Είδος: Heavy metal
Δισκογραφική: Parlophone Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 3 Σεπτεμβρίου 2021
Να που έλαχε σε μένα η “καυτή πατάτα”, η συγγραφή του άρθρου για το νέο album των θεών Iron Maiden με τίτλο “Senjutsu”. Για να ακριβολογήσω, “καυτή πατάτα” για όποιον πρέπει να είναι “καλοπροαίρετος”, “επιεικής” ή με λίγα λόγια “οπαδός”. Για τον ταλαίπωρο γράφοντα που δεν χαμπαριάζει και πολλά από περγαμηνές, από “μπαντά-ρες”, “δισκά-ρες” και γηπεδικά “μπωωωω, τι έβγαλαν πάλι!”, όχι και τόσο hot. Γιατί;
Γιατί (ξεκινώντας με κάποια δεδομένα για τον προαναφερθέντα ταλαίπωρο) ο γράφων είναι πρώτα απ’ όλα φίλος (και εραστής ενίοτε) αυτής της μουσικής και όχι τυφλωμένος ενθουσιώδης τέντι – μπόις, άσε που έχει μεγαλώσει και λίγο (λίγο, το λιλί σηκώνεται οπότε ανήκω στον ευρύτερο χώρο των teenagers) και έχει δεκαετίες που έχει σταματήσει να θεοποιεί / ειδωλοποιεί αδιακρίτως.
Φυσικά και οι Maiden είναι οι πιο βασικοί υπαίτιοι που ασχολήθηκε με όλο αυτό το συνταρακτικό Σύμπαν που ονομάζεται heavy metal και του καθόρισε ολάκερη τη ζωή του. Φυσικά ο Steve Harris είναι ο ηθικός και φυσικός αυτουργός ο οποίος τον οδήγησε να πιάσει ένα μπάσο στο χέρι και να εμβολιαστεί οικειοθελώς με αυτό το μικρόβιο συντασσόμενος εσαεί με τον συγκεκριμένο τρόπο αντίληψης της ζωής (όοοοχι πιτσιρίκο, δεν είναι απλώς ένα είδος μουσικής, τέτοιο είναι για κάποιους που αυτοοικειοποιούνται τίτλους για το θεαθήναι). Και φυσικά οι Maiden θα είναι ανεξάρτητα από τη γνώμη οποιουδήποτε (μαζί με τη δική του) το πιο επιδραστικό (και εκ των κορυφαίων) heavy metal σχήμα που εμφανίστηκε σε όλο το χωροχρονικό συνεχές. Τα καταλάβαμε αυτά; Ωραία. Πάμε τώρα και στο προκείμενο θέμα της αναφοράς.
“Senjutsu” λοιπόν. 17ο album μιας υπέρλαμπρης καριέρας εδώ και 45 χρονάκια. Όπως όλος ο κόσμος, ενθουσιάστηκα με την ανακοίνωση ενός νέου album. Mέχρι…τις πρώτες κρυάδες οι οποίες εμφανίστηκαν με το που εμφανίστηκαν τα πρώτα κομμάτια στο διαδίκτυο και – μερικώς – εντάθηκαν και υποχώρησαν μετά από τις αλλεπάλληλες ακροάσεις, σε όλες τις ώρες της ημέρας και σε όλες τις προσωπικές διαθέσεις. Αν θέλεις να σου περιγράψω τα συναισθήματά μου, μια λέξη θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει. Κι αυτή είναι η λέξη “ανάμεικτα”.
Θέλεις επειδή έχουν μεγαλώσει λίγο; Επειδή το style που εν πολλοίς οι ίδιοι καθόρισαν πλέον έχει υπερκορεστεί και μάλιστα από τους ίδιους; Θέλεις επειδή υπάρχει η τάση της σπαστικής μαλβινοκαραλίτιδας που έχει χτυπήσει ουκ ολίγους θρύλους τελευταία με συνέπεια η συνθετική τους απόληξη να διαφέρει κατά ολόκληρο ημισφαίριο από τους λόγους για τους οποίους έγινες fan τους; Όλα αυτά μαζί; “Μάλλον”.
Λοιπόν το “Senjutsu” δεν είναι κακό album. Αλλά για κάποιον ο οποίος ίσως να μπήκε στον κόσμο των Maiden από την επανένωση του “Brave New World” και έπειτα. Για κάποιον όμως ο οποίος μεγάλωσε με την speed φύση τους, με τα αμεσότατα δοκίμια προοδευτικότητας και στυγνής μεταλλικής γκαύλας της περιόδου μέχρι και το “Fear Of The Dark”, το νέο album, ακολουθώντας την πεπατημένη των τελευταίων – τουλάχιστων – τεσσάρων album τους, ακούγεται και λίγο άνισο.
Η φόρμουλα, η ίδια πάνω – κάτω με το “The Book Of Souls”. Μεγάααααλες ακουστικές εισαγωγές, mid tempo ταχύτητες οι οποίες διάσπαρτα επιταχύνονται, εδώ κι εκεί ίχνη ανατολίτικων στοιχείων (να ‘ναι καλά οι Rainbow) και γενικώς παρόμοια (αλλά όχι ίδια) αίσθηση με τον προκάτοχό του και η πεποίθηση ότι ναι και το “Senjutsu” αν ήταν μειωμένο κατά 20 λεπτά θα μιλούσαμε ίσως για ένα ακόμη αριστούργημα. Το οποίο ξεκάθαρα ΔΕΝ είναι όσο και να προσπαθήσει ο κάθε ακροατής να το δει με αυτό το πρίσμα αυθυποβολής.
