“Old dogs don’t learn new tricks”. Αυτή θα μπορούσε να είναι η πρόταση που αντικατοπτρίζει τη μουσική των Infidel Reich. Όταν στις τάξεις σου έχεις στις κιθάρες έναν Tony Brookhuis (ex-Asphyx), στα ντραμς έναν Bob Bagchus (ex-Asphyx, Siege Of Power, του τιτάνα Chris Reifert) και στα φωνητικά έναν Vincent Crowley (ex-Acheron, ex-Incantation, ex-Nocturnus), με το line-up να συμπληρώνει ένας McNasty στο μπάσο, τότε δε μπορείς παρά να έχεις υψηλές προσδοκίες από το πρώτο τους αυτό άλμπουμ, που κυκλοφορεί από την Helter Skelter Productions/ Regain Records.
Και τελικά το DNA και το ένστικτο δε λαθεύουν, καθώς το “Reichenstein” έχει όλα εκείνα τα στοιχεία (δεν ψάχνουμε νεωτερισμούς) που χρειάζεται ένα death metal album. Άλμπουμ μπολιασμένο με την αύρα των δημιουργών του αλλά και των επιρροών τους.
Έτσι μετά το speaking intro “Impius Mundi” (quote by Stephen Fry) και το μπάσιμο του ομώνυμου death ‘n’ roll κομματιού, το άλμπουμ αρχίζει να “λάμπει” όταν στα ηχεία ακούγεται το “Killing Cultures”, το πρώτο αμιγώς death metal κομμάτι του άλμπουμ, με το “σάπιο” groove που λάτρεψες στους Asphyx. Και ναι, είναι τραγούδι για να σηκώνεις 100κιλά πάγκο, με μία παύση στη μέση για να ακούσεις το solo. Σειρά παίρνει το επίσης “παραδοσιακό” death “Gunzilla’ s Stand”, με την Dismember-ική του αύρα, και στη συνέχεια έρχεται το “Standby For Revolution”, με το groovy style ξανά παρόν και τα πιο thrashy riffs να είναι περισσότερο εμφανή, να “τελειώσει” τη δουλειά.
Και κάπου εκεί “σκάει” το (αγαπημένο μου) “Reich Fucking Roll” και σταματάω να περιγράφω. Εισαγωγή με μπάσο αλά Lemmy (κάπου είναι αραχτός και πίνει Jack cola, καπνίζοντας και χαμογελώντας σαρδόνια), “μυρίζει” Motorhead από μακριά, με μία death metal “συνουσία” και ένα μελωδικό solo βγαλμένο από εποχές NWOBHM. Ίσως να είναι ο δικός τους φόρος τιμής στον Ύψιστο (θα προσκυνάτε όλοι το Lemmy λέμε!). Το άλμπουμ συνεχίζει σε υψηλά standards και σαν να μην έφταναν τα ονόματα που απαρτίζουν το γκρουπ, κλείνει με το “Hymn To Victory” όπου συμμετέχουν στα φωνητικά (βαθιά ανάσα) Mike Browning (Nocturnus AD), Kam Lee (Massacre), Dave Ingram (Benediction), Wannes Gubbels (Pentacle), Aad Kloosterwaard (Sinister), Stephan Gebedi (Thanatos), Scott Reigel (Brutality). Μιλάμε δηλαδή για μία μικρή “συμμορία”. Τα περαστικά μου.
Οι Infidel Reich γενικά δεν ακολουθούν την “πολιτική ορθότητα” όπως εννοείται τη σήμερον ημέρα, ασχέτως image και γενικότερου promotion. Αλλά επειδή εδώ δεν κάνουμε πολιτική και αυτό που μετράει περισσότερο είναι η μουσική, μέσα από το άλμπουμ δε φαίνεται να είναι μία ακόμη μάζωξη βετεράνων που γράφει μία αράδα τραγούδια, αλλά ένα εξαιρετικά προσεγμένο και καλογραμμένο (κυρίως) death metal album, με δική του ταυτότητα.
Αξίζει να του “ρίξετε μία αυτιά” και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Εγώ πάντως έκανα μ@λ@κία, γιατί η λίστα με τα καλύτερα 20 για το 2019 έχει κυκλοφορήσει ήδη.
https://www.facebook.com/infidelreich/
554 
