τα φράγκα. Σίγουρα έχουμε “μπει μέσα”, αλλά αυτό είναι το πάθος μας και δε νομίζω να σταματήσουμε σύντομα.
Στην Ελλάδα πάντως πήγε πολύ καλά και αγαπήθηκε από αρκετό κόσμο.
-Το λογότυπο άλλαξε μορφή και θα έλεγα πως σκοτείνιασε και άλλο το μουσικό τοπίο. Τι μεσολάβησε σε αυτά τα τέσσερα χρόνια από το “World in ruins”;
Πολλά και διάφορα. Μετά το World in Ruins αποφασίσαμε να δούμε τα πράγματα πιο μεθοδικά και να κινηθούμε πιο συνειδητά, όχι τόσο βιαστικά.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι για να βάλεις έστω ένα μικρό λιθαράκι σ’ αυτήν την απέραντη θάλασσα που λέγεται black metal, πρέπει να το δεις λίγο πιο “επαγγελματικά”. Έτσι, αποφασίσαμε να επενδύσουμε και να κάνουμε ριζικές αλλαγές σε όλα.
Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι από τρίο, γίναμε κουαρτέτο με την προσθήκη του Γιώργου στις κιθάρες, που έφερε άλλον αέρα στη μπάντα. Έχουμε πολύ καλή χημεία και όταν βάζουμε τις ιδέες μας κάτω, το αποτέλεσμα μας ικανοποιεί όλους. Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρίσκεις άτομα που να “βγαίνει άκρη” και ευτυχώς εμείς το έχουμε.
-Στο επίσης, υπέροχο εξώφυλλο, ένα άλογο ψυχορραγεί κάτω από έναν φλεγόμενο ουρανό. Τι του συνέβη; Είναι το “Wounds of desolation” μία concept ιστορία;
Η ιδέα για το εξώφυλλο υπήρχε πολύ πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε το Wounds of Desolation.
Έτσι όπως το είχα στο μυαλό μου: το άλογο είναι ένα ζώο που σου βγάζει ομορφιά, κύρος… όλοι τα θαυμάζουν (σε αντίθεση με κάτι μαλάκες που τα κακομεταχειρίζονται). Οπότε σκέφτηκα πως ένα νεκρό άλογο σε ένα καμμένο τοπίο θα ήταν ιδανικό. Για μένα συμβολίζει το ότι όλα πεθαίνουν ακόμη και τα όμορφα πράγματα, τα όνειρα, οι ελπίδες. Άσχημο, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο λουλούδια και παπαρούνες και παπατζα. Είναι και λάσπη.
-Τι σχέδια υπάρχουν για το μετά; Υπάρχουν σκέψεις για περιοδεία;
Το άμεσο σχέδιο είναι μια ευρωπαϊκή ή βαλκανική περιοδεία για τον επόμενο χειμώνα αν όλα πάνε καλά. Το πρόβλημα είναι πως αυτό απαιτεί χρόνο και χρήμα, που δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Αλλά τουλάχιστον υπάρχει η θέληση, χαχα.
Στα πλάνα είναι και η σύνθεση του 4ου μας δίσκου, αλλά είμαστε σε πολύ πρώιμο στάδιο. Ο καθένας γράφει riffs σπίτι του, και ίσως βρεθούμε μέσα στο φθινόπωρο για να δουλέψουμε τους οδηγούς για τα νέα κομμάτια.
-Η Θεσσαλία δεν φημιζόταν για το black metal, όμως η δική σας παρέα το άλλαξε αυτό. Τι ακριβώς είναι το Order of Antinomianism που βλέπει κανείς να αναφέρεται σε κάποιες γωνιές του διαδικτύου;
Το πήραμε λίγο “πατριωτικά”.
Μας αρέσει η ιδέα πως εμείς οι “βλάχοι” παίζουμε αυτή τη μουσική μετά από 14ωρα στα εργοστάσια.
Τίποτα δεν ήρθε εύκολα στον Βόλο, και για αυτό τον αγαπάμε λίγο παραπάνω. Είναι σαν να φτιάχνεις ένα σαπάκι αμάξι 30ετίας και να το κάνεις project με την ψυχή σου. Άλλη χάρη έχει ένα 316 και άλλη ένα X5 του 2025. Και τα δύο έχουνε την χάρη τους αλλά εμείς είμαστε λίγο πιο “Ψάλτηδες”.
Είμαστε μια παρέα πρώτα απ’ όλα μεγαλώσαμε μαζί. Αυτό έχει τα καλά και τα κακά του, αλλά όσο περνούν τα χρόνια, φαίνεται ότι τα καλά υπερισχύουν. Γνωριζόμαστε 100%, δεν βρεθήκαμε απλά για να “παίξουμε μουσική”.
Όσο για το Ωrder of Antinomianism, είναι μια ιδέα που υπήρχε από παλιά, κάτι που ίσως να ξεκίνησε από τις πρώτες συναντήσεις μου με τον Έκπτωτο (Insanity Cult, Sørgelig) για μια split κυκλοφορία που σκεφτόμασταν και που έγινε το “Towards the Great Dissolution”. Το συζητούσαμε και με τον Χ. από τους Human Serpent από το 2018, μετά το “Everything Dies” και την εποχή που υπήρχε πιο πολύ επαφή λόγω των Sordid Dogs αλλά δεν υλοποιήθηκε τότε. Με τα χρόνια ωστόσο έπαιρνε όλο και περισσότερο μορφή ώσπου αποφασίσαμε, όταν οι συγκυρίες ήταν γόνιμες, να το επισημοποιήσουμε κατά μία έννοια. Είναι κάτι σαν ένας κλειστός κύκλος συγκροτημάτων που μοιράζονται τα μέλη τους κι ακολουθούν μια κοινή ιδεολογική πορεία, παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις στην προσέγγιση. Θα μπορούσες ίσως να το πεις μια “κολεκτίβα” από άτομα με διαφορετικά προφίλ και “διαφορετικές ζωές”, ταγμένα σε ένα κοινό όραμα. Εκτός των Isolert, το ΩΑ περιλαμβάνει τους Insanity Cult, τους Sørgelig και τους Sores και λειτουργεί κι ως δισκογραφική για συγκεκριμένες κυκλοφορίες των project μας.
-Σαν επίλογο, θα ήθελα με λίγους στίχους σας να καλέσετε τους αναγνώστες μας στο live της 18ης Ιουνίου.
“WE ARE THE CHILDREN OF THE VOID.”
Τα λεμε στις 18!
155 