Αυτά που είναι αδιαπραγμάτευτα είναι η φοβερή απόδοση του Dickinson (ας με συγχωρέσουν για τον χαρακτηρισμό όσοι μείωσαν τη δυναμική του ως “γηρασμένη”, τους θεωρώ είτε με το στανιό μειωτές είτε για κουφούς είτε για απλώς μαλάκες – άλλωστε είναι δημοφιλές στους σύγχρονους καιρούς να θεωρείσαι και έτσι για να είσαι “in”), τα επίσης πανέμορφα solos της τριάδας των Murray / Smith / Gers και κάποια σημεία – κυρίως τα επίσης καλά ρεφρέν – τα οποία θυμίζουν επιτέλους τους Maiden και όλους τους λόγους για τους οποίους έγινα ορκισμένος φίλος τους και μέσω αυτών metaller. Επίσης η παραγωγή είναι καταπληκτική. Πιο μαλακή βέβαια, με μειωμένο το “γρέζι” αλλά όλα ακούγονται ολοκάθαρα και φυσικά δεν αλλοιώνει επ’ ουδενί τον χαρακτήρα των Maiden (το ότι κάποιοι “φωστήρες” τη συνέκριναν με την παραγωγή του “X Factor” είναι άλλο ένα στοιχείο που με έφερε λίγο πιο κοντά στα σκληρά ναρκωτικά).
Τι δεν μου άρεσε; Το μεγάλο μερίδιο ακλιμάκωτου και προφανέστατα αναμασημένου υλικού που δίνει την εντύπωση ότι υπάρχει απλά για να γεμίσει τις συνθέσεις με αχρείαστες “progressive-ιές” που μάλλον διακόπτουν τη ροή παρά την ενδυναμώνουν. Τα σχεδόν αδιάφορα ατμοσφαιρικά intros που κάνουν το δάχτυλο να τρεμοπαίζει πάνω στο skip. To συνονθύλευμα του “Death Of The Celts”, ένα κομμάτι – ορισμός της έννοιας “filler” χωρίς καμία συνοχή. Το μισό αχρείαστο “Parchment” (με τον επίσης ξεκάρφωτο επίλογό του). H έλλειψη speed μερών (τι στον πέο έχουν πάθει ΟΛΟΙ επιτέλους;).
Οπότε, συνοπτικώς:
Το “Senjutsu” ΔΕΝ είναι κακός δίσκος, είναι σίγουρα καλύτερος από το “The Book Of Souls” το οποίο επίσης εκθείαζαν οι ίδιοι “μεταλλάδες” που ακούν μουσική με τους αγκώνες, συνεπώς ΔΕΝ μιλάμε για κάποιο αριστούργημα (ειδικά συνυπολογίζοντας τα άπειρα δάνεια από το “A Matter of Life and Death”). Έχει κάποια εξαιρετικά κομμάτια όπως το “Hell on Earth” και το “Lost in a Lost World”, έχει κάποια απλώς αξιόλογα (με αυτόν τον όρο να καθορίζει τελικά και το επίπεδο του album) όπως το “Stratego”, το “Writing on the Wall” και το “Darkest Hour” αλλά έχει και εντελώς αδιάφορες μπαρούφες όπως το προαναφερθέν “Death of the Celts” και το ομότιτλο track.
Ένας αξιόλογος δίσκος, ούτε παραπάνω, ούτε παρακάτω. Τιμή και δόξα μεν στους ηγέτες της μουσικής μας αλλά μπορείς να ζήσεις και χωρίς τύψεις αν δεν το έχεις αγοράσει (που ξέρω ότι θα το αγοράσεις φίλε ακροατή γιατί θέλεις να τα έχεις όλα και γιατί έτσι σου γουστάρει στην τελική). Αυτά που είχαν να δώσουν, τα έχουν δώσει και με το παραπάνω αλλά η στάση “δεν έχουμε ΠΑΣΟΚ πλέον, θα πέσουμε οικονομικώς αν βγούμε στη σύνταξη από τώρα με τέτοια κρίση, ας κάτσουμε να κωλοβαράμε μην πεινάσει η οικογένεια, ας κάνουμε το αγροτικό μας και το διαλύουμε μια και καλή” (έξοχο παράδειγμα του φιλαράκου μου του Πέτρου που κεντράρει μαύρα 50άρια σε κάτι τέτοια) δεν μου κάθησε καθόλου καλά (και όχι μόνο από τους Maiden, παίζουν πολλοί θρύλοι εκεί έξω που τους βάρεσε η κλιμακτήριος στο κεφάλι – δισκάρα το “Helloween” ε; Λολ ρε μάγκες!).
Συνίσταται για ακρόαση φυσικά αλλά δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης με τα ’80s μεγαλεία (εδώ συνολικά ίσως και να υστερεί λίγο ακόμη και σε σχέση με άλλα “αμφιλεγόμενα” – πάλι λολ! – albums της post reunion era). Το σίγουρο είναι ότι θέλω το εξελικτικό τους τέρμα να γίνει με τρομακτικά εκκωφαντικό τρόπο όπως η big bang αρχή τους. Σίγουρα θα ελπίζω σε κάτι τέτοιο, γιατί το φαινόμενο Iron Maiden πρέπει να εξαφανιστεί χωροχρονικώς όπως εμφανίστηκε και με τον τρόπο που του αρμόζει. Ένδοξα. Αυτά. Υπόκλισις, μεταβολή, αυλαία.
Facebook: https://www.facebook.com/ironmaiden
Official page: https://www.ironmaiden.com/
1626 
